Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.869.2018.2.MJ
z 8 marca 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2018 r. (data wpływu 26 listopada 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 stycznia 2019 r. (data wpływu 1 luty 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

  • nieuznania czynności polegającej na zużyciu na potrzeby własne energii elektrycznej wytworzonej przez Gminę z odnawialnych źródeł energii, która nie zostanie wprowadzona do sieci za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT – jest prawidłowe;
  • uznania czynności polegającej na wprowadzeniu do sieci energii elektrycznej za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT – jest prawidłowe;
  • ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wprowadzenia energii elektrycznej do sieci – jest prawidłowe;
  • terminu wystawienia faktury dokumentującej wprowadzenie energii elektrycznej do sieci – jest nieprawidłowe;
  • określenia podstawy opodatkowania przy wprowadzeniu energii elektrycznej do sieci – jest prawidłowe;
  • wskazania elementów, które powinna zawierać faktura wystawiona przez Wnioskodawcę w związku z wprowadzeniem energii elektrycznej do sieci – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

  • nieuznania czynności polegającej na zużyciu na potrzeby własne energii elektrycznej wytworzonej przez Gminę z odnawialnych źródeł energii, która nie zostanie wprowadzona do sieci za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT,
  • uznania czynności polegającej na wprowadzeniu do sieci energii elektrycznej za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT,
  • ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wprowadzenia energii elektrycznej do sieci,
  • terminu wystawienia faktury dokumentującej wprowadzenie energii elektrycznej do sieci,
  • określenia podstawy opodatkowania przy wprowadzeniu energii elektrycznej do sieci,
  • wskazania elementów, które powinna zawierać faktura wystawiona przez Wnioskodawcę w związku z wprowadzeniem energii elektrycznej do sieci.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 stycznia 2019 r. w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina … posiada status podatnika VAT czynnego o numerze NIP …. Jako jednostka samorządu terytorialnego posiada osobowość prawną nadaną ustawowo przez art. 165 Konstytucji RP oraz art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, ze zm.) zwaną dalej u.s.g. W myśl art. 1 u.s.g. mieszkańcy gminy tworzą z mocy prawa wspólnotę samorządową, ilekroć jest mowa o gminie, należy przez to rozumieć wspólnotę samorządową oraz odpowiednie terytorium.

Zadania własne gminy określone są w art. 7 u.s.g. oraz uszczegółowione w przepisach szczególnych - konkretyzujących ich realizację. Zgodnie z art. 7 u.s.g. zaspokajanie potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy.

Zadania te obejmują w szczególności sprawy:

  1. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej,
  2. gminnych dróg, ulic. mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego,
  3. wodociągów i zaopatrzenia w wodę. kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz,
    3a). działalności w zakresie telekomunikacji,
  1. lokalnego transportu zbiorowego,
  2. ochrony zdrowia,
  3. pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych,
    6a). wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej,
  1. gminnego budownictwa mieszkaniowego,
  2. edukacji publicznej,
  3. kultury, w tym bibliotek gminnych i innych Instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami,
  4. kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych,
  5. targowisk i hal targowych,
  6. zieleni gminnej i zadrzewień,
  7. cmentarzy gminnych,
  8. porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego,
  9. utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych,
  10. polityki prorodzinnej, w tym zapewnienia kobietom w ciąży opieki socjalnej, medycznej i prawnej,
  11. wspierania i upowszechniania idei samorządowej, w tym tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych i wdrażania programów pobudzania aktywność obywatelskiej,
  12. promocji gminy,
  13. współpracy i działalności na rzecz organizacji pozarządowych oraz podmiotów wymienionych w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2018 r., poz. 450, 650, 723),
  14. współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw.

Przypomnienia wymaga też fakt, iż gmina oprócz zadań własnych realizuje wiele zadań zleconych - co wynika z art. 166 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi, iż jeżeli wynika to z uzasadnionych potrzeb państwa, ustawa może zlecić jednostkom samorządu terytorialnego wykonywanie innych zadań publicznych. Ustawa określa tryb przekazywania i sposób wykonywania zadań zleconych.

Zgodnie z art. 11a ust. 1 u.s.g. organami gminy są:

  1. rada gminy,
  2. wójt (burmistrz, prezydent miasta).

W myśl art. 26 ust. 1 u.s.g. organem wykonawczym gminy jest wójt, zaś zgodnie z ust. 4 w miastach powyżej 100.000 mieszkańców organem wykonawczym jest prezydent miasta. Wójt wykonuje swoje zadania za pośrednictwem urzędu, którego jest kierownikiem (art. 33 ust. 1 u.s.g.). Zgodnie z art. 91 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 995, ze zm.), zwanej dalej u.s.p. prawa powiatu przysługują miastom, które w dniu 31 grudnia 1998 r. liczyły więcej niż 100.000 mieszkańców (...). Miastem takim jest więc Gmina …. Zadania powiatu określone są w art. 4 u.s.p. Tak więc do zadań gminy będącej miastem na prawach powiatu oprócz zadań nałożonych przez u.s.g. dochodzą także zadania nałożone przez u.s.p.

Ponadto, na podstawie art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizacje projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1454).

Gmina … od 1 stycznia 2017 r. scentralizowała się ze swoimi jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221. ze zm.) zwana dalej u.p.t.u. nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Przepis ten jest implementacją przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE Rady z dnia 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1).

Z kolei zgodnie z art. 13 Dyrektywy Rady krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami To iż jednostki samorządu terytorialnego (gminy, powiaty i województwa) są - co do zasady – organami władzy publicznej w rozumieniu ww. przepisów było przez lata przedmiotem licznych sporów pomiędzy organami podatkowymi a jednostkami samorządu terytorialnego. Wg ugruntowanej już linii orzecznictwa sądowego jednostki samorządu terytorialnego są organami władzy publicznej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług oraz Dyrektywy Rady Gmina … dysponuje w tym zakresie prawomocnymi rozstrzygnięciami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 5 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Lu 590/10 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 stycznia 2012 r. sygn. akt I FSK 627/11, po których Minister Finansów (organ upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie) wydał interpretację indywidualną z dnia 19 lipca 2012 r. znak: IPPP3/443-1195/0912-8/S/KB, w której uznał Gminę … za organ władzy publicznej w zakresie szeregu opłat nie mających cywilnoprawnego charakteru .W tym zakresie zagadnienie to korzysta z zasady „res iudicata”, tj. powagi rzeczy osądzonej.

Problematykę odnawialnych źródeł energii w Polsce reguluje ustawa z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269, ze zm.), zwana dalej OZE.

W myśl art. 1 ust. 1 OZE określa:

  1. zasady i warunki wykonywania działalności w zakresie wytwarzania
    1. energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii,

- w instalacjach odnawialnego źródła energii.

W myśl art. 2 OZE użyte w ustawie określenia oznaczają:

  1. instalacja odnawialnego źródła energii - instalację stanowiącą wyodrębniony zespół:
    1. urządzeń służących do wytwarzania energii opisanych przez dane techniczne i handlowe, w których energia jest wytwarzana z odnawialnych źródeł energii, lub
    2. obiektów budowlanych i urządzeń stanowiących całość techniczno-użytkową służący do wytwarzania biogazu rolniczego

- a także połączony z tym zespołem magazyn energii, w tym magazyn biogazu rolniczego.

  1. mikroinstalacja - instalację odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 50 kW, przyłączoną do sieci elektroenergetycznej o napięciu znamionowym niższym niż 110 kV albo o mocy osiągalnej cieplnej w skojarzeniu nie większej niż 150 kW, w której łączna moc zainstalowana elektryczna jest nie większa niż 50 kW:
    27a) prosument - odbiorcę końcowego dokonującego zakupu energii elektrycznej na podstawie umowy kompleksowej, wytwarzającego energię elektryczną wyłącznie z odnawialnych źródeł energii w mikroinstalacji w celu jej zużycia na potrzeby własne, niezwiązane z wykonywaną działalnością gospodarczą regulowaną ustawą z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646). zwaną dalej „ustawą - Prawo przedsiębiorców”.

Z kolei zgodnie z art. 4 OZE:

  1. Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, dokonuje rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci elektroenergetycznej wobec ilości energii elektrycznej pobranej z tej sieci w stosunku ilościowym 1 do 0,7 z wyjątkiem mikroinstalacji o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 10 kW, dla których ten stosunek ilościowy wynosi 1 do 0,8.
  2. Rozliczenia ilości energii, o której mowa w ust. 1, dokonuje się na podstawie wskazań urządzenia pomiarowo-rozliczeniowego dla danej mikroinstalacji.
  3. Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, dokonuje rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej i pobranej z sieci przez prosumenta, na podstawie wskazań urządzenia pomiarowo-rozliczeniowego dla danej mikroinstalacji, po uzyskaniu danych pomiarowych od operatora …. elektroenergetycznego, przekazanych przez tego operatora w taki sposób aby ilość wprowadzonej i pobranej przez prosumenta energii była rozliczona po wcześniejszym sumarycznym bilansowaniu ilości energii z wszystkich faz dla trójfazowych mikroinstalacji.
  4. Od ilości rozliczonej energii elektrycznej, w sposób, o którym mowa w ust. 1, prosument nie uiszcza:
    1. na rzecz sprzedawcy, o którym mowa w art. 40 ust. 1a. opłat z tytułu jej rozliczenia,
    2. opłat za usługę dystrybucji, których wysokość zależy od ilości energii elektrycznej pobranej przez prosumenta: opłaty te są uiszczane przez sprzedawcę, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, wobec operatora ….. elektroenergetycznego, do sieci którego przyłączona jest mikroinstalacja.
  5. Rozliczeniu podlega energia elektryczna wprowadzona do sieci nie wcześniej niż na 365 dni przed dniem dokonania odczytu rozliczeniowego w bieżącym okresie rozliczeniowym. Jako datę wprowadzenia energii elektrycznej do sieci w danym okresie rozliczeniowym przyjmuje się datę odczytu rozliczeniowego, na podstawie którego określana jest ilość energii elektrycznej wprowadzonej w całym okresie rozliczeniowym.
  6. Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, informuje prosumenta o ilości rozliczonej energii, o której mowa w ust. 1, zgodnie z okresami rozliczeniowymi przyjętymi w umowie kompleksowej
  7. W zakresie nieuregulowanym ustawą do rozliczenia, o którym mowa w ust. 1 w przypadku prosumenta będącego konsumentem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025) stosuje się przepisy o ochronie praw odbiorcy końcowego oraz przepisy dotyczące ochrony konsumenta.
  8. Wytwarzanie i wprowadzanie do sieci energii elektrycznej, o której mowa w ust. 1 nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy - Prawo przedsiębiorców
  1. Pobrana energia podlegająca rozliczeniu, o którym mowa w ust. 1. jest zużyciem energii wyprodukowanej przez danego prosumenta w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 43, z późn. zm. 2).
  2. Nadwyżką ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci wobec ilości energii pobranej przez niego z tej sieci dysponuje sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, w celu pokrycia kosztów rozliczenia, w tym opłat, o których mowa w ust. 4.
  3. Nadwyżka ilości energii elektrycznej, o której mowa w ust. 11, nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1036).

W myśl art. 40 ust. 1 a OZE sprzedawca zobowiązany ma obowiązek dokonać rozliczenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1, chyba że rozliczenia dokonuje wybrany przez prosumenta sprzedawca inny niż sprzedawca zobowiązany, na podstawie umowy kompleksowej.

    1b. Obowiązek rozliczenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1, powstaje od daty wytworzenia po raz pierwszy energii elektrycznej z odnawialnego źródła energii i trwa przez okres kolejnych 15 lat, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2035 r.
    1c. Przez datę wytworzenia po raz pierwszy energii elektrycznej z odnawialnego źródła energii rozumie się dzień, w którym energia elektryczna została po raz pierwszy wprowadzona do sieci dystrybucyjnej.

Do niedawna jeszcze czynności związane z wprowadzaniem nadwyżki energii do sieci ponad zapotrzebowanie właściciela infrastruktury wytwarzającej energię z odnawialnych źródeł energii nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (nie była - co należy - podkreślić zwolniona od podatku) Powyższe wynikało z faktu, iż do 14 lipca 2018 r. funkcjonował przepis art. 4 ust. 9 ustawy o OZE zgodnie z którym wprowadzanie energii elektrycznej do sieci, a także pobieranie tej energii z sieci, o których mowa w ust.1, nie są świadczeniem usług ani sprzedażą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.). Również organa podatkowe w wydawanych przez siebie interpretacjach uznawały ww. czynności za niepodlegające opodatkowaniu.

I tak: W interpretacji indywidualnej z dnia 16 marca 2017 r. znak:3063-ILPP1-1 4512.169.2016 2.MW Dyrektor Krajowej informacji Skarbowej zważył, co następuje: „(...) mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro ustawa o odnawialnych źródłach energii wprost wskazuje, iż wprowadzanie energii elektrycznej do sieci elektroenergetycznej przez prosumenta, a także pobieranie tej energii z sieci, nie są świadczeniem usług ani sprzedażą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, to Wnioskodawca nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w przypadku sprzedaży nadwyżki energii elektrycznej zakładowi energetycznemu (...)”.

„(...) Wobec powyższego należy stwierdzić, że skoro, jak wykazano powyżej, wprowadzanie energii elektrycznej do sieci elektroenergetycznej przez prosumenta, a także pobieranie tej energii z sieci, nie są świadczeniem usług ani sprzedażą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jak również wytwarzanie i wprowadzanie do sieci tej energii nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, to Wnioskodawca nie jest zobowiązany do dokumentowania ww. sprzedaży nadwyżki energii elektrycznej fakturą ani rachunkiem (...)”.

Z dniem 14 lipca 2018 r. weszła w życie ustawa z dnia 7 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1276). Skoro ww. ustawą nowelizującą z obrotu prawnego wyeliminowano z dniem 14 lipca 2018 r. art. 4 ust. 9 ustawy o OZE, który stanowił, iż wprowadzanie energii elektrycznej do sieci, a także pobieranie tej energii z sieci, o których mowa w ust. 1, nie są świadczeniem usług ani sprzedażą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), to stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Powyższe wynika z cytowanych przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 2 pkt 6 i art. 7 ust. 1. Z uwagi na fakt, iż relacje polegające na wprowadzaniu energii do sieci mają charakter cywilnoprawny w sprawie nie znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust. 6 u.p.t.u., który jest implementacją do krajowego porządku prawnego art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r., nr 347/1). Trudno uznać aby Wnioskodawca - Gmina w zakresie wprowadzania nadwyżek do sieci, o którym mowa w art. 4 ust. 3 OZE występował jako organ władzy publicznej, tym bardziej iż charakter relacji pomiędzy prosumentem a zakładem energetycznym (sprzedawcą, o którym mowa w art. 40 ust. 1 a OZE) ma charakter cywilnoprawny na co literalnie wskazuje art. 4 ust. 6 i ust. 7 OZE.

Z dniem 14 lipca 2018 r. ustawą z dnia 7 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1276) uchylono w ustawie o odnawialnych źródłach energii art. 4 ust. 9. Uchylenie ww. przepisu oznacza, iż co do zasady takie czynności stanowią czynności podlegające opodatkowaniu, o ile są dokonywane przez podatników tego podatku nie korzystającego ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 u.p.t.u.

Powyższy wniosek wynika także z prowspólnotowej wykładni przepisów prawa i znajduje oparcie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W myśl art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej z 11.12.2006 r. L 347/1) „Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Obecnie obowiązująca ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług jest implementacją do krajowego porządku prawnego przepisów Dyrektywy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.t.u. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 u.p.t.u. działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Równocześnie zaznaczyć należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług definiują działalność gospodarczą w art. 15 ust. 2 dla celów stosowania ww. ustawy i nie odsyłają do definicji działalności gospodarczej wynikającej z innych przepisów, w tym ustawy Prawo przedsiębiorców. Przepisy te w żaden sposób nie uzależniają także opodatkowania podatkiem VAT od posiadania przez podatnika statusu przedsiębiorcy i wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-219/12 Fuchs Trybunał uznał, że eksploatacja zainstalowanego na służącym prywatnym celom domu mieszkalnym lub obok niego modułu fotowoltaicznego, skonstruowanego w ten sposób, że po pierwsze ilość wytworzonej energii elektrycznej jest zawsze niższa od ilości energii elektrycznej ogółem zużytej przez użytkownika modułu do celów prywatnych, a po drugie energia ta jest dostarczana do sieci za wynagrodzeniem o charakterze stałym, stanowi „działalność gospodarczą” w rozumieniu tych przepisów”.

Reasumując:

Wnioskodawca, tj. Gmina … jest:

  • podatnikiem VAT czynnym,
  • organem władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT w związku z art. 13 Dyrektywy Rady 2006/112/WE Rady z dnia 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1),
  • właścicielem instalacji, o której mowa w art. 2 pkt 13 i 19 OZE,
  • prosumentem w rozumieniu art. 2 pkt 27a OZE.

Co do zasady infrastruktura (mikroinstalacje), o których mowa w art. 2 pkt 13 i 19 OZE będą zużywać energię na potrzeby własne Wnioskodawcy. Niemniej nie jest wykluczone, a nawet prawdopodobne i zakładane, iż będą wprowadzane do sieci, celem ich późniejszego wykorzystania, nie zużyte na potrzeby własne nadwyżki energii wytworzonej z odnawialnych źródeł energii (mikroinstalacji).

Niniejszy wniosek dotyczy całokształtu skutków prawno-podatkowych dla Wnioskodawcy - jako właściciela infrastruktury do wytwarzania energii będącego zarazem prosumentem i podatnikiem VAT czynnym - w związku z wykreśleniem przepisu ust. 9 w art. 4 OZE.

W uzupełnieniu wniosku udzielono odpowiedzi na pytania:

  1. Czy zużycie energii na potrzeby własne, o którym mowa w postawionym pytaniu nr 1 obejmuje energię, którą Wnioskodawca wprowadzi do sieci?

ODP Zużycie energii elektrycznej na potrzeby własne, o którym mowa w postawionym pytaniu nr 1. nie obejmuje energii, którą Wnioskodawca wprowadzi do sieci. Energia elektryczna zużywana na potrzeby własne, która wytworzona została w mikroinstalcji Wnioskodawcy (będącym prosumentem (dalej „Prosument”) określonym w art. 2 pkt 27a ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. 2018.2389 j.t. ze zm.). (dalej „Ustawa”), nie jest wprowadzana do sieci.

  1. Czy wprowadzenie do sieci energii elektrycznej dokonywane jest na podstawie umowy cywilnoprawnej?

ODP Tak. Wprowadzanie do sieci energii elektrycznej dokonywane jest na podstawie umowy cywilnoprawnej. Planuje się, że wprowadzenie do sieci energii elektrycznej dokonywane będzie na podstawie umowy kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej, świadczenia usługi dystrybucji zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. 2018 755 j.t. ze zm.) oraz świadczenia usługi odbioru i rozliczania energii elektrycznej wprowadzonej do sieci Operatora ….. (dalej „O….”) z mikroinstalacji zgodnie z art. 4 ust. 1 Ustawy, zawieranej pomiędzy Prosumentem i Sprzedawcą zobowiązanym, o którym mowa w art. 40 ust. 1 Ustawy (dalej „Sprzedawca zobowiązany”), będącą umową cywilnoprawną.

  1. Z jakim podmiotem Wnioskodawca zawarł/zawrze umowę kompleksową objętą wnioskiem? Czy umowa jest zawarta/będzie zawarta ze sprzedawcą zobowiązanym o którym mowa w art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. 2018 1269 z późn. zm.), czy z innym podmiotem? Jakim?

ODP. Planuje się zawrzeć umowę kompleksową ze Sprzedawcą zobowiązanym. Sprzedawcą zobowiązanym na obszarze działania OSD, do którego przyłączona jest instalacja Wnioskodawcy, jest …. S.A.

  1. Kiedy została zawarta/zostanie zawarta przez Wnioskodawcę umowa objęta wnioskiem? (należy wskazać dokładna datę)?

ODP Planuje się zawrzeć umowę objętą wnioskiem w najbliższym czasie po uzyskaniu odpowiedzi na pytania Wnioskodawcy określone we wniosku. W związku z powyższym nie ma możliwości podania dokładnej daty.

  1. Należy wskazać na jakich zasadach Wnioskodawca rozlicza się z podmiotem, z którym zawarł/zawrze umowę objętą wnioskiem?

ODP Podstawą do dokonywania rozliczeń pomiędzy Prosumentem a Sprzedawcą zobowiązanym będą:

  1. wskazania układu pomiarowego-rozliczeniowego energii elektrycznej.
  2. określenie ilości energii elektrycznej z uwzględnieniem mechanizmu bilansowania: sprzedawca zobowiązany dokonuje rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci elektroenergetycznej wobec ilości energii elektrycznej pobranej z tej sieci w stosunku ilościowym 1 do 0.7. z wyjątkiem mikroinstalacji o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 10 kW, dla których ten stosunek ilościowy wynosi 1 do 0,8 (art. 4 ust. 1 Ustawy),
  3. określona w planowanej umowie kompleksowej stawka za zbilansowaną energię elektryczną,
  4. obowiązująca taryfa OSD.

  1. Jakie uregulowania zawiera/będzie zawierać umowa objęta wnioskiem w zakresie wzajemnych świadczeń oraz wzajemnych rozliczeń?

ODP Umowa kompleksowa będzie zawierała uregulowania w zakresie sprzedaży energii elektrycznej i usługi dystrybucji energii elektrycznej przez Sprzedawcę zobowiązanego na rzecz Prosumenta, z uwzględnieniem ilościowego rozliczenia przez Sprzedawcę zobowiązanego energii elektrycznej wprowadzonej do sieci przez tego Prosumenta, w zamian za wyrażone w pieniądzu wynagrodzenie dla Sprzedawcy zobowiązanego.

  1. Jakie uregulowania zawiera/będzie zawierać umowa objęta wnioskiem w zakresie okresów rozliczeniowych? Jaki przedział czasowy obejmują okresy rozliczeniowe?

ODP Planuje się zawarcie umowy kompleksowej z 1 (jedno) miesięcznymi okresami rozliczeniowymi.

  1. Czy w okresach rozliczeniowych określonych w zawartej umowie objętej wnioskiem wystąpi nadwyżka energii elektrycznej wprowadzonej do sieci przez Wnioskodawcę?

ODP Wnioskodawca wyjaśnia, że wprowadzenie energii elektrycznej do sieci nastąpi w czasie kiedy produkcja energii elektrycznej w mikroinstalacji będzie większa od aktualnego zapotrzebowania na energię elektryczną w tym samym czasie. A zatem do sieci wprowadzana będzie nadwyżka energii elektrycznej. Nadwyżka energii elektrycznej stanowi różnicę produkcji energii elektrycznej w małej instalacji i zapotrzebowania na energię elektryczną. Wnioskodawca przewiduje, że w okresach rozliczeniowych określonych w planowanej umowie mogą wystąpić nadwyżki energii elektrycznej. Nadwyżki energii elektrycznej będą zawsze wprowadzane do sieci.

  1. Czy zawarta przez Wnioskodawcę umowa przewiduje/będzie przewidywać wynagrodzenie dla Wnioskodawcy? Jeśli tak, to należy wskazać za jakie świadczenia i w jakich przypadkach przewidziane jest wynagrodzenie?

ODP Umowa kompleksowa, nie umożliwia wynagradzania w pieniądzu Prosumenta za energię elektryczną wprowadzoną do sieci. Umożliwia mu jednak bilansowanie, tj. pomniejszanie ilości energii elektrycznej pobranej z sieci o skorygowaną (o odpowiedni współczynnik zgodnie z art. 4 ust. 1 Ustawy) ilość energii elektrycznej wprowadzoną do sieci. Ilość energii elektrycznej będąca wynikiem powyższego pomniejszenia jest mnożona przez stawkę za energię elektryczną pobraną z sieci, a wynik tego mnożenia jest jednym ze składników wynagrodzenia dla Sprzedawcy zobowiązanego. W konsekwencji taki sposób rozliczeń prowadzi do pomniejszenia kwot należnych do zapłaty przez Prosumenta na rzecz sprzedawcy zobowiązanego za pobraną energię elektryczną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

  1. Czy zużycie na potrzeby własne energii elektrycznej wytworzonej przez Wnioskodawcę z odnawialnych źródeł energii stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu i rodzącą powstanie obowiązku podatkowego?
  2. Zważywszy, że rozliczenie energii elektrycznej dla prosumenta, na podstawie umowy kompleksowej, następuje wyłącznie w stosunku ilościowym pomniejszonym o odpowiedni współczynnik i jest różnicą ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci elektroenergetycznej wobec ilości energii elektrycznej pobranej z tej sieci, to czy w tym przypadku wprowadzanie do sieci energii elektrycznej, o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269, ze zm.) stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu?

W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 za prawidłowe Wnioskodawca kieruje pytanie nr 3, 4, 5 i 6

  1. W jakim terminie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu wprowadzania energii do sieci, o której mowa w art. 4 ust.1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz.1269, ze zm.)?
  2. W jakim terminie Wnioskodawca winien wystawić fakturę, o której mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz.1221, ze zm.) dokumentującej wprowadzenie energii do sieci, o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269, ze zm.)?
  3. Co stanowi podstawę opodatkowania przy wprowadzaniu energii do sieci, o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r., poz. 1269, ze zm.)?
  4. Co winna zawierać faktura wystawiona przez Wnioskodawcę podmiotowi (sprzedawcy zobowiązanemu lub wybranemu innemu sprzedawcy), o którym mowa w art. 40 ust. 1a ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269, ze zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy,

  1. Zużycie własne energii elektrycznej wytworzonej przez Wnioskodawcę z odnawialnych źródeł energii nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu i rodzącej powstanie obowiązku podatkowego.

UZASADNIENIE STANOWISKA DO PYTANIA 1

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz.1221, ze zm.) u.p.t.u. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

Zgodnie z art. 7 ust. 1 u.p.t.u. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 u.p.t.u. przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 15:

  1. u.p.t.u. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
  2. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

  1. nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Tak więc zużycie własne energii elektrycznej wytworzonej przez Wnioskodawcę z odnawialnych źródeł energii nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu i rodzącej powstanie obowiązku podatkowego. Powyższe wynika z faktu, iż zużycie własne nie jest wymienione w zamkniętym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ustawy w związku z art. 7 oraz art. 8. Aby można mówić o czynności podlegającej opodatkowaniu musi być świadczenie na zewnątrz - musi być podatnik (sprzedawca, dostawca), jak i nabywca (odbiorca).W tym przypadku zużycie własne można by przyrównać do czynności stworzenia przy użyciu własnych sił i środków urządzenia (środka trwałego) czy wyposażenia służącego potrzebom własnym. Z czynnością podlegającą opodatkowaniu możemy mieć do czynienia w przypadku jego odpłatnego zbycia, nie zaś samego skonstruowania (wytworzenia) na potrzeby własne.

Zaznaczyć też należy, iż Gmina produkująca i zużywająca na potrzeby własne energię wytworzoną z odnawialnych źródeł energii nie jest również podmiotem wymienionym w art. 17 u.p.t.u., co przemawia za uznaniem stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe.

  1. Wprowadzanie przez Wnioskodawcę do sieci energii elektrycznej, o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz.1269, ze zm.) stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu.

UZASADNIENIE STANOWISKA DO PYTANIA 2

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz.1221, ze zm.) u.p.t.u. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

  1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

Zgodnie z 7 ust. 1 u.p.t.u. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 u.p.t.u przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z kolei w myśl art. 2 pkt 6 u.p.t.u. ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o: towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 15:

  1. u.p.t.u podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
  2. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. .

  1. nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 za prawidłowe Wnioskodawca kieruje pytanie nr 3, 4, 5 i 6 oraz zajmuje następujące stanowisko:

  1. Obowiązek podatkowy z tytułu wprowadzania energii do sieci, o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269 ze zm.) powstaje na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a z uwzględnieniem art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, ze zm.), tj. z chwilą wystawienia faktury z tytułu dostaw energii.

UZASADNIENIE STANOWISKA DO PYTANIA 3

Zgodnie z art. 106b ust. 1 u.p.t.u. podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą: sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Skoro Wnioskodawca-Gmina … jest podatnikiem, zaś podmiot (sprzedawca), o którym mowa w art. 40 ust. 1 a OZE jest osobą prawną będącą podatnikiem, to Gmina będzie obowiązana na podstawie ww. przepisu odnośnie czynności wprowadzenia nadwyżek energii z odnawialnych źródeł energii do sieci wystawić fakturę.

W myśl art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a u.p.t.u. obowiązek podatkowy powstaje z chwilą: wystawienia faktury z tytułu dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego.

Z kolei w myśl art. 19a ust. 7 w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt (...) 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 (...), a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

Na podstawie art. 106i ust. 3 pkt 4 u.p.t.u. fakturę wystawia się nie później niż: z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy o tym, iż obowiązek podatkowy z tytułu wprowadzania energii do sieci, o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269., ze zm.) powstaje na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a z uwzględnieniem art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, ze zm.), tj. z chwilą wystawienia faktury z tytułu dostaw energii, którą z kolei wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności wydaje się prawidłowym i wynikającym wprost i literalnie z cytowanych wyżej przepisów prawa.

  1. Wnioskodawca winien wystawić fakturę, o której mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz.1221, ze zm.) dokumentującej wprowadzenie energii do sieci, o której mowa w art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz.1269, ze zm.) w m-cu, o którym stanowi art. 4 ust. 6 tej ustawy.


UZASADNIENIE STANOWISKA DO PYTANIA 4

Zgodnie z art. 106b ust.1 u.p.t.u podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą: sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Skoro Wnioskodawca-Gmina … jest podatnikiem, zaś podmiot (sprzedawca), o którym mowa w art. 40 ust. 1 a OZE jest osobą prawną będącą podatnikiem, to Gmina będzie obowiązana na podstawie ww. przepisu odnośnie czynności wprowadzenia nadwyżek energii z odnawialnych źródeł energii do sieci wystawić fakturę.

W myśl art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a u.p.t.u. obowiązek podatkowy powstaje z chwilą: wystawienia faktury z tytułu dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego.

Z kolei w myśl art. 19a ust. 7 w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt (...) 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 (...), a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

Na podstawie art. 106i ust. 3 pkt 4 u.p.t.u fakturę wystawia się nie później niż: z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Z kolei na podstawie art. 4 ust. 6 OZE Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, informuje prosumenta o ilości rozliczonej energii, o której mowa w ust. 1, zgodnie z okresami rozliczeniowymi przyjętymi w umowie kompleksowej.

W myśl art. 40 ust. 1 a OZE Sprzedawca zobowiązany ma obowiązek dokonać rozliczenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1, chyba że rozliczenia dokonuje wybrany przez prosumenta sprzedawca inny niż sprzedawca zobowiązany, na podstawie umowy kompleksowej.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy o tym, iż winien wystawić fakturę, o której mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, ze zm.) dokumentującej wprowadzenie energii do sieci, o której mowa w art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz.1269, ze zm.) w m-cu , o którym stanowi art. 4 ust. 6 tej ustawy wydaje się prawidłowym. Miesiącem tym jest miesiąc w którym sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1 a, informuje prosumenta (t.j. Wnioskodawcę) o ilości rozliczonej energii, o której mowa w ust.1, zgodnie z okresami rozliczeniowymi przyjętymi w umowie kompleksowej.

Stanowisko to wydaje się tym bardziej prawidłowym, iż nie sposób wystawić faktury z wyliczonym podatkiem w sytuacji gdy ustawodawca na podstawie art. 4 OZE obowiązek informacyjny i rozliczeniowy (bilansowanie, o którym mowa w art. 4 ust. 1 OZE) powierzył wyspecjalizowanemu podmiotowi (sprzedawcy), o którym mowa w art. 40 ust. 1 a OZE.

  1. Podstawę opodatkowania przy wprowadzaniu energii do sieci, o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269, ze zm.) stanowi wartość wynikająca z rozliczenia dokonanego dla prosumenta przez Sprzedawcę w danym okresie rozliczeniowym tj. wartość jej zakupu obliczona jednak w odniesieniu do ilości wprowadzonej energii pomniejszonej o właściwe współczynniki wynikające z ww. art., tj.:
    • 70% ilości energii wprowadzonej - przy zachowaniu stosunku ilościowego 1 do 0,7

    lub

    • 80% ilości energii wprowadzonej - przy zastosowaniu stosunku ilościowego 1 do 0,8 w przypadku mikroinstalacji o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 10kW,

    - z zastrzeżeniem, że dla obydwu przypadków, po powyższej korekcie ilość energii odliczonej nie może być wyższa od ilości energii pobranej w danym okresie rozliczeniowym, a ewentualna nadwyżka energii przysługuje prosumentowi do wykorzystania w następnych okresach rozliczeniowych, nie później jednak niż w ciągu 365 dni od jej wprowadzenia

    UZASADNIENIE STANOWISKA DO PYTANIA 5

    Zgodnie z art. 29a ust. 1 u.p.t.u. podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

    Z kolei zgodnie z art. 4 OZE:

    1. Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, dokonuje rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci elektroenergetycznej wobec ilości energii elektrycznej pobranej z tej sieci w stosunku ilościowym 1 do 0,7 z wyjątkiem mikroinstalacji o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 10 kW, dla których ten stosunek ilościowy wynosi 1 do 0,8.
    2. Rozliczenia ilości energii, o której mowa w ust. 1, dokonuje się na podstawie wskazań urządzenia pomiarowo-rozliczeniowego dla danej mikroinstalacji.
    3. Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, dokonuje rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej i pobranej z sieci przez prosumenta, na podstawie wskazań urządzenia pomiarowo-rozliczeniowego dla danej mikroinstalacji, po uzyskaniu danych pomiarowych od operatora …. elektroenergetycznego, przekazanych przez tego operatora w taki sposób aby ilość wprowadzonej i pobranej przez prosumenta energii była rozliczona po wcześniejszym sumarycznym bilansowaniu ilości energii z wszystkich faz dla trójfazowych mikroinstalacji.
    4. Od ilości rozliczonej energii elektrycznej, w sposób, o którym mowa w ust. 1, prosument nie uiszcza:
      1. na rzecz sprzedawcy, o którym mowa w art. 40 ust. 1a. opłat z tytułu jej rozliczenia;
      2. opłat za usługę dystrybucji, których wysokość zależy od ilości energii elektrycznej pobranej przez prosumenta, opłaty te są uiszczane przez sprzedawcę, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, wobec operatora …. elektroenergetycznego, do sieci którego przyłączona jest mikroinstalacja.
    5. Rozliczeniu podlega energia elektryczna wprowadzona do sieci nie wcześniej niż na 365 dni przed dniem dokonania odczytu rozliczeniowego w bieżącym okresie rozliczeniowym. Jako datę wprowadzenia energii elektrycznej do sieci w danym okresie rozliczeniowym przyjmuje się datę odczytu rozliczeniowego, na podstawie którego określana jest ilość energii elektrycznej wprowadzonej w całym okresie rozliczeniowym.
    6. Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, informuje prosumenta o ilości rozliczonej energii, o której mowa w ust. 1, zgodnie z okresami rozliczeniowymi przyjętymi w umowie kompleksowej.
    7. W zakresie nieuregulowanym ustawą do rozliczenia, o którym mowa w ust. 1, w przypadku prosumenta będącego konsumentem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025) stosuje się przepisy o ochronie praw odbiorcy końcowego oraz przepisy dotyczące ochrony konsumenta.
    8. Wytwarzanie i wprowadzanie do sieci energii elektrycznej, o której mowa w ust. 1. Nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy - Prawo przedsiębiorców.
    1. Pobrana energia podlegająca rozliczeniu, o którym mowa w ust. 1, jest zużyciem energii wyprodukowanej przez danego prosumenta w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 43, z późn. zm.).
    2. Nadwyżką ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci wobec ilości energii pobranej przez niego z tej sieci dysponuje sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, w celu pokrycia kosztów rozliczenia, w tym opłat, o których mowa w ust. 4.
    3. Nadwyżka ilości energii elektrycznej, o której mowa w ust. 11, nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1036).

    Z analizy ww. przepisów wynika, iż :

    1. w przypadku energii wprowadzanej do sieci przez prosumenta nie ma zastosowania - zgodnie z wolą ustawodawcy - klasyczny schemat towarzyszący obrotowi gospodarczemu, w którym sprzedawca (dostawca) dokonując dostawy i wystawiając fakturę oczekuje uregulowania zapłaty przelewem na rachunek bankowy,
    2. wprowadzania energii do sieci przez prosumenta nie sposób uznać - w świetle art. 4 OZE – za czynność nieodpłatną, zbliżoną do darowizny
    3. model rozliczenia wynikający z art. 4 OZE ma charakter - z punktu widzenia prosumenta - bezgotówkowy, skutkuje bowiem pobraniem z umownego magazynu (sieci elektroenergetycznej) w określonym interwale czasowym wyprodukowanej przez niego energii, co potwierdza założenie zawarte w art. 4 ust. 10 ustawy OZE, gdzie pobrana energia podlegająca rozliczeniu, o którym mowa w art. 4 ust. 1, jest zużyciem energii wyprodukowanej przez danego prosumenta w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 43, z późn. zm.), co sumarycznie zbliża go nieco w konstrukcji do odpłatnej w towarze (wg przelicznika, o którym mowa w art. 4 ust. 1 OZE) usługi magazynowania przez sprzedawcę, o którym mowa w art. 40 ust. 1a OZE wcześniej wprowadzonej przez prosumenta energii, lub barteru.

    Wskazać należy, iż z wielu wykładni przepisów podatkowych dokonywanych przez organy wynika, iż czynnością opodatkowaną jest także taka czynność, w której wynagrodzenie przyjmuje inną formę niż pieniężna. Stąd opodatkowaniu podlegają zamiany (towaru na towar, usługi na usługę, towaru na usługę, usługę na towar).

    W tym miejscu należy przywołać- na poparcie stanowiska w sprawie - interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 stycznia 2018 r. znak: 0113-KDIPT1-3.4012.808.2017.2.MJ dla Gminy …, w której dokonano wykładni w zakresie zamian towarów (nieruchomości) i którą to wykładnię wg Wnioskodawcy można zastosować także do sprawy objętej niniejszym wnioskiem.

    Www. interpretacji czytamy: ,,(...) Kolejnym problemem dotyczącym podstawy opodatkowania transakcji są zasady ustalania wysokości zapłaty, kiedy ma ona w całości lub w części formę inną niż pieniężna Wynagrodzenie niepieniężne może stanowić dostawa towarów lub świadczenie usług dokonywane w zamian za otrzymane świadczenie (barter). W przypadku transakcji barterowych istotne jest więc ustalenie, czy dostawa towarów lub świadczenie usług będą mogły być w każdej sytuacji uznane za zapłatę.

    W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ukształtował się pogląd, zgodnie z którym, aby czynności takie mogły być uznane za zapłatę, muszą zostać spełnione następujące warunki

    • istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dokonywanymi wymiennie czynnościami dostawy towarów lub świadczenia usług, czyli pomiędzy czynnością opodatkowaną a otrzymaną za nią zapłatą,
    • istnienie możliwości określenia wartości świadczonych usług lub dostarczanych towarów w pieniądzu.

    Pierwszy warunek jest odzwierciedleniem ogólnej zasady związku zapłaty z dokonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Natomiast spełnienie drugiego jest niezbędne do kwotowego określenia podstawy opodatkowania umożliwiającego ustalenie podatku należnego, który może być wyrażony tylko w formie pieniężnej.

    Dlatego też, gdy strony transakcji barterowej nie ustalą w umowie pieniężnej wartości dostawy towarów lub usługi świadczonej w ramach zapłaty, w celu określenia podstawy opodatkowania należy dążyć do ustalenia ich wartości wyrażonej w pieniądzu. Ustalenie to powinno opierać się na podstawowej zasadzie, stanowiącej, że opodatkowana jest zapłata faktycznie otrzymana przez podatnika. W praktyce wybór metody ustalenia wysokości zapłaty w transakcjach barterowych zależy od okoliczności transakcji.

    Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa TSUE, podstawą opodatkowania dostawy towarów lub świadczenia usług jest wynagrodzenie rzeczywiście otrzymane z tego tytułu. Owo wynagrodzenie jest zatem wartością subiektywną, czyli rzeczywiście otrzymaną, a nie wartością oszacowaną według kryteriów obiektywnych.

    Ponadto wspomniane wynagrodzenie musi być wyrażalne w pieniądzu (np. wyrok z 19 grudnia 2012 r. w sprawie C-549/11 i z 29 lipca 2010 r. w sprawie C-40/09). Jeżeli wartość ta nie jest kwotą pieniędzy uzgodnioną między stronami, powinna ona, jako wartość subiektywna, odpowiadać wartości, jaką dla odbiorcy ma usługa będąca wynagrodzeniem za dostawę towarów, oraz kwocie, jaką byłby on skłonny za tę usługę zapłacić (wyrok z 2 czerwca 1994 r. w sprawie C-33/93).

    Wobec powyższego w przypadku zamiany towarów za podstawę opodatkowania należy uznać, zgodnie z ogólnymi zasadami wynikającymi z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, wynagrodzenie rzeczywiście otrzymane z tytułu dostawy towaru, które stanowi wartość subiektywną stanowiącą odzwierciedlenie wartości, jaką dla odbiorcy ma towar będący wynagrodzeniem za dostawę towaru (kwota, jaką byłby on skłonny zapłacić).

    Jeśli zatem Wnioskodawca określi w umowie zamiany wartość (cenę) dostarczanego towaru, to podstawą opodatkowania ww. dostawy w ramach umowy zamiany będzie wartość pieniężna ustalona przez strony w umowie stanowiąca zapłatę.

    Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1830) cena oznacza wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. W cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług lub podatkiem akcyzowym. Przez cenę rozumie się również stawkę taryfową.

    Z przytoczonych regulacji ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że podstawą opodatkowania jest zapłata z tytułu dokonanej dostawy (np. w formie zamiany), pomniejszona o kwotę należnego podatku, tj. wartość netto (bez podatku) Przy czym to strony (a nie organ podatkowy) dokonujące czynności cywilnoprawnych określają w zawieranych przez siebie umowach wartość - cenę, za którą dokonują transakcji Zatem analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych, a zwłaszcza kwestii wartości planowanych transakcji, nie mieści się w ramach postępowania określonego w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

    Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem planowanej zamiany ze strony Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prezydenta Miasta są położone w ... działki. Transakcja ma być dokonana z Województwem ... które w drodze zamiany ma przenieść na rzecz Skarbu Państwa działki obecnie należące do Województwa, położone na terenie tego województwa, w gminach: ...,... i... Transakcja ta ma odbyć się bez dokonywania dopłat z żadnej strony. W myśl art. 14 ust. 3 u.g.n. nieruchomości mogą być przedmiotem zamiany między Skarbem Państwa a jednostkami samorządu terytorialnego oraz między tymi jednostkami, bez obowiązku dokonywania dopłat w przypadku różnej wartości zamienianych nieruchomości, co wynika z porozumienia intencyjnego zawartego pomiędzy Wojewodą a Województwem w dniu 23 marca 2017 r. Z uwagi na fakt, iż nie ma jeszcze wycen ww. działek Skarbu Państwa można mieć do czynienia z dwojaką sytuacją dostawy przez Skarb Państwa nieruchomości o niższej wartości rynkowej w zamian za nieruchomości Województwa o wyższej wartości rynkowej bez dopłaty na rzecz drugiej strony transakcji, oraz dostawy przez Skarb Państwa nieruchomości o wyższej wartości rynkowej w zamian za nieruchomości Województwa o niższej wartości rynkowej bez otrzymania dopłaty od drugiej strony transakcji.

    Zauważyć należy, że uzgodnienie stron transakcji zamiany nieruchomości bez obowiązku dopłaty różnicy wartości nieruchomości stanowi podstawę, aby twierdzić, że wartości nieruchomości Skarbu Państwa nie przekraczają wartości nieruchomości Województwa (w przypadku dostawy przez Skarb Państwa nieruchomości o wyższej wartości rynkowej w zamian za nieruchomości Województwa ..o niższej wartości rynkowej) oraz wartość działek Województwa ... nie przekracza wartości działek Skarbu Państwa (w przypadku dostawy przez Skarb Państwa nieruchomości o niższej wartości rynkowej w zamian za nieruchomości Województwa o wyższej wartości rynkowej). Zatem, o ile jedynym wynagrodzeniem od nabywcy (Województwa) będą otrzymane w wyniku zamiany nieruchomości, to wartości te - wartość niższa z zamienianych działek - pomniejszone o kwotę należnego podatku, będą stanowiły - zgodnie z brzmieniem art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - podstawę opodatkowania w obu przypadkach, tj. w przypadku dostawy przez Skarb Państwa nieruchomości o niższej wartości rynkowej w zamian za nieruchomości Województwa o wyższej wartości rynkowej oraz dostawy przez Skarb Państwa nieruchomości o wyższej wartości rynkowej w zamian za nieruchomości Województwa o niższej wartości rynkowej Kwoty te stanowić zatem będą wynagrodzenie (zapłatę) ustaloną z kontrahentem i rzeczywiście otrzymane za dostawę przedmiotowych nieruchomości.

    W konsekwencji należy przyjąć, że skoro strony transakcji zamiany rezygnują z dopłat, to podstawę opodatkowania należy przyjąć w wysokości odpowiadającej wartości niższej z zamienianych nieruchomości

    Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania planowanej w ramach umowy dostawy (zamiany) działek należało uznać za prawidłowe(...)”

    Tak więc, skoro art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz.1269, ze zm.) odnosi się wyłącznie do rozliczenia ilościowego dokonywanego przez Sprzedawcę, a nie wartości wprowadzonej energii, w związku z tym podstawę opodatkowania przy wprowadzaniu energii do sieci, o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r., poz.1269, ze zm.) stanowi wartość wynikająca z rozliczenia dokonanego dla prosumenta przez Sprzedawcę w danym okresie rozliczeniowym tj. wartość jej zakupu obliczona jednak w odniesieniu do ilości wprowadzonej energii pomniejszonej o właściwe współczynniki wynikające z ww. art., tj.:

    • 70% ilości energii wprowadzonej - przy zachowaniu stosunku ilościowego 1 do 0,7

    lub

    • 80% ilości energii wprowadzonej - przy zastosowaniu stosunku ilościowego 1 do 0,8 w przypadku mikroinstalacji o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 10kW,

    - z zastrzeżeniem, że dla obydwu przypadków, po powyższej korekcie ilość energii odliczonej nie może być wyższa od ilości energii pobranej w danym okresie rozliczeniowym, a ewentualna nadwyżka energii przysługuje prosumentowi do wykorzystania w następnych okresach rozliczeniowych, nie później jednak niż w ciągu 365 dni od jej wprowadzenia.

    Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy wydaje się w świetle cytowanych przepisów i wykładni za prawidłowe.

    1. Faktura wystawiona przez Wnioskodawcę podmiotowi (sprzedawcy zobowiązanemu lub wybranemu innemu sprzedawcy), o którym mowa w art. 40 ust. 1a ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269, ze zm.) winna zawierać elementy, o których mowa w art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, ze zm.).

    UZASADNIENIE STANOWISKA DO PYTANIA 6

    Zgodnie z art. 106b ust. 1 u.p.t.u. podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

    1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

    W myśl art. 106e ust. 1 u.p.t.u. faktura powinna zawierać:

    1. datę wystawienia;
    2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
    3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
    4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
    5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
    6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
    7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
    8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
    9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
    10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    12. stawkę podatku;
    13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    15. kwotę należności ogółem;

    Zastosowanie znajdzie więc - co do zasady - przepis art. 106e ust. 1 pkt 1-15.u.p.t.u. Odnośnie pkt 16-24 w art. 106e regulują one przypadki, które nie stanowią przedmiotu wniosku. Również czynności będące przedmiotem wniosku nie są objęte uregulowaniami wynikającymi z przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 106o-106q u.p.t.u., tj. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie faktur (Dz. U. z 2013 r., poz. 1485).

    W związku z przedstawionym uzasadnieniem dla pytania 5, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że miarę na fakturze stanowi ilość kilowatogodzin (kWh) energii elektrycznej wprowadzonej, pomniejszonej ilościowo o odpowiedni współczynnik zgodnie z zapisami art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269 ze zm.) i wykazanej do odliczenia (wartość rozliczanej energii wprowadzonej nie może przekraczać wartości energii pobranej w danym okresie rozliczeniowym, a ewentualna nadwyżka podlega rozliczeniu w następnych okresach rozliczeniowych, nie później jednak niż przed upływem 365 dni od jej wprowadzenia) na podstawie rozliczenia dokonanego dla prosumenta przez Sprzedawcę, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, natomiast cenę jednostkową netto (PLN/kWh) stanowi cena jednostkowa netto (PLN/kWh) określona w umowie kompleksowej dla energii pobranej.

    W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie:

    • nieuznania czynności polegającej na zużyciu na potrzeby własne energii elektrycznej wytworzonej przez Gminę z odnawialnych źródeł energii, która nie zostanie wprowadzona do sieci za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT – jest prawidłowe;
    • uznania czynności polegającej na wprowadzeniu do sieci energii elektrycznej za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT – jest prawidłowe;
    • ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wprowadzenia energii elektrycznej do sieci – jest prawidłowe;
    • terminu wystawienia faktury dokumentującej wprowadzenie energii elektrycznej do sieci – jest nieprawidłowe;
    • określenia podstawy opodatkowania przy wprowadzeniu energii elektrycznej do sieci – jest prawidłowe;
    • wskazania elementów, które powinna zawierać faktura wystawiona przez Wnioskodawcę w związku z wprowadzeniem energii elektrycznej do sieci – jest prawidłowe.

    Na wstępie należy wskazać, że dla spójności niniejszej interpretacji w pierwszej kolejności udzielono odpowiedzi na pytania nr 1, nr 2 i nr 6 a następnie na pytania oznaczone we wniosku numerem 4, 3 i 5.

    Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

    1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
    2. eksport towarów;
    3. import towarów na terytorium kraju;
    4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
    5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

    Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

    Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

    Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

    W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

    1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
    2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
    3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

    Zauważyć tutaj należy, że jak wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dla uznania, iż dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

    Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

    W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

    Jednocześnie wskazać należy, iż nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów czy świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu, musi być wykonana przez podatnika.

    W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

    Przepis art. 15 ust. 2 ustawy stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

    Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

    Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

    Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

    Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

    Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

    Co do zasady – opodatkowaniu podlegają czynności odpłatne, przy czym z przepisów nie wynika, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

    Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

    1. wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy,
    2. w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z podatku konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:
      • czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT – muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
      • ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.


    W związku z powyższym należy podkreślić, że tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy.

    Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

    Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

    Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

    Do zakresu działania gminy – w oparciu o art. 6 ust. 1 ww. ustawy – należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

    Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

    Jak stanowi art. 9 ust. 3 powołanej wyżej ustawy, formy prowadzenia gospodarki gminnej, w tym wykonywania przez gminę zadań o charakterze użyteczności publicznej, określa odrębna ustawa.

    Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy czynności polegające na zużyciu na potrzeby własne energii elektrycznej wytworzonej przez Gminę z odnawialnych źródeł energii, która nie zostanie wprowadzona do sieci podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

    Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

    Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

    W myśl art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

    1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
    2. wszelkie inne darowizny

    Jak stanowi art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

    1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
    2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

    Zatem opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony Wnioskodawca nie powinien opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

    W tym miejscu wskazać należy na rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14, zgodnie z którym, gminna jednostka organizacyjna, której działalność nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od gminy, w której skład jednostka ta wchodzi.

    Na tle obecnej ustawy o podatku od towarów i usług w dniu 26 października 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów (sygn. akt I FSP 4/15) wskazał na orzeczenie TSUE z 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14 i podkreślił, że w wyroku tym TSUE udzielił bardzo szczegółowych wskazówek dotyczących warunków, jakie muszą spełniać publiczne jednostki organizacyjne, aby mogły one być uznane za podatników VAT czynnych, tj. działanie we własnym imieniu i na własny rachunek, ponoszenie ryzyka gospodarczego, brak hierarchicznego podporządkowania, itp. NSA wskazał, że pomimo większego niż jednostki budżetowe stopnia samodzielności zakładu budżetowego, nie może on być uznany za odrębnego od Gminy podatnika VAT, nie spełnia bowiem ww. warunków – nie jest wystarczająco samodzielny. Podatnikiem i stroną w kontaktach na zewnątrz jest wyłącznie Gmina. Zatem to Gmina świadczy usługi opodatkowane i z tego powodu ma prawo do odliczenia VAT naliczonego.

    Wobec powyższego, należy stwierdzić, że podatnikiem podatku VAT dla wszelkich czynności jest Gmina. Zatem wszelkie czynności wykonywane przez Gminę na własną rzecz mają charakter wewnętrzny. Oznacza to, że świadczenie jakichkolwiek czynności polegających na zużyciu na potrzeby własne energii elektrycznej wytworzonej przez Gminę z odnawialnych źródeł energii będzie świadczeniem wewnętrznym niepodlegającym w ogóle podatkowi VAT.

    Jak wcześniej wykazano, świadczenie – składające się na istotę usługi – zakłada istnienie dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, tj. dwóch odrębnych podmiotów. Mając na uwadze wnioski płynące z ww. orzeczenia TSUE oraz ww. uchwały NSA stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nie występuje wzajemne świadczenie pomiędzy dwoma podatnikami. W konsekwencji nie występuje żadna czynność, dla której Gmina występowałaby w charakterze podmiotu świadczącego usługę na rzecz Gminy. Tym samym, w przedmiotowej sytuacji nie występuje świadczenie usług pomiędzy Gminą a Gminą, którą można rozpatrywać w kategorii czynności podlegających opodatkowaniu.

    W przedmiotowej sprawie z wniosku wynika, że zużycie energii elektrycznej na potrzeby własne, o którym mowa w postawionym pytaniu nr 1, nie obejmuje energii, którą Wnioskodawca wprowadzi do sieci. Energia elektryczna zużywana na potrzeby własne, która wytworzona została w mikroinstalacji Wnioskodawcy (będącym prosumentem), nie jest wprowadzana do sieci.

    Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że czynność polegające na zużyciu na potrzeby własne energii elektrycznej wytworzonej przez Gminę z odnawialnych źródeł energii, która nie zostanie wprowadzona do sieci nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, z uwagi na to, że zgodnie z uchwałami NSA i wyrokiem TSUE są one wykonywane w ramach jednego podatnika. Oznacza to, że mają one charakter „wewnętrzny” i nie są traktowane jako transakcje pomiędzy dwiema stronami w świetle ustawy o VAT.

    Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie którym zużycie własne energii elektrycznej wytworzonej przez Wnioskodawcę z odnawialnych źródeł energii nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu i rodzącej powstanie obowiązku podatkowego, należy uznać za prawidłowe.

    Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii uznania czynności polegającej na wprowadzeniu do sieci energii elektrycznej za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

    Zgodnie z art. 2 pkt 27a ustawy o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. 2018 r. poz. 1269 z późn. zm.), prosument oznacza odbiorcę końcowego dokonującego zakupu energii elektrycznej na podstawie umowy kompleksowej, wytwarzającego energię elektryczną wyłącznie z odnawialnych źródeł energii w mikroinstalacji w celu jej zużycia na potrzeby własne, niezwiązane z wykonywaną działalnością gospodarczą regulowaną ustawą z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646), zwaną dalej „ustawą - Prawo przedsiębiorców”.

    Natomiast przez mikroinstalację rozumie się instalację odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 50 kW, przyłączoną do sieci elektroenergetycznej o napięciu znamionowym niższym niż 110 kV albo o mocy osiągalnej cieplnej w skojarzeniu nie większej niż 150 kW, w której łączna moc zainstalowana elektryczna jest nie większa niż 50 kW (art. 2 pkt 19 ustawy o odnawialnych źródłach energii).

    Stosownie do art. 3 ustawy o odnawialnych źródłach energii, podjęcie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii wymaga uzyskania koncesji na zasadach i warunkach określonych w ustawie - Prawo energetyczne, z wyłączeniem wytwarzania energii elektrycznej:

    1. w mikroinstalacji;
    2. w małej instalacji;
    3. z biogazu rolniczego;
    4. wyłącznie z biopłynów.

    Na podstawie art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 22 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2016r., poz. 925), która weszła w życie (z pewnymi wyjątkami) z dniem 1 lipca 2016 r. – art. 4 i art. 5 ustawy o odnawialnych źródłach energii otrzymały nowe brzmienie.

    I tak, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o odnawialnych źródłach energii, sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, dokonuje rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci elektroenergetycznej wobec ilości energii elektrycznej pobranej z tej sieci w stosunku ilościowym 1 do 0,7, z wyjątkiem mikroinstalacji o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 10 kW, dla których ten stosunek ilościowy wynosi 1 do 0,8.

    W myśl art. 4 ust. 2 ustawy o odnawialnych źródłach energii, rozliczenia ilości energii, o której mowa w ust. 1 dokonuje się na podstawie wskazań urządzenia pomiarowo-rozliczeniowego dla danej mikroinstalacji.

    Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a. dokonuje rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej i pobranej z sieci przez prosumenta, na podstawie wskazań urządzenia pomiarowo-rozliczeniowego dla danej mikroinstalacji, po uzyskaniu danych pomiarowych od operatora …. elektroenergetycznego, przekazanych przez tego operatora w taki sposób aby ilość wprowadzonej i pobranej przez prosumenta energii była rozliczona po wcześniejszym sumarycznym bilansowaniu ilości energii z wszystkich faz dla trójfazowych mikroinstalacji (art. 4 ust. 3 ustawy o odnawialnych źródłach energii).

    Stosownie do art. 4 ust. 4 ustawy o odnawialnych źródłach energii, od ilości rozliczonej energii elektrycznej, w sposób, o którym mowa w ust. 1, prosument nie uiszcza:

    1. na rzecz sprzedawcy, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, opłat z tytułu jej rozliczenia,
    2. opłat za usługę dystrybucji, których wysokość zależy od ilości energii elektrycznej pobranej przez prosumenta, opłaty te są uiszczane przez sprzedawcę, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, wobec operatora ….. elektroenergetycznego, do sieci którego przyłączona jest mikroinstalacja.

    Rozliczeniu podlega energia elektryczna wprowadzona do sieci nie wcześniej niż na 365 dni przed dniem dokonania odczytu rozliczeniowego w bieżącym okresie rozliczeniowym. Jako datę wprowadzenia energii elektrycznej do sieci w danym okresie rozliczeniowym przyjmuje się datę odczytu rozliczeniowego, na podstawie którego określana jest ilość energii elektrycznej wprowadzonej w całym okresie rozliczeniowym (art. 4 ust. 5 ustawy o odnawialnych źródłach energii).

    Z art. 4 ust. 6 ustawy o odnawialnych źródłach energii wynika, że sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a. informuje prosumenta o ilości rozliczonej energii, o której mowa w ust. 1. zgodnie z okresami rozliczeniowymi przyjętymi w umowie kompleksowej.

    Zgodnie z art. 4 ust. 7 ustawy o odnawialnych źródłach energii, w zakresie nieuregulowanym ustawą do rozliczenia, o którym mowa w ust. 1, w przypadku prosumenta będącego konsumentem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025), stosuje się przepisy o ochronie praw odbiorcy końcowego oraz przepisy dotyczące ochrony konsumenta.

    Na mocy art. 4 ust. 8 ustawy o odnawialnych źródłach energii, wytwarzanie i wprowadzanie do sieci energii elektrycznej, o której mowa w ust. 1, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy - Prawo przedsiębiorców.

    Pobrana energia podlegająca rozliczeniu, o którym mowa w ust. 1, jest zużyciem energii wyprodukowanej przez danego prosumenta w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 43, z późn. zm.) – art. 4 ust. 10 ustawy o odnawialnych źródłach energii.

    Stosownie do art. 4 ust. 11 ustawy o odnawialnych źródłach energii, nadwyżką ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci wobec ilości energii pobranej przez niego z tej sieci dysponuje sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, w celu pokrycia kosztów rozliczenia, w tym opłat, o których mowa w ust. 4.

    W myśl art. 40 ust. 1 ustawy o odnawialnych źródłach energii, obowiązek zakupu energii elektrycznej, o którym mowa w art. 41 ust. 1, w art. 42 ust. 1 oraz w art. 92 ust. 1, wykonuje wyznaczony przez Prezesa URE sprzedawca energii elektrycznej, zwany dalej „sprzedawcą zobowiązanym”, na podstawie umowy, o której mowa w art. 5 ustawy - Prawo energetyczne.

    Natomiast stosownie do art. 40 ust. 1a ustawy o odnawialnych źródłach energii, sprzedawca zobowiązany ma obowiązek dokonać rozliczenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1, chyba że rozliczenia dokonuje wybrany przez prosumenta sprzedawca inny niż sprzedawca zobowiązany, na podstawie umowy kompleksowej.

    Do dnia 14 lipca 2018 r. obowiązywał art. 4 ust. 9 ustawy o odnawialnych źródłach energii, zgodnie z którym wprowadzanie energii elektrycznej do sieci, a także pobieranie tej energii z sieci, o których mowa w ust. 1, nie są świadczeniem usług ani sprzedażą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

    Wskazany ww. art. 4 ust. 9 ustawy o odnawialnych źródłach energii został uchylony przez art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. 2018 r., poz. 1276).

    Ustawa o podatku do towarów i usług definiuje zatem we własnym zakresie działalność gospodarczą i definicja ta jest szersza niż np. zakres działalności gospodarczej wynikający z ustawy Prawo przedsiębiorców.

    Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem instalacji, o której mowa w art. 2 pkt 13 i 19 OZE oraz prosumentem w rozumieniu art. 2 pkt 27a OZE. Instalacje będą zużywać energię na potrzeby własne Wnioskodawcy. Nie jest wykluczone, iż będą wprowadzane do sieci, celem ich późniejszego wykorzystania, nie zużyte na potrzeby własne nadwyżki energii wytworzonej z odnawialnych źródeł energii. Energia elektryczna zużywana na potrzeby własne, Wnioskodawcy nie jest wprowadzana do sieci. Wprowadzanie do sieci energii elektrycznej dokonywane jest na podstawie umowy cywilnoprawnej. Wprowadzenie do sieci energii elektrycznej dokonywane będzie na podstawie umowy kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej, świadczenia usługi dystrybucji zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne oraz świadczenia usługi odbioru i rozliczania energii elektrycznej wprowadzonej do sieci Operatora ….. z mikroinstalacji zgodnie z art. 4 ust. 1 Ustawy, zawieranej pomiędzy Prosumentem i Sprzedawcą zobowiązanym, będącą umową cywilnoprawną. Podstawą do dokonywania rozliczeń pomiędzy Prosumentem a Sprzedawcą zobowiązanym będą wskazania układu pomiarowego-rozliczeniowego energii elektrycznej, ilość energii elektrycznej z uwzględnieniem mechanizmu bilansowania (ilość energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci elektroenergetycznej wobec ilości energii elektrycznej pobranej z tej sieci w stosunku ilościowym 1 do 0.7, z wyjątkiem mikroinstalacji o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 10 kW, dla których ten stosunek ilościowy wynosi 1 do 0,8), określona w planowanej umowie kompleksowej stawka za zbilansowaną energię elektryczną, obowiązująca taryfa OSD. Umowa kompleksowa będzie zawierała uregulowania w zakresie sprzedaży energii elektrycznej i usługi dystrybucji energii elektrycznej przez Sprzedawcę zobowiązanego na rzecz Prosumenta, z uwzględnieniem ilościowego rozliczenia przez Sprzedawcę zobowiązanego energii elektrycznej wprowadzonej do sieci przez tego Prosumenta, w zamian za wyrażone w pieniądzu wynagrodzenie dla Sprzedawcy zobowiązanego. Planuje się zawarcie umowy kompleksowej z jedno miesięcznymi okresami rozliczeniowymi. Do sieci wprowadzana będzie nadwyżka energii elektrycznej. Nadwyżka energii elektrycznej stanowi różnicę produkcji energii elektrycznej w małej instalacji i zapotrzebowania na energię elektryczną. W okresach rozliczeniowych określonych w planowanej umowie mogą wystąpić nadwyżki energii elektrycznej. Nadwyżki energii elektrycznej będą zawsze wprowadzane do sieci. Umowa kompleksowa, nie umożliwia wynagradzania w pieniądzu Prosumenta za energię elektryczną wprowadzoną do sieci. Umożliwia mu jednak bilansowanie, tj. pomniejszanie ilości energii elektrycznej pobranej z sieci o skorygowaną ilość energii elektrycznej wprowadzoną do sieci. Ilość energii elektrycznej będąca wynikiem powyższego pomniejszenia jest mnożona przez stawkę za energię elektryczną pobraną z sieci, a wynik tego mnożenia jest jednym ze składników wynagrodzenia dla Sprzedawcy zobowiązanego. Taki sposób rozliczeń prowadzi do pomniejszenia kwot należnych do zapłaty przez Prosumenta na rzecz sprzedawcy zobowiązanego za pobraną energię elektryczną.

    Jak wskazano wyżej, z dniem 14 lipca 2018 r. uchylono w ustawie o odnawialnych źródłach energii art. 4 ust. 9. Uchylenie ww. przepisu oznacza, iż co do zasady, czynności wymienione w tym przepisie stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o ile są dokonywane przez podatników tego podatku, niekorzystających ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy.

    Powyższy wniosek wynika także z prowspólnotowej wykładni przepisów prawa i znajduje oparcie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

    W myśl art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (D.U. UE z 11.12.2006 r. L 347/1), podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

    Treść ww. przepisu znalazła odzwierciedlenie w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

    W wyroku w sprawie C-219/12 Fuchs Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał, że „eksploatacja zainstalowanego na służącym prywatnym celom domu mieszkalnym lub obok niego modułu fotowoltaicznego, skonstruowanego w ten sposób, że po pierwsze ilość wytworzonej energii elektrycznej jest zawsze niższa od ilości energii elektrycznej ogółem zużytej przez użytkownika modułu do celów prywatnych, a po drugie energia ta jest dostarczana do sieci za wynagrodzeniem o charakterze stałym, stanowi „działalność gospodarczą” w rozumieniu tych przepisów”.

    Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż wprowadzenie energii elektrycznej do sieci wytworzonej w mikroinstalacji OZE za wynagrodzeniem, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy, natomiast Wnioskodawcę dla tej czynności (uregulowanej umową cywilnoprawną), należy uznać za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

    Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania czynności polegającej na wprowadzeniu do sieci energii elektrycznej za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT należało uznać za prawidłowe.

    W odniesieniu natomiast do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie określenia podstawy opodatkowania przy wprowadzeniu energii elektrycznej do sieci należy wskazać, że:

    Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

    Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ww. ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw.

    W myśl art. 29a ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawa opodatkowania obejmuje:

    1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
    2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

    Stosownie do art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

    1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
    2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
    3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.



    Jak wynika z treści wniosku z ekonomicznego punktu widzenia, energia elektryczna wprowadzona do sieci przez prosumenta jest energią do niego przynależną, „magazynowaną” w sieci. Energia ta nie jest sprzedawana przez prosumenta do sprzedawcy zobowiązanego. Jeżeli więc prosument wprowadził określoną ilość energii elektrycznej do sieci, a następnie pobrał energię z sieci na potrzeby własne, to należy uznać, że w pierwszej kolejności pobrana została energia „własna” prosumenta (wprowadzona przez niego wcześniej do sieci, przeliczona z zastosowaniem odpowiedniego współczynnika), a w dalszej kolejności pobrana została energia dostarczona przez zakład energetyczny.

    Mając na uwadze opis sprawy oraz przepisy prawa powołane w niniejszej interpretacji, należy zauważyć, że prosumentem jest podmiot, który zarówno dokonuje zakupu energii elektrycznej oraz wytwarza energię elektryczną z odnawialnych źródeł energii w celu jej zużycia na potrzeby własne. Prosumenci produkują zatem energię elektryczną co do zasady w celu zaspokojenia własnych potrzeb. Jednocześnie mogą wystąpić sytuacje, gdy wolumen wytworzonej przez prosumenta energii elektrycznej przekracza zużycie tej energii. Przedmiotem sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy jest energia wytworzona przez zakład energetyczny.

    Zatem, w głównej mierze to specyfika produkcji energii elektrycznej decyduje o sposobie gospodarowania energią elektryczną w sposób opisany we wniosku, polegający na pobieraniu przez prosumentów energii elektrycznej z sieci elektroenergetycznej i wprowadzaniu nadwyżki wytworzonej energii elektrycznej do tej sieci.

    Opisana sytuacja ma wpływ na rozliczenie między prosumentem (Wnioskodawcą) a sprzedawcą zobowiązanym. Jak bowiem wynika z przytoczonych regulacji ustawy o OZE, dokonując sprzedaży energii elektrycznej na rzecz prosumenta, sprzedawca zobowiązany rozlicza ilość energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci wobec ilości energii elektrycznej pobranej przez prosumenta z sieci elektroenergetycznej.

    Ponadto ze złożonego wniosku wynika, że podstawą do dokonywania rozliczeń pomiędzy Prosumentem a Sprzedawcą zobowiązanym będą:

    1. wskazania układu pomiarowego-rozliczeniowego energii elektrycznej.
    2. określenie ilości energii elektrycznej z uwzględnieniem mechanizmu bilansowania: sprzedawca zobowiązany dokonuje rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci elektroenergetycznej wobec ilości energii elektrycznej pobranej z tej sieci w stosunku ilościowym 1 do 0.7. z wyjątkiem mikroinstalacji o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 10 kW, dla których ten stosunek ilościowy wynosi 1 do 0,8 (art. 4 ust. 1 Ustawy),
    3. określona w planowanej umowie kompleksowej stawka za zbilansowaną energię elektryczną,
    4. obowiązująca taryfa OSD.

    W świetle powyższego należy uznać, że w analizowanej sprawie zastosowanie ma zasada ogólna określona w art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którą podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę. Podstawą opodatkowania w przedmiotowej sprawie będzie wartość obliczona w odniesieniu do różnicy pomiędzy ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez prosumenta a ilością energii pobranej przez prosumenta z sieci w danym okresie rozliczeniowym oraz ilością energii zmagazynowanej, która podlega rozliczeniu z uwzględnieniem współczynników rozliczeniowych, o których mowa w art. 4 ust.1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269, ze zm.).

    Z podstawą opodatkowania będziemy mieć jednak do czynienia jedynie w przypadku powstania nadwyżki energii elektrycznej wprowadzonej przez Wnioskodawcę do sieci w okresie rozliczeniowym z uwzględnieniem energii zmagazynowanej i przeliczników.

    Jeżeli natomiast u Wnioskodawcy nie wystąpi taka nadwyżka, to nie będzie on zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia podatku należnego oraz wystawienia faktury.

    Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia podstawy opodatkowania przy wprowadzeniu energii elektrycznej do sieci należało uznać za prawidłowe.

    W dalszej kolejności wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wprowadzenia energii elektrycznej do sieci, terminu wystawienia faktury dokumentującej wprowadzenie energii elektrycznej do sieci oraz elementów, które powinna zawierać faktura wystawiona w związku z wprowadzeniem energii elektrycznej do sieci.

    Zaznaczyć jednak należy, że wątpliwości Wnioskodawcy związane z ustaleniem momentu powstania obowiązku podatkowego, terminu wystawienia faktury oraz elementów, które powinna zawierać faktura, mogą dotyczyć tylko sytuacji, w której u Wnioskodawcy wystąpi nadwyżka energii elektrycznej wprowadzonej przez Wnioskodawcę do sieci w okresie rozliczeniowym z uwzględnieniem energii zmagazynowanej i przeliczników.

    Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7, 11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

    W myśl ust. 2 powołanego przepisu, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

    Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

    Zgodnie z treścią art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego.

    W przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności (art. 19a ust. 7 ustawy).

    Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4 – art. 19a ust. 8 ustawy.

    Art. 2 pkt 31 ustawy wprowadza definicję faktury, przez którą rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

    W myśl art. 106a pkt 1 ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

    Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

    1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
    2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
    3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
    4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

    Natomiast, stosownie do art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

    W myśl art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

    1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
    2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

    – jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

    W myśl art. 106e ust. 1 ustawy – faktura powinna zawierać:

    1. datę wystawienia;
    2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
    3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
    4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
    5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
    6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
    7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
    8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
    9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
    10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    12. stawkę podatku;
    13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    15. kwotę należności ogółem;
    16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:
      1. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub
      2. w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty

    – wyrazy „metoda kasowa”;

    1. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”;
    2. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie”;
    3. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 albo przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 – wskazanie:
      1. przepisu ustawy albo aktu wydanego na podstawie ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku,
      2. przepisu dyrektywy 2006/112/WE, który zwalnia od podatku taką dostawę towarów lub takie świadczenie usług, lub
      3. innej podstawy prawnej wskazującej na to, że dostawa towarów lub świadczenie usług korzysta ze zwolnienia;
    1. w przypadku, o którym mowa w art. 106c – nazwę i adres organu egzekucyjnego lub imię i nazwisko komornika sądowego oraz jego adres, a w miejscu określonym dla podatnika – imię i nazwisko lub nazwę dłużnika oraz jego adres;
    2. w przypadku faktur wystawianych w imieniu i na rzecz podatnika przez jego przedstawiciela podatkowego – nazwę lub imię i nazwisko przedstawiciela podatkowego, jego adres oraz numer, za pomocą którego jest on zidentyfikowany na potrzeby podatku;
    3. w przypadku gdy przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy są nowe środki transportu – datę dopuszczenia nowego środka transportu do użytku oraz:
      1. przebieg pojazdu – w przypadku pojazdów lądowych, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. a,
      2. liczbę godzin roboczych używania nowego środka transportu – w przypadku jednostek pływających, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. b, oraz statków powietrznych, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. c;
    1. w przypadku faktur wystawianych przez drugiego w kolejności podatnika, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (procedurze uproszczonej) – dane określone w art. 136;
    2. w przypadkach, o których mowa w art. 97 ust. 10 pkt 2 i 3:
      1. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, poprzedzony kodem PL,
      2. numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego.


    Faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

    W myśl art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

    Zgodnie z art. 106i ust. 3 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż:

    1. 30. dnia od dnia wykonania usług - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a;
    2. 60. dnia od dnia wydania towarów - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b, z zastrzeżeniem ust. 4;
    3. 90. dnia od dnia wykonania czynności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. c;
    4. z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

    Na mocy art. 106i ust. 7 ustawy, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

    1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
    2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.

    Treść art. 106i ust. 8 ustawy wskazuje, że przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy.

    Z powyższych przepisów wynika, że fakturę wystawia sprzedawca, będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Należy podkreślić, że celem faktury VAT jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych. Pełni ona bowiem szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt sprzedaży określonych towarów lub usług.

    Jak wykazano powyżej, w związku z uchyleniem art. 4 ust. 9 ustawy o odnawialnych źródłach energii, wprowadzenie energii elektrycznej do sieci wytworzonej w mikroinstalacji OZE za wynagrodzeniem, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy, natomiast Wnioskodawcę dla tej czynności (uregulowanej umową cywilnoprawną), należy uznać za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem Wnioskodawca będzie zobowiązany, w myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, do udokumentowania fakturą ww. sprzedaży energii elektrycznej na rzecz przedsiębiorstwa energetycznego w terminie wyznaczonym przepisem art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy tj. nie później niż z terminem upływu płatności. Faktura ta powinna zawierać elementy wskazane w art. 106e ust. 1 ustawy.

    Tym samym stanowisko, zgodnie z którym Wnioskodawca winien wystawić fakturę dokumentującą wprowadzenie energii do sieci w m-cu, o którym stanowi art. 4 ust. 6 tej ustawy odnawialnych źródłach energii należało uznać za nieprawidłowe.

    Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również elementów jakie powinna zawierać faktura wystawiona przez Wnioskodawcę podmiotowi, o którym mowa w art. 40 ust. 1a ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii.

    Dane jakie powinny być zawarte na fakturze określa art. 106e ust. 1 ustawy. Dane, które co do zasady powinna zawierać każda faktura, są wskazane w ust. 1 pkt od 1 do 15. Natomiast w punktach od 16 do 24 zostały określone dane, które muszą zawierać faktury dotyczące konkretnych specyficznych sytuacji, które w niniejszej sprawie nie występują. Przypadki, w których faktury mogą zawierać zakres danych węższy niż określony w art. 106e ust. 1 ustawy, oraz zakres tych danych określa § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (Dz. U. z 2013 r. poz. 1485). Jednakże powyższe ograniczenia nie mają zastosowania do sytuacji opisanej we wniosku.

    Mając na uwadze powołane przepisy oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że faktura dokumentująca wprowadzenie nadwyżek energii do sieci wystawiona przez Wnioskodawcę podmiotowi, o którym mowa w art. 40 ust. 1a ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach winna zawierać elementy wskazane w art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy.

    Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie elementów jakie powinna zawierać faktura dokumentująca wprowadzenie nadwyżek energii do sieci należało uznać za prawidłowe.

    Łączna analiza przywołanych powyżej norm prawnych – dotyczących zarówno obowiązku podatkowego oraz dokumentowania sprzedaży – prowadzi do wniosku, że obowiązek podatkowy z tytułu dostaw energii elektrycznej powstaje z chwilą wystawienia faktury. Natomiast w sytuacji, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje nie późnej jednak niż z chwilą upływu terminu płatności.

    Innymi słowy, o tym kiedy ma być rozliczony podatek należny z tytułu dostaw dokonywanych przez Spółkę decyduje moment wystawienia faktury, jednak nieprzekraczalnym momentem jest termin płatności ustalony pomiędzy stronami. Ustawodawca w omawianym przypadku nie wymaga udokumentowania fakturą wpłat należności (np. zaliczki, przedpłaty).

    Z powyższych regulacji wynika, że w przypadku dostaw energii elektrycznej na rzecz innego podatnika podatku VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, jednakże faktura taka powinna być wystawiona najpóźniej z chwilą upływu terminu płatności. W sytuacji, gdy podatnik nie wystawił w tym terminie faktury lub wystawił ją z opóźnieniem – obowiązek podkowy powstanie z chwilą upływu terminu na jej wystawianie, tj. z chwilą upływu terminu płatności.

    W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wprowadzenia energii elektrycznej do sieci należało uznać za prawidłowe.

    Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

    Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

    Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołane interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

    Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

    Należy zauważyć, że wskazany we wniosku przez Wnioskodawcę publikator ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221. ze zm. jest nieaktualny. Obecnie tekst jednolity ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opublikowany został w Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.

    Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

    Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

    1. z zastosowaniem art. 119a;
    2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
    3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

    Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

    Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

    Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

    Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

    Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


    doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

    Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
    Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

    Reklama

    Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

    czytaj

    O nas

    epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

    czytaj

    Regulamin

    Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

    czytaj