Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.135.2019.1.BS
z 4 kwietnia 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z 30 stycznia 2019 r., (data wpływu 6 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy w związku z realizacją wspólnego przedsięwzięcia w celu generowania wspólnej oszczędności Strony będą uprawnione do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości kwoty nadwyżki oszczędności wypłacanej na rzecz drugiej Strony – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2019 r., wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w związku z realizacją wspólnego przedsięwzięcia w celu generowania wspólnej oszczędności Strony będą uprawnione do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości kwoty nadwyżki oszczędności wypłacanej na rzecz drugiej Strony.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oraz Y Spółka Akcyjna (dalej łącznie „Strony” lub „Zainteresowani”) są polskimi rezydentami podatkowym i podlegają na terytorium Polski opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Strony są przedsiębiorstwami energetycznymi należącymi do Grupy Kapitałowej (dalej: „Grupa”).

X Sp. z o.o. jest członkiem Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej: „PGK”), utworzonej na podstawie art. la ustawy o CIT, w której spółką dominującą jest Z S.A. Z tego względu, w części w jakie w niniejszym wniosku mowa jest o rozliczeniach X Sp. z o.o., rozumie się przez to wpływ na rozliczenia PGK, która jest zainteresowaną stroną dla celów CIT.

Działalność Stron polega przede wszystkim na wytwarzaniu i sprzedaży energii elektrycznej. Na cele tej działalności Strony zawarły umowy długoterminowe (dalej: „umowy długoterminowe”), w ramach których zaopatrują się w węgiel na cele produkcji energii elektrycznej nabywając go od wybranych spółek, będących stronami trzecimi, prowadzących działalność w zakresie wydobycia węgla (dalej: „kopalnie” lub „Dostawcy Węgla”).

Strony korzystają ze wsparcia innej spółki z Grupy (dalej: „Usługodawca”), która świadczy na ich rzecz usługi koordynacji związane z zaopatrzeniem w paliwa produkcyjne na podstawie odpowiednich umów o współpracy w obszarze paliw produkcyjnych. Usługodawca działa w tym zakresie w imieniu i na rzecz Stron. Zakres powyższych usług obejmuje w szczególności organizowanie dostaw węgla na rzecz Stron, w zakresie jego zakupu oraz zapewnienia jego transportu.

W związku ze zmieniającym się otoczeniem biznesowym, co raz większą konkurencją pomiędzy wytwórcami energii elektrycznej oraz w związku z planowanym wprowadzeniem 100% obliga giełdowego, Strony zdecydowały się podjąć działania w celu osiągnięcia dodatkowych oszczędności związanych z produkcją energii elektrycznej, w tym w szczególności w obszarze zaopatrywania się przez Strony w paliwa służące do produkcji energii elektrycznej. Analizy przeprowadzone w tym zakresie wykazały, iż jednym z takich obszarów jest transport paliwa produkcyjnego, będącego przedmiotem wskazanych umów długoterminowych z kopalniami, od dostawców węgla do Stron. W wyniku analiz biznesowych Strony doszły do wniosku, że aby działania oszczędnościowe miały wymierny efekt, koniecznym jest podjęcie ich wspólnie i we współpracy przez Strony.

W tym celu Strony podjęły decyzję o zawarciu Umowy o realizacji wspólnego przedsięwzięcia w celu generowania wspólnej oszczędności (dalej: „Umowa”), która ma na celu zoptymalizowanie cen nabycia węgla z perspektywy tych Spółek, w tym kosztów jego transportu.

Przedmiotem niniejszej Umowy jest wspólne przedsięwzięcie polegające na alokacji i przekierowywaniu dostaw węgla pomiędzy Stronami poprzez odpowiednie zamiany stron konkretnej dostawy węgla z kopalni, tak aby w ich wyniku węgiel na podstawie umowy długoterminowej dostarczany był do tej jednostki wytwórczej, dla której cena transportu przekierowanego węgla będzie niższa (np. z uwagi na lokalizację Dostawcy Węgla), przy równoczesnym zapewnieniu, że w wyniku tej transakcji korzyść z przekierowania węgla przewyższy ewentualne podwyższone koszty nabycia węgla po stronie drugiej jednostki wytwórczej. 

Alokacja i przekierowanie dostaw węgla na podstawie Umowy będzie dokonywana poprzez zawarcie przez jedną ze Stron stosownych aneksów do umów długoterminowych z dostawcami węgla (dalej: „Aneks”), w wyniku których następować będzie przekierowanie i cesja praw i obowiązków do realizacji dostawy węgla od Dostawcy Węgla bezpośrednio z jednej spółki na drugą (i odwrotnie).

W wyniku Aneksu (cesji) w odniesieniu do danego wolumenu węgla, dla danego dostawcy węgla nabywcą stanie się zatem inna spółka wytwórcza niż ta, która pierwotnie zawarła umowę długoterminową i miała docelowo nabyć węgiel stanowiący jej przedmiot.

Zważywszy na fakt, że cesja następować będzie przed sprzedażą węgla przez Dostawcę Węgla, Strona będąca pierwotną stroną umowy długoterminowej nigdy fizycznie nie otrzyma danego określonego wolumenu węgla. Dostawa ta przekierowana będzie bowiem na rzecz drugiej spółki, która na podstawie Aneksu wstąpi we wszelkie prawa i obowiązki związane z tą dostawą, tj. nabędzie we własnym imieniu i na swoją rzecz określony wolumen węgla bezpośrednio od Dostawcy Węgla. Analogicznie, na wszelkich dokumentach dotyczących dostawy węgla, przykładowo dokumentów potwierdzających wywóz węgla, jako odbiorca widnieć będzie również Strona będąca finalnym odbiorcą.

W ramach planowanej w tym zakresie współpracy, do Umowy dołączyć ma również Usługodawca, który będzie świadczył na rzecz Stron usługi polegające na koordynacji dostaw węgla (w tym jego transportu) według zasad opisanych w Umowie. Rolą Usługodawcy w ramach Umowy będzie przede wszystkim zgłaszanie danemu Dostawcy Węgla potrzeby cesji praw i obowiązków w odniesieniu do określonej partii węgla, uwzględniając w szczególności takie kwestie jak indywidualne zapotrzebowania Stron, rodzaj węgla oraz jego właściwości. Działania te realizowane będą za wiedzą i w ścisłej kooperacji ze Stronami, a Usługodawca otrzyma za świadczone usługi wynagrodzenie kalkulowane w sposób analogiczny do wynagrodzenia uzyskiwanego przez Usługodawcę w ramach innych usług wsparcia realizowanych na rzecz podmiotów z Grupy, tj. w oparciu o koszty ponoszone przez Usługodawcę i stosowną marżę.

Oszczędności wygenerowane w związku z Umową będą kalkulowane globalnie na poziomie Stron. Składać się na nie będzie wiele czynników, przykładowo koszty transportu paliwa produkcyjnego z kopalni do Stron, faktyczna cena węgla, wyrównanie ewentualnych strat poniesionych przez jedną ze Stron w związku z zawarciem transakcji na mniej korzystnych warunkach w stosunku do pierwotnych, w celu wygenerowania większej oszczędności wspólnie przez Strony, itp. Strony planują, że tak skalkulowana oszczędność będzie podzielona na równe części i Strona, która w danym okresie zrealizowała większe oszczędności – przekaże nadwyżkę ponad należną jej część oszczędności do drugiej jednostki wytwórczej. Powyższe ma na celu równą partycypację Stron w uzyskanych oszczędnościach. Podział oszczędności odbywać się ma na zasadach rynkowych, a kalkulacje w tym zakresie przeprowadzane będą przez Usługodawcę, która pełni rolę agenta rozliczeniowego.

Strony planują, że wyliczenie kwoty wyrównania nastąpi w oparciu o ceny nabycia i transportu węgla odpowiednio udokumentowane fakturami wystawionymi w danym okresie rozliczeniowym przez dostawców węgla oraz przewoźników kolejowych/operatorów logistycznych, na podstawie Umowy.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

W oparciu o przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, czy w związku z realizacją wspólnego przedsięwzięcia w celu generowania wspólnej oszczędności Strony będą uprawnione do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości kwoty nadwyżki oszczędności wypłacanej na rzecz drugiej Strony?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Zainteresowanych, w oparciu o przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, Strony będą uprawnione do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości odpowiadającej kwocie nadwyżki oszczędności wypłacanej na rzecz drugiej Strony w związku z realizacją wspólnego przedsięwzięcia w celu generowania wspólnej oszczędności.

Uwagi ogólne – koszty uzyskania przychodów w świetle ustawy o CIT

Zgodnie z przepisami art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (...)”

Zgodnie z utrwaloną praktyką organów podatkowych oraz sądów administracyjnych (por. przykładowo uchwała NSA z dnia 12 grudnia 2011 r., sygn. akt II FPS 2/11, wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 października 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 3543/11), aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów konieczne jest spełnienie następujących przesłanek:

  • wydatek jest faktycznie poniesiony przez podatnika,
  • jest definitywny (rzeczywisty),
  • pozostaje w związku z prowadzaną przez podatnika działalnością gospodarczą generującą z założenia przychody podatkowe dla tego podatnika,
  • poniesienie wydatku ma na celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  • ponoszony wydatek nie jest ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Tym samym, aby określić czy dany wydatek stanowi koszt uzyskania przychodu należy każdorazowo zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu, przy czym kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów (tzw. „koszty bezpośrednie”), jak i takie, których nie można przypisać do określonych przychodów, ale są one uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. „koszty pośrednie”).

Zdaniem Zainteresowanych, analizując językowy sens sformułowania „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów”, niedopuszczalne jest przenoszenie na grunt prawa podatkowego koncepcji związku przyczynowo – skutkowego stosowanej na gruncie prawa cywilnego. W swoim brzmieniu, art. 15 ustawy o CIT abstrahuje od skutku, do którego miałyby doprowadzić ponoszone wydatki. Posługując się przy tym słowem „przychody” w liczbie mnogiej, ustawodawca nie wiąże poniesienia wydatku z określonym przychodem (skonkretyzowanym ex antę czy też ex post strumieniem przychodów), lecz generalnie ze stanem osiągnięcia przychodów, czy też potencjalną możliwością ich osiągnięcia.

Tym samym, podatnik ponosząc wydatek powinien mieć uzasadnione okolicznościami oczekiwanie, że poniesienie danego wydatku może doprowadzić do osiągnięcia przychodów w przyszłości, lub doprowadziło do uzyskania przychodów w przeszłości.

Uwagi ogólne – skutki podatkowe partycypacji we wspólnym przedsięwzięciu

Skutki podatkowe uczestnictwa w modelu „wspólnego przedsięwzięcia” określa art. 5 Ustawy o CIT, odzwierciedlający zasady funkcjonowania konsorcjum. Ww. przepis dotyczy skutków podatkowych wynikających z zawarcia umowy wspólnego przedsięwzięcia zarówno z perspektywy przychodowej jak i kosztowej.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy o CIT „Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe”.

Natomiast w myśl art. 5 ust. 2 ustawy o CIT „Zasady wyrażone w ust. 1 i la stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku”.

Przenosząc powyższe na grunt opisu zdarzenia przyszłego, Zainteresowani zwracają uwagę, że wspólne przedsięwzięcie Stron nie stanowi typowego „konsorcjum”, które najczęściej zawiązuje się w celu osiągnięcia wspólnych przychodów. Wspólne przedsięwzięcie Stron, o którym mowa w niniejszym Wniosku skierowane jest na maksymalizację oszczędności ekonomicznej wynikającej z optymalizacji dostaw węgla i kosztów jego transportu, które będą skutkować zwiększeniem przychodów każdej ze Spółek, przy czym przychody te nie stanowią przychodów konsorcjum. Niezależnie, Zainteresowani stoją na stanowisku, że w odniesieniu do Umowy zastosowanie znajdą wyżej przywołane przepisy ustawy o CIT regulujące funkcjonowanie „wspólnego przedsięwzięcia”.

Dodatkowo, powyższe ma wpływ na sposób rozliczenia wspólnego przedsięwzięcia przez Strony, który jest odmienny od standardowo spotykanego modelu konsorcjum, ale zdaniem Zainteresowanych wciąż analogiczny, tj. w miejsce podziału przychodów i kosztów, Spółki dokonują równego rozdysponowania oszczędności wygenerowanych w związku z optymalizacją cen nabycia węgla oraz jego transportu.

Wypłata nadwyżki oszczędności jako koszt uzyskania przychodów

Mając na uwadze powołane przepisy, w pierwszej kolejności Strony wskazały, że omawiane przedsięwzięcie co do zasady nie jest skierowane na generowanie jakichkolwiek strumieni przychodów lub przysporzenia majątkowego z perspektywy Stron.

Skutkiem przystąpienia Stron do Umowy będzie obniżenie cen nabycia dostaw węgla poprzez ograniczenie wydatków związanych z kosztami transportu dostaw węgla. Wskutek powyższego, w dłuższej perspektywie obniżeniu ulegną koszty produkcji energii elektrycznej. Działania te są z kolei niezbędne w celu utrzymania konkurencyjności Stron na rynku energii elektrycznej, charakteryzującym się zmieniającym się otoczeniem biznesowym oraz rosnącą rywalizacją. Nie jest zatem możliwe jednoznaczne powiązanie wypłat oszczędności z konkretnym przychodem, tym niemniej stanowią one realny koszt partycypacji w przedsięwzięciu skutkującym powstaniem wymiernej korzyści dla Stron.

Tym samym, w ocenie Zainteresowanych, celem zawarcia Umowy jest zabezpieczenie dotychczasowego źródła przychodów oraz jego zwiększenie w wyniku zwiększenia konkurencyjności Stron na rynku osiągniętej poprzez wygenerowanie dodatkowych oszczędności przy produkcji energii elektrycznej. Cel ten nie może być jednak osiągnięty bez podjęcia przez Strony wspólnych działań – umowy długoterminowe nie pozwalają bowiem Stronom aktywnie i na dużą skalę poszukiwać alternatywnych źródeł zaopatrzenia.

W tym kontekście, w ocenie Stron, pojęcie zabezpieczenia źródła przychodów należy interpretować szerzej niż z perspektywy wzrostu przychodów i przysporzenia majątkowego. Inicjatywa Stron jest bowiem odpowiedzią na przemiany gospodarcze oraz ustawodawcze. Dostosowanie się Stron do warunków panujących na zmieniającym się rynku energii elektrycznej jest zabiegiem koniecznym z perspektywy utrzymania pozycji Stron na rynki i w konsekwencji, wydatki poniesione przez Strony w celu realizacji tego celu, tj. wypłaty nadwyżki oszczędności przyczynią się do zabezpieczenia podstawowych źródeł przychodów Stron.

Kwestia możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków prowadzących do zabezpieczenia źródła przychodów poprzez obniżenia kosztów funkcjonowania przedsiębiorstwa, a nie wyłącznie mających na celu uzyskanie nowych/zwiększenia istniejących źródeł przychodów, była również przedmiotem rozstrzygnięcia sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku z dnia 7 września 2017 r., sygn. akt II FSK 2054/15, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że: „Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku przez spółkę wyraźnie wynika natomiast, że podejmując decyzję o rozwiązaniu umowy kierowała się względami ekonomicznymi – wiedząc, że dalsze utrzymywanie lokalu generowałoby koszty, których ponoszenie nie doprowadziłoby do osiągnięcia zakładanych przychodów. Równocześnie należy mieć na względzie, że spółka prowadziła w Polsce więcej zakładów, a co za tym idzie zapłata kary umownej mogła zostać uznana przez spółkę za wydatek mający na celu zachowanie i zabezpieczenie źródeł przychodów – wycofanie się z prowadzenia nierentownego punktu handlowego pozwoli na podejmowanie decyzji gospodarczych umożliwiających uzyskiwanie przychodów w pozostałych zakładach spółki, tj. zachowanie źródła przychodu”. Wprawdzie powołane powyżej orzeczenie odnosi się do kary umownej, która swoim charakterem różni się od podziału oszczędności, niemniej zarówno w przypadku analizowanym przez sąd jak również w przedstawionym stanie faktycznym podatnik ponosi koszty, które prowadzą do zmniejszenia kosztów funkcjonowania przedsiębiorstwa, w skutek czego zabezpieczeniu ulegają istniejące źródła przychodu.

Przenosząc zatem dotychczasowe rozważania na grunt przepisów ustawy o CIT i zawartej w nich definicji kosztu uzyskania przychodu, w ocenie Stron wydatki z tytułu wypłacanej oszczędności powinny spełniać przesłanki wynikające z treści art. 15 ust. 1 ustawy o CIT umożliwiające uznanie tych wydatków za koszty uzyskania przychodów. Powyższe potwierdzają następujące argumenty:

  • skutkiem przystąpienia Stron do Umowy będzie obniżenie cen nabycia dostaw węgla poprzez ograniczenie wydatków związanych z kosztami transportu dostaw węgla;
  • obniżenie cen nabycia węgla i usług transportu przełoży się bezpośrednio na zabezpieczenie i docelowo zwiększenie przychodu z tytułu sprzedaży energii elektrycznej przez każdą ze Stron;
  • poszerzenie źródeł przychodów – poprzez pozyskanie nowych klientów i większą konkurencyjność na rynku (jest to szczególnie istotne w sytuacji wprowadzenia 100% obliga giełdowego);
  • poniesienie wydatku przez jedną ze stron będzie faktyczne i definitywne;
  • wypłacane środki nie mieszczą się w żadnej z kategorii wynikających z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Nadmienić również należy, że zwracane oszczędności stanowią formę wynagrodzenia z perspektywy poszczególnych Stron za możliwość partycypacji w Umowie. Powyższe powinno spełniać natomiast dyspozycyjność przepisów art. 5 Ustawy o CIT, zgodnie z którym przychód/koszt alokowany jest do poszczególnych uczestników konsorcjum proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku. Na gruncie opisanego zdarzenia przyszłego, udziały te są równe.

Mając na uwadze powyższą argumentację, w ocenie Stron zasadnym jest uznanie, że Strony będą uprawnione do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości wypłacanej kwoty nadwyżki oszczędności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Zainteresowanych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Nadmienić przy tym należy, że w zakresie dotyczącym pytań oznaczonych we wniosku Nr 1, i Nr 3 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj