Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.660.2018.3.AC
z 26 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2018 r. (data wpływu 28 grudnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 stycznia 2019 r. (data wpływu 31 stycznia 2019 r.) oraz pismem z dnia 22 marca 2019 r. (data wpływu 22 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej składników majątku nabytych w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej składników majątku nabytych w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Pismem z dnia 31 stycznia 2019 r. (data wpływu 31 stycznia 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w zakresie sprostowania błędnego wskazania sposobu nabycia udziałów w nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 13 marca 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.660.2018.1.AC (doręczonym w dniu 15 marca 2019 r.) wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 22 marca 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 22 marca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, będący polskim rezydentem podatkowym, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą.

W dniu 10 grudnia 1995 r. zmarła matka Wnioskodawcy, w konsekwencji Wnioskodawca, jako spadkobierca ustawowy, nabył spadek w 1/3 części po zmarłej matce. W pozostałej części, także po 1/3, majątek po zmarłej matce nabyli ojciec Wnioskodawcy oraz siostra Wnioskodawcy. Nabycie spadku zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego. W skład masy spadkowej weszła nieruchomość stanowiąca zabudowaną działkę gruntu w użytkowaniu wieczystym o obszarze 2530 m ². Będąca przedmiotem spadku nieruchomość zabudowana była jednokondygnacyjnym murowanym budynkiem niemieszkalnym o powierzchni zabudowy 313 m².

W 2001 r. na ww. gruncie wybudowany został przez ojca Wnioskodawcy trzykondygnacyjny murowany budynek handlowo-usługowy o powierzchni zabudowy 1262 m² oraz łącznej powierzchni lokali niewyodrębnionych 1680 m²

W związku z przekształceniem prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości na podstawie decyzji Prezydenta Miasta wydanej w dniu 27 stycznia 2014 r. – ojciec Wnioskodawcy w udziale wynoszącym 4/6 części (w tym 1/6 po zmarłej żonie) oraz Wnioskodawca i siostra Wnioskodawcy w udziałach wynoszących po 1/6 części nabyli nieruchomość stanowiącą zabudowaną działkę gruntu. W celu zabezpieczenia wierzytelności z tytułu należnej opłaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności na rzecz Gminy, w dziale IV księgi wieczystej wpisana została hipoteka przymusowa do kwoty 284 100 zł

Dnia 27 września 2018 r. aktem notarialnym, pomiędzy współwłaścicielami – ojcem Wnioskodawcy, Wnioskodawcą oraz siostrą Wnioskodawcy dokonano umownego nieodpłatnego zniesienia współwłasności opisanej wyżej zabudowanej nieruchomości, w ten sposób, że własność całej opisanej nieruchomości stanowiącej zabudowaną działkę gruntu wraz z wszystkimi jej obciążeniami nabył Wnioskodawca.

Wnioskodawca zobowiązał się do spłaty całości pozostałej opłaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, na zabezpieczenie której to opłaty została ustanowiona hipoteka.

Zniesienie współwłasności nastąpiło bez obowiązku dokonywania spłat lub dopłat. Umowa o zniesienie współwłasności wyczerpała wzajemne roszczenia z tytułu zniesienia współwłasności w zakresie nieruchomości będącej przedmiotem zniesienia współwłasności.

Określona w umowie nieodpłatnego zniesienia współwłasności łączna wartość rynkowa opisanej wyżej nieruchomości, będącej przedmiotem nieodpłatnego zniesienia współwłasności, wynosi 12 000 000 zł, tj. wartość udziału wynoszącego 4/6 części przysługującego ojcu Wnioskodawcy przed zniesieniem współwłasności wynosi – 8 000 000 zł, zaś wartość udziałów wynoszących po 1/6 części przysługujących Wnioskodawcy oraz siostrze Wnioskodawcy przed zniesieniem współwłasności wynosi po 2 000 000 zł.

Umowa o nieodpłatnym zniesieniu współwłasności podlega podatkowi od spadków i darowizn, jednak podatku tego na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 15 i art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn nie pobrano, gdyż strony zaliczają się do I grupy podatkowej i spełniają warunki do skorzystania ze zwolnienia.

Cała opisana wyżej zabudowana nieruchomość wydana została na rzecz Wnioskodawcy. Korzyści oraz ciężary związane z przedmiotową nieruchomością przeszły na nabywającego z dniem 1 października 2018 r.

Wnioskodawca wykorzystuje nabytą nieruchomość na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie wynajmu lokali i powierzchni zlokalizowanych w nieruchomości nabytej w wyniku nieodpłatnego zniesienia współwłasności. Wnioskodawca dokonuje amortyzacji środków trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych.

W piśmie z dnia 22 marca 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że w 2018 r. prowadził działalność gospodarczą w formie jednoosobowej działalności gospodarczej wpisanej do rejestru CEIDG. Formą opodatkowania prowadzonej działalności gospodarczej był podatek liniowy. Opłaty za prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz opłaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności były ponoszone w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez ojca Wnioskodawcy. Nieruchomość, jak i poprzednio prawo wieczystego użytkowania gruntu stanowiły środek trwały w działalności gospodarczej ojca Wnioskodawcy, tym samym opłaty za użytkowanie wieczyste a następnie opłaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego gruntów w prawo własności jako związane z prowadzoną działalnością gospodarczą ojca Wnioskodawcy były przez niego ponoszone i rozliczane w jego działalności gospodarczej. Zgodnie z § 5 pkt 2 aktu notarialnego stanowiącego o nieodpłatnym zniesieniu współwłasności zabudowanej nieruchomości, Wnioskodawca oświadczył, że zobowiązuje się do spłaty całości pozostałej opłaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności wynikającego z decyzji Prezydenta Miasta wydanej w dniu 27 stycznia 2014 r. w tym opłaty ustalonej dla ojca Wnioskodawcy oraz siostry Wnioskodawcy, na zabezpieczenie której to opłaty z powołanej decyzji została ustanowiona hipoteka na nabywanej przez Niego nieruchomości, w kwotach i terminach wynikających z opisanej powyżej decyzji, na co ojciec Wnioskodawcy i siostra Wnioskodawcy wyrazili zgodę. Opłata za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego była związana z nieruchomością, która po zniesieniu współwłasności przypadła Wnioskodawcy, tym samym zasadnym było żeby ekonomiczny ciężar ponoszenia opłat za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego we własność był przeniesiony na Wnioskodawcę – skoro Wnioskodawca uzyskał własność wyłączną nieruchomości (aktywów) to powinien też przejąć ciężary związane z tymi aktywami (opłaty za przekształcenie). W innym wypadku transakcja byłaby niesprawiedliwa. Opłaty za przekształcenie użytkowania wieczystego we własność nie są obciążeniem związanym z nieruchomością z mocy prawa, z wyłączeniem hipoteki wpisanej na nieruchomości. Pojęcie spłaty całości pozostałej opłaty odnosi się do obowiązku dokonania spłaty tej części opłat za przekształcenie użytkowania wieczystego gruntu we własność, która nie została jeszcze faktycznie zapłacona do daty dokonania wskazanej transakcji. Opłata z uwagi na jej wielkość była bowiem rozłożona na raty. Wnioskodawca wszedł w posiadanie nakładów poczynionych przez ojca na wybudowanie na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym trzykondygnacyjnego murowanego budynku handlowo-usługowego w drodze ww. nieodpłatnego zniesienia współwłasności. Własność zabudowań położonych na gruncie przechodzi razem z gruntem na rzecz właściciela gruntu. Skoro strony dokonały zniesienia współwłasności, to wszelkie zabudowania znajdujące się na gruncie stanowiącym przedmiot transakcji stały się własnością Wnioskodawcy na mocy czynności nieodpłatnego zniesienia współwłasności. Przez pojęcie składników majątku uważa się nieruchomość będącą przedmiotem zapytania zabudowaną budynkami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy prawidłowe jest przyjęcie przez Wnioskodawcę w myśl art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartości początkowej nabytej nieruchomości – w tej części która nabyta została w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności (w wysokości 5/6) - według wartości rynkowej z dnia nabycia oraz dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od tak ustalonej wartości początkowej, które jednak w wyniku ograniczenia zawartego w art. 23 ust. 1 pkt 45a ww. ustawy nie będą mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350, z późn. zm.; dalej jako u.p.d.o.f.) zawarta została definicja kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z przywołanym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 u.p.d.o.f. Tak sformułowana definicja pozwala na stwierdzenie, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, zarówno bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem wydatków wyłączonych z grupy kosztów uzyskania przychodów, opisanych katalogowo w art. 23 u.p.d.o.f.

Stosownie do art. 22 ust. 8 u.p.d.o.f., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W treści art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f., ustawodawca wprost wskazał, jakie środki trwałe i wartości niematerialne i prawne podlegają amortyzacji. I tak, stosownie do przywołanego przepisu amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 u.p.d.o.f. zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Z przepisu art. 22h ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W zakresie pojęcia „nabycie w drodze spadku” mieszczą się sytuacje, w których własność przechodzi na spadkobiercę w drodze dziedziczenia, w wyniku zdarzenia, jakim jest śmierć spadkodawcy. Zgodnie z art. 924 Kodeksu cywilnego, z chwilą śmierci spadkodawcy dochodzi do otwarcia spadku, a chwila ta, na mocy art. 925 Kodeksu cywilnego stanowi moment nabycia przez spadkobiercę spadku.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawca nabył w dniu 10 grudnia 1995 r. w drodze spadku 1/3 udziału w współwłasności masy spadkowej, w skład której wchodziła opisana wyżej, zabudowana nieruchomość. W przypadku zatem tej części nieruchomości, która nabyta została przez Wnioskodawcę w drodze spadku – w wartości odpowiadającej 1/3 otrzymanego udziału – za datę nabycia nieruchomości należy przyjąć datę jej nabycia, tj. datę nabycia w spadku. Środki trwałe, w tej części, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. winny zostać ujęte w ewidencji, w wartości początkowej ustalonej według wartości rynkowej z dnia nabycia spadku proporcjonalnie do posiadanego udziału w ich własności.

Jak zauważono, w wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawca nabył nieruchomość, w wartości przekraczającej udział w majątku spadkowym. W związku z tą czynnością Wnioskodawca uzyskał zatem przysporzenie majątkowe względem odziedziczonej części masy spadkowej.

Należy zauważyć, że celem postępowania o zniesienie współwłasności jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Zgodnie z art. 210 Kodeksu cywilnego – każdy ze współwłaścicieli w każdym czasie może domagać się zniesienia współwłasności. Z art. 211 Kodeksu cywilnego wynika natomiast, że zniesienie współwłasności może nastąpić poprzez podział rzeczy wspólnej. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Niewątpliwie należy stwierdzić, że zniesienie współwłasności nie będzie stanowiło nowej formy nabycia rzeczy lub prawa wówczas, gdy nabyte na własność mienie mieści się w ramach udziału jaki przypadał spadkobiercy w majątku wspólnym. W sytuacji jednak gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby we współwłasności ulega powiększeniu – czyli podział nie jest ekwiwalentny do posiadanego udziału i nie towarzyszą mu spłaty lub dopłaty – to następuje przysporzenie majątkowe ponad posiadany udział we współwłasności.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, jeżeli w wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawca nabył nieruchomość ponad udział, który uprzednio przysługiwał Mu w tej nieruchomości (w wysokości 1/6), to w dniu zniesienia współwłasności doszło do nabycia w części przekraczającej ten udział, a zatem w części 5/6, która przed zniesieniem współwłasności przysługiwała łącznie pozostałym współwłaścicielom.

Dla udziału w nieruchomości w wysokości 5/6 – nabytego w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności ponad pierwotnie posiadany przez Wnioskodawcę udział – dniem nabycia będzie zatem dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

Należy zauważyć, że opisane w stanie faktycznym wniosku umowne zniesienie współwłasności nastąpiło nieodpłatnie – pozostali spadkobiercy, zrzekli się bowiem, bez dodatkowych spłat czy dopłat, na korzyść Wnioskodawcy przypadającej na nich części współwłasności. Niewątpliwie, nieodpłatne nabycie rzeczy i praw majątkowych w wyniku umowy zniesienia współwłasności nie należy traktować w taki sam sposób jak nabycie w drodze dziedziczenia. Zniesienie współwłasności może bowiem doprowadzić do nabycia rzeczy lub praw ponad odziedziczony udział w spadku. Nabycia w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności nie można utożsamiać także z umową darowizny.

Na potwierdzenie powyższego należy wskazać, że przepisy prawa podatkowego wyraźnie rozróżniają nabycie własności rzeczy w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności od ich nabycia w drodze spadku czy darowizny. Ustawodawca w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn wskazuje, że zakresem działania ustawy objęte są nie tylko spadek i darowizna, ale także nieodpłatne zniesienie współwłasności. Następuje zatem rozróżnienie tych czynności prawnych (darowizny, nieodpłatnego zniesienia współwłasności oraz dziedziczenia) dla celów podatkowych. Ponadto, zgodnie z art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 listopada 2008 r., sygn. akt: I SA/Wr 856/08).

Jak wskazano powyżej, przepis art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f (jedynie w tym przepisie ustawodawca wymienia rodzaje nieodpłatnego nabycia) przy określeniu sposobu ustalania wartości początkowej środków trwałych wymienia nabycie w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób. Z uwagi zatem na okoliczność, że nabycie pozostałej części nieruchomości, ponad przysługujący Wnioskodawcy udział, nastąpiło nieodpłatnie, w sposób inny niż w drodze spadku czy darowizny, należy uznać, że nabycie wskutek zniesienia współwłasności stanowi inne nieodpłatne nabycie, o którym mowa w art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Tym samym, wartość początkowa dla tej części nieruchomości, o którą zwiększył się udział w niej po nieodpłatnym zniesieniu współwłasności, powinna być określona przez Wnioskodawcę, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. według cen rynkowych z dnia zniesienia współwłasności, chyba że zawarta umowa zniesienia współwłasności określa tę wartość w niższej wysokości.

Potwierdzenie powyższego stanowiska, zdaniem Wnioskodawcy, można odnaleźć m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 grudnia 2017 r., nr 0111-KDIB1-1.4011.201.2017.2.SG.

Jednocześnie należy wskazać, że w stanie faktycznym objętym wnioskiem, na potrzeby ustalenia wartości odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, które mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy odróżnić tą część odpisów amortyzacyjnych która dotyczy wartości nieruchomości nabytej w drodze spadku od tej części odpisów, które dotyczą nabycia w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) u.p.d.o.f. nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
  

• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
  

• nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub
  

• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  

Wnioskodawca uważa, że użyty w treści przywołanego przepisu art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) u.p.d.o.f. zwrot „w drodze spadku” nie obejmuje zdarzenia prawnego jakim jest zniesienie współwłasności. Jak zauważono powyżej, nabycie w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności należy odróżnić od nabycia w drodze dziedziczenia. Czynność ta nie jest także tożsama z umową darowizny. W konsekwencji, stanowi rodzaj innego nieodpłatnego nabycia, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Czynność nieodpłatnego zniesienia współwłasności, na mocy której Wnioskodawca w dniu 27 września 2018 r. nabył całą własność nieruchomości, została zwolniona z obowiązku zapłaty podatku od spadków i darowizn na mocy art. 4 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

W piśmie z dnia 22 marca 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca dodał, że z uwagi na okoliczność, że nabycie pozostałej części nieruchomości, ponad przysługujący Wnioskodawcy udział w wysokości 1/6, nastąpiło nieodpłatnie, w sposób inny niż w drodze spadku czy darowizny, należy uznać, że nabycie wskutek nieodpłatnego zniesienia współwłasności stanowi inne nieodpłatne nabycie, o którym mowa w art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Tym samym, wartość początkowa dla tej części nieruchomości, o którą zwiększył się udział w niej po nieodpłatnym zniesieniu współwłasności, powinna być określona przez Wnioskodawcę, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. według cen rynkowych z dnia zniesienia współwłasności, chyba że zawarta umowa zniesienia współwłasności określa tę wartość w niższej wysokości. Jednocześnie w związku z brzemieniem art. 23 ust. 1 pkt 45a lit a) u.p.d.o.f., z uwagi na to, że częściowe nabycie udziałów (w wysokości 5/6) nastąpiło nieodpłatnie w wyniku zawartej umowy zniesienia współwłasności oraz nabycie to korzystało ze zwolnienia z podatku od spadków i darowizn – odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, w części nabytej w wyniku nieodpłatnego zniesienia współwłasności, Wnioskodawca nie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ww. ustawy, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Z ww. regulacji wynika, że Organ wydaje interpretacje indywidualne dotyczące stosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie wyznaczonym zadanym przez wnioskodawcę pytaniem przyporządkowanym do przedstawionego opisu sprawy.

Należy poinformować, że na dzień wydania niniejszej interpretacji obowiązuje tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.