Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.13.2019.1.SJ
z 12 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 stycznia 2019 r. (data wpływu 11 stycznia 2019 r.) uzupełnionym pismem z 18 lutego 2019 r. (data wpływu 20 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z budową dworca – jest nieprawidłowe,
• prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z systemem ITS dla dworca – jest nieprawidłowe,
• prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z budową inteligentnego monitoringu na przystankach – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z budową dworca, prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z systemem ITS dla dworca oraz prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z budową inteligentnego monitoringu na przystankach. Wniosek uzupełniono 20 lutego 2019 r. o dokumenty potwierdzające prawo pełnomocnika do występowania w imieniu Wnioskodawcy oraz poprzez ponowne złożenie wniosku wraz z załącznikiem ORD-IN/A i wskazanie adresu elektronicznego e-PUAP do doręczeń.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina (dalej: „Wnioskodawca” lub „Gmina”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT zarejestrowana pod numerem NIP (…). Stosownie do przepisów ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, z późn. zm.; dalej: „Ustawa o samorządzie gminnym”), Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną, wykonującą zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność (art. 2 ust. 1 i 2 Ustawy o samorządzie gminnym). Gmina realizuje swoje zadania własne, które polegają na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty oraz zadania zlecone z zakresu administracji rządowej, jak również z zakresu organizacji przygotowań i przeprowadzenia wyborów powszechnych oraz referendów (art. 7 i 8 tej ustawy). Celem wykonywania zadań nałożonych na Gminę tworzy ona jednostki organizacyjne, a także zawiera umowy z innymi podmiotami (art. 9 ust. 1 Ustawy o samorządzie gminnym). Wśród jednostek organizacyjnych znajduje się jednostka budżetowa powołana w celu realizacji zadań własnych Gminy z zakresu transportu zbiorowego. Jednostką budżetową powołaną celem realizacji zadania własnego Gminy w postaci transportu zbiorowego określonego w art. 7 ust 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym oraz zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2015 r., poz. 1440, z późn. zm.; dalej: „Ustawa o publicznym transporcie zbiorowym”), jest Zarząd Transportu Miejskiego (dalej: „ZTM”). ZTM działa na podstawie ustawy o samorządzie gminnym, ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885, z późn. zm.), uchwały Rady Miasta z dnia 7 lipca 2009 r. w sprawie utworzenia Zarządu Transportu Miejskiego, jak również statutu, będącego załącznikiem do uchwały Rady Miasta z dnia 7 lipca 2009 r. (dalej: ,,Statut”). Zgodnie ze statutem podstawowym przedmiotem działania ZTM jest planowanie, organizowanie i zarządzanie publicznym transportem zbiorowym, a w szczególności:

• planowanie rozkładów jazdy oraz dokonywanie ich aktualizacji,
• wybór przewoźników i kontraktowanie usług przewozowych,
• emisja i sprzedaż biletów uprawniających do korzystania z usług publicznego transportu, ustalanie sposobów dystrybucji biletów,
• organizacja kontroli posiadania przez pasażerów dokumentów uprawniających do korzystania z przejazdów środkami transportu zbiorowego oraz pobieranie opłat dodatkowych,
• rozliczanie operatora za świadczone usługi przewozowe według zasad ustalonych w umowie,
• informowanie o usługach przewozowych, prowadzenie działalności marketingowej, reklamowej, promocyjnej i innej dla uzyskania dochodów,
• inicjowanie przedsięwzięć inwestycyjnych w zakresie budowy, rozbudowy, modernizacji obiektów i urządzeń oraz zakupów inwestycyjnych związanych z publicznym transportem zbiorowym.
  
  

ZTM realizuje swoje zadania ze środków finansowych zatwierdzonych uchwałą budżetową i przekazywanych z budżetu Gminy na wyodrębniony rachunek ZTM do wysokości planu finansowego. Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca uzyskuje przychody w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej. Uzyskane przychody ZTM odprowadza na rachunek Gminy. Z tytułu wykonywanych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, ZTM osiąga przychody:

1. Podlegające opodatkowaniu VAT, są to przychody z następujących źródeł:
   • ze sprzedaży biletów komunikacji miejskiej,
   • za wydanie duplikatu Karty Miejskiej,
   • dzierżawy taboru autobusowego,
   • dzierżawy miejsc pod reklamę na wiatach przystankowych,
   • usług zamieszczenia rozkładów jazdy,
   • odpłatności pracowników za rozmowy telefoniczne,
   • sprzedaży składników majątku.
2. Pozostałe przychody nie podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, a związane z działalnością gospodarczą ZTM, do których zaliczyć należy:
   • opłatę dodatkową za jazdę bez ważnego biletu,
   • zwrot kosztów sądowych i komorniczych,
   • odszkodowanie od ubezpieczyciela,
   • kary umowne,
   • odsetki za opóźnienie zapłaty należności,
   • wynagrodzenie dla płatnika,
   • opłatę za wydanie przewoźnikom zezwoleń na przewóz osób zgodnie z art. 18 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2016 r. o transporcie drogowym,
   • opłatę za wydawanie zaświadczeń, zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym,
   • opłatę z tytułu udostępniania przewoźnikom przystanków i dworca.

Przychody wymienione w punkcie 2 są bezwzględnie i integralnie związane z prowadzoną przez ZTM działalnością gospodarczą, niemniej nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. W ramach prowadzonej działalności w zakresie organizowania i prowadzenia wszystkich spraw związanych z publicznym transportem zbiorowym Gmina (ZTM) wykonuje również czynności nieodpłatne (tzw. ulga 100%) na rzecz określonych grup pasażerów, ujętych w Uchwale Rady Miasta z 13 czerwca 2017 r. zmieniająca uchwałę Rady Miasta – w sprawie ustanowienia ulg za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej, w gminnych przewozach pasażerskich na terenie Gminy Miasto (Dz. Urz. z 2017 r., poz. 2323). Przejazdy bezpłatne w publicznym transporcie zbiorowym środkami miejskiej komunikacji zbiorowej na teranie Gminy, ustanowione zostały w celu promowania komunikacji miejskiej oraz wsparcia działań proekologicznych mające bezpośredni związek z prowadzoną przez Gminę działalnością gospodarczą. Zgodnie z uchwałą Rady Miasta podjętą na podstawie ustawy o publicznym transporcie zbiorowym Gmina pobiera od przewoźników opłaty za korzystanie z przystanków komunikacji miejskiej oraz dworca. Opłaty wnoszone są przez przewoźników realizujących przewozy na podstawie potwierdzenia uzgodnienia zasad korzystania z przystanków i dworca zlokalizowanych na terenie Gminy Miasta o określonej liczbie przystanków i wjazdów na dworzec. Lista przystanków, za które przewoźnicy wnoszą opłaty stanowi załącznik do uchwały Rady Miasta. Pobierana przez Gminę opłata ma charakter daniny publicznej i nie podlega ustawie o podatku od towarów usług, ale związana jest z działalnością gospodarczą ZTM. Potwierdza to prawomocny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 listopada 2018 r. sygn. akt I FSK 832/18 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego sygn. akt I SA/RZ 744/17 z dnia 20 grudnia 2017 r. wydany dla Gminy, w którym Sąd w opisanym stanie faktycznym w interpretacji znak 2461-IBPP3.4512.14.2017.2.JP z dnia 11 kwietnia 2017 r. uznał, że przychody z tytułu opłat za udostępnianie przewoźnikom przystanków i dworca powinny być uznane za działania towarzyszące opodatkowanej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług w zakresie transportu zbiorowego i związane z tą działalnością, a nie stanowiące odrębnej sfery działalności gminy. Sąd podkreśla, że w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania VAT, „towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Dla określenia skutków, jakie czynności te mogą wywoływać w zakresie podatku od towarów i usług trzeba dokonać oceny, czy czynności te należy uznać za odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności podatnika, czy też czynności te „towarzyszą” działalności gospodarczej. Sąd nadmienił, że rację ma skarżąca Gmina twierdząc, że przystanki i dworce nie są budowane, utrzymywane i modernizowane celem uzyskiwania wpływów z opłat od przewoźników. Przewoźnicy mogą jedynie korzystać z tych przystanków i dworca, które zostały wybudowane w celu zapewnienia komunikacji miejskiej. Jednocześnie za korzystanie z tych przystanków ponoszą opłaty, które stanowią dochód gminy. Gdyby nie zasadnicza opodatkowana działalność w zakresie transportu zbiorowego i związane z tym obowiązki utrzymywania przystanków, gmina nie pobierałaby przedmiotowych opłat. Fakt poboru opłat publicznoprawnych nie wyłącza zatem możliwości uznania, że przystanki i dworce są w całości wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej.

Z dniem 1 stycznia 2017 r. Gmina dokonała tzw. „centralizacji” rozliczeń w zakresie VAT w związku, z czym dokonuje wspólnego rozliczenia podatku VAT. W związku z powyższym począwszy od 1 stycznia 2017 roku, stroną wszelkich umów cywilnoprawnych (również dotyczących zakupu i sprzedaży), zawieranych przez kierowników jednostek organizacyjnych jest Gmina. Gmina wskazywana jest również, jako sprzedawca na wystawianych fakturach oraz jako nabywca na otrzymanych fakturach zakupowych. Dokonuje także łącznego (ze wszystkimi funkcjonującymi jednostkami organizacyjnymi) rozliczenia należnego zobowiązania podatkowego z tytułu dokonywanych dostaw towarów oraz świadczonych usług na rzecz podmiotów zewnętrznych – w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Gmina, która jest czynnym podatnikiem podatku VAT, realizuje projekty, których zakupy dofinansowane są ze środków Unii Europejskiej. Zakres rzeczowy projektów obejmuje między innymi zadania związane z zakupem nowoczesnego niskoemisyjnego taboru autobusowego wraz z budową infrastruktury do ładowania energii elektrycznej; budową budynku na dworcu wraz z infrastrukturą przystankową i dworcową oraz inteligentnym systemem transportowym (ITS), których realizację przypisano do Zarządu Transportu Miejskiego. Dworzec pełni kluczową rolę w systemie komunikacji miejskiej miasta, ma za zadanie zintegrować komunikację miejską z komunikacją podmiejską, regionalną i dalekobieżną poprzez dostosowanie sieci połączeń autobusowych oraz infrastruktury. W ramach tej integracji w szerszym zakresie wykorzystany zostanie Zintegrowany Bilet Komunikacji Publicznej łączący autobusową komunikację miejską z koleją Przewozy Regionalne, którego celem jest zapewnienie realizacji zadań z zakresu transportu zbiorowego i umożliwienie korzystania z istniejących połączeń kolejowych przez pasażerów posługujących się biletami miejskiej komunikacji zbiorowej. Dworzec ten będzie pełnił funkcję swego rodzaju centrum przesiadkowego umożliwiającego dojazd komunikacją miejską m.in. do lotniska, dworca kolejowego, a także dojazd do innych punktów miasta, co wpłynie na większe zainteresowanie komunikacją miejską i spowoduje zwiększenie wpływów z tytułu sprzedaży biletów komunikacji miejskiej.

1. Budowa Dworca – pawilonu obsługi podróżnych Dworca, wraz z płytą dworca. Budowa Dworca ma na celu poprawę obecnego stanu integracji różnych środków transportu zbiorowego oraz skoncentrowanie funkcji integracyjnych w obszarze zespołu dworców kolejowego i autobusowego oraz uporządkowanie przestrzeni publicznej wokół zespołu dworców, których celem będzie zwiększenie liczby pasażerów korzystających z komunikacji miejskiej. Dworzec Autobusowy (dalej: „DA”) obejmuje następujące obiekty służące zaspokojeniu funkcji komunikacyjnych związanych z obsługą Pasażerów i autobusów Przewoźników:
   1. Pawilon do obsługi Pasażerów i Przewoźników posiadać będzie:
      • poczekalnię dla podróżnych z miejscami siedzącymi, monitorami informacji dynamicznej i tablicą informacji statycznej;
      • pomieszczenie Centrum Nadzoru prowadzące bieżącą realizację odpraw i regulację ruchu autobusów przewoźników i podróżnych na DA;
      • kasę biletową służącą sprzedaży biletów komunikacji miejskiej oraz odpłatnie wydzierżawione pomieszczenie dworca dla celów sprzedaży biletów obcych Przewoźników oraz powierzchnia na automaty do kawy, herbaty, zimnych napojów oraz bankomat;
      • skrytki bagażowe, płatną toaletą;
      • pomieszczenie socjalne dla kierowców obsług autobusowych; pomieszczenia pomocnicze i gospodarcze;
      • wizualny system informacji o przyjazdach i odjazdach autobusów.
      W ramach tej części Gmina (ZTM) pobierać będzie opodatkowane dochody z tytułu:
      • dzierżawy pomieszczeń przeznaczonych na toalety dla podróżnych firmie zewnętrznej, której zadaniem będzie zarządzanie i utrzymanie ich w czystości;
      • korzystania z usług informacji zamieszczonej i udzielanej na DA, czyli informacji dotyczącej rozkładów jazdy oraz podawania rozkładów jazdy do publicznej wiadomości zgodnie z § 17 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 10 kwietnia 2012 r. w sprawie rozkładów jazdy (Dz. U. z 2018 r., poz. 202);
      • użytkowania pomieszczeń socjalnych, które wkalkulowane zostanie w wynagrodzenie za parkowanie na dworcu – płacone przez Przewoźników;
      • dzierżawy miejsca pod automaty vendingowe, bankomaty, a także pod kasy do sprzedaży biletów Przewoźników. W budynku DA, sprzedawane będą bilety komunikacji miejskiej, natomiast sprzedaż biletów komunikacji i dalekobieżnej prowadzona będzie przez firmę, z którą ZTM będzie miał podpisaną umowę i z tego tytułu będzie pobierał wynagrodzenie za dzierżawę pomieszczeń. Na budynku zamontowane zostaną panele okładzinowe w postaci modułów fotowoltaicznych oraz żaluzje fotowoltaiczne, dzięki którym wyprodukowana energia zostanie odsprzedana do sieci.
   2. Plac manewrowy DA obejmuje zadaszone stanowiska przewidziane dla: komunikacji międzynarodowej i krajowej dalekobieżnej; komunikacji regionalnej; komunikacji podmiejskiej i miejskiej. Wyposażony będzie w ławki dla Pasażerów oczekujących na odjazdy autobusów oraz wyposażenie odprawowe: wyświetlacze służące do dynamicznego wyświetlania odjazdów kursów ze stanowiska wraz z ewentualnymi dodatkowymi informacjami (np. odwołania i opóźnienia kursów), nagłośnienie służące do nadawania komunikatów i informacji głosowych, tablice uwzględniające całodobowe odjazdy ze stanowiska, kamery nadzoru nad odprawą ze stanowisk autobusów. W ramach użytkowania placu manewrowego Gmina pobierać będzie dochody:
      • niepodlegające opodatkowaniu z tytułu: wjazdu na dworzec, tj. opłata za korzystanie z dworca, zgodnie z ustawą o publicznym transporcie zbiorowym;
      • opodatkowane z tytułu: parkowania na DA, umieszczenia na wyświetlaczach znajdujących się na stanowiskach odjazdowych i przyjazdowych rozkładów jazdy oraz monitorowania ich pracy, udzielanie informacji o podstawieniu autobusów na stanowiska odjazdowe, ich odjeździe, opóźnieniach i odwołanych kursach. Wynagrodzenie pobierane będzie na podstawie faktury VAT zgodnie z umową cywilnoprawną zawartą z Przewoźnikiem.
   3. 3-miejscowy parking „Kiss&Ride” dla samochodów osobowych oraz 2-poziomowy stojak na rowery. W celu zapewnienia komfortu i bezpieczeństwa ruchu oraz czytelności placu manewrowego zaplanowano ruch kołowy, jednokierunkowy z wykluczeniem obecności pieszych na płycie dworca. Do dworca będą mieć dostęp piesi, dlatego zostaną wybudowane ciągi pieszych, które będą prowadzone, tak aby jak najrzadziej krzyżowały się z ciągami autobusów. Ciąg pieszych będzie kontynuacją placu manewrowego i nie mieści się w pasie drogowym. Rozkład ciągów pieszych ma zachęcać do intuicyjnego korzystania z nich, a nie z dróg na skróty. W celu ułatwienia dojazdu do dworca wybudowano parking „Kiss&Ride” oraz miejsc postojowych dla rowerów. Wydatki związane z budową parkingu „Kiss&Ride” Gmina (ZTM) jest w całości w stanie przyporządkować. Budowa parkingu „Kiss&Ride” oraz stojaków rowerowych jest ściśle związana z działalnością gospodarczą Gminy w zakresie transportu zbiorowego.
2. System ITS na potrzeby Dworca Komunikacji – jest to całościowe rozwiązanie umożliwiające kompleksowe zarządzanie kluczowymi aktywnościami dworca. Podstawowymi funkcjami systemu jest:
   1. Informowanie podróżnych o ruchu autobusów za pomocą różnych urządzeń wizualnej prezentacji i informacji dźwiękowej,
   2. Zarządzanie statycznymi rozkładami jazdy – system będzie umożliwiał automatyczną aktualizację wszystkich rozkładów jazdy prezentowanych na terenie Dworca Komunikacji,
   3. Wsparcie zarządzania dworcem poprzez usprawnienie kontroli pojazdów korzystających z infrastruktury dworcowej. System będzie rozpoznawać wszystkie pojazdy korzystające z placu manewrowego dworca, jak i stanowisk postojowych, odjazdowych i przyjazdowych (kamery rozpoznawania tablic rejestracyjnych, kategorii pojazdu) oraz wyliczać czasy korzystania z infrastruktury dworcowej w czasie rzeczywistym. W ramach zadania zostanie zrealizowany System Zarządzania Dworcem z Systemem Informacji Pasażerskiej Dworca oraz System Inteligentnego Monitoringu Wizyjnego. W zakresie tego zadania przewidziane jest dostosowanie i wyposażenie pomieszczeń Centrum Nadzoru Dworca zlokalizowanym w budynku Dworca, dostawa i wdrożenie Systemu Zarządzania Dworcem Komunikacji obejmujący System Informacji Pasażerskiej Dworca, dostosowanie, uaktualnienie i uruchomienie serwisu internetowego dla pasażerów komunikacji publicznej korzystających z Dworca, dostawa, instalacja i uruchomienie tablic i wyświetlaczy informacji pasażerskiej, dostawa, instalacja i uruchomienie automatu biletowego, dostawa, instalacja i uruchomienie elektronicznych punktów informacji pasażerskiej, dostawa, instalacja i uruchomienie Systemu Inteligentnego Monitoringu Wizyjnego, budowa kanalizacji teletechnicznej oraz sieci światłowodowej łączącej Centrum Systemu Zarządzania Transportem Publicznym, Budynek Dworca oraz Centrum Komunikacyjne. Cały system ITS na dworcu służyć będzie pasażerom korzystającym z komunikacji zbiorowej. Za korzystanie z usług informacji zamieszczonej i udzielanej na DA Przewoźnik obowiązkowo uiszczać będzie opodatkowaną opłatę na podstawie wystawionej faktury VAT. Opłata obejmować będzie zarządzanie przez Gminę (ZTM) rozkładami jazdy oraz informowanie podróżnych o ruchu autobusów za pomocą różnych urządzeń wizualnej prezentacji i informacji dźwiękowej.
3. Budowa inteligentnego monitoringu na przystankach. System monitoringu wizyjnego to inteligentny system nadzoru ruchu na przystankach autobusowych z identyfikacją pojazdów. Jest to system automatycznego monitoringu dozorującego czas postoju w zatoce oraz nieuprawnionego zatrzymania i postoju. System ten daje możliwość wygenerowania naliczeń opłat za korzystanie z wyznaczonych przystanków oraz wygenerowania raportu nieuprawnionego zatrzymania i postoju. Pozyskane dane z przystanków zostaną przekazane do centralnej bazy danych zlokalizowanej w serwerowni ZTM-u, gdzie będą podlegały dalszej analizie. Weryfikowane będą uprawnienia do korzystania pojazdu z zatoki autobusowej, jak również czas przebywania w jej obrębie. Ww. rozwiązania mają wpłynąć na rezygnację części kierowców z przejazdów pojazdami własnymi w sytuacji możliwości skorzystania z komunikacji miejskiej, a w konsekwencji na wzrost popytu na usługi komunikacji miejskiej i wzrost dochodów Miasta z biletów (opodatkowanych podatkiem VAT). Realizacja wymienionych we wniosku zadań przypisana jest do Zarządu Transportu Miejskiego w części związanej z obsługą komunikacji publicznej i nie związana jest ze sterowaniem ruchem drogowym, a wytworzone w trakcie projektu środki trwałe będą w ewidencji ZTM.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Gmina w związku z przedstawionym stanem faktycznym ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z budową dworca?
2. Czy Gmina w związku z przedstawionym stanem faktycznym ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z systemem ITS dla dworca?
3. Czy Gmina w związku z przedstawionym stanem faktycznym ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych budową inteligentnego monitoringu na przystankach?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT. Art. 15 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Określenie działalności producenta, handlowca lub usługodawcy następuje każdorazowo w stosunku do odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnie świadczonych usług na terenie kraju, będących przedmiotem opodatkowania. Przez pojęcie producenta w takim razie należy rozumieć podmiot, który w zorganizowany sposób dokonuje produkcji towarów w celu ich dalszego zbycia. Handlowiec dokonuje w sposób zorganizowany zakupu towarów w celu ich odsprzedaży. Podobnie jak usługodawca, który świadczy usługi w celach zarobkowych. Płaszczyzna działalności podmiotów będących podatnikami podatku od towarów i usług, o czym świadczy zdanie drugie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, opierać się musi na działalności podejmowanej w szczególności w sposób ciągły w celach zarobkowych, w ramach prowadzonego przez nich profesjonalnego obrotu gospodarczego. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Zgodnie z art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 ustawy o VAT – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2 powołanego przepisu, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej zwane dalej „sposobem określania proporcji”.

Ad. 1

Gmina ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do zakupów inwestycyjnych, związanych z budową dworca. Głównym użytkownikiem dworca będą pasażerowie. Wybudowany dworzec w całości wykorzystywany jest do działalności gospodarczej prowadzonej przez ZTM i nie jest odrębnym rodzajem działalności. Wydatki na wybudowanie dworca są ponoszone w związku ze świadczeniem usług transportowych, a nie do poboru opłat od przewoźników. Głównym użytkownikiem dworca są pasażerowie, a bilety które kupują są opodatkowane podatkiem VAT. Gmina buduje dworzec dla pasażerów korzystających z komunikacji publicznej, a nie w celu wykonywania czynności publicznoprawnych. Po zakończonej inwestycji Gmina (ZTM) będzie osiągać przychody:

1. opodatkowane z tytułu: wpływów ze sprzedaży biletów komunikacji miejskiej, dzierżawy pomieszczeń przeznaczonych na: toalety, punkt socjalny dla Przewoźników, bankomat, automaty vendingowe, kasy do sprzedaży biletów, opłaty za wizualny system informacji o przyjazdach i odjazdach autobusów z dworca, oraz płatnego parkowania. Powyższe opłaty będą naliczane na podstawie umowy cywilnoprawnej i płatne przelewem na podstawie faktury VAT na konto w niej wskazane.
2. niepodlegające opodatkowaniu z tytułu korzystania z dworca wynikające z art. 16 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, ale ściśle związane z działalnością gospodarczą.
   
   

Ad. 2

Gmina ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do zakupów związanych z budową systemu ITS dla dworca. Cały system ITS na dworcu służyć będzie pasażerom korzystających z komunikacji zbiorowej. Za korzystanie z usług informacji zamieszczonej i udzielanej na DA Przewoźnik uiszczać będzie wynagrodzenie naliczone na podstawie umowy cywilnoprawnej, a następnie wystawionej faktury VAT. Pozostałe funkcje w ramach tego zadania polegające na wsparciu zarządzania dworcem poprzez usprawnienie kontroli pojazdów korzystających z infrastruktury dworcowej poprzez monitoring wraz z rejestracją obrazu związane jest z działalnością gospodarczą Gminy. W tej sytuacji na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy nabywając towary i usługi celem zrealizowania projektu Gmina będzie nabywała je do działalności gospodarczej i tym samym będzie działa w charakterze podatnika VAT.

Ad. 3

Gmina ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do zakupów związanych z budową inteligentnego monitoringu na przystankach. Gminie przysługuje prawo do odliczenia pełnej kwoty VAT naliczonego od wydatków związanych z system monitoringu wizualnego, ponieważ wydatki te są ściśle związane z opodatkowaną działalnością gospodarczą, tj. sprzedażą usług komunikacji miejskiej, dzierżawą autobusów i zamieszczeniem rozkładów jazdy. Jest on wykorzystywany do działalności gospodarczej prowadzonej przez ZTM co potwierdza prawomocny wyrok NSA z 15 listopada 2018 r. nr I FSK 832/18. Jeżeli działania podatnika podejmowane są wyłącznie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a w opisanej sytuacji jest ściśle związany, przepis art. 86 ust. 2a ustawy o VAT nie ma zastosowania do takich podatników. Przepis art. 86 ust. 2a ustawy o VAT nie wymaga, aby bezpośrednim skutkiem działań podatnika było powstanie po jego stronie obowiązku podatkowego w podatku VAT. Wystarczy, aby działania te były dokonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nawet jeżeli same w sobie nie powodują skutku w postaci powstania obowiązku podatkowego w tym podatku. Podsumowując ZTM, jako jednostka organizacyjna miasta osiąga dochody wyłącznie z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, gdyż działalność ta skierowana jest wyłącznie na wykorzystywanie towarów, usług i wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły w celach zarobkowych, m.in. świadczenia usług przewozów pasażerskich komunikacji miejskiej, dzierżawy autobusów, miejsc pod reklamę, pomieszczeń na dworcu, zamieszczenie rozkładów jazdy, wynagrodzenie za parkowanie na dworcu, odnawialnych źródeł energii, świadczenia usług zamieszczania informacji pasażerskiej na DA. Potwierdza to prawomocny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 listopada 2018 r. sygn. akt I FSK 832/18 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego sygn. akt I SA/RZ 744/17 z dnia 20 grudnia 2017 r. wydany dla Gminy (ZTM). Wybudowany dworzec, system ITS oraz monitoring zarówno na dworcu, jak i przystankach w całości wykorzystywany jest do działalności gospodarczej prowadzonej przez ZTM. Nie służą one jedynie do poboru opłat od przewoźników, lecz do wykonywania czynności ściśle związanych z transportem publicznym. Głównym użytkownikiem dworca są pasażerowie, a bilety które kupują są opodatkowane podatkiem VAT. W ramach swojej działalności ZTM wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług, a także uzyskuje przychody niegenerujące tego podatku, jednak, co należy podkreślić, posiadające bezwzględnie związek z działalnością gospodarczą, do której ZTM został powołany. Art. 86 ust. 2a ustawy o VAT będzie mieć zastosowanie jedynie do sytuacji, w której nabywane towary i usługi, wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe. W takich okolicznościach kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Natomiast w przypadku ZTM wszystkie zakupy służą wyłącznie prowadzonej działalności gospodarczej, co skutkuje tym, że w zakresie objętym wnioskiem nie będzie miał zastosowania art. 86 ust. 2a ustawy o VAT. Fakt poboru opłat za korzystanie z przystanków i dworca oraz bezpłatne udostępnianie parkingu „Kiss&Ride” nie stanowią czynności innych niż działalność gospodarcza, w ocenie Gminy uznane są one za działania towarzyszące opodatkowanej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług w zakresie transportu publicznego i nie stanowią odrębnej sfery działalności Gminy. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania VAT. Towarzyszą one działalności gospodarczej i nie stanowią odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Gdyby nie zasadnicza opodatkowana działalność w zakresie transportu zbiorowego i związane z nim utrzymanie dworca, czy przystanków, gmina nie pobierałaby opłat. Fakt poboru opłat publicznoprawnych nie wyklucza zatem możliwość uznania, że przystanki i dworce są w całości wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji ZTM będzie miał prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego (przy założeniu braku wystąpienia sprzedaży zwolnionej z opodatkowania). Jak bowiem wskazano w stanie faktycznym działalność ZTM sprowadza się do zapewnienia transportu miejskiego dla mieszkańców miasta i okolicznych miejscowości, co bezsprzecznie uznane musi zostać za działalność gospodarczą. Przychody uzyskiwane z tego głównego przedmiotu działalności gospodarczej w całości opodatkowane są podatkiem od towarów usług. Natomiast przychody uzyskiwane z innych tytułów – bez względu na to czy są opodatkowane, czy niepodlegające opodatkowaniu VAT – stanowią naturalną konsekwencję wykonywania głównej działalności gospodarczej przez ZTM, a zatem wpisują się w cel prowadzonej działalności przez ZTM. Wszystkie czynności wykonywane przez ZTM, a zarazem uzyskiwane przychody, mają związek z działalnością polegającą na zapewnieniu usług komunikacji. Zatem zakupy dokonywane przez ZTM służą jedynie celom prowadzonej działalności gospodarczej, co na gruncie obowiązujących przepisów ustawy o podatku od towarów usług daje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest więc związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może być bezpośredni lub pośredni.

Związek bezpośredni występuje wówczas, gdy nabywane towary i usługi służą dalszej odsprzedaży lub też w bezpośredni sposób wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o związku pośrednim mówimy wtedy, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania podmiotu, a więc w sposób pośredni wiążą się z działalnością gospodarczą i z osiąganymi przychodami. Pośredni związek dokonanych zakupów z działalnością gospodarczą występuje wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu, lecz wpływa na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości.

Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej – na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy – należy rozumieć wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi natomiast art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy. W świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwojakim charakterze:

• podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
• podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na postawie umów cywilnoprawnych.
  
  

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, z poźn. zm.) – gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 cyt. ustawy – do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Według art. 7 ust. 1 powołanej ustawy – zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy: gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy), transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy).

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. (art. 9 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym).

Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie (art. 9 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym).

Wyrażoną w cytowanym powyżej art. 86 ust. 1 ustawy generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają regulacje zawarte w art. 86 ust. 2a-2h ustawy.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy – w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Według art. 86 ust. 2b ustawy – sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.
   
   

W myśl art. 86 ust. 2c ustawy – przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.
   
   

W celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy – art. 86 ust. 2d ustawy.

Podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu (art. 86 ust. 2e ustawy).

Na podstawie art. 86 ust. 2f ustawy – przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Zgodnie z art. 86 ust. 2g ustawy – proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W tym miejscu należy wskazać, że w przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h ustawy.

Jak stanowi art. 86 ust. 22 ustawy – minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Należy wskazać, że ustawodawca wprowadził w art. 86 ust. 2a ustawy mechanizm, który określa sposób ustalenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, gdy podatnik wykonuje obydwa rodzaje działalności ale przyporządkowanie konkretnych kwot do konkretnego rodzaju działalności jest niemożliwe. Natomiast w przypadku, gdy podatnik może dokonać poprawnej alokacji kwot podatku naliczonego do odpowiednich rodzajów działalności – to kwota podatku związanego z czynnościami opodatkowanymi w ramach działalności gospodarczej podlegać będzie odliczeniu w pełni, z kolei ta część, która będzie przyporządkowana innej działalności nie będzie podlegać odliczeniu w ogóle.

Należy zauważyć, że powołany wyżej przepis art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania podatkiem od towarów i usług. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste w przypadkach, o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w sytuacjach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia podatku. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

Na podstawie wskazanej w art. 86 ust. 22 ustawy delegacji, zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193), zwane dalej rozporządzeniem.

Rozporządzenie to określa, w przypadku niektórych podatników, sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

W rozporządzeniu tym zostali wskazani podatnicy, do których przepisy w nim zawarte się odnoszą. Są to: jednostki samorządu terytorialnego, samorządowe instytucje kultury, państwowe instytucje kultury, uczelnie publiczne, instytuty badawcze.

W przypadku jednostki samorządu terytorialnego, sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla:

• urzędu obsługującego jednostki samorządu terytorialnego (tj. urzędu gminy, urzędu miasta, starostwa powiatowego oraz urzędu marszałkowskiego),
• samorządowej jednostki budżetowej,
• samorządowego zakładu budżetowego.
  
  

Oznacza to, że w przypadku jednostek samorządu terytorialnego, nie będzie ustalany jeden „całościowy” sposób określenia proporcji dla jednostek samorządu terytorialnego jako osoby prawnej, tylko będą ustalane odrębnie sposoby określenia proporcji dla wymienionych jego poszczególnych jednostek organizacyjnych.

Wątpliwości Gminy, sformułowane w pytaniach nr 1, 2 i 3, są związane z prawem do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z budową dworca, systemu ITS dla dworca oraz inteligentnego monitoringu na przystankach.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 2016) – organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej „organizatorem”, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest gmina:

1. na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
2. której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie.
   
   

W myśl art. 8 ww. ustawy – do zadań organizatora należy:

1. planowanie rozwoju transportu;
2. organizowanie publicznego transportu zbiorowego;
3. zarządzanie publicznym transportem zbiorowym.
   
   

Według art. 15 ust. 1 pkt 3 i pkt 6 cyt. ustawy – organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na:

• zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:
  1. standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
  2. korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
  3. funkcjonowania zintegrowanych węzłów przesiadkowych,
  4. funkcjonowania zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego,
  5. systemu informacji dla pasażera (pkt 3),
• określeniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnianych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów (pkt 6).
  
  

Określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego (art. 15 ust. 2 ww. ustawy).

Natomiast na podstawie art. 16 ust. 1 cyt. ustawy – w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty.

W przepisie art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym, z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy należy skazać, że Gmina podejmując działania w zakresie budowy dworca wraz z infrastrukturą przystankową i dworcową oraz inteligentnym systemem transportowym (ITS), realizuje swoje zadania związane z zaspokajaniem zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym przypadku mieszkańców regionu. Zadaniem (obowiązkiem) Gminy jest bowiem organizacja ruchu drogowego oraz transportu zbiorowego. Jak wynika z okoliczności sprawy realizacja inwestycji opisanej we wniosku ma przyczynić się do zintegrowania komunikacji miejskiej z komunikacją podmiejską, regionalną i dalekobieżną poprzez dostosowanie sieci połączeń autobusowych oraz infrastruktury.

W odniesieniu do wydatków związanych z budową dworca (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1), stwierdzić należy, że Gminie nie przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego. Co prawda wydatki poniesione w związku z budową dworca będą w głównej mierze służyły działalności gospodarczej Gminy, jednakże na podstawie przedstawionych okoliczności nie można uznać, że wszystkie czynności (aktywności) Gminy, które będą dokonywane w związku z budową dworca, świadczone będą w ramach wyłącznie działalności gospodarczej Gminy.

Jak wynika z opisu sprawy – w ramach budowy dworca powstanie Pawilon do obsługi Pasażerów i Przewoźników oraz plac manewrowy obejmujący zadaszone stanowiska przewidziane dla: komunikacji międzynarodowej i krajowej dalekobieżnej; komunikacji regionalnej; komunikacji podmiejskiej i miejskiej. W ramach użytkowania placu manewrowego Gmina będzie pobierać dochody niepodlegające opodatkowaniu z tytułu wjazdu na dworzec, tj. opłata za korzystanie z dworca, wynikająca z ustawy o publicznym transporcie zbiorowym oraz opodatkowane z tytułu parkowania na DA, umieszczenia na wyświetlaczach znajdujących się na stanowiskach odjazdowych i przyjazdowych rozkładów jazdy oraz monitorowania ich pracy, udzielanie informacji o podstawieniu autobusów na stanowiska odjazdowe, ich odjeździe, opóźnieniach i odwołanych kursach. Zatem po zakończeniu inwestycji

Gmina (ZTM) będzie osiągać przychody:

1. opodatkowane z tytułu: wpływów ze sprzedaży biletów komunikacji miejskiej, dzierżawy pomieszczeń przeznaczonych na: toalety, punkt socjalny dla Przewoźników, bankomat, automaty vendingowe, kasy do sprzedaży biletów, opłaty za wizualny system informacji o przyjazdach i odjazdach autobusów z dworca, oraz płatnego parkowania,
2. niepodlegające opodatkowaniu z tytułu korzystania z dworca wynikające z art. 16 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, ale ściśle związane z działalnością gospodarczą.
   
   

W odniesieniu do powyższego zauważyć należy, że w kwestii wyłączenia organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników wielokrotnie wypowiadał się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej akcentując, że dla takiego wyłączenia konieczne jest spełnienie równocześnie dwóch przesłanek: działalność musi być wykonywana przez podmiot prawa publicznego i musi być wykonywana w celu sprawowania władzy publicznej (wyroki C-408/97, C-4/89, C-288/07). Zatem wyłączenie, o którym mowa jest wyłączeniem o charakterze podmiotowo-przedmiotowym; następuje wówczas, gdy spełniona jest przesłanka podmiotowa – czynności dokonuje organ władzy publicznej i przedmiotowa – czynność mieści się w zakresie władztwa publicznego.

Pojęcie „organu władzy publicznej” (ani „urzędu obsługującego ten organ”) nie zostało zdefiniowane w ustawie o VAT. Poszukując cech identyfikujących takie podmioty, w odróżnieniu od innych uczestników obrotu gospodarczego będących podatnikami w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zasadne jest odwołanie się do postanowień Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Art. 16 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483) stanowi, że samorząd terytorialny uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej. Przysługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań publicznych samorząd wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Z art. 163 Konstytucji RP wynika z kolei, że samorząd wykonuje zadania publiczne niezastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych. Przepisy te pozwalają na usytuowanie jednostek samorządu terytorialnego obok innych organów władzy publicznej, co w istocie czyni je takimi organami, przy spełnieniu przesłanek przedmiotowych. Samorząd terytorialny wykonuje zadania administracji publicznej niezastrzeżone do kompetencji innych organów władzy państwowej. W tych działaniach organy samorządu mogą korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym, które są właściwe dla władzy państwowej.

W kontekście omawianej sprawy należy również zwrócić uwagę na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z 20 marca 2013 r. o sygn. akt I FSK 687/12, odwołując się do art. 15 ust. 6 ustawy oraz art. 4 ust. 5 Dyrektywy Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. UE L z 13 czerwca 1977 r.) jednoznacznie stwierdził, że organy władzy o charakterze krajowym, regionalnym i lokalnym i inne instytucje prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują i transakcjami, które zawierają jako władze publiczne, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub inne płatności w związku z taką działalnością lub transakcjami. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał również, że: „pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego”.

Stwierdzić zatem należy, że czynności polegające na udostępnianiu przystanków lub dworców, należą do imperium uprawnionego organu zarządzającego daną drogą publiczną i infrastrukturą jej towarzyszącą, który wyposażony w kompetencje do orzekania w tych sprawach, realizuje zadania publiczne, wynikające z ustawowego powołania do pełnienia funkcji zarządcy dróg.

W konsekwencji uznać należy, że Wnioskodawca w zakresie czynności udostępniania dworca – przystanków – spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy, czynność ta jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. W konsekwencji czynności udostępniania przystanków, dworca uznać należy za działalność inną niż działalność gospodarcza.

Zatem w przypadku udostępnianie przystanków i dworca mamy do czynienia z czynnościami opodatkowanymi VAT (świadczenie usług komunikacji miejskiej) oraz z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT (zapewnienie mieszkańcom miasta infrastruktury komunikacyjnej do poruszania się środkami transportu innymi niż komunikacja miejska). Realizacja zadań Gminy jako organizatora publicznego transportu zbiorowego nie ogranicza się więc wyłącznie do realizacji zadań w zakresie transportu, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej Gminy w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Realizacja zadań organizatora publicznego transportu zbiorowego obejmuje także zapewnienie linii komunikacyjnych i infrastruktury, wykorzystywanych przez innych przewoźników w gminnych przewozach pasażerskich.

Zatem w okolicznościach niniejszej sprawy – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – tut. organ nie znajduje podstaw aby uznać, że wszystkie wydatki poniesione na budowę dworca będą poniesione wyłącznie w celu wykonywanej przez Gminę działalności gospodarczej. Natomiast okoliczność, że Gmina będzie osiągać przychody opodatkowane w postaci wpływów z tytułu sprzedaży biletów komunikacji miejskiej, dzierżawy pomieszczeń, opłaty za system informacji o rozkładach jazdy, opłat za toalety, przechowanie bagażu oraz płatnego parkowania na płycie dworca przez Przewoźników, itp. nie może przesądzić o pełnym prawie do odliczenia.

Kolejnymi, opisanymi we wniosku wydatkami w ramach budowy dworca, są wydatki na 3-miejscowy parking „Kiss&Ride” dla samochodów osobowych oraz 2-poziomowy stojak na rowery. Infrastruktura ta bezpośrednio nie będzie generowała sprzedaży opodatkowanej, z wniosku bowiem nie wynika, że za parkowanie samochodu/roweru będą pobierane jakiekolwiek opłaty. Gmina wiąże jednak tą infrastrukturę ze sprzedażą opodatkowaną realizowaną za pośrednictwem dworca. Natomiast nieodpłatna ogólnodostępność do tej infrastruktury przesądza o uznaniu, że nie będzie ona służyć wyłącznie działalności gospodarczej Gminy (czynnościom opodatkowanym realizowanym przez Gminę za pośrednictwem dworca). W takich okolicznościach uznać należy, że infrastruktura ta służyć będzie zarówno działalności gospodarczej (sprzedaży opodatkowanej realizowanej za pośrednictwem dworca) oraz działalności innej niż działalność gospodarcza – realizacji zadań własnych w zakresie zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty. Okoliczność, że Gmina będzie osiągać przychody opodatkowane w postaci wpływów z tytułu sprzedaży biletów komunikacji miejskiej, dzierżawy pomieszczeń, opłaty za wizualny system informacji o przyjazdach i odjazdach autobusów z dworca oraz płatnego parkowania przez Przewoźników nie może przesądzić o pełnym prawie do odliczenia. Jak wskazano, realizując takie inwestycje Gmina wykonuje również zadania własne. Korzystanie z parkingu „Kiss&Ride” dla samochodów osobowych oraz stojaka na rowery jest bezpłatne. Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw prawnych, aby uznać, że takie wydatki są związane wyłącznie z opodatkowaną działalnością gospodarczą. Fakt, że zostały one wybudowane w związku z budową dworca nie może wpłynąć na wystąpienie prawa do odliczenia w pełnej wysokości.

Reasumując w okolicznościach niniejszej sprawy – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – nie można uznać, że wszystkie wydatki poniesione na budowę dworca będą poniesione wyłącznie w celu wykonywanej przez Gminę działalności gospodarczej, a tym samym konsekwentnie wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną. Jak wynika z wcześniejszych rozważań budowany dworzec autobusowy będzie wykorzystywany zarówno do działalności gospodarczej, jak i do działalności innej niż działalność gospodarcza, a tym samym Gminie nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o pełną kwotę podatku naliczonego związanego z budową dworca autobusowego, a jedynie w takim zakresie, w jakim wydatki te służyć będą czynnościom opodatkowanym, z tym zastrzeżeniem, że jeżeli przypisanie wydatków w całości do działalności gospodarczej Gminy nie jest możliwe, Gmina przy realizacji prawa do odliczenia obowiązana jest zastosować art. 86 ust. 2a i następne ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Gminy dotyczące pełnego prawa do odliczenia zakupów inwestycyjnych, związanych z budową dworca (odnoszące się do pytania nr 1) uznano za nieprawidłowe.

W odniesieniu do zakupów związanych z budową systemu ITS dla dworca, stwierdzić należy, że Gminie nie przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego. Co prawda wydatki poniesione w związku z budową systemu ITS dla dworca będą służyły działalności gospodarczej Gminy, jednakże na podstawie przedstawionych okoliczności nie można uznać, że wszystkie czynności (aktywności) Gminy, które będą dokonywane w ramach budowanego dworca, który będzie obsługiwany przez system ITS, świadczone będą w ramach wyłącznie działalności gospodarczej Gminy. Z opisu sprawy wynika, że system ITS będzie stricte związany z czynnościami opodatkowanymi Gminy w zakresie informowania podróżnych o ruchu autobusów za pomocą różnych urządzeń wizualnej prezentacji i informacji dźwiękowej oraz zarządzania statycznymi rozkładami jazdy. Jednocześnie system ten również – jak wskazano w opisie sprawy – stanowił będzie wsparcie zarządzania dworcem poprzez usprawnienie kontroli pojazdów korzystających z infrastruktury dworcowej. Niewątpliwie budowa systemu ITS w celu usprawnienia kontroli pojazdów korzystających z infrastruktury dworcowej poprzez rozpoznawanie wszystkich pojazdów korzystających z placu manewrowego dworca, jak i stanowisk postojowych, odjazdowych i przyjazdowych (kamery rozpoznawania tablic rejestracyjnych, kategorii pojazdu) oraz wyliczanie czasu korzystania z infrastruktury dworcowej w czasie rzeczywistym będzie wykorzystywana zarówno w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również działalności innej niż działalność gospodarcza. Jak wcześniej przesądzono, udostępnianie przystanków dworca na rzecz Przewoźników jest przejawem wykonywania władztwa publicznego, tym samym czynność tą należy uznać za działalność inną niż działalność gospodarcza. Okoliczność, że Gmina będzie osiągać przychody opodatkowane w postaci wpływów z tytułu sprzedaży biletów komunikacji miejskiej, dzierżawy pomieszczeń, opłaty za wizualny system informacji o przyjazdach i odjazdach autobusów z dworca oraz płatnego parkowania na płycie dworca przez Przewoźników nie może przesądzić o pełnym prawie do odliczenia z tytułu budowy opisanego systemu ITS. Jak wskazano, realizując tą inwestycję Gmina wykonuje również zadania własne. Brak jest zatem w takich okolicznościach podstaw prawnych, aby uznać, że takie wydatki są związane wyłącznie z opodatkowaną działalnością gospodarczą. Fakt, że zostały one wybudowane w związku z budową dworca nie może wpłynąć na wystąpienie pełnego prawa do odliczenia.

Zatem w okolicznościach niniejszej sprawy – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – tut. organ nie znajduje podstaw aby uznać, że wydatki poniesione na budowę systemu ITS na potrzeby dworca są ponoszone wyłącznie w celu wykonywanej przez Gminę działalności gospodarczej, a tym samym konsekwentnie wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną. Jak wynika z wcześniejszych rozważań budowany system ITS dla dworca autobusowego będzie wykorzystywany zarówno do działalności gospodarczej, jak i do działalności innej niż działalność gospodarcza, a tym samym Gminie nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o pełną kwotę podatku naliczonego związanego z budową dworca autobusowego, a jedynie w takim zakresie, w jakim wydatki te służyć będą czynnościom opodatkowanym, z tym zastrzeżeniem, że jeżeli przypisanie wydatków w całości do działalności gospodarczej Gminy nie jest możliwe, Gmina przy realizacji prawa do odliczenia obowiązana jest zastosować art. 86 ust. 2a i następne ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Gminy dotyczące pełnego prawa do odliczenia zakupów związanych z budową systemu ITS dla dworca (odnoszące się do pytania nr 2) uznano za nieprawidłowe.

Ponadto w odniesieniu do zakupów związanych z budową inteligentnego monitoringu na przystankach stwierdzić należy, że Gminie nie przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego. Co prawda wydatki poniesione w związku z budową inteligentnego monitoringu na przystankach będą służyły działalności gospodarczej Gminy, jednakże na podstawie przedstawionych okoliczności nie można uznać, że wszystkie czynności (aktywności) Gminy, które będą dokonywane przy pomocy inteligentnego monitoringu na przystankach, świadczone będą w ramach wyłącznie działalności gospodarczej Gminy. Z opisu sprawy wynika, że inteligentny monitoring na przystankach będzie związany z czynnościami opodatkowanymi Gminy w zakresie nadzoru ruchu na przystankach autobusowych z identyfikacją pojazdów, jednakże system ten obsługiwał będzie również nadzór na przystankach autobusowych pojazdów innych Przewoźników i tym samym będzie dawał możliwość wygenerowania naliczeń opłat za korzystanie z wyznaczonych przystanków oraz wygenerowania raportu nieuprawnionego zatrzymania i postoju. Pozyskane w ten sposób dane z przystanków zostaną następnie przekazane do centralnej bazy danych zlokalizowanej w serwerowni ZTM-u, gdzie będą podlegały dalszej analizie. Weryfikowane będą uprawnienia do korzystania pojazdu z zatoki autobusowej, jak również czas przebywania w jej obrębie.

Zatem budowa inteligentnego monitoringu na przystankach będzie wykorzystywana zarówno w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (w części dotyczącej nadzoru ruchu na przystankach autobusowych pojazdów komunikacji miejskiej), jak również działalności innej niż działalność gospodarcza (w części dotyczącej nadzoru ruchu na przystankach autobusowych pojazdów innych przewoźników). Jak wcześniej przesądzono, udostępnianie przystanków na rzecz Przewoźników w sytuacji poboru opłaty, o której mowa w art. 16 ustawy o publicznym transporcie drogowym, jest przejawem wykonywania władztwa publicznego, tym samym czynność tą należy uznać za działalność inną niż działalność gospodarcza. Podkreślić należy, że okoliczność, że Gmina będzie osiągać przychody opodatkowane w postaci wpływów z tytułu sprzedaży biletów komunikacji miejskiej, nie może przesądzić w przedstawionych okolicznościach o pełnym prawie do odliczenia z tytułu budowy opisanego monitoringu na przystankach. Brak jest zatem w takich okolicznościach podstaw prawnych, aby uznać, że takie wydatki są związane wyłącznie z opodatkowaną działalnością gospodarczą.

Zatem w okolicznościach niniejszej sprawy – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – tut. organ nie znajduje podstaw aby uznać, że wydatki poniesione na budowę inteligentnego monitoringu na przystankach są ponoszone wyłącznie w celu wykonywanej przez Gminę działalności gospodarczej, a tym samym konsekwentnie wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną. Jak wynika z wcześniejszych rozważań budowany inteligentny monitoring na przystankach będzie wykorzystywany zarówno do działalności gospodarczej, jak i do działalności innej niż działalność gospodarcza, a tym samym Gminie nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o pełną kwotę podatku naliczonego związanego z budową tego monitoringu, a jedynie w takim zakresie, w jakim wydatki te służyć będą czynnościom opodatkowanym, z zastrzeżeniem, że jeżeli przypisanie wydatków w całości do działalności gospodarczej Gminy nie jest możliwe, Gmina przy realizacji prawa do odliczenia obowiązana jest zastosować art. 86 ust. 2a i następne ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Gminy dotyczące pełnego prawa do odliczenia zakupów związanych z budową inteligentnego monitoringu na przystankach (odnoszące się do pytania nr 3) uznano za nieprawidłowe.

Tut. organ wskazuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok sądu administracyjnego nie może wpłynąć na inną ocenę stanowiska w przedmiotowej sprawie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej – przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.