Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
115-KDIT3.4011.565.2018.2.PSZ
z 7 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2018 r. (data wpływu 31 grudnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 lutego 2019 r. (data wpływu 13 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 6 lutego 2019 r. (data wpływu 13 lutego 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą. W związku ze złożonym wnioskiem o dotację, instytucja finansująca wnosi o przedstawienie interpretacji indywidualnej, potwierdzającej, że w przypadku Pani działalności kwota podatku VAT naliczonego w związku z realizacją projektu („Projekt”) stanowi tzw. koszt kwalifikowany, nadający się do refundacji z uwagi na brak możliwości odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości.

Projekt jest realizowany na podstawie umowy z dnia 5 lutego 2017 r. w ramach poddziałania „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność” w ramach działania „Wsparcie dla rozwoju lokalnego w ramach inicjatywy LEADER” objętego Programem w zakresie/zakresach: 4.2.2. Rozwój przedsiębiorczości na obszarze wiejskim objętym strategią rozwoju lokalnego przez społeczność: rozwijanie działalności gospodarczej.

Projekt realizowany jest w Pani ośrodku rehabilitacyjnym.

Celem Projektu jest podniesienie standardu dwóch budynków noclegowych oraz jakości usług oferowanych przez ośrodek, z terminem realizacji do końca czerwca 2019 r.

Cele szczegółowe Projektu to:

• poprawa stanu technicznego i standardu energetycznego dwóch budynków noclegowych ośrodka,
• zwiększenie atrakcyjności wizualnej tych budynków oraz poprawa konkurencyjności ośrodka,
• poprawa funkcjonowania ośrodka i obsługi gości,
• wprowadzenie udogodnień transportowych dla kuracjuszy i wczasowiczów korzystających z usług ośrodka.

Projekt jest realizowany w dwóch etapach:

Etap 1:

Zakup samochodu wielofunkcyjnego z możliwością przewozu osób niepełnosprawnych (zakup samochodu wielofunkcyjnego ma na celu rozwiązanie problemu utrudnionego dostępu klientów ośrodka, w szczególności dla osób poruszających się na wózku inwalidzkim, do pasa nadmorskiego, centrum miejscowości i okolicznych atrakcji turystycznych).

ETAP II:

Remont dachów dwóch budynków hotelowych ośrodka (zadanie zakłada wykonanie remontu pokrycia dachowego wraz z termoizolacją dachów dwóch budynków noclegowych wchodzących w skład ośrodka).

Projekt ma przyczynić się do poprawy stanu technicznego budynków noclegowych, zwiększenia atrakcyjności wizualnej tych budynków, podniesienia ich efektywności ekologicznej, a co za tym idzie zmniejszenia znacznych strat ciepła i poprawy bezpieczeństwa pobytu gości w obiektach noclegowych, a także wprowadzenie udogodnień transportowych dla kuracjuszy i wczasowiczów (samochód) korzystających z usług ośrodka. W budynkach noclegowych mieszczą się pokoje noclegowe wraz z recepcją i biurami dla pracowników.

Realizacja Projektu pozostaje w związku z prowadzoną przez Panią działalnością gospodarczą w zakresie świadczenia usług rehabilitacyjnych i wypoczynkowych.

Samochód będzie wykorzystywany w Pani działalności w ramach świadczenia usług zwolnionych (przewóz osób niepełnosprawnych przebywających w poradniach zlokalizowanych w ośrodku oraz przebywających na turnusach rehabilitacyjnych) oraz w ramach świadczenia usług niepodlegających zwolnieniu (przewóz klientów ośrodka przebywających w nim w celach wypoczynkowych). Z kolei remont dachów budynków mieszkalnych ośrodka z oczywistych względów związany będzie zarówno z działalnością zwolnioną z VAT jak i niepodlegającą zwolnieniu, gdyż pokoje budynków mieszkalnych udostępniane są zarówno kuracjuszom turnusów rehabilitacyjnych, jak i gościom hotelowym.

Jest Pani czynnym podatnikiem VAT. W Pani działalności występuje zarówno sprzedaż opodatkowana, jak i zwolniona od podatku VAT (świadczenie usług rehabilitacyjnych). Jednocześnie część nabywanych towarów i usług związana jest z obydwoma rodzajami działalności. W takim przypadku przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują rozliczenie podatku naliczonego w oparciu o tzw. proporcję sprzedaży, a więc udział obrotów ze sprzedaży opodatkowanej w obrotach ogółem. Od rozliczenia takiego można odstąpić jedynie wówczas, gdy możliwe jest wyodrębnienie kwot podatku związanego z obydwoma rodzajami usług (art. 90 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług).

W zakresie podatku naliczonego od zakupów wykorzystywanych zarówno do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i zwolnionych od podatku, ustalenie podatku podlegającego odliczeniu dokonywane jest w oparciu o przepisy art. 90 ust. 3-10 ustawy o podatku od towarów i usług, a więc w oparciu o tzw. proporcję wstępną.

W Pani przypadku udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w całkowitym obrocie na 2018 rok wynosi 12% (tzw. współczynnik proporcjonalnego odliczenia). Oznacza to, że 88% podatku VAT związanego z zakupami wykorzystywanymi do sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej nie podlega odliczeniu.

Podatek naliczony, zgodnie z przepisami art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi koszt uzyskania przychodów w takiej części, w której zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty VAT należnego o kwotę VAT naliczonego lub zwrot różnicy podatku VAT. Sytuacja taka ma miejsce w Pani przypadku, gdzie, zgodnie z ustawą o VAT, nie przysługuje Pani w 2018 r. prawo do odliczenia VAT w odniesieniu do 88% podatku naliczonego na zakupach towarów i usług.

Ponadto, jeżeli podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z zakupem środka trwałego, nie odliczony VAT nie pomniejsza, w tej części, ceny nabycia środka trwałego - art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwiększając tym samym wartość początkową środka trwałego.

W przypadku remontu dachu budynków hotelowych nie ulegnie zmianie wartość początkowa środka trwałego. W przypadku nabycia samochodu dostosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych, wartość nieodliczonego VAT na jego nabyciu powiększała będzie wartość początkową nabytego środka trwałego (samochodu).

Projekt jest realizowany od 2018 r. i część wydatków została poniesiona w 2018 r. (m.in. zakupiła Pani samochód przystosowany do przewozu osób niepełnosprawnych), zaś pozostała część wydatków zostanie poniesiona w roku 2019. Dotacja polega na refinansowaniu wydatków poniesionych przez Panią, po przedłożeniu wniosku o płatność z odpowiednimi załącznikami. Otrzymana pomoc jest dotacją, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota VAT, co do której nie przysługuje Pani prawo do odliczenia z uwagi na strukturę sprzedaży opodatkowanej VAT, jest kosztem działalności gospodarczej lub powiększy wartość środka trwałego w stanie faktycznym opisanym we wniosku, jeśli spełnia wymogi poniesienia w celu uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek VAT naliczony, zgodnie z przepisami art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi koszt uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty podatku należnego o podatek naliczony lub zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o VAT.

Ponadto, jeżeli nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z zakupem środka trwałego, nie odliczony VAT zgodnie art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwiększa wartość początkową środka trwałego.

W Pani działalności gospodarczej w związku z wykonywaniem sprzedaży zwolnionej z VAT oraz sprzedaży opodatkowanej, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują rozliczenie podatku naliczonego w oparciu o tzw. proporcję sprzedaży, a więc w oparciu o udział obrotów ze sprzedaży opodatkowanej w obrotach ze sprzedaży ogółem. Jako że ta proporcja wynosi 12%, oznacza to, że 88% podatku VAT jest kosztem uzyskania przychodu, a jeżeli dotyczy to środka trwałego, wykorzystywanego zarówno w sprzedaży zwolnionej, wartość początkowa takiego środka trwałego powiększa się o kwotę nieodliczonego VAT (w Pani przypadku 88% całkowitej kwoty VAT zapłaconej za środek trwały).

Wydatki poniesione przez Panią na realizację Projektu, współfinansowane z środków publicznych, pozostają w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przez co mieszczą się w katalogu kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Analogiczna zasada dotyczy kwot nieodliczonego VAT, zapłaconego przy poniesieniu tych wydatków.

W związku z powyższym, w opisanym stanie faktycznym kwota nieodliczonego VAT zapłaconego w związku z remontem dachów budynków hotelowych w ramach realizacji Projektu stanowić będzie koszt uzyskania przychodów, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z kolei w odniesieniu do zakupu samochodu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych, kwota nieodliczonego VAT w związku z jego nabyciem powiększy wartość początkową środka trwałego, stosownie do art. 22g ust. 3 o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  
• być właściwie udokumentowany.

Należy zaznaczyć, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, że aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały, musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• musi być kompletny i zdatny do użytku,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing (tzw. leasing operacyjny),
• przewidywany okres jego używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku

Uregulowanie zawarte w art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy interpretować w powiązaniu z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług. Odmienny jest przedmiot obu podatków. Podatek od towarów i usług jest powszechnym podatkiem obrotowym netto (od wartości dodanej). Zasadniczą cechą tego podatku jest, ustanowione w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.) prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług. Skoro podatnikowi, co do zasady przysługuje to uprawnienie, to racjonalne jest uregulowanie o pomniejszeniu ceny nabycia, o której mowa art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o podatek od towarów i usług uiszczonego przy nabyciu środków trwałych. Podatnik będzie mógł bowiem, korzystając z uprawnienia z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, dokonać odliczenia podatku naliczonego. Odmienna sytuacja zachodzi, gdy przepisy ustawy o podatku od towarów i usług pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego. Wówczas racjonalne jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów, poprzez odpisy amortyzacyjne, podatku naliczonego przy nabyciu środków trwałych, albowiem kwota tego podatku nie zostanie zwrócona podatnikowi.

Zatem podatek VAT naliczony wynikający z faktury zakupu zwiększa wartość początkową środka trwałego jedynie w przypadku, gdy zgodnie z przepisami o VAT nie stanowi podlegającego odliczeniu VAT naliczonego. Ww. przepis nie stwarza przy tym podatnikowi dobrowolności w postępowaniu. Nie jest zatem dopuszczalne, aby podatnik sam decydował o dokonaniu odliczenia VAT lub rezygnował z niego.

Jednocześnie należy zauważyć, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że realizuje Pani projekt, którego celem jest poprawa stanu technicznego i standardu energetycznego dwóch budynków noclegowych ośrodka, zwiększenie atrakcyjności wizualnej tych budynków oraz poprawa konkurencyjności ośrodka, poprawa funkcjonowania ośrodka i obsługi gości, wprowadzenie udogodnień transportowych dla kuracjuszy i wczasowiczów korzystających z usług ośrodka.

Projekt jest realizowany w ramach poddziałania „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność” w ramach działania „Wsparcie dla rozwoju lokalnego w ramach inicjatywy LEADER” objętego Programem w zakresie/zakresach: 4.2.2. Rozwój przedsiębiorczości na obszarze wiejskim objętym strategią rozwoju lokalnego przez społeczność: rozwijanie działalności gospodarczej.

Otrzymana pomoc jest dotacją, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy stwierdzić należy, że w wartości początkowej zakupionego samochodu wielofunkcyjnego należy uwzględnić wartość nieodliczonego podatku od towarów i usług. Od tak ustalonej wartości początkowej samochodu dokonuje się odpisów amortyzacyjnych. Jednakże nie uważa się – w myśl powołanego powyżej art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od tej części ich wartości, która została podatnikowi zwrócona w jakiejkolwiek formie.

Jeżeli zatem zakup samochodu wielofunkcyjnego został zrefundowany w ramach otrzymanej dotacji, to odpisy amortyzacyjne od tej części wartości początkowej, jaka zostanie pokryta z dotacji, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, prawidłowo stwierdziła Pani we własnym stanowisku, że podatek VAT naliczony przy zakupie samochodu wielofunkcyjnego, w części w jakiej nie przysługuje możliwość obniżenia kwoty podatku należnego, zwiększa wartość początkową. Stanowisko to pomija jednak fakt, że odpisy amortyzacyjne od tej części wartości początkowej, która została pokryta z dotacji, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast w odniesieniu do wydatków, poniesionych na realizację działań nie związanych z zakupem środków trwałych (remont budynków hotelowych), w części jakiej nie przysługuje Pani prawo do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku od towarów i usług, stwierdzić należy, że podatek ten nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się bowiem wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 29b, 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są dotacje, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, otrzymane z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego, z zastrzeżeniem ust. 36.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 36 ustawy, wolne od podatku dochodowego płatności na realizację projektów w ramach programów finansowanych z udziałem środków europejskich, otrzymane z Banku Gospodarstwa Krajowego, z wyłączeniem płatności otrzymanych przez wykonawców.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdzić zatem należy, że w sytuacji, gdy otrzymane przez Panią środki, stanowią płatność na realizację projektów w ramach programów finansowanych z udziałem środków europejskich, bądź stanowią dotację z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego, wówczas – w części nie przeznaczonej na zakup środków trwałych – są one wolne od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 129 oraz art. 21 ust. 1 pkt 136 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli zaś wydatki poniesione przez Panią sfinansowane zostały z dotacji zwolnionej z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 129 oraz art. 21 ust. 1 pkt 136 – jako wymienione w cyt. art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będą one mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. Powyższe wyłączenie dotyczy również niepodlegającego odliczeniu podatku naliczonego VAT.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Ze względu na zakres Pani żądania interpretacja dotyczy wyłącznie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie rozstrzyga kwestii związanych ze zwolnieniem od podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie natomiast do treści art. 14na § 2 ww. ustawy, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.