Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.90.2019.1.DJ
z 2 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, zastępowanego przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2019 r. (data wpływu 28 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 marca 2019 r. (data wpływu 29 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odsetek od zadośćuczynienia (pytanie nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zadośćuczynienia (pytanie nr 1) oraz w zakresie skutków podatkowych otrzymania odsetek od tego zadośćuczynienia (pytanie nr 2).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (wynikający z uzupełnienia wniosku).

Wnioskodawca jest osobą fizyczną i polskim rezydentem podatkowym (dalej: „Wnioskodawca”), który uległ wypadkowi komunikacyjnemu w dniu 17 sierpnia 2001 roku. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej.

Decyzją z dnia 4 maja 2010 r. Towarzystwo Ubezpieczeń przyznało na rzecz powoda kwotę 10 000,00 zł tytułem kwoty bezspornej, zaś w dniu 5 grudnia 2011 r. przyznało na rzecz powoda kwotę 20 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 89,04 zł tytułem odsetek za nieterminową wypłatę kwoty 10 000,00 zł przyznanej decyzją z dnia 4 maja 2010 r.

Wnioskodawca uznał, że ww. kwota jest zaniżona, dlatego też Wnioskodawca w pozwie złożonym w dniu 20 grudnia 2013 roku w Sądzie Okręgowym, skierowanym przeciwko Towarzystwu Ubezpieczeń domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz: kwoty 80 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia na podstawie art. 445 § 1 Kc wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 maja 2010 roku do dnia zapłaty.

Wyrokiem z dnia 23 maja 2018 r. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Wnioskodawcy kwotę 80 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia (dalej: „Zadośćuczynienie”) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 grudnia 2011 roku do dnia zapłaty.

W rezultacie, Wnioskodawca uzyskał jeszcze w 2018 r. od ubezpieczyciela kwotę 80 000,00 zł wraz z należnymi odsetkami.

Wnioskodawca wyjaśnia, że nie prowadzi działalności gospodarczej i wypłacona kwota zadośćuczynienia za krzywdę nie ma związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Kwota zadośćuczynienia została wypłacona z ubezpieczenia sprawcy wypadku (osoby fizycznej), który posiadał polisę OC w Towarzystwie Ubezpieczeniowym z tytułu odpowiedzialności cywilnej za doznaną krzywdę na osobie (krzywdę na osobie Wnioskodawcy), która to kwota została zasądzona przez Sąd na podstawie art. 445 § 1 Kc.

Kwota zadośćuczynienia w wysokości 80 000,00 zł wraz z odsetkami została przez Wnioskodawcę otrzymana w roku 2018 r. (w tym roku nastąpił przelew na konto) i tym samym Wnioskodawca:

1. nie zapłacił podatku PIT od kwoty 80 000,00 zł, ponieważ uznał, że kwota zadośćuczynienia jest zwolniona z podatku PIT na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT,
2. zapłacił w roku 2018 (wykazany w zeznaniu rocznym) podatek PIT od odsetek od kwoty 80 000,00 zł z ostrożności procesowej, ponieważ Wnioskodawca nie był pewien, czy odsetki są również zwolnione z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, tak jak należność główna.
   
   

Biorąc pod uwagę powyżej opisany stan faktyczny, Wnioskodawca powziął wątpliwość w kwestii konsekwencji podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych, dlatego też wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska w następujących kwestiach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy kwota zasądzonego na rzecz Wnioskodawcy zadośćuczynienia będzie zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych?
2. Czy należne odsetki od kwoty głównej zadośćuczynienia podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych – podobnie jak należność główna?
   
   

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest rozstrzygnięcie kwestii dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odsetek od zadośćuczynienia (pytanie nr 2), natomiast w kwestii dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zadośćuczynienia (pytanie nr 1) w dniu 2 kwietnia 2019 r. wydano interpretację indywidualną nr 0112-KDIL3-2.4011.89.2019.1.DJ.

Zdaniem Wnioskodawcy – w odniesieniu do pytania nr 2 – biorąc pod uwagę treść przywołanych orzeczeń, skoro wypłacone odszkodowanie/zadośćuczynienie jest zwolnione z podatku dochodowego (np. na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PIT), to także zwolnione z tego podatku są wypłacone wraz z odszkodowaniem odsetki, czyli tak samo jak zasądzona należność główna. Odsetki mają charakter akcesoryjny, a ich byt prawny zależy od należności, z którą są związane. Oznacza to, że skoro odszkodowanie i zadośćuczynienie są zwolnione z podatku dochodowego, to tak samo należy traktować odsetki. Odsetki stanowią konsekwencję zdarzenia prawnego, jakim jest wypłacenie odszkodowania i zadośćuczynienia. Mają charakter niesamoistny, nie mogą istnieć w oderwaniu od kwoty głównej, a ich istnienie podlega tej samej ocenie, co istnienie roszczenia głównego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PIT, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Z kolei w myśl art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, na podstawie którego wolne od podatku są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem

1. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c, oraz
2. dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15 i 15a.
   
   

Wprawdzie, ww. przepisy nie wymieniają odsetek od zasądzonego odszkodowania, tym niemniej w ocenie Wnioskodawcy należy je przyporządkować do tego samego źródła przychodu co należność główną, a co za tym idzie podlegają one opodatkowaniu w ten sam sposób co należność główna.

Odsetek nie można bowiem traktować jako przychodu z innych źródeł w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o PIT. Odsetki stanowią integralny element należności głównej w przewidzianym prawie terminie.

Co więcej, odsetki jako świadczenie akcesoryjne, są bezpośrednio i ściśle związane ze świadczeniem głównym, w tym przypadku przychodem z tytułu wypłaconego odszkodowania.

Zaniechanie leżące po stronie dłużnika z pewnością nie uzasadnia przypisania należności głównej i odsetek do różnych źródeł prawa, bowiem gdyby nie zachowanie dłużnika, odsetki nie mogłyby przecież powstać.

W przedstawionym stanie faktycznym, zasądzone na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie oraz zadośćuczynienie, jako niezwiązane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy oraz niebędące kwotą z tytułu utraconych korzyści, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W związku z tym, zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają również zasądzone odsetki od przedmiotowego odszkodowania/zadośćuczynienia.

Stanowisko Wnioskodawcy, znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym.

Przykładowo, w analogicznym stanie faktycznym został złożony wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji, w rezultacie którego to wniosku została wydana interpretacja indywidualna przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 października 2017 r. nr 0115-KDIT2-2.4011.263.2017.1.NPR. W treści interpretacji organ uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe wskazując, że odsetki nie dzielą losu należności głównej (która jest zwolniona na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PIT) i podlegają niezależnemu opodatkowaniu – wyjaśniając, że wyłączenie z opodatkowania należności głównej nie oznacza, że wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone. Zwolnienie od podatku dochodowego otrzymanych odsetek przysługuje tylko wówczas, gdy przepis ustawy zawiera w tym przedmiocie (konkretnie odnosi się do odsetek) – wyraźne postanowienie. W rezultacie, w ocenie organu interpretacyjnego – odsetki podlegają opodatkowaniu, mimo, że należność główna jest z tego opodatkowania zwolniona.

Jednakże, powyższa interpretacja została uchylona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 28 lutego 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 2/18, w którym to wyroku Sąd podzielił stanowisko podatnika, wyjaśniając, że: W ocenie Sądu, odsetki, jako świadczenie akcesoryjne, są bezpośrednio i ściśle związane ze świadczeniem głównym, w tym przypadku przychodem z tytułu wypłaconego odszkodowania. Źródło odsetek stanowi wprawdzie nieterminowe wywiązanie się dłużnika z obowiązku zapłaty świadczenia głównego, niemniej jednak odsetki nie mogłyby powstać, gdyby nie obowiązek jego wypłaty. Nie ma zatem uzasadnionych podstaw do przyjęcia, że świadczenia te, ze względu na ich odrębny charakter, powinny być przypisane do dwóch niezależnych od siebie źródeł przychodów. (…) Charakter odsetek wypłaconych skarżącej przemawia za objęciem wypłaty tych odsetek zwolnieniem podatkowym przewidzianym w art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. Odsetki te mają bowiem charakter rekompensaty za brak możliwości korzystania z należnych stronie tytułem odszkodowania środków pieniężnych. Związek odsetek z odszkodowaniem i czasem prowadzenia postępowania sądowego, które doprowadziło do zasądzenia odszkodowania, jest oczywisty. Trudno w tej sytuacji podzielić pogląd organu interpretującego o tym, że na gruncie prawa podatkowego, istnieje konieczność odrębnego potraktowania obu świadczeń. Przeciwne rozumienie omawianego przepisu byłoby sprzeczne z zasadą sprawiedliwości społecznej.

Powyższe stanowisko potwierdzają również inne sądy administracyjne.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 października 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 746/11, w którym Sąd uchylił interpretację podatkową został podtrzymany przez Naczelny Sąd Administracyjny z dnia 17 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 289/12, w którym to wyroku NSA stwierdził, że: Naczelny Sąd Administracyjny w pełni aprobuje konkluzję sądu pierwszej instancji, że odsetki należy przypisać do tego samego źródła przychodów co należność główną – a co za tym idzie, podlegają one opodatkowaniu w ten sam sposób. Odsetki stanowią integralny element przychodu ze sprzedaży nieruchomości, ponieważ mają charakter akcesoryjny, a ich byt prawny zależy od należności, z którą są związane. W konsekwencji tego, skoro Minister Finansów w interpretacji indywidualnej uznał, że przychód ze sprzedaży nieruchomości nie stanowił źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., związane z nim odsetki również nie stanowiły przychodu podatkowego.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 lutego 2014 r. sygn. akt II FSK 702/12, stwierdził, że: W istocie zatem nie wiadomo, dlaczego organ uznaje wykładnię art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.o.f. za błędną, skoro co do zasady zgadza się z argumentacją Sądu, że odsetki stanowią roszczenie akcesoryjne, a ta właśnie cecha odsetek przemawiała zdaniem Sądu za zaliczeniem ich do tego samego źródła przychodów, co należność główna.

Powyższy pogląd znajduje również potwierdzenie w wyrokach NSA z dnia 29 stycznia 2014 r. II FSK 333/12; NSA z dnia 17 stycznia 2014 r. II FSK 289/12, NSA z dnia 20 grudnia 2013 r., II FSK 115/12, wyroki WSA w Łodzi z dnia 25 marca 2015 r. I SA/Łd 1414/14, WSA we Wrocławiu z 21 marca 2017 r. I SA/Wr 1100/16, WSA w Gdańsku z dnia 14 czerwca 2016 r. I SA/Gd 250/16, a także WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 29 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 380/16.

A zatem, mając na uwadze treść ww. orzeczeń, skoro wypłacone odszkodowanie jest zwolnione z podatku dochodowego (np. na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PIT albo art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT), to także zwolnione z tego podatku są wypłacone wraz z odszkodowaniem/zadośćuczynieniem odsetki, czyli tak samo jak zasądzona należność główna.

Odsetki mają charakter akcesoryjny, a ich byt prawny zależy od należności, z którą są związane, trudno jest zatem podzielić pogląd, że na gruncie prawa podatkowego, istnieje konieczność odrębnego potraktowania obu świadczeń. Tym samym oznacza to, że skoro odszkodowanie i zadośćuczynienie są zwolnione z podatku dochodowego, to tak samo należy traktować odsetki. Odsetki stanowią konsekwencję zdarzenia prawnego, jakim jest wypłacenie odszkodowania i zadośćuczynienia. Mają charakter niesamoistny, nie mogą istnieć w oderwaniu od kwoty głównej, a ich istnienie podlega tej samej ocenie, co istnienie roszczenia głównego.

Wnioskodawca jest świadomy tego, że brak jest w orzecznictwie sądowym jednolitego stanowiska w zakresie opodatkowania odsetek od kwoty należności głównej, która to kwota należności głównej jest zwolniona z podatku PIT. Ponadto, zważywszy, że w orzecznictwie występują rozbieżności, to zgodnie art. 2a O.p. wszelkie wątpliwości powinny być rozstrzygane na korzyść podatnika, co też powinno mieć zastosowanie w niniejszej sprawie.

W podsumowaniu, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku odpowiedzi potwierdzającej, że kwota wypłaconego zadośćuczynienia jest zwolniona z podatku PIT, to również i wypłacone odsetki są zwolnione z tego podatku, bowiem odsetki dzielą los należności głównej (mają charakter akcesoryjny). Zasadne jest bowiem założenie, że zasądzone odsetki ustawowe powinny korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych. Nie można zapominać, że odsetki są świadczeniem akcesoryjnym, warunkiem powstania uprawnienia do odsetek jest bowiem istnienie i wymagalność długu pieniężnego.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku, Zainteresowany doprecyzował, że Wnioskodawca jest zdania, że zarówno kwota zadośćuczynienia (80 000,00 zł), jak i kwota odsetek od kwoty zadośćuczynienia jest wolna od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT ponieważ w przepisie tym są to „kwoty” otrzymane z tytułu ubezpieczenia majątkowego i osobowego sprawcy wypadku.

Zasadniczy problem nie dotyczy jednak opodatkowania zasądzonego na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania, ale zasądzonych odsetek. Orzecznictwo sądów administracyjnych jest w tym względzie niejednolite.

Wnioskodawca jest przekonany o tym, że kwota zwróconego zadośćuczynienia w wysokości 80 000,00 zł jest wolna od podatku PIT, jednakże Wnioskodawca ma wątpliwości w zakresie uregulowania kwestii opodatkowania odsetek od kwoty zadośćuczynienia.

W wyrokach: WSA w Rzeszowie z dnia 26 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Rz 964/15, WSA w Łodzi z dnia 25 marca 2015 r. sygn. akt I SA/Łd 1414/14, WSA w Gdańsku z 28 lutego 2018 r., sygn. akt I SA/Gd 2/18, reprezentowany jest pogląd, że odsetki od kwot otrzymanych z ubezpieczeń osobowych i majątkowych podlegają zwolnieniu z opodatkowania. Natomiast, np. w wyrokach WSA w Lublinie z dnia 8 lutego 2017 r. sygn. akt I SA/Lu 796/16 i WSA w Krakowie z dnia 7 października 2016 r. sygn. akt I SA/Kr 840/16 zawarto tezę przeciwną.

Przepisy nie zawierają uregulowań jak należy traktować odsetki za zwłokę wypłacone przy odszkodowaniu.

W orzecznictwie co do zasady jednolicie przyjmowano, że odsetki powinny być zaliczone do tego samego źródła, z którego pochodzi należność główna. Przykładem tej linii orzeczniczej są wyroki NSA z dnia: 6 czerwca 2014 r., II FSK 1611/12; 17 stycznia 2014 r., II FSK 290/12; 25 lutego 2014 r. II FSK 702/12; 29 stycznia 2014 r., II FSK 333/12; 20 grudnia 2013 r., II FSK 115/12 (CBOSA).

Skoro bowiem odsetki jako świadczenie akcesoryjne są bezpośrednio i ściśle związane z danym przychodem, to nie mogłyby powstać gdyby nie obowiązek zapłaty należności głównej. Nie ma uzasadnienia do przypisania należności głównej i odsetek do różnych źródeł przychodów. Skoro odsetki mają charakter akcesowy i dzielą los należności głównej to pod względem opodatkowania, czy jego zwolnienia powinny być opodatkowane jak należność główna, tym bardziej, że odsetki wypłacone przy odszkodowaniu, aczkolwiek powstają za opóźnienia w zapłacie na podstawie art. 481 Kc to jednak mają charakter odszkodowawczo-waloryzacyjny.

Tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 19 czerwca 2012 r. sygn. akt I ACa 256/12, Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 1 marca 2013 r. sygn. akt I ACa 958/12. Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2011 r. sygn. akt I CSK 243/10 Sąd w przypadku zasądzenia zadośćuczynienia powinien brać pod uwagę stan w chwili zamknięcia rozprawy i nie zasądzać w ogóle odsetek, obejmując je niejako zasądzonym zadośćuczynieniem.

WSA w Rzeszowie w wyroku z dnia 26 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Rz 964/15 zauważył, że trzeba też wskazać na technikę legislacyjną zastosowaną przez ustawodawcę w ramach skonstruowanego w art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT zwolnienia. O ile w pkt 3b tego przepisu ustawodawca posługuje się sformułowaniem odszkodowanie i zadośćuczynienie, to w aktualnie omawianym przepisie używa pojęcia kwoty uzyskanej, które jest bez wątpienia pojęciem szerszym. Można by – posługując się metodą wykładni, jaką stosują organy wykazywać, że gdyby ustawodawca również w tym przypadku chciał ograniczyć zwolnienie do odszkodowania i zadośćuczynienia to użyłby tych pojęć zamiast zastosowanego zwrotu kwoty uzyskane.

Niezależnie jednak od tego, dokonując gramatycznej (językowej) wykładni tego pojęcia uznał, że jest to pojęcie szerokie i w jego zakres wchodzą wszystkie kwoty, jakie podatnik otrzymał z tytułu ubezpieczenia majątkowego lub osobowego. Na kwoty te będą się więc składały odszkodowanie, zadośćuczynienie, ale też odsetki. Odsetki te wynikają bowiem z umowy ubezpieczeniowej. To jej niewykonanie w terminie jest podstawą ich wypłaty Nie ma innego – oderwanego od tej umowy źródła uprawnienia do uzyskania tych odsetek. Gdyby podatnik nie zawarł umowy, to nie uzyskałby odsetek.

Natomiast z uchwały NSA z dnia 6 czerwca 2016 r. – sygn. akt II FPS 2/16 wynika, że dotyczy ona odsetek kapitałowych określonych w art. 17 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o PIT, których podstawowymi funkcjami są wynagrodzenie za udostępnienie kapitału i waloryzacja wartości pieniądza. Nie są to odsetki za opóźnienia w zapłacie, o których mowa w art. 481 Kc, które są udzielane za okres rozpoczynający się w terminie wymagalności odsetek za opóźnienia w zapłacie, które nie zostały wymienione wśród przychodów z kapitałów pieniężnych. Cytowana wyżej uchwała NSA nie ma więc w niniejszej sprawie zastosowania.

A zatem, skoro ustawodawca zwalnia z podatku kwoty wypłacone przez ubezpieczycieli, czy to tytułem odszkodowania, czy zadośćuczynienia, to zwolnienie to winno obejmować także odsetki, które nie powstają w oderwaniu od tych świadczeń, ale są z nimi nieodzownie związane, tak iż ich byt w całości uzależniony jest od istnienia głównego zobowiązania.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że art. 21 ust 1 pkt 3b i 4 ustawy o PIT różnią się od siebie, ponieważ pkt 3b mówi o kwocie odszkodowania (którą to kwotą odsetki mogą nie być) natomiast pkt 4 mówi już o kwotach, którymi to kwotami są zarówno odszkodowania i zadośćuczynienia, jak i kwoty odsetek od odszkodowań i zadośćuczynień.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – w odniesieniu do pytania nr 2 – jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym w 2018 roku – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego przychód powstaje zatem w każdym przypadku, w którym podatnik uzyskuje realną korzyść.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawierają specyfikację źródeł przychodów, na podstawie których następuje przypisanie konkretnego przychodu do źródła przychodu. Przypisanie do konkretnego źródła przychodów jest istotne, ponieważ w zależności od ustalenia źródła przychodów, dla tego przychodu powstają dalsze skutki podatkowe prowadzące do obliczenia uzyskanego dochodu lub poniesionej straty w danym okresie rozliczeniowym.

Jednym ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są wskazane w pkt 9 tego przepisu „inne źródła”.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Należy podkreślić, że użyte w konstrukcji art. 20 ust. 1 ww. ustawy sformułowanie „w szczególności” świadczy o przykładowym katalogu przychodów z innych źródeł. Oznacza to, że przychodami z innych źródeł są także inne przychody, niewymienione wprost w tym przepisie. Katalog ten nie jest katalogiem zamkniętym. W związku z tym, każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8a ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Tym samym, do tej kategorii przychodów należy zaliczyć różnego rodzaju odszkodowania, zadośćuczynienia oraz odsetki za zwłokę w wypłacie tychże odszkodowań bądź zadośćuczynień. Nie oznacza to jednak, że wszystkie świadczenia z ww. tytułów są opodatkowane. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 cytowanej ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Na przykład, w myśl przywołanych przez Zainteresowanego:

• art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych – wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:
  1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
  2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
• art. 21 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy – wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem:
  1. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c,
  2. dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15 i 15a.
  
  

Z treści, zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 17 sierpnia 2001 roku uległ wypadkowi komunikacyjnemu. Decyzją z dnia 4 maja 2010 r. Towarzystwo Ubezpieczeń przyznało na jego rzecz kwotę 10 000,00 zł tytułem kwoty bezspornej, zaś w dniu 5 grudnia 2011 r. kwotę 20 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 89,04 zł tytułem odsetek za nieterminową wypłatę kwoty 10 000,00 zł przyznanej decyzją z dnia 4 maja 2010 r. Wnioskodawca uznał, że ww. kwota jest zaniżona, dlatego też w dniu 20 grudnia 2013 roku złożył pozew w Sądzie Okręgowym, skierowany przeciwko Towarzystwu Ubezpieczeń, w którym domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 80 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia na podstawie art. 445 § 1 Kc wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 maja 2010 roku do dnia zapłaty. Wyrokiem z dnia 23 maja 2018 r. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Wnioskodawcy kwotę 80 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 grudnia 2011 roku do dnia zapłaty. Kwota zadośćuczynienia została wypłacona z ubezpieczenia sprawcy wypadku (osoby fizycznej), który posiadał polisę OC w Towarzystwie Ubezpieczeniowym z tytułu odpowiedzialności cywilnej za doznaną krzywdę na osobie (krzywdę na osobie Wnioskodawcy), która to kwota została zasądzona przez Sąd na podstawie art. 445 § 1 Kc. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i wypłacona kwota zadośćuczynienia za krzywdę nie ma związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W rezultacie, kwota zadośćuczynienia w wysokości 80 000,00 zł wraz z odsetkami została przez Wnioskodawcę otrzymana w roku 2018 r., przy czym to właśnie skutków podatkowych otrzymania tychże odsetek za zwłokę dotyczą w przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy.

Regulacje prawne odnoszące się do odsetek za zwłokę zawarte są w art. 481 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Wskazać należy, że odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty danego świadczenia nie są wliczane do wartości tego świadczenia. Zgodnie bowiem z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1360, z późn. zm.) do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego.

Należy również zauważyć, że odsetki są związane z kwotą długu głównego, jednak źródło ich powstania różni się zasadniczo od źródła powstania długu głównego. Innymi słowy, nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem, zadośćuczynieniem czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Tak więc pomimo pewnego związku odsetek z długiem głównym ze względu na fakt różnego źródła ich powstania, są one należnością odrębną od odszkodowania (zadośćuczynienia). Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązań.

Potwierdza to orzecznictwo sądów, m.in. Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z dnia 24 stycznia 2008 r. sygn. akt II FSK 1629/06 stwierdził, że: (...) Odsetki należne w razie uchybienia przez dłużnika terminowi świadczenia pieniężnego (art. 481 § 1 K.c.) należy traktować jako wynagrodzenie za przedłużone i pozbawione podstaw prawnych korzystanie z cudzego kapitału. Inaczej rzecz ujmując, jest to odszkodowanie za pozbawienie wierzyciela możliwości dysponowania kapitałem, a tym samym pozbawienie go spodziewanych z tego tytułu korzyści (np. przez korzystną lokatę) (…). W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że głównym motywem legislacyjnym uregulowania takiego, jak w art. 481 § 1 K.c., uregulowania jest uznanie, że wierzyciel ponosi przez opóźnienie co najmniej szkodę w postaci odsetek, na jakie mógłby ulokować otrzymaną w terminie sumę (wyrok z dnia 24 kwietnia 1997 r. sygn. akt II CKN 118/97, OSP 1998, Nr 1, poz. 3, z glosą A. Szpunara). Odsetki zatem są kompensatą tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej. Wyżej powiedziane, prowadzi do konkluzji, że odsetki otrzymane na podstawie wyroku z tytułu opóźnienia dłużnika ze spełnieniem świadczenia pieniężnego (art. 481 § 1 K.c.) stanowią odszkodowanie dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono i jako takie nie są wolne od podatku dochodowego (art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Powyższy pogląd w całej rozciągłości podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach. który w wyroku z dnia 11 lipca 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 145/13, dodał, że: w żadnej jednostce redakcyjnej przepisu art. 21 u.p.d.o.f. nie została zakodowana norma o charakterze szczególnym statuująca zwolnienie podatkowe obejmujące wyżej opisane odsetki za zwłokę. Normy takiej nie ma również w innych regulacjach wchodzących w skład systemu prawa obowiązującego. W przepisie art. 21 u.p.d.o.f. zostały natomiast zawarte zwolnienia podatkowe dotyczące innego rodzaju odsetek. Wynik wnioskowania a contrario wskazuje, że odsetki, które nie zostały wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, podlegają opodatkowaniu. Sąd wskazuje, że dokonując interpretacji należy mieć na względzie i tę okoliczność, że zwolnienia podatkowe stanowią odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania, co powoduje, że niedopuszczalne byłoby poszerzanie zakresu zwolnień w drodze wykładni; w szczególności wbrew jednoznacznej woli ustawodawcy wyrażonej w przepisie.

Dodatkowo w wyroku z dnia 25 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2626/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zauważył, że: To, że w świetle prawa cywilnego odsetki te wiążą się i zależą od zasadności roszczenia głównego, nie zmienia zupełnie odrębnego tytułu, z którego wywodzą się odsetki na gruncie podatkowym. Przychód odsetkowy Skarżącego ma swoje źródło nie w odszkodowaniu lub zadośćuczynieniu, lecz w spóźnieniu dłużnika w wypłacie tego odszkodowania i zadośćuczynienia.

Natomiast, w wyroku z dnia 19 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 1275/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził, że: Roszczenie odsetkowe nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialnoprawnej. Roszczenie o odsetki za opóźnienie (art. 481 k.c.) jest więc roszczeniem innym niż roszczenie deliktowe (por. uchwała SN z dnia 31 stycznia 1994 r. III CZP 184/93, publ. OSNC 1994/7-8/155). Odsetki za opóźnienie są skonstruowane przez ustawodawcę niezależnie od faktu poniesienia szkody przez wierzyciela, są w pewnym sensie elementem waloryzacji, ale spełniają również rolę kompensacji tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej (por. Izabella Dyka, glosa do przywołanej powyżej uchwały SN z dnia 31 stycznia 1994 r., PS 1997/9/72). Mając zatem na uwadze przybliżony powyżej charakter odsetek, które pozostając w pewnym związku z należnością główną, zaspokajają odrębne roszczenie, którego podstawową przesłanką nie jest szkoda trudno przyjąć, że odsetki są odszkodowaniem (zadośćuczynieniem) sensu stricte i jako takie objęte są zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych przewidzianym dla odszkodowań. Okoliczność, że odsetki mogą stanowić swoistą rekompensatę wynikającą z czasokresu jaki upłynął pomiędzy zaistnieniem zdarzeń skutkujących wypłatą zadośćuczynienia czy odszkodowania, a skonkretyzowaniem obowiązku naprawienia szkody czy też krzywdy w wyroku sądu powszechnego nie jest wystarczająca do przyjęcia wskazywanej przez skarżącą tezy, że wolą ustawodawcy było zwolnienie odsetek z opodatkowania.

(…) ustawodawca w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.f. wyodrębnił odsetki, czyniąc je np. przedmiotem regulacji zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 52 u.p.d.o.f. (…), art. 21 ust. 1 pkt 119 u.p.d.o.f. (…), art. 21 ust. 1 pkt 95 u.p.d.o.f., art. 21 ust.1 pkt 130 u.p.d.o.f. (…).

(…) ustawodawca, gdyby chciał zwolnić z opodatkowania odsetki, uczyniłby to wyraźnie wymieniając je w przepisie, tak jak uczynił to we wskazanych przykładach. Ponieważ tak się nie stało, stwierdzić należy, że odsetki inne niż wskazane precyzyjnie w poszczególnych jednostkach redakcyjnych art. 21 ust. 1 u.p.d.o.f. nie korzystają automatycznie ze zwolnienia od podatku przewidzianego dla należności głównej, w związku z którą zostały wypłacone.

Powyższe rozważania potwierdziły wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, np.: z 27 kwietnia 2017 r. sygn. akt I SA/Po 1446/16, z 19 stycznia 2017 r. sygn. akt I SA/Po 719/16, z 4 sierpnia 2016 r. sygn. akt I SA/Po 764/16, czy też Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, np.: z 8 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 685/16 oraz I SA/Wr 686/16, a także z 16 marca 2017 r. sygn. akt I SA/Wr 1265/16 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, np.: z 23 czerwca 2016 r. sygn. akt I SA/Go 160/16, a także z 21 stycznia 2016 r. sygn. akt I SA/Go 419/15, w którym Sąd stwierdził, że: Zgodzić się należy z twierdzeniem, że skoro ustawodawca wyraźnie określa przypadki, w których także odsetki od określonych przychodów wolne są od podatku, natomiast w stosunku do innych kategorii zwolnień o odsetkach nie wspomina, to jest to celowe uregulowanie, pozwalające wywieść wniosek, że tylko w niektórych przypadkach, wyraźnie w ustawie wskazanych, także odsetki od określonych przychodów objęte są zwolnieniem od podatku. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie również w przywołanych w tymże wyroku orzeczeniach, a mianowicie: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 sierpnia 2009 r., sygn. akt II FSK 588/08, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 9 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Rz 6/10.

Ostatecznie należy zauważyć, że w dniu 6 czerwca 2016 r. została podjęta uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt II FPS 2/16) dotycząca opodatkowania odsetek. Zapadła ona na tle stanu faktycznego dotyczącego odsetek od nieterminowej zapłaty ceny za zbyte akcje, jednakże – wbrew temu co twierdzi Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie – ma ona zastosowanie do wszystkich sytuacji związanych z zapłatą odsetek od należności głównej, których skutków podatkowych nie przewidziano w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedmiotowej uchwale siedmiu sędziów NSA uznało, że czym innym jest świadczenie główne, a czym innym odsetki za opóźnienie w jego zapłacie. Tym samym należy rozliczyć odrębnie każde ze świadczeń. Wobec powyższego stwierdzić należy, że wyłączenie z opodatkowania należności głównej nie oznacza, że wolne od podatku są także odsetki.

Analizując treść powyższych przepisów i zapadłego orzecznictwa, należy zauważyć, że nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem, zadośćuczynieniem czy innym świadczeniem (np. naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego.

Z tych względów zwolnienie od podatku należności głównej (np. odszkodowania czy zadośćuczynienia) nie oznacza, że wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje zwolnienia od podatku – co do zasady − odsetek od ww. świadczeń; zwalnia od opodatkowania jedynie należność główną, tj. świadczenia polegające na naprawieniu szkody na rzecz poszkodowanego.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu zwolnień przedmiotowych wymieniono wprost odsetki wolne od podatku, co oznacza, że ustawodawca wyraźnie odróżnia je od odszkodowania i zadośćuczynienia.

I tak wolne od podatku są odsetki wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 52, pkt 95, pkt 119, pkt 130, pkt 130a i pkt 130b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli:

• odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody osobowe (Dz. U. poz. 776) (pkt 52);
• odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 (pkt 95);
• odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta (pkt 119);
• odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a (pkt 130);
• odsetki lub dyskonto od listów zastawnych uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a (pkt 130a);
• odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Bank Gospodarstwa Krajowego i oferowanych na rynkach zagranicznych, przeznaczonych na finansowanie ustawowych celów działalności Banku Gospodarstwa Krajowego, dotyczących wspierania polityki gospodarczej Rady Ministrów, realizacji rządowych programów społeczno-gospodarczych oraz programów samorządności lokalnej i rozwoju regionalnego, oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji, uzyskane przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a (pkt 130b).
  
  

W świetle powyższego należy przyjąć, że ustawodawca nie pomija odsetek w zwolnieniach, jeżeli uznaje zasadność ich zwolnienia w odniesieniu do dóbr, które w jego ocenie zasługują na szczególną ochronę.

Zatem, otrzymane przez Wnioskodawcę na podstawie wyroku sądowego odsetki nie podlegają zwolnieniu, ponieważ zarówno przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b czy art. 21 ust. 1 pkt 4, jak również pozostałe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych takiego zwolnienia nie przewidują. W konsekwencji, skoro ustawodawca nie zamieścił w katalogu zwolnień odsetek przysługujących od zasądzonego odszkodowania czy zadośćuczynienia, to należy stwierdzić, że odsetki te podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie ze wskazaną powyżej regułą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że kwoty zasądzonych na rzecz Wnioskodawcy wyrokiem sądu ustawowych odsetek za zwłokę od zadośćuczynienia, jako niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych stanowią przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Tym samym, Wnioskodawca jest zobowiązany do uiszczenia podatku dochodowego od odsetek zasądzonych od przedmiotowego zadośćuczynienia.

Końcowo, w odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawcę we wniosku wyroków sądów administracyjnych, wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego. Nie negując jednak tych orzeczeń, jako cennych źródeł w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że istnieją liczne orzeczenia negujące prawidłowość stanowiska Zainteresowanego, a prezentujące stanowisko zbieżne z poglądem organu, jak np. wyroki przywołane powyżej przez tut. organ.

Ponadto, w odpowiedzi na stwierdzenie Wnioskodawcy we własnym stanowisku, że wszelkie wątpliwości powinny być rozstrzygane na korzyść podatnika zgodnie z art. 2a Ordynacji podatkowej, co – zdaniem Zainteresowanego – też powinno mieć zastosowanie w niniejszej sprawie należy wyjaśnić, że – co prawda – zgodnie z brzmieniem tego artykułu, niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika i wówczas należy opowiedzieć się za znaczeniem przepisów, które są korzystniejsze dla podatnika, jednakże przy rozpatrywaniu niniejszej sprawy organ nie miał żadnych wątpliwości co do treści oraz zastosowania przepisów prawa podatkowego. W ww. interpretacji w sposób zrozumiały wyjaśniono, z jakich powodów Wnioskodawca nie może skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania otrzymanej w wyniku wyroku sądu kwoty ustawowych odsetek za opóźnienie. Trudno w takim przypadku zatem uznać, że w sprawie zaistniały wątpliwości interpretacyjne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.