Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.26.2019.1.MS
z 13 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 stycznia 2019 r. (data wpływu 29 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy spłata dodatniej wartości firmy będzie stanowiła dla Finansującego przychód (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy spłata dodatniej wartości firmy będzie stanowiła dla Finansującego przychód.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także jako: „Spółka” lub „Finansujący”) jest spółką podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W przyszłości Spółka zawrze z inną spółką kapitałową podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: „Korzystający”) umowę leasingu (dalej: „Umowa leasingu”), na podstawie której Finansujący odda Korzystającemu do odpłatnego korzystania zespół składników materialnych i niematerialnych (dalej: „Dział produkcyjno-handlowy” lub „Dział”), przy pomocy których Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji konstrukcji spawanych o wysokiej wytrzymałości (w tym wysięgników żurawi teleskopowych), na który składać się będą środki trwałe (dalej również: „ŚT”) oraz wartości niematerialne i prawne (dalej również: „WNiP”) posiadane przez Finansującego. W skład Działu wchodzić będą również zespół pracowników produkcyjnych oraz działy związane z produkcją (takie jak np. dział zakupów czy sprzedaży, planowania produkcji, utrzymania ruchu itp.), materiały wykorzystywane do produkcji, towary, wyroby gotowe, półprodukty, baza kontaktów z dostawcami i odbiorcami, kontrakty związane z działalnością produkcyjną itp. oraz inne składniki majątkowe związane z działalnością produkcyjną. Dział, oddawany Korzystającemu na podstawie Umowy leasingu stanowił będzie zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o PDOP, co zostało potwierdzone przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 4 czerwca 2018 r., wydanej na rzecz Korzystającego, znak 0111-KDIB1-2.4010.151.2018.1.MS.

W Spółce, po zawarciu Umowy leasingu, pozostanie personel pełniący funkcje administracyjne, zarządcze i doradcze, a profil działalności Spółki zostanie zmieniony ze spółki prowadzącej działalność produkcyjną na spółkę świadczącą usługi zarządcze i doradcze dla innych podmiotów w ramach grupy spółek (dalej: „Grupa” lub „Grupa kapitałowa”), w skład której wchodzi zarówno Spółka jak i Korzystający. W Spółce pozostaną również aktywa i pasywa związane z tymi funkcjami.

Działanie Spółki podyktowane jest przyczynami biznesowymi, w szczególności chęcią ochrony zespołu składników materialnych i niematerialnych, służących do prowadzenia działalności produkcyjnej, co stanowi kluczową działalność Spółki (tj. Działu produkcyjno-handlowego). Ma to zapewnić ciągłość produkcji, co jest kluczowe dla prowadzonego biznesu. Spółka jest zaangażowana w długotrwały spór prawny, którego drugą stroną jest instytucja finansowa. W związku z tym istnieje obawa iż, w przypadku negatywnego rozstrzygnięcia procesowego, względnie w przypadku ustanowienia zabezpieczenia (niezasadnych zdaniem Spółki) roszczeń, mogłoby dojść do zajęcia aktywów, związanych z prowadzoną działalnością produkcyjną (tj. aktywów Działu produkcyjno-handlowego). To z kolei sparaliżowałoby zdolność produkcyjną Spółki i sprawiłoby, że przedsiębiorstwo utraciłoby zdolność generowania zysku, a w konsekwencji zagrożone mogłoby być samo istnienie Spółki. W związku z tym zaistniała konieczność wdrożenia rozwiązania, które w sposób maksymalny, a jednocześnie zgodny z prawem (niepowodującym pokrzywdzenia wierzycieli) pozwoli zabezpieczyć ciągłość prowadzenia działalności produkcyjnej.

Ponadto, jak Wnioskodawca wskazał powyżej, zarówno Spółka jak i Korzystający są częścią Grupy kapitałowej, w której funkcjonują również inne podmioty. Część z nich prowadzi działalność rodzajowo tożsamą z działalnością Spółki, a istnienie odrębnych podmiotów wynika z zaszłości historycznych i z faktu, że poszczególne spółki z Grupy tworzone były przez różne gałęzie holdingu, do którego należy Spółka. Niemniej w przypadku niektórych segmentów działalności Grupy istnienie odrębnych spółek, prowadzących działalność tożsamą/pokrewną zostało uznane za niezasadne i podjęto prace zmierzające do konsolidacji tych działalności.

Wśród realistycznie dostępnych opcji przeanalizowano możliwość połączenia Spółki i Korzystającego (odrzucona ze względu na czasochłonny proces i fakt, że takie działanie nie pozwoliłoby na ograniczenie ryzyka związanego ze sporem, w który jest zaangażowana Spółka), sprzedaż przedsiębiorstwa przez Spółkę (odrzuconą z tego powodu, że wymagałaby ona poniesienia jednorazowego wydatku, co wiązałoby się z nakładami finansowymi przekraczającymi zdolności jakiegokolwiek podmiotu w ramach Grupy). Rozważono ponadto możliwość dokonania wkładu niepieniężnego przez Spółkę do innego podmiotu w ramach grupy niemniej to w sposób niepożądany skomplikowałoby strukturę Grupy, a ponadto nie pozwalałoby na ograniczenie ryzyka prawnego. Z tych samych przyczyn (tzn. ze względu na brak możliwości zabezpieczenia się przed ryzykiem prawnym) zrezygnowano również z rozwiązania, w którym to Spółka byłaby podmiotem przejmującym/nabywającym przedsiębiorstwo drugiej ze spółek, prowadzących działalność tożsamą/pokrewną, co również prowadziłoby do konsolidacji działalności.

Analiza prawna wykazała, że najlepszą metodą ograniczenia ryzyka prawnego będzie zawarcie długookresowej umowy, w której Spółka udostępni Dział produkcyjno-handlowy do drugiej ze spółek z grupy, prowadzącej działalność pokrewną/tożsamą tj. Korzystającego. Rozważono zawarcie umowy dzierżawy albo umowy leasingu, niemniej umowa dzierżawy zakłada jedynie używanie i pobieranie pożytków z przedmiotu dzierżawy, nie pozwala natomiast na to, by po zakończeniu umowy niejako z automatu przedmiot dzierżawy przeszedł na własność dzierżawcy. Odmiennie, umowa leasingu pozwala najpierw na długotrwałe używanie przedmiotu umowy przez leasingobiorcę, a następnie, wskutek umowy na przeniesienie własności przedmiotu umowy.

Wobec powyższego zdecydowano, że najlepszym rozwiązaniem, pozwalającym na osiągnięcie wszystkich zakładanych celów biznesowych, będzie zawarcie umowy leasingu, ponieważ:

• pozwala ona na prawie natychmiastową konsolidację operacyjną (po zawarciu umowy leasingu Działu produkcyjno-handlowego i wydaniu go na rzecz leasingobiorcy dojdzie do organizacyjnej konsolidacji dwóch podobnych biznesów, co pozwoli w sposób maksymalnie szybki wykorzystać efekt synergii, płynący z konsolidacji),
• nie wymaga ona ponoszenia jednorazowych nakładów finansowych, w kwocie odpowiadającej wartości całego Działu produkcyjno-handlowego,
• pozwala na przejście własności Działu produkcyjno-handlowego w ramach leasingu (postanowienia dot. przejścia własności przedsiębiorstwa, po spłacie jego wartości początkowej będą częścią umowy leasingu),
• pozwala na zapobieżenie ryzyku sparaliżowania produkcji na skutek działań prawnych drugiej strony sporu prawnego (w przypadku przegranej przez Spółkę, bądź w przypadku ustanowienia zabezpieczenia, zajęciu będzie mogła podlegać co najwyżej wierzytelność z umowy leasingowej, lecz nie aktywa, wykorzystywane w działalności operacyjnej - bowiem one będą w sposób niezakłócony wykorzystywane przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu).
  
  

Zgodnie z Umową leasingu odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład Działu będzie dokonywać Korzystający. W związku z zawarciem Umowy leasingu Finansujący nie będzie dokonywał od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład Działu, odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych.

Umowa leasingu zostanie zawarta na czas określony. W Umowie leasingu będzie wskazana wartość rynkowa Działu, jak również wartość rynkowa wchodzących w jego skład środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu art. 16a-16b ustawy o PDOP oraz innych składników majątku (niestanowiących środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych).

Nie jest wykluczone, że wartość rynkowa Działu (rozumiana jako suma opłat przewidzianych w Umowie leasingu, tj. suma rat kapitałowych, wstępnej opłaty leasingowej i końcowej opłaty leasingowej) będzie wyższa niż wartość rynkowa składników majątkowych wchodzących w skład Działu z dnia jego przyjęcia do odpłatnego korzystania. W takim przypadku powstanie dodatnia wartość firmy (dalej: „Dodatnia wartość firmy”).

Opłaty z tytułu Umowy leasingu będą obejmować zatem: (i) część stanowiącą spłatę wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz innych składników (niestanowiących środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych) wchodzących w skład Działu (dalej: „Część kapitałowa”), (ii) koszty finansowe z tytułu używania Działu (dalej: „Część odsetkowa”) oraz jeżeli powstanie Dodatnia wartość firmy (iii) część stanowiącą spłatę wartości początkowej Dodatniej wartości firmy.

Mając na uwadze, że Dodatnia wartość firmy powstanie dopiero po stronie Korzystającego, w związku z realizacją Umowy leasingu, Dodatnia wartość firmy nie będzie stanowić dla Finansującego wartości niematerialnej i prawnej. Dodatnia wartość firmy będzie stanowiła swojego rodzaju wynagrodzenie za prawo do używania Działu przez cały okres trwania Umowy leasingu. Innymi słowy, Dodatnia wartość firmy choć technicznie zostanie określona w dacie zawarcia Umowy leasingu, w istocie odzwierciedlać będzie wartość rynkową Działu, który będzie przez Korzystającego „zużywany” w miarę upływu Umowy leasingu.

Umowa leasingu będzie dotyczyć udostępnienia przez Spółkę Działu po raz pierwszy (będzie to pierwsza umowa leasingu dotycząca Działu). Umowa leasingu będzie rozliczana w okresach rozliczeniowych, bowiem zgodnie z jej postanowieniami Korzystający będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki opłat leasingowych w okresach wskazanych w Umowie leasingu.

W celu potwierdzenia konsekwencji podatkowych zawarcia Umowy leasingu, zarówno Wnioskodawca jak i Korzystający wystąpili z szeregiem wniosków o interpretacje indywidualne.

Zgodnie z wybranymi interpretacjami indywidualnymi Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej otrzymanymi przez Finansującego:

• „nie stanowi przychodu Finansującego element części kapitałowej opłat leasingowych, odpowiadający spłacie wartości składników majątkowych, wchodzących w skład Działu, wskazanych w Umowie jako środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne” – interpretacja indywidualna z 24 maja 2018 r. znak 0111-KDIB2-1.4010.110.2018.l.MJ;
• „przychodem Wnioskodawcy będzie element części kapitałowej opłat leasingowych odpowiadający spłacie wartości składników majątkowych, wchodzących w skład Działu, innych niż składniki majątku, wskazane w Umowie jako środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne.” - interpretacja indywidualna z 24 maja 2018 r., znak 0111-KDIB2-1.4010.110.2018.l.MJ;
• „Przychód stanowią natomiast opłaty leasingowe w części odsetkowej. (...) Momentem powstania dla Wnioskodawcy przychodu z tytułu części odsetkowej opłaty leasingowej będzie ostatni dzień okresu za który należna jest ta opłata.” - interpretacja indywidualna z 8 czerwca 2018 r., znak 0111-KDIB1-2.4010.146.2018.1.MS.
  
  

Jednocześnie, na podstawie wybranych interpretacji indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dla Korzystającego:

• „(...) dodatnia wartość firmy Działu (...), będzie podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę. (...) Jednocześnie, wartość firmy Działu należy ustalić na podstawie art. 16g ust. 2 ustawy PDOP, jako różnicę między ceną nabycia Działu (tj. sumą kapitałowej części opłat uiszczanych na podstawie Umowy) a wartością rynkową składników majątkowych wchodzących w skład Działu.” - interpretacja indywidualna z 4 czerwca 2018 r., znak 0111-KDIB1-2.4010.151.2018.1.MS;
• „raty leasingowe w części odsetkowej stanowić będą dla Korzystającego koszty pośrednio związane z przychodami, które powinny zostać rozpoznane w dacie poniesienia, tj. w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, którego dana płatność leasingowa będzie dotyczyć.” - interpretacja indywidualna z 5 czerwca 2018 r., znak 0111-KDIB1- 2.4010.153.2018.l.AW.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy spłata Dodatniej wartości firmy będzie stanowiła dla Finansującego przychód? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, spłata Dodatniej wartości firmy będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o PDOP”), ilekroć w rozdziale 4a ustawy o PDOP jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei, na podstawie art. 17f ust. 1 ustawy o PDOP do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
   
2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych;
   
3. umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:
   
   1. odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo
   2. finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.
   
   
   

Ilekroć w rozdziale 4a ustawy PDOP jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu - rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie (art. 17a pkt 2 ustawy o PDOP).

Jednocześnie, zgodnie z art. 17a pkt 7 ustawy o PDOP, przez spłatę wartości początkowej rozumie się faktycznie otrzymaną przez finansującego w opłatach ustalonych w umowie leasingu równowartość wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, których dotyczy umowa leasingu, określoną zgodnie z art. 16g, w podstawowym okresie umowy leasingu; spłaty tej nie koryguje się o kwotę wypłaconą korzystającemu, o której mowa w art. 17d albo art. 17h.

Zdaniem Wnioskodawcy, z przytoczonych powyżej przepisów wynika specyficzna metoda rozliczania leasingu finansowego dla celów podatkowych. Istotą tych przepisów jest bowiem to, że:

• po stronie korzystającego część kapitałowa opłat ustalonych w umowie leasingu nie stanowi kosztu uzyskania przychodu (w części dot. środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych finansującego). Niemniej - suma ustalonych w umowie leasingu rat kapitałowych (w części dot. środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług, stanowi ustaloną w oparciu o art. 17a pkt 7 w zw. z art. 16g ustawy o PDOP wartość początkową leasingowanych składników majątku, dla celów amortyzacji podatkowej u leasingobiorcy (poza wartością początkową leasingowanych gruntów oraz prawa wieczystego użytkowania, której spłata, stosownie do art. 17i ustawy o PDOP, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu po stronie korzystającego, ale jednocześnie nie jest podstawą amortyzacji, ponieważ grunty oraz prawo wieczystego użytkowania nie podlegają amortyzacji);
• po stronie finansującego część kapitałowa opłat, ustalonych w umowie leasingowej w takiej części w jakiej dotyczy jego środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, udostępnianych leasingobiorcy przez finansującego (czyli tych składników, które na mocy umowy amortyzuje leasingobiorca), nie stanowi dla finansującego przychodu. Uwaga ta nie dotyczy rzecz jasna wartości części kapitałowej opłat odpowiadającej składnikom majątkowym przedsiębiorstwa/zorganizowanej części przedsiębiorstwa oddanego w leasing, które nie są środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi, udostępnianymi leasingobiorcy przez Finansującego na mocy umowy leasingu - w tym zakresie część raty kapitałowej winna być przychodem Finansującego.
  
  

Należy zatem zauważyć, że art. 17f ustawy o PDOP wprowadza symetrię w rozliczeniach podatkowych korzystającego i finansującego. Opłaty leasingowe w części, w jakiej nie stanowią przychodu finansującego, nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodu dla korzystającego.

Mając na uwadze powyższe, w związku z zawarciem Umowy leasingu po stronie Finansującego nie powstanie przychód w części w jakiej Części kapitałowe opłat leasingowych stanowią spłatę wartości początkowej ŚT i WNiP, wchodzących w skład Działu.

Opłaty leasingowe w pozostałej części stanowią przychód podlegający opodatkowaniu. Będą to bowiem kwoty należne Finansującemu, a jednocześnie nie funkcjonuje żadna regulacja (analogiczna do art. 17f ust. 1 ustawy o PDOP), która by te kwoty wyłączała z przychodów.

Przychodem podlegającym opodatkowaniu będzie więc m.in. spłata Dodatniej wartości firmy.

Art. 17f ust. 1 PDOP obejmuje wyłącznie środki trwałe oraz wartości niematerialnych i prawnych, które Finansujący na mocy Umowy udostępnia Korzystającemu. Dodatnia wartość firmy nie stanowi natomiast po stronie Finansującego wartości niematerialnej i prawnej. W szczególności Wnioskodawca wskazuje, że wartość firmy nie stanowi prawa majątkowego i samoistnego przedmiotu sprzedaży. Jak wskazuje się w doktrynie „Goodwill jest pewnym stanem faktycznym, który sam w sobie nie jest zbywalny z jednego podmiotu na drugi, lecz kreuje się dopiero w momencie sprzedaży przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. (...) Goodwill nie może być przedmiotem prawa rzeczowego (np. własności) ani posiadania, bowiem natura więzi pomiędzy poszczególnymi składnikami przedsiębiorstwa nie daje jakichkolwiek podstaw do zaliczenia wartości firmy do praw majątkowych przysługujących sprzedającemu, zaś przyjęta w doktrynie definicja prawa majątkowego w żadnym razie nie obejmuje tego rodzaju zjawisk. Skoro zatem z charakteru wartości firmy nie wynika ustawowa ochrona przysługująca sprzedającemu lub nabywcy, to przyjąć należy, iż goodwill nie może być samodzielnym przedmiotem obrotu.” (Karina Furga, Marcin Stanisław Tofel, MOPOD 2007, Nr 3). Wnioskodawca podkreśla, że istnienie wartości firmy oraz jej wysokość są pochodną ustaleń stron transakcji sprzedaży/leasingu zorganizowanej części przedsiębiorstwa czy przedsiębiorstwa. Nie ma jakichkolwiek podstaw prawnych, aby uznać, iż istnieje ona na każdym etapie funkcjonowania przedsiębiorstwa i może być w każdym momencie wyceniona w oparciu o ściśle określone, obiektywne zasady. Wartość firmy generowana jest w sposób pierwotny, tj. powstaje w momencie realizacji transakcji, nie jest zaś nabywana w sposób pochodny od sprzedającego. Wartość firmy będzie istniała dla Korzystającego tak długo jak będzie trwała Umowa leasingu. W razie zakończenia Umowy leasingu Korzystający musiałby zaprzestać dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, Dodatnia wartość firmy nie stanowi dla Finansującego wartości niematerialnej i prawnej i w konsekwencji spłata Dodatniej wartości firmy będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.