Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.61.2019.2.KU
z 20 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 4 lutego 2019 r.; identyfikator poświadczenia przedłożenia ….) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Od sierpnia 2018 r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi oraz wykonywania robót budowlanych wykończeniowych. Rozlicza się według skali podatkowej, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jest podatnikiem zwolnionym od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 113 ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.). Aktem notarialnym w dniu 18 grudnia 2018 r. nabył wraz z żoną lokal mieszkalny w bloku wybudowanym na początku lat 70-tych XX wieku wraz z udziałem w częściach wspólnych w gruncie, na którym położony jest ww. blok, do małżeńskiego majątku wspólnego, finansując ten zakup częściowo ze środków własnych pochodzących z majątku wspólnego i częściowo z mieszkaniowego kredytu bankowego udzielonego Wnioskodawcy i Jego żonie. W związku z zakupem poniósł koszty na usługi pośrednika w obrocie nieruchomościami, koszty notarialne i podatek od czynności cywilno-prawnych. Mieszkanie zostało zakupione do prywatnego majątku wspólnego, dlatego Wnioskodawca wraz z żoną posiada dokumentację w postaci faktur na część poniesionych kosztów. W styczniu 2019 r. nabyty lokal został przekazany Wnioskodawcy i Jego żonie, co zostało potwierdzone protokołem zdawczo-odbiorczym i od tego momentu wszelkie pożytki i ciężary wynikające z umowy kupna-sprzedaży przeszły ze strony zbywającej na Wnioskodawcę i Jego małżonkę. Lokal mieszkalny jest w złym stanie technicznym. Instalacje wodno-kanalizacyjne i elektryczna mają niemal 50 lat, a ich dalsze użytkowanie jest niebezpieczne. Ponadto ściany są krzywe, w pokoju sąsiadującym z łazienką noszą ślady zawilgocenia, okładziny ceramiczne, tapety, boazerie, panele sufitowe, armatura, drzwi oraz pozostawione wyposażenie, w tym meble są w złym stanie. Jedynie niewielka część mebli nadaje się do dalszego użytkowania. Lokal wymaga kapitalnego remontu. Część prac, w tym wyrównanie powierzchni ścian, wykonanie nowej instalacji elektrycznej i instalacji wodno-kanalizacyjnej zostanie powierzone wyspecjalizowanym podmiotom zewnętrznym, jednak znaczna część prac takich jak: usunięcie starych okładzin ściennych i sufitowych (płytek ceramicznych, boazerii, tapet, paneli sufitowych), wymiana starej armatury na nową, usunięcie starego wyposażenia, malowanie ścian i sufitów, wymiana ościeżnic i drzwi, montaż paneli podłogowych, montaż stałej zabudowy meblowej w postaci szaf, zostanie wykonanych we własnym zakresie, z uwagi na profil prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności (wykonywanie robót budowlanych wykończeniowych). Remont ma na celu zwiększenie bezpieczeństwa i wygody użytkowania mieszkańców. Po zakończeniu remontu lokal zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a następnie wynajęty na cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest ustalenie wartości początkowej zakupionego lokalu mieszkalnego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych w wysokości ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego, z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia 2018 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwe jest ustalenie wartości początkowej zakupionego lokalu mieszkalnego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych w wysokości ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego, z uwagi na to, że koszty przygotowania lokalu mieszkalnego do użycia udokumentowane rachunkami i fakturami za zlecone usługi i nabyte materiały budowlane nie uwzględniają wykonanych przez Wnioskodawcę prac mających wpływ na przygotowanie środka trwałego do użytkowania. Nie ma również możliwości wyodrębnienia z ceny zakupy kwoty przypadającej na udział w częściach wspólnych, w szczególności wartości gruntu, która co do zasady nie podlega amortyzacji. Takie rozwiązanie umożliwia art. 22g ust. 8 i ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Analizując powyższe wskazać należy, że jedynie w przypadku, kiedy podatnik faktycznie poniesie wydatek, wykaże związek wydatku z uzyskanym przychodem, udowodni fakt poniesienia kosztów w sposób niebudzący wątpliwości oraz wydatek ten nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres jego używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Podkreślić należy, że w świetle przepisów prawa podatkowego grunt oraz wybudowany na tym gruncie budynek, jeżeli spełniają powyższe warunki, stanowią co do zasady dwa odrębne środki trwałe, które podlegają odrębnemu ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dla których należy odrębnie ustalić wartość początkową.

Przepis art. 22c pkt 1 w ww. ustawy stanowi, że amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei w myśl art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zatem odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość niematerialna i prawna wprowadzone zostały (zostaną) do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zasadę ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
  

• w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;
  

• w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;
  

• w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.
  
  

W myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia lub wytworzenia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku, gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie.

Te sposoby ustalenia wartości początkowej, jak wskazano powyżej, stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości według zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1-2 ww. ustawy (a więc wg ceny nabycia albo kosztu wytworzenia).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, od sierpnia 2018 r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi oraz wykonywania robót budowlanych wykończeniowych. Aktem notarialnym w dniu 18 grudnia 2018 r. nabył wraz z żoną lokal mieszkalny w bloku wybudowanym na początku lat 70-tych XX wieku wraz z udziałem w częściach wspólnych w tym gruncie, na którym położony jest ww. blok do małżeńskiego majątku wspólnego. Lokal mieszkalny jest w złym stanie technicznym. Wymaga kapitalnego remontu. Część prac zostanie powierzone wyspecjalizowanym podmiotom zewnętrznym, jednak znaczna część prac zostanie wykonanych we własnym zakresie, z uwagi na profil prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności (wykonywanie robót budowlanych wykończeniowych). Remont ma na celu zwiększenie bezpieczeństwa i wygody użytkowania mieszkańców. Po zakończeniu remontu lokal zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej a następnie wynajęty na cele mieszkaniowe.

W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego (lokalu mieszkalnego) nie jest możliwe, gdyż cena zakupu tego lokalu jest znana i wynika ona z aktu notarialnego.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz opierając się na przedstawionym stanie faktycznym, należy wskazać, że skoro przedmiotowy lokal mieszkalny został nabyty przez Wnioskodawcę i Jego żonę aktem notarialnym (w drodze zakupu), to wartość początkową tego lokalu mieszkalnego będzie stanowiła cena jego nabycia (wynikająca z aktu notarialnego) powiększona o udokumentowane wydatki (faktury, rachunki) poniesione na modernizację i adaptację, zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, nie można się zgodzić ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że możliwe jest ustalenie wartości początkowej zakupionego lokalu mieszkalnego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w wysokości ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego, z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia 2018 r. W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego (lokalu mieszkalnego) nie jest możliwe, gdyż cena zakupu tego lokalu jest znana Wnioskodawcy i wynika ona z aktu notarialnego.

Wobec powyższego, wartość początkowa zakupionego lokalu mieszkalnego winna zostać ustalona na podstawie ceny nabycia, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Ponadto, skoro już w momencie zakupu lokalu mieszkalnego znany był cel oraz przeznaczenie ww. lokalu, to nie jest możliwe ustalenie wartości początkowej tego lokalu mieszkalnego na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten ma bowiem zastosowanie, gdy niemożność ustalenia wydatków na nabycie składników majątku wynika z obiektywnych przesłanek, np. zakup nastąpił wiele lat wcześniej. W przypadku Wnioskodawcy tego rodzaju przesłanki nie występują, bowiem od momentu zakupu przedmiotowego lokalu mieszkalnego (18 grudnia 2018 r.) znany był charakter, a tym samym cel i jego przeznaczenie (uznanie za środek trwały w działalności gospodarczej rozpoczętej w sierpniu 2018 r.). W takich okolicznościach wartość początkowa zakupionego lokalu mieszkalnego winna zostać ustalona na podstawie ceny jego nabycia, stosownie do art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z poźn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.