Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.727.2018.2.MC
z 28 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2018 r. (data wpływu 2 listopada 2018 r.), uzupełnionym w dniu 11 lutego 2019 r. (data wpływu 18 lutego 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 22 stycznia 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• miejsca opodatkowania usług organizacji konferencji (pytanie nr 1 oraz nr 2) – jest prawidłowe,
  

• posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce (pytanie nr 3) – jest prawidłowe,
  

• zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy (pytanie nr 4) – jest prawidłowe,
  

• prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług, do których stosuje się art. 28b ustawy (pytanie nr 5) – jest prawidłowe,
  

• prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług gastronomicznych oraz usług hotelowych (pytanie nr 6 oraz nr 7) – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania usług organizacji konferencji, posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług, do których stosuje się art. 28b ustawy oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług gastronomicznych oraz usług hotelowych.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 11 lutego 2019 r., złożonym w dniu 11 lutego 2019 r. (data wpływu 18 lutego 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 22 stycznia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka planuje zorganizowanie konferencji na terytorium Polski w jednym z hoteli. Przedmiotem konferencji będzie „Inspiring Busssiness”, tj.: nauczenie zaproszonych gości jak rozwijać swój biznes poprzez tzw. Referral Marketing. Konferencja będzie organizowana w ramach Y. Y. jest największą organizacją rekomendacji biznesowych na świecie. Od 32 lat Członkowie - przedsiębiorcy z całego świata, zobowiązują się dostarczać wysokiej jakości usługi oraz budować zaufane i wartościowe relacje biznesowe. Istotą Y. jest przekazywanie profesjonalnych rekomendacji, dzielenie się wiedzą i doświadczeniem w biznesie oraz rozbudowywanie sieci kontaktów o potencjalnych partnerów biznesowych, inwestorów i podwykonawców. Zasadniczo członkami Y. mogą być tylko przedsiębiorcy. Tym samym przedmiotowa konferencja będzie skierowana do podatników prowadzących działalność gospodarczą. Spółka nie wyklucza jednak, że w konferencji będą brały również udział osoby fizyczne niebędące podatnikami (na zasadzie wyjątku). Uczestnicy konferencji przyjadą z całego świata (Spółka oczekuje, że około jedna trzecia uczestników będzie pochodzić z Polski, a pozostałe dwie trzecie z pozostałych 69 krajów, w których organizacja Y. prowadzi swoją działalność).

Konferencja będzie się składać z następujących elementów:

• szkolenia,
  

• warsztaty,
  

• spotkania,
  

• prezentacje dla uczestników,
  

• poczęstunku między kolejnymi panelami konferencji,
  

• przerwy kawowej i lunchowej (Spółka nie zapewnia kolacji ani śniadania).
  
  
  

Dodatkowo Spółka oferuje uczestnictwo w uroczystej gali oraz trening przedkonferencyjny.

Opłata za konferencję będzie obejmować szkolenia przedkonferencyjne, konferencje, nagrody, kolacje, National… (specjalne wydarzenie szkoleniowe dla najważniejszych franczyzobiorców). Zakwaterowanie nie będzie wliczone w opłatę dla uczestników (Spółka zamierza pokrywać jedynie koszty zakwaterowania swojego personelu biorącego udział w obsłudze konferencji).

Usługi takie jak zakwaterowanie, wyżywienie oraz sale konferencyjne Spółka zamierza nabyć od jednego usługodawcy.

Natomiast usługi audiowizualne, fotograficzne, tłumaczenie, drukowanie zeszytów/ podręczników oraz zakup nagród Spółka nabędzie od innych podmiotów.

Spółka nie ma siedziby na terytorium Polski.

Spółka będzie delegować swoich pracowników do obsługi przedmiotowej konferencji wyłącznie na czas jej trwania. Tym samym Spółka nie posiada w sposób stały na terytorium Polski zasobów technicznych, ani zasobów ludzkich.

Tut. Organ wezwał Wnioskodawcę o wyczerpujące przedstawienie zdarzenia przyszłego poprzez:

1. wskazanie czy Wnioskodawca poza zorganizowaniem konferencji, o której mowa we wniosku prowadzi na terytorium Polski jakąś działalność (czy Wnioskodawca wykazuje na terytorium Polski jakąś „aktywność”) jeśli tak należy precyzyjnie opisać na czym ona polega,
   
2. wskazanie czy Wnioskodawca planuje w przyszłości cyklicznie/ponownie realizować na terytorium Polski analogiczne/podobne/zbliżone konferencje czy też, co do zasady, poza realizacją przedmiotowej konferencji, o której mowa we wniosku Wnioskodawca nie planuje realizacji innych konferencji na terytorium Polski,
   
3. wskazanie czy podstawową cechą realizowanego przez Wnioskodawcę świadczenia polegającego na organizacji konferencji będzie przyznanie prawa wstępu za opłatę, tj. czy uczestnicy konferencji będą uzyskiwać prawo wstępu na konferencję w zamian za bilet lub opłatę,
   
4. wskazanie czy organizowana przez Wnioskodawcę konferencja będzie stanowiła imprezę naukową lub edukacyjną,
   
5. wskazanie czy osoby fizyczne, których dotyczy pytanie nr 2 są podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.),
   
6. wskazanie czy uczestnicy konferencji będący podatnikami, o których mowa w pytaniu nr 1 posiadają stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a jeśli tak, to czy usługa polegająca na organizacji konferencji będzie świadczona dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej,
   
7. wskazanie czy na realizowane świadczenie polegające na organizacji konferencji będzie składała się kolacja (Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego wskazuje (…) Spółka nie zapewnia kolacji (…) po czy następnie wskazuje, że (…) opłata za konferencję będzie obejmować (…) kolacje (…) zatem w tym zakresie istnieje niespójność),
   
8. w związku z tym, że Wnioskodawca wskazał, że (…) nie zapewnia kolacji ani śniadania (…) jednoznaczne i precyzyjne wskazanie co należy rozumieć przez usługi gastronomiczne, których dotyczy pytanie nr 6 oraz na jakie konkretnie potrzeby Wnioskodawca nabywa usługi gastronomiczne, których dotyczy pytanie nr 6,
   
9. w związku z tym, że Wnioskodawca wskazał, że (…) zakwaterowanie nie będzie wliczone w opłatę dla uczestnika (…) jednoznaczne i precyzyjne wskazanie co należy rozumieć przez usługi hotelowe, których dotyczy pytanie nr 7 oraz na jakie konkretnie potrzeby Wnioskodawca nabywa usługi hotelowe, których dotyczy pytanie nr 7.
   
   
   

Wnioskodawca odpowiadając na wezwanie wskazał, że:

„ Ad. 1

Poza zorganizowaniem konferencji, o której mowa we wniosku o interpretację indywidualną Wnioskodawca nie prowadzi na terytorium Polski żadnej działalności.

Ad. 2

Konferencja, o której mowa we wniosku o interpretację indywidualną ma charakter cykliczny i odbywa się co roku. Dotychczas tradycyjnie odbywała się ona w Stanach Zjednoczonych. W 2018 roku konferencja odbyła się pierwszy raz poza Stanami Zjednoczonymi - w Tajlandii. W 2019 r. konferencja odbędzie się w Polsce.

W tej chwili jest mało prawdopodobne, aby konferencja odbyła się ponownie w Polsce, a tym bardziej, aby nastąpiło to w niedługim okresie czasu. Nie można jednak całkowicie wykluczyć, że w przyszłości Wnioskodawca ponownie zdecyduje się na zorganizowanie konferencji w Polsce.

Tym samym należy stwierdzić, że obecnie Wnioskodawca nie planuje realizacji innych konferencji oraz podobnych wydarzeń na terytorium Polski.

Ad. 3

Udział w konferencji, o której mowa we wniosku o interpretację indywidualną ma charakter odpłatny. Opłatę za udział będzie musiał ponieść każdy z uczestników konferencji.

W związku z tym Wnioskodawca uważa, że podstawową cechą realizowanego przez niego świadczenia polegającego na organizacji konferencji będzie przyznanie uczestnikom prawa wstępu na konferencję za opłatą. Wnioskodawca zastrzega jednak, że jest to jego własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego. Kwalifikacja prawna przedstawionego we wniosku o interpretację indywidualną zdarzenia przyszłego należy natomiast do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Ad. 4

Wnioskodawca jest największą organizacją rekomendacji biznesowych na świecie. Jednym z głównych celów Wnioskodawcy jest dzielenie się wiedzą i doświadczeniem w biznesie. Przedmiotem konferencji, o której mowa we wniosku o interpretację indywidualną będzie „Inspiring Business”, tj. nauczenie zaproszonych gości jak rozwijać swój biznes poprzez tzw. Referral Marketing (rozbudowana forma marketingu szeptanego polegająca na zachęcaniu odbiorców do przekazywania dalej uzyskanych informacji o firmie, marce lub produkcie). Tym samym przedmiotem konferencji, który wpisuje się w zasadniczy przedmiot działalności Wnioskodawcy, jest przekazanie uczestnikom praktycznej wiedzy na temat określonej techniki promocji własnej marki, która pomogłaby im rozwijać ich biznes.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Wnioskodawca uważa, że organizowana przez niego konferencja będzie stanowiła imprezę edukacyjną. Wnioskodawca zastrzega jednak, że jest to jego własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego. Kwalifikacja prawna przedstawionego we wniosku o interpretację indywidualną zdarzenia przyszłego należy natomiast do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Ad. 5

Osoby fizyczne, których dotyczy pytanie nr 2 przedstawione we wniosku o interpretację indywidualną nie są podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Należy przy tym wyjaśnić, że zdecydowaną większość uczestników konferencji będą jednak stanowiły osoby będące podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Do osób tych odnosi się pytanie nr 1 przedstawione we wniosku o interpretację indywidualną.

Ad. 6

Uczestnicy konferencji pochodzący z zagranicy, będący podatnikami, o których mowa w pytaniu nr 1 przedstawionym we wniosku o interpretację indywidualną, co do zasady nie będą posiadali stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Z kolei uczestnicy konferencji pochodzący z Polski, będący podatnikami, o których mowa w pytaniu nr 1 przedstawionym we wniosku o interpretację indywidualną, będą posiadali siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, a usługa polegająca na organizacji konferencji będzie świadczona dla tej siedziby działalności gospodarczej.

Ad. 7

Zasadniczo na realizowane przez Wnioskodawcę świadczenie polegające na organizacji konferencji nie będzie składała się kolacja (rozumiana jako zwyczajowe wyżywienie serwowane obok śniadania). Jednakże w związku z konferencją odbędzie się również dodatkowo uroczysta kolacja (Gala Awards Dinner - impreza o charakterze galowym), w której udział jest opcjonalny dla uczestników konferencji i za który pobierana jest dodatkowa opłata, jeżeli uczestnik zdecyduje się na udział w uroczystej gali.

Ad. 8

Usługi gastronomiczne, których dotyczy pytanie nr 6 przedstawione we wniosku o interpretację indywidualną, będą nabywane przede wszystkim na potrzeby uczestników konferencji. Uczestnikom tym przysługuje bowiem posiłek podczas przerwy lunchowej i kawowej. Dodatkowo posiłek przysługuje również uczestnikom uroczystej kolacji (Gala Awards Dinner), która jest opcjonalna i dodatkowo płatna.

Usługi gastronomiczne będą też nabywane na potrzeby personelu Wnioskodawcy wysyłanego służbowo do Polski w związku z organizacją konferencji.

Ad. 9

Usługi hotelowe, których dotyczy pytanie nr 7 przedstawione we wniosku o interpretację indywidualną, będą nabywane wyłącznie na potrzeby personelu Wnioskodawcy wysyłanego służbowo do Polski w związku z organizacją konferencji”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy świadczona przez Spółkę usługa organizacji konferencji dla podatników jest usługą wstępu w rozumieniu art. 28g ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym miejsce świadczenia tej usługi znajduje się w Polsce?
2. Czy w przypadku świadczenia usługi organizacji konferencji dla osób fizycznych nie będących podatnikami podatku od towarów i usług miejsce świadczenia usługi przez Spółkę należy określić zgodnie z art. 28g ust. 2 ustawy o VAT, a tym samym miejsce świadczenia tej usługi znajduje się w Polsce?
3. Czy w/w stanie faktycznym Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski?
4. Czy w przypadku, gdy Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, a odpowiedź na pytanie nr 1 będzie pozytywna tj.: miejsce świadczenia usługi przez Spółkę na rzecz podatników będzie określone zgodnie z art. 28g ust. 1 ustawy o VAT, to w przypadku, gdy nabywcami usług będą polscy podatnicy w rozumieniu art. 15 posiadający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, zastosowanie znajdzie art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret 2, ustawy o VAT, natomiast w przypadku, gdy usługobiorcą jest podatnik zagraniczny nie posiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, to czy art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret 2 nie znajdzie zastosowania?
5. Czy w przypadku, w którym Spółka nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski natomiast nabywa usługi niezbędne do organizacji konferencji, które mają miejsce świadczenia zgodnie z art. 28b ustawy o VAT i dostawca będący polskim podatnikiem (mający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce) wystawił fakturę z naliczonym polskim podatkiem VAT, to czy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tak wystawionej faktury przy założeniu, że Spółka będzie zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce?
6. Czy w przypadku nabycia usługi gastronomicznej wykonanej w Polsce (przez podatnika mającego siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce) będzie przysługiwało Spółce prawo do odliczenia podatku VAT przy założeniu, że Spółka będzie zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce?
7. Czy w przypadku nabycia usługi hotelowej wykonanej w Polsce (przez podatnika mającego siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce) będzie przysługiwało Spółce prawo do odliczenia podatku VAT przy założeniu, że Spółka będzie zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Zgodnie z art. 28 g ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym te imprezy faktycznie się odbywają.

Spółka stoi na stanowisku, że w/w stanie faktycznym świadczona przez Spółkę usługa konferencji jest usługą wstępu. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia usługi wstępu. Definicję usługi wstępu zawiera natomiast art. 32 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE.L.2011.77.1). W/w rozporządzenie obejmuje usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE tj. świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę. W przedstawionym stanie faktycznym powyższy warunek jest spełniony, gdyż uczestnicy konferencji będą ponosić opłatę za wstęp na konferencje. Opłata za wstęp na konferencje musi obejmować wstęp na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE. W analizowanym stanie faktycznym opłata za wstęp obejmuje uczestnictwo w konferencji edukacyjnej, której celem jest poszerzenie wiedzy odnośnie „Referral Marketing”. Tym samym miejscem świadczenia tej usługi będzie terytorium kraju. Usługa wykonywana przez Spółkę będzie opodatkowana na terytorium kraju.

Ad 2

Spółka stoi na stanowisku, że art. 28g ust. 2 ustawy o VAT (zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w dziedzinie kultury, sztuki, sportu, nauki, edukacji, rozrywki oraz podobnych usług, takich jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych do tych usług, w tym świadczenia usług przez organizatorów usług w tych dziedzinach, świadczonych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, jest miejsce, w którym ta działalność faktycznie jest wykonywana) znajdzie zastosowanie w/w stanie faktycznym. Aby móc zastosować przedmiotowy przepis należy ustalić, czy możemy mówić o usłudze edukacyjnej. Niewątpliwie przedmiotowa konferencja ma charakter edukacyjny. Zgodnie z wykładnią literalną przez edukowanie należy rozumieć wykształcenie, a przez wykształcenie pewny zasób wiedzy. Udział w przedmiotowej konferencji przyczyni się do pogłębienia wiedzy jej uczestników. Tym samym miejscem opodatkowania przedmiotowej konferencji będzie terytorium Polski w przypadku, w którym nabywcami usługi Spółki będą osoby fizyczne, niebędące podatnikami VAT.

Ad 3

Spółka stoi na stanowisku, że nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Pojęcie stałego miejsca działalności gospodarczej zostało uregulowane w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. W świetle art. 11 tego rozporządzenia „stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalność gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. W celu prawidłowego zidentyfikowania, czy świadczenie lub nabycie usług jest związane ze stałym miejscem prowadzenia działalności, bardzo ważne jest orzecznictwo TSUE. O stałym miejscu działalności gospodarczej możemy mówić wtedy, gdy spełnia następujące kryteria:

1. kryterium stałości,
   
2. kryterium odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.
   
   

Ad a. Pierwszym kryterium jest kryterium stałości. Aby mówić o stałości należy zbadać: okres prowadzenia działalności w danym miejscu, liczbę zawieranych (planowanych) transakcji oraz formy prowadzonej działalności.

Jak wskazuje K. Lewandowski nie można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności w sytuacji, gdy Spółka organizuje jakieś wydarzenie na określony okres czasu oraz w sposób jednorazowy (K. Lewandowski, P. Fałkowski Dyrektywa VAT 2006/112. Komentarz Warszawa 2012). Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Ad b. Drugim i ostatnim kryterium istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności jest posiadanie przez to miejsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego

W analizowanym stanie faktycznym Spółka nie posiada odpowiedniego zaplecza personalnego i technicznego. Wszystkie usługi Spółka nabywa od podmiotów zewnętrznych, pracownicy Spółki będą delegowani do Polski jedynie na okres trwania konferencji.

Wskazać należy, że TSUE odniósł się w licznych wyrokach do pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w orzeczeniach zapadłych na gruncie różnych stanów faktycznych w czasie obowiązywania VI Dyrektywy.

W wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (sygn. akt C-168/84) TSUE stwierdził, że: „(...) obiekt działalności gospodarczej (...) tylko wtedy może być traktowany jako stałe miejsce prowadzenia działalności, kiedy miejsce to zakłada ciągłe współdziałanie środków rzeczowych i personalnych wymaganych przy świadczeniu tych usług”.

Podobnie TSUE stwierdził w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luzembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (sygn. akt C-73/06): „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny.”.

Natomiast w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (sygn. akt C-190/95) TSUE uznał, że: „W konsekwencji, aby być traktowanym, w drodze wyjątku od podstawowego kryterium głównego miejsca prowadzenia działalności, jako miejsce, gdzie podatnik świadczy usługi, miejsce to musi być na tyle stałe i mieć na tyle adekwatną strukturę, w sensie zasobów ludzkich i technicznych, że może świadczyć rzeczone usługi w sposób niezależny’’.

Takie rozumienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności znalazło również potwierdzenie w wyroku TSUE z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawę Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S (sygn. akt C-260/95). W uzasadnieniu TSUE stwierdził, że: „Ponadto, usługi nie mogą być uznane za świadczone z miejsca innego niż miejsce, w którym dostawca założył swoje przedsiębiorstwo, chyba, że miejsce to posiada na stałe pewien minimalny rozmiar i zasoby zarówno ludzkie, jak i techniczne do świadczenia tych usług oraz w wyroku z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luksemburg SA przeciwko Belgische Staat (C-390/96), w którym TSUE stwierdził, że: „jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie”. Przedstawione wyżej rozumienie stałego miejsca prowadzenia działalności, prezentowane przez TSUE w powyższych wyrokach znalazło też potwierdzenie w polskiej doktrynie i wyrokach, polskich Sądów administracyjnych.

Na przykład w wyroku z dnia 26 czerwca 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 110/09) stwierdził, że: „dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma także rozumienie zwrotu - „stałe miejsce prowadzenia działalności”. Sformułowanie to nie zastało wyjaśnione ani przez przepisy ustawy o VAT, ani przez przepisy omawianego rozporządzenia. Podobną problematyką zajmował się Europejski Trybunał Sprawiedliwości. TSUE zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako miejsce, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne, a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych a ponadto powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewna stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny”.

Z przedstawionego orzecznictwa Trybunatu Sprawiedliwości (np. wyrok C-190/95 (ARO Lease BV), pkt 16) wynika ponadto, że zasoby posiadane przez stałe miejsce prowadzenia działalności sprzedawcy powinny umożliwiać świadczenie usługi w sposób niezależny. Należy zatem wziąć pod uwagę nie tylko zasoby niezbędne do fizycznej realizacji danej czynności, lecz także zasoby wykorzystywane w procesie podejmowania decyzji, zawierania transakcji itp. Jeżeli tego typu czynności (np. negocjowanie i zawarcie umowy) nie są dokonywane w stałym miejscu prowadzenia działalności, wówczas w świetle orzeczeń TSUE można przyjąć, że takie stałe miejsce nie posiada zasobów niezbędnych do prowadzenia określonej działalności Analogiczne stwierdzenie zawarte jest w wyroku C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA.W/w niezależność przejawia się w następujący sposób:

1. możliwości sporządzania umów, bądź
   
2. podejmowania decyzji o charakterze zarządczym przez takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
   
   

Przenosząc powyższe uwarunkowania na przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny należy stwierdzić, że nie posiada ona zasobów technicznych, a użyte zasoby ludzkie mają charakter przemijający, ponieważ będą użyte na czas trwania konferencji. Dodatkowo nie jest spełniony warunek świadczenia usługi w sposób niezależny, gdyż pracownicy spółki wykonują czynności zlecone przez centralę. Dlatego w tym stanie faktycznym Spółka nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Ad 4

Zgodnie z art. 17 ust 1 pkt 4 lit. b tiret 2 ustawy o VAT w przypadku usług, do których nie stosuje się 28b i przy założeniu, że usługowca jest podatnikiem nieposiadającym siedziby i stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce (i nie świadczy usług o których mowa w art. 28e) odwrotne obciążenie znajdzie zastosowanie w przypadku, gdy nabywcą usługi jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Jeżeli zatem Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski i miejsce świadczenia usług przez Spółkę na rzecz podatników będzie określone zgodnie z art. 28g ust. 1 ustawy o VAT, to w przypadku, gdy nabywcami tych usług będą polscy podatnicy w rozumieniu art. 15 posiadający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zastosowanie znajdzie art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret 2 ustawy o VAT. Wniosek taki wynika wprost z literalnej wykładni art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret 2.

Zatem w przypadku nabycia od Spółki usługi wstępu na konferencję przez podatnika polskiego posiadającego siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce podatek VAT od usługi świadczonej przez Spółkę zostanie zapłacony przy użyciu mechanizmu odwróconego obciążenia, tj.: to nie Spółka, a nabywca jej usługi powinien uregulować VAT z tego tytułu. W związku powyższym będzie miał tutaj zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret 2.

Jeżeli jednak nabywcą usługi od Spółki będzie podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium Polski, wówczas zdaniem Spółki, art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret 2 nie znajdzie zastosowania, ponieważ warunkiem zastosowania tego przepisu jest to, aby usługobiorca posiadał siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. W tym przypadku warunek ten nie jest spełniony. Pogląd autora popiera J. Martini w swoim komentarzu (J. Martini. P Skorupa. M. Wojda. VAT Komentarz. Wyd. 1. Warszawa 2014) wskazując, że obowiązek rozliczenia podatku dotyczy wyłącznie takich nabywców, którzy posiadają w Polsce siedzibę bądź stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Podsumowując, podatnik zagraniczny (mający siedzibę oraz stałe miejsce prowadzenia działalności poza Polską), który nabywa od Spółki usługi wstępu, nie będzie zobowiązany do rozliczenia w Polsce podatku na zasadzie odwrotnego obciążenia, co oznacza, że skoro ciężar podatku w tym przypadku nie zostanie przerzucony na nabywcę, to podatek z tego tytułu będzie obciążał Spółkę.

Ad 5

Zdaniem Wnioskodawcy podatnikowi nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tak wystawionej faktury. Wniosek taki wynika z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT. Zgodnie z nim nie ma podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego wynikających z faktur i dokumentów celnych w przypadku gdy transakcje udokumentowane fakturami nie podlegają opodatkowaniu albo są zwolnione od podatku. W przypadku świadczenia usług, dla których zastosowanie ma art. 28b ustawy o VAT. transakcja ta nie będzie w ogóle podlegała opodatkowaniu w Polsce. Zgodnie bowiem z art. 28b ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest co do zasady miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Skoro zatem Spółka nie ma siedziby i stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, to zgodnie z tym art. usługodawca będący polskim podatnikiem VAT powinien wystawić fakturę bez naliczonej kwoty polskiego VAT, gdyż miejscem świadczenia tej usługi nie będzie terytorium Polski.

Ad 6

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka ma możliwość odliczenia podatku naliczonego z tytułu usług gastronomicznych i art. 88 ust. 1 pkt 4 nie znajdzie tutaj zastosowania. Wprowadzenie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT do polskiego porządku prawnego po wejściu do Unii Europejskiej (w dniu 1 maja 2004 r.) musiało zostać oparte na klauzuli „standstill”, wynikającej z art. 17 (6) zd. drugie VI Dyrektywy VAT, w myśl której do czasu wejścia w życie przepisów określających wydatki, które nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Państwa Członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy. Odnosząc się do tej regulacji, TSUE w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora sp. z o. o. vs Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie stwierdził, że „Należy ponadto przypomnieć, że jak to podkreśla Komisja, klauzula „standstill” przewidziana w art. 17 (6) akapit drugi szóstej dyrektywy nie ma na celu umożliwienia nowym państwom członkowskim dokonania zmiany swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów tej dyrektywy. Tego rodzaju zmiana byłaby sprzeczna z samą ideą tej klauzuli”. Niezależnie od powyższego, wykładnia art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, z której wynika absolutny zakaz odliczenia VAT w przypadku nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych pozostaje w sprzeczności z art. 17 (6) zd. 2 VI Dyrektywy, zgodnie z którym odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne. Analogiczna regulacja zawarta jest art. 176 zd. 2 Dyrektywy 2006/112/WE. Z regulacji tych wynika, że - co do zasady - prawo do odliczenia podatku nie przysługuje w odniesieniu do wydatków na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne - za wyjątkiem przypadków, gdy wydatki te są ściśle związane z działalnością gospodarczą. Przepisów tych nie można jednak odczytywać w całkowitym oderwaniu od pozostałych przepisów zamieszczonych w VI Dyrektywie, a potem w Dyrektywie 2006/112/WE, ustanawiających podstawowe zasady VAT, w szczególności od art. 168 Dyrektywy VAT, stanowiącego, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia w zakresie, w jakim towary i usługi wykorzystywane są do działalności opodatkowanej (nie ma tu warunku „ścisłego związku”). U podstaw wprowadzenia wyłączenia odliczenia podatku na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT leżało to, że podatek naliczony zawarty w zakupach dotyczących wydatków na usługi noclegowe i gastronomiczne może mieć często charakter konsumpcyjny, niezwiązany ściśle z działalnością gospodarczą. Celem tego przepisu jest zakaz odliczania podatku od tego rodzaju wydatków na ww. usługi, które jedynie pod pozorem wykorzystywania ich w działalności gospodarczej podatnika są lub mogą być faktycznie wykorzystywane na konsumpcję prywatną. Zakaz ten nie powinien jednak dotyczyć tych podatników, którzy nabywają te usługi w celu ich odsprzedaży konsumentom lub innym podatnikom, gdyż w takim przypadku poniesione na nie wydatki pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W takiej sytuacji zakaz odliczenia VAT godzi w zasadę neutralności, proporcjonalności i celowości i jest sprzeczny z celem art. 176 Dyrektywy VAT (wcześniej art. 17 (6) VI Dyrektywy), skutkując podwójnym opodatkowaniem tych usług. W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 30 września 2010 r. wydanym w sprawie C-395/09, Oasis East sp. z o. o. vs. Minister Finansów, Trybunał stwierdził, że uprawnienie przyznane państwom członkowskim w art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy nie stanowi nieograniczonego uprawnienia dyskrecjonalnego do wyłączenia prawa do odliczenia podatku VAT w zakresie wszystkich towarów i usług lub niemalże ich całości i podważenia w ten sposób istoty systemu ustanowionego w art. 11 ust. 1 Drugiej Dyrektywy Uprawnienie to nie obejmuje zatem ogólnych włączeń i nie zwalnia państw członkowskich z obowiązku dostatecznego określenia towarów i usług, dla których jest wyłączone prawo do odliczenia (teza potwierdzona wyrokami w sprawie Royscot i in., pkt 22, 24, wyrok z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie C-434/03 Charles i Chartes-Tijmens).

W przedmiotowej sprawie Spółka nabywa usługi noclegowe i gastronomiczne nie w celach konsumpcyjnych, lecz w celu ich dalszej opodatkowanej sprzedaży, w związku z tym pozostają one w związku z opodatkowaną działalnością gospodarczą. W wyroku TSUE wydanym w połączonych sprawach C-177/99 pomiędzy Ampafrance SA a Directeur des services fiscaux de Maine-et-Loire (Francja) i C-181/99 pomiędzy Sanofi Synthelabo a Directeur des services fiscaux de Val-de-Mame (Francja), wynika że Trybunał stanął na stanowisku, że środek polegający na wyłączeniu, co do zasady, wszystkich wydatków z tytułu zakwaterowania i wyżywienia z prawa do odliczenia podatku VAT, które to prawo stanowi podstawową zasadę systemu VAT ustanowionego na mocy VI Dyrektywy, nie wydaje się konieczny dla zwalczania oszustw podatkowych i omijania (unikania) opodatkowania.

W szczególności, jeżeli z obiektywnych dowodów wynika, że wydatek związany z zakwaterowaniem lub wyżywieniem poniesiono w celach ściśle związanych z działalnością biznesową, nie zachodzi ryzyko oszustwa podatkowego lub omijania (unikania) opodatkowania. Tym samym zasadne jest twierdzenie, że art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE sprzeciwia się temu, aby przepis taki jak art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT tylko z uwagi na to, że oparty został na klauzuli „standstill” (art. 176 Dyrektywy), uniemożliwiał odliczanie podatku naliczonego od wydatków poniesionych na nabycie usług noclegowych i gastronomicznych, poniesionych na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika, gdy prowadzi to do podwójnego opodatkowania tych usług, a tym samym godzi w zasadę naturalności i proporcjonalności, przy jednoczesnym braku podstaw do stwierdzenia, aby podatnik ponosił te wydatki w celu unikania lub uchylania się od opodatkowania Należy wskazać, że zgodnie z zasadą pierwszeństwa prawo wspólnotowe ma wartość nadrzędną nad prawem krajowym państw członkowskich. Zasada pierwszeństwa dotyczy wszystkich aktów wspólnotowych, które mają moc wiążącą. Państwa członkowskie nie mogą więc stosować przepisu krajowego, który jest niezgodny z prawem wspólnotowym.

Na gruncie sądownictwa administracyjnego szczególnie istotne jest to, że w wyroku z dnia 1 grudnia 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że organem zobowiązanym do stosowania zasady pierwszeństwa prawa unijnego nad normami prawa krajowego jest także organ wydający indywidualne interpretacje podatkowe (Wyrok NSA z dnia 11 marca 2010 r., I FSK 61/09, CBOSA (05.01.2014).

Ponieważ art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT jest niezgodny z Dyrektywą VAT, należy przyjąć, że nie ma podstaw do odmowy odliczenia podatku naliczonego w przypadku, w którym Spółka będzie nabywać usługi gastronomiczne.

Ad 7

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka ma możliwość odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług hotelowych. W tym zakresie aktualne jest uzasadnienie stanowiska Spółki przedstawione w odpowiedzi do pytania numer 6.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w zakresie:

• miejsca opodatkowania usług organizacji konferencji (pytanie nr 1 oraz nr 2) prawidłowe,
  

• posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce (pytanie nr 3) prawidłowe,
  

• zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy (pytanie nr 4) prawidłowe,
  

• prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług, do których stosuje się art. 28b ustawy (pytanie nr 5) prawidłowe,
  

• prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług gastronomicznych oraz usług hotelowych (pytanie nr 6 oraz nr 7) nieprawidłowe.
  
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
   
   
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jednocześnie ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami została określona w art. 28c ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

Należy zauważyć, że ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, określona w art. 28c ustawy będzie mieć zastosowanie, gdy przepisy szczególne, o których mowa w ust. 2 i 3 tego artykułu oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia ich miejsca świadczenia.

Natomiast w myśl art. 28g ust. 1 ustawy miejscem świadczenia usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym te imprezy faktycznie się odbywają.

Stosowanie zaś do art. 28g ust. 2 ustawy miejscem świadczenia usług w dziedzinie kultury, sztuki, sportu, nauki, edukacji, rozrywki oraz podobnych usług, takich jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych do tych usług, w tym świadczenia usług przez organizatorów usług w tych dziedzinach, świadczonych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, jest miejsce, w którym ta działalność faktycznie jest wykonywana.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje zorganizowanie konferencji na terytorium Polski w jednym z hoteli położnych w Warszawie. Spółka nie ma siedziby na terytorium Polski. Przedmiotem konferencji będzie „Inspiring Busssiness”, tj.: nauczenie zaproszonych gości jak rozwijać swój biznes poprzez tzw. Referral Marketing. Konferencja będzie organizowana w ramach Y. Y. jest największą organizacją rekomendacji biznesowych na świecie. Od 32 lat Członkowie - przedsiębiorcy z całego świata, zobowiązują się dostarczać wysokiej jakości usługi oraz budować zaufane i wartościowe relacje biznesowe. Istotą Y. jest przekazywanie profesjonalnych rekomendacji, dzielenie się wiedzą i doświadczeniem w biznesie oraz rozbudowywanie sieci kontaktów o potencjalnych partnerów biznesowych, inwestorów i podwykonawców. Zasadniczo członkami Y. mogą być tylko przedsiębiorcy. Tym samym przedmiotowa Konferencja będzie skierowana do podatników prowadzących działalność gospodarczą. W konferencji będą brały również udział osoby fizyczne niebędące podatnikami (na zasadzie wyjątku). Uczestnicy konferencji przyjadą z całego świata (Spółka oczekuje, że około jedna trzecia uczestników będzie pochodzić z Polski, a pozostałe dwie trzecie z pozostałych 69 krajów, w których organizacja Y. prowadzi swoją działalność). Konferencja będzie się składać ze szkoleń, warsztatów, spotkań, prezentacji dla uczestników, poczęstunku między kolejnymi panelami konferencji, przerwy kawowej i lunchowej (Spółka nie zapewnia kolacji ani śniadania). Dodatkowo Spółka oferuje uczestnictwo w uroczystej gali oraz trening przedkonferencyjny. Opłata za konferencję będzie obejmować szkolenia przedkonferencyjne, konferencje, nagrody, kolację, National…(specjalne wydarzenie szkoleniowe dla najważniejszych franczyzobiorców). Zakwaterowanie nie będzie wliczone w opłatę dla uczestników (Spółka zamierza pokrywać jedynie koszty zakwaterowania swojego personelu biorącego udział w obsłudze konferencji). Usługi takie jak zakwaterowanie, wyżywienie oraz sale konferencyjne Spółka zamierza nabyć od jednego usługodawcy. Natomiast usługi audiowizualne, fotograficzne, tłumaczenie, drukowanie zeszytów/podręczników oraz zakup nagród Spółka nabędzie od innych podmiotów. Spółka będzie delegować swoich pracowników do obsługi przedmiotowej konferencji wyłącznie na czas jej trwania. Spółka nie posiada w sposób stały na terytorium Polski zasobów technicznych, ani zasobów ludzkich.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że jest największą organizacją rekomendacji biznesowych na świecie. Jednym z głównych celów Wnioskodawcy jest dzielenie się wiedzą i doświadczeniem w biznesie. Przedmiotem konferencji będzie „Inspiring Business”, tj. nauczenie zaproszonych gości jak rozwijać swój biznes poprzez tzw. Referral Marketing (rozbudowana forma marketingu szeptanego polegająca na zachęcaniu odbiorców do przekazywania dalej uzyskanych informacji o firmie, marce lub produkcie). Przedmiotem konferencji, który wpisuje się w zasadniczy przedmiot działalności Wnioskodawcy, jest przekazanie uczestnikom praktycznej wiedzy na temat określonej techniki promocji własnej marki, która pomogłaby im rozwijać ich biznes. Poza zorganizowaniem konferencji Wnioskodawca nie prowadzi na terytorium Polski żadnej działalności. Konferencja ma charakter cykliczny i odbywa się co roku. Dotychczas tradycyjnie odbywała się ona w Stanach Zjednoczonych. W 2018 roku konferencja odbyła się pierwszy raz poza Stanami Zjednoczonymi - w Tajlandii. W 2019 r. konferencja odbędzie się w Polsce. W tej chwili jest mało prawdopodobne, aby konferencja odbyła się ponownie w Polsce, a tym bardziej, aby nastąpiło to w niedługim okresie czasu. Nie można jednak całkowicie wykluczyć, że w przyszłości Wnioskodawca ponownie zdecyduje się na zorganizowanie konferencji w Polsce. Obecnie Wnioskodawca nie planuje realizacji innych konferencji oraz podobnych wydarzeń na terytorium Polski.

Osoby fizyczne, których dotyczy pytanie nr 2 nie są podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy. Zdecydowaną większość uczestników konferencji będą jednak stanowiły osoby będące podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy. Uczestnicy konferencji pochodzący z zagranicy, będący podatnikami co do zasady nie będą posiadali stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Z kolei uczestnicy konferencji pochodzący z Polski, będący podatnikami, o których mowa w pytaniu nr 1 będą posiadali siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, a usługa polegająca na organizacji konferencji będzie świadczona dla tej siedziby działalności gospodarczej.

Udział w konferencji ma charakter odpłatny. Opłatę za udział będzie musiał ponieść każdy z uczestników konferencji.

Zasadniczo na realizowane przez Wnioskodawcę świadczenie polegające na organizacji konferencji nie będzie składała się kolacja (rozumiana jako zwyczajowe wyżywienie serwowane obok śniadania). Jednakże w związku z konferencją odbędzie się również dodatkowo uroczysta kolacja (Gala Awards Dinner - impreza o charakterze galowym), w której udział jest opcjonalny dla uczestników konferencji i za który pobierana jest dodatkowa opłata, jeżeli uczestnik zdecyduje się na udział w uroczystej gali. Usługi gastronomiczne, których dotyczy pytanie nr 6 będą nabywane przede wszystkim na potrzeby uczestników konferencji. Uczestnikom tym przysługuje bowiem posiłek podczas przerwy lunchowej i kawowej. Dodatkowo posiłek przysługuje również uczestnikom uroczystej kolacji (Gala Awards Dinner), która jest opcjonalna i dodatkowo płatna. Usługi gastronomiczne będą też nabywane na potrzeby personelu Wnioskodawcy wysyłanego służbowo do Polski w związku z organizacją konferencji. Usługi hotelowe będą nabywane wyłącznie na potrzeby personelu Wnioskodawcy wysyłanego służbowo do Polski w związku z organizacją konferencji.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą między innymi ustalenia, czy świadczona przez Spółkę usługa organizacji konferencji dla podatników jest usługą wstępu w rozumieniu art. 28g ust. 1 ustawy, a tym samym miejsce świadczenia tej usługi znajduje się w Polsce (pytanie nr 1).

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że reguła dotycząca ustalenia miejsca świadczenia na podstawie art. 28g ust. 1 ustawy odnosi się do usług świadczonych na rzecz podatników i dotyczy, po pierwsze, usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, a po drugie, usług pomocniczych do usług, o których mowa wyżej. Usługa wstępu to usługa, na mocy której nabywcy przyznane zostaje prawo do uczestniczenia w danej imprezie, znajdowania się w miejscu, w którym ta impreza się odbywa.

Również art. 53 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.) wskazuje, że miejscem świadczenia usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym te imprezy faktycznie się odbywają.

W kontekście ustalenia miejsca świadczenia usług wstępu konieczne jest także odwołanie się do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77, str. 1), które w art. 32 zdefiniowało pojęcie usług wstępu poprzez m.in. wskazanie, jakie usługi wchodzą w zakres tego pojęcia.

Stosownie do art. 32 ust. 1 ww. rozporządzenia, usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, w tym opłatę w formie abonamentu, biletu okresowego lub opłaty okresowej.

Z kolei w myśl art. 32 ust. 2 tego rozporządzenia, ustęp 1 ma zastosowanie w szczególności do:

1. prawa wstępu na spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi, do parków rozrywki, na koncerty, wystawy, jak również inne podobne wydarzenia kulturalne;
2. prawa wstępu na wydarzenia sportowe, takie jak mecze lub zawody;
   
3. prawa wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, takie jak konferencje i seminaria.
   
   

Zatem art. 32 rozporządzenia 282/2011 definiuje „usługi wstępu” odnosząc je w szczególności do przyznania prawa wstępu na imprezy takie jak spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi, do parków rozrywki, na koncerty, wystawy, jak również inne podobne wydarzenia kulturalne, a także przyznanie prawa wstępu na wydarzenia sportowe, takie jak mecze lub zawody oraz przyznanie prawa wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, takie jak konferencje i seminaria. Zakup usługi wstępu na konferencje czy seminaria (zakup biletu wstępu) nie oznacza, że celem jest wstęp sam w sobie, ale oznacza chęć uczestniczenia w danym wydarzeniu naukowym czy edukacyjnym.

Usługi wstępu na tego typu wydarzenia obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za opłatę. Co istotne, opłata dotyczy zawsze udziału w danym wydarzeniu, nie zaś samego wstępu na organizowaną imprezę. Zatem usługa wstępu obejmuje, co do zasady, prawo do udziału w sesjach, wykładach, panelach dyskusyjnych czy uczestnictwa w imprezach towarzyszących przewidzianych w programie wydarzenia, czyli te elementy, które z reguły zawierają się w tzw. opłacie wstępu, a podmiot nabywający usługę wstępu ma możliwość szerokiego dostępu do wydarzenia nie ograniczającego się jedynie do fizycznego wstępu do miejsca gdzie odbywają się targi, wystawa, konferencja czy kongres.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku świadczona przez Wnioskodawcę usługa organizacji konferencji stanowi usługę wstępu, o której mowa w art. 28g ust. 1 ustawy. Przedmiotem konferencji będzie „Inspiring Business”, tj. nauczenie zaproszonych gości jak rozwijać swój biznes poprzez tzw. Referral Marketing (rozbudowana forma marketingu szeptanego polegająca na zachęcaniu odbiorców do przekazywania dalej uzyskanych informacji o firmie, marce lub produkcie). Konferencja będzie obejmować szkolenia, warsztaty, spotkania, prezentacje dla uczestników. Przy tym, jak wskazał Wnioskodawca, opłatę za udział będzie musiał ponieść każdy z uczestników konferencji. Zatem stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie cechą usług świadczonych przez Wnioskodawcę jest przyznanie prawa wstępu w zamian za opłatę. Tym samym w przypadku gdy nabywcą usługi będzie podatnik w rozumieniu art. 28a ustawy, miejscem świadczenia przedmiotowej usługi będzie terytorium państwa, w którym wydarzenie (konferencja) się odbywa. Zatem w analizowanym przypadku świadczona przez Wnioskodawcę usługa organizacji konferencji podlegała będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski bowiem konferencja odbywać się będzie w Polsce.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy w przypadku świadczenia usługi organizacji konferencji dla osób fizycznych niebędących podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy miejsce świadczenia usługi przez Spółkę należy określić zgodnie z art. 28g ust. 2 ustawy, a tym samym miejsce świadczenia tej usługi znajduje się w Polsce.

W odniesieniu do niniejszych wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że zgodnie z cytowanym powyżej art. 28g ust. 2 ustawy miejscem świadczenia usług w dziedzinie kultury, sztuki, sportu, nauki, edukacji, rozrywki oraz podobnych usług, takich jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych do tych usług, w tym świadczenia usług przez organizatorów usług w tych dziedzinach, świadczonych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, jest miejsce, w którym ta działalność faktycznie jest wykonywana.

Zatem biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku Wnioskodawca organizując przedmiotową konferencję świadczy usługi w dziedzinie edukacji, do których znajdzie zastosowanie art. 28g ust. 2 ustawy. Jak wskazał Wnioskodawca, przedmiotem konferencji jest Inspiring Business”, tj. nauczenie zaproszonych gości jak rozwijać swój biznes poprzez tzw. Referral Marketing (rozbudowana forma marketingu szeptanego polegająca na zachęcaniu odbiorców do przekazywania dalej uzyskanych informacji o firmie, marce lub produkcie). Konferencja będzie obejmować szkolenia, warsztaty, spotkania, prezentacje dla uczestników. Zatem w niniejszej sprawie miejscem świadczenia usług organizacji konferencji na rzecz osób niebędących podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy jest miejsce, w którym Wnioskodawca organizuje konferencję. Tym samym przedmiotowe usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również ustalenia, czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski (pytanie nr 3).

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
   
   

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwa polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

Analizując powołane powyżej przepisy prawa podatkowego oraz biorąc pod uwagę okoliczności przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie spełnia przesłanki do uznania opisanej w zdarzeniu przyszłym działalności związanej z organizacją konferencji za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Z opisu sprawy wynika, że działalność Wnioskodawcy na terytorium kraju ograniczy się jedynie do zorganizowania konferencji w ramach grupy Y. (największej organizacji rekomendacji biznesowych na świecie), której przedmiotem będzie „Inspiring Business”, tj. nauczenie zaproszonych gości jak rozwijać swój biznes poprzez tzw. Referral Marketing (rozbudowana forma marketingu szeptanego polegająca na zachęcaniu odbiorców do przekazywania dalej uzyskanych informacji o firmie, marce lub produkcie). Przy czym, jak wskazał Wnioskodawca, nie planuje on realizacji innych konferencji oraz podobnych wydarzeń na terytorium Polski. Jednocześnie Wnioskodawca nie posiada w sposób stały na terytorium Polski zasobów technicznych ani zasobów ludzkich. Co prawda, Wnioskodawca będzie delegować swoich pracowników do obsługi organizowanej konferencji, jednak pracownicy Wnioskodawcy będą oddelegowani wyłącznie na czas trwania przedmiotowej konferencji. Ponadto, dla potrzeb organizacji konferencji Wnioskodawca nabędzie usługi takie jak zakwaterowanie, wyżywienie oraz sale konferencyjne, a także usługi audiowizualne, fotograficzne, tłumaczenie, drukowanie zeszytów/podręczników oraz zakupi nagrody. Jednakże wskazać należy, że dla uznania, że dany podmiot posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej decydujący jest fakt, że struktura (placówka) funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. W przedmiotowym przypadku, z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca po zorganizowaniu konferencji w ramach grupy Y., co do zasady, nie planuje realizacji innych konferencji oraz podobnych wydarzeń na terytorium Polski. W światle powyższego nie można uznać, że działalność gospodarcza prowadzona w Polsce ma charakter stały, wyrażony w szczególności jako zamiar podatnika co do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny/długofalowy. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności. Działalność gospodarcza w danym miejscu musi występować w sposób stały i nieprzemijający. Natomiast skoro nie można uznać, że w analizowanym przypadku jest spełnione kryterium stałości prowadzonej działalności na terytorium kraju stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także ustalenia, czy w przypadku, gdy Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, a odpowiedź na pytanie nr 1 będzie pozytywna tj.: miejsce świadczenia usługi przez Spółkę na rzecz podatników będzie określone zgodnie z art. 28g ust. 1 ustawy, to w przypadku, gdy nabywcami usług będą polscy podatnicy w rozumieniu art. 15 posiadający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, zastosowanie znajdzie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, natomiast w przypadku, gdy usługobiorcą jest podatnik zagraniczny nie posiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, to czy art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy nie znajdzie zastosowania.

W odniesieniu do przedmiotowych wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
     
   • w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4
   
   
   

W świetle art. 2 pkt 9 ustawy, świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, stanowi import usług.

Odnosząc się do kwestii będących przedmiotem zapytania Wnioskodawcy wskazać należy, że, co do zasady, podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT należnego jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, czyli podmiot, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, tj. dokonuje odpłatnego świadczenia usług. Niemniej jednak w przypadku spełnienia warunków określonych w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikiem staje się nabywca usługi.

Warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy jest spełnienie warunków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit a ustawy odnośnie usługodawcy oraz warunków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy odnośnie usługobiorcy.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca świadczy usługi organizacji konferencji na rzecz podmiotów będących podatnikami stanowiące usługi wstępu, dla których miejsce świadczenia ustalane jest zgodnie z art. 28g ust. 1 ustawy. Do świadczonych przez Wnioskodawcę usług nie ma zatem zastosowania art. 28b ustawy. Przedmiotowe usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski na podstawie art. 28g ust. 1 ustawy. W analizowanej sprawie Wnioskodawca nie posiada siedziby na terytorium Polski. Jednocześnie, jak ustalono powyżej, Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem w niniejszym przypadku spełnione są warunki dotyczące usługodawcy określone w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy.

Jednocześnie w przypadku gdy nabywcami usług będą polscy podatnicy w rozumieniu art. 15 posiadający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce będą spełnione warunki, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy dotyczące usługobiorcy. Zatem w tym przypadku podmiotami zobowiązanymi do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu usług wstępu na konferencję będą nabywcy tych usług, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy. Natomiast w przypadku gdy usługobiorcą będzie podatnik zagraniczny nieposiadający siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski nie będą spełnione warunki, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy dotyczące usługobiorcy. W konsekwencji w tym przypadku podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług na terytorium Polski z tytułu świadczonych usług wstępu na konferencję będzie Wnioskodawca.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 4 należało uznać za prawidłowe.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest ponadto ustalenie, czy w przypadku, w którym Spółka nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski natomiast nabywa usługi niezbędne do organizacji konferencji, które mają miejsce świadczenia zgodnie z art. 28b ustawy i dostawca będący polskim podatnikiem (mający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce) wystawi fakturę z naliczonym polskim podatkiem VAT, to czy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tak wystawionej faktury przy założeniu, że Spółka będzie zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce.

W odniesieniu do niniejszych wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest więc związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może być bezpośredni lub pośredni.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, wskazanych w art. 88 tej ustawy. W treści tej regulacji ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Zatem w sytuacji, gdy zostały wystawione faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których na fakturze nie wykazuje się kwoty podatku, podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany w tej fakturze w części dotyczącej tych czynności.

Ponadto stosowanie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jednocześnie zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy faktura powinna zawierać w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Zatem w światle obowiązujących przepisów prawa podatkowego w analizowanej sprawie Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług, do których stosuje się art. 28b ustawy. W analizowanym przypadku znajdzie bowiem zastosowanie art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, a nie jak wskazał Wnioskodawca art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy. W przedmiotowym przypadku, jak ustalono powyżej, Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem usługi, dla których miejsce świadczenia ustalane jest na podstawie art. 28b ustawy będą opodatkowane w miejscu siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy. Tym samym podmiot świadczący usługi, do których stosuje się art. 28b ustawy na rzecz Wnioskodawcy winien wystawić fakturę niezawierającą kwoty podatku od towarów i usług, lecz wyrazy „odwrotne obciążenie”. W konsekwencji Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług, do których stosuje się art. 28b ustawy w przypadku gdy otrzyma fakturę z wykazanym podatkiem.

Tym samym, mimo wskazanie błędnej podstawy prawnej stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 5 należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości dotyczą również ustalenia, czy w przypadku nabycia usługi gastronomicznej wykonanej w Polsce (przez podatnika mającego siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce) będzie przysługiwało Spółce prawo do odliczenia podatku VAT przy założeniu, że Spółka będzie zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce (pytanie nr 6) oraz ustalenia, czy w przypadku nabycia usługi hotelowej wykonanej w Polsce (przez podatnika mającego siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce) będzie przysługiwało Spółce prawo do odliczenia podatku VAT przy założeniu, że Spółka będzie zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce (pytanie nr 7).

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w związku z konferencją organizowaną w ramach grupy Y. zamierza nabywać w Polsce usługi gastronomiczne oraz usługi hotelowe. Jak wskazał Wnioskodawca, zasadniczo na realizowane przez Wnioskodawcę świadczenie polegające na organizacji konferencji nie będzie składała się kolacja (rozumiana jako zwyczajowe wyżywienie serwowane obok śniadania). Jednakże w związku z konferencją odbędzie się również dodatkowo uroczysta kolacja (Gala Awards Dinner - impreza o charakterze galowym), w której udział jest opcjonalny dla uczestników konferencji i za który pobierana jest dodatkowa opłata, jeżeli uczestnik zdecyduje się na udział w uroczystej gali. Usługi gastronomiczne będą nabywane przede wszystkim na potrzeby uczestników konferencji. Uczestnikom tym przysługuje bowiem posiłek podczas przerwy lunchowej i kawowej. Dodatkowo posiłek przysługuje również uczestnikom uroczystej kolacji (Gala Awards Dinner), która jest opcjonalna i dodatkowo płatna. Usługi gastronomiczne będą też nabywane na potrzeby personelu Wnioskodawcy wysyłanego służbowo do Polski w związku z organizacją konferencji. Usługi hotelowe będą nabywane wyłącznie na potrzeby personelu Wnioskodawcy wysyłanego służbowo do Polski w związku z organizacją konferencji.

Odnosząc się do kwestii budzących wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje jedynie w przypadku niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Ponadto wskazać należy, że od 1 maja 2004 r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. System prawny Wspólnoty Europejskiej obejmuje prawo pierwotne, czyli traktaty założycielskie i podstawowe zasady prawne oraz prawo pochodne tworzone przez organy Wspólnoty. W stosunku do prawa pierwotnego zastosowanie ma zasada pierwszeństwa oraz bezpośredniego stosowania. Jednakże przepisy takie jak dyrektywy, które nie są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, nie odznaczają się bezpośrednią skutecznością. Adresatami dyrektyw są wyłącznie państwa i nie mogą być one kierowane do innych podmiotów prawa - osób fizycznych i prawnych. Zasadą jest, że dyrektywy nie obowiązują bezpośrednio w wewnętrznych porządkach prawnych, a ich istotą jest to, że wyznaczają rezultat, jaki ma zostać osiągnięty, natomiast wybór środków mających służyć jego realizacji został pozostawiony swobodnej decyzji państw członkowskich. Do dziś Rada Unii Europejskiej nie podjęła decyzji, jakie wydatki nie będą uprawniały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Zgodnie z zapisem art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1), do czasu kiedy powyższe zasady zostaną wprowadzone w życie, Państwa Członkowskie mogą utrzymać wszelkie wyłączenia przewidziane w ich regulacjach krajowych w chwili wejścia w życie niniejszej Dyrektywy.

Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia usług hotelowych i gastronomicznych. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu do podatku naliczonego, pod warunkiem, że ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie wejścia w życie Szóstej Dyrektywy. W przypadku Polski Szósta Dyrektywa Rady weszła w życie w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, tj. w dniu 1 maja 2004 r. Przepisy wdrażające Szóstą Dyrektywę Rady w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej zostały wprowadzone ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535), która weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, tj. w dniu 20 kwietnia 2004 r., z tym, że przepisy m.in. art. 86-89 stosowane są od 1 maja 2004 r.

W ustawie z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 3b, podatnicy również nie mieli prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług noclegowych i gastronomicznych.

Zatem przepisy w zakresie odliczania podatku od towarów i usług przy nabyciu usług noclegowych i gastronomicznych, obowiązywały w dniu wejścia w życie przepisów Szóstej Dyrektywy Rady w Polsce.

Zatem ograniczenie odliczenia wynikające z art. 88 ustawy było przewidziane w prawie polskim przed datą przystąpienia do Unii Europejskiej co wynika z tego, że tekst ustawy o VAT został ogłoszony dnia 5 kwietnia 2004 r., zatem uregulowania z art. 88 zostały już przewidziane w jej treści, skutkiem czego było formalne wypełnienie wymagań z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że Państwa Członkowskie mogą utrzymać w mocy wszystkie wyjątki określone w przepisach krajowych obowiązujące w momencie wejścia w życie Dyrektywy, nawet jeśli Rada nie zadecydowała w wyznaczonym terminie, które wydatki nie uprawniają do odliczenia (wyrok z 5 października 1999 r. sygn. C-305/97). Za „niedozwolone odstępstwo” w rozumieniu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Trybunał uznał natomiast tylko każdą zmianę dokonaną po wejściu w życie VI Dyrektywy, która zwiększa zakres wyłączeń, które obowiązywały bezpośrednio przed tą zmianą (por. wyrok z dnia 14 czerwca 2001 r. sygn. C-40/00).

Mając na uwadze treść art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy, jeśli w momencie akcesji państwa – w tym wypadku - Polski, obowiązywało ograniczenie prawa do odliczenia na podstawie prawa krajowego, nie stanowi ono naruszenia prawa wspólnotowego (wyrok z dnia 11 września 2008 r. sygn. C-155/01).

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług gastronomicznych oraz usług hotelowych. Przedmiotowe usługi mieszczą się bowiem w zakresie usług wskazanych w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 6 oraz pytania oznaczonego we wniosku nr 7 należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.