Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.609.2018.2.MG
z 15 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2018 r. (data wpływu 7 grudnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 stycznia 2019 r. (data wpływu 4 lutego 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-1.4011.609.2018.1.MG z dnia 23 stycznia 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości dokonania odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej środków trwałych stanowiących składnik majątku wspólnego małżonków - jest prawidłowe,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji do nabytego lokalu na rynku wtórnym oraz do lokalu przy planowanym przekształceniu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w prawo własności - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej środków trwałych stanowiących składnik majątku wspólnego małżonków oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji do nabytego lokalu na rynku wtórnym oraz do lokalu przy planowanym przekształceniu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w prawo własności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Zgodnie z art. 22g ust. 11 „W razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie”.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na wynajmie mieszkań. Wszystkie nieruchomości zostały nabyte w małżeńskiej wspólności majątkowej i przeniesione do firmy (ewidencje środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych). Aktualnie żona Wnioskodawcy jest zatrudniona na etacie w innej firmie. W działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości całkowitej poszczególnych nieruchomości. Żona Wnioskodawcy planuje założenia własnej działalności gospodarczej niezwiązanej z wynajmem mieszkań.

Aktualnie Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych dla 4 nieruchomości z czego dla 2 zaliczonych do środków trwałych stosuje stawkę 1,5% i dla 2 zaliczonych do wartości niematerialnych i prawnych – 2,5%.

Pismem z dnia 30 stycznia 2019 r. (data wpływu 4 luty 2019 r.) Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny i zdarzenie przyszłe, przeformułował zadane we wniosku pytania i przedstawił do nich własne stanowiska.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, polegającą na wynajmnie mieszkań. Wynajmowane nieruchomości zostały nabyte w drodze kupna w małżeńskiej wspólności majątkowej. Wszystkie nieruchomości przed nabyciem były używane dłużej niż 60 miesięcy. Po założeniu działalności wszystkie nieruchomości zostały przeniesione do firmy (ewidencja środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych). Wnioskodawca rozlicza podatek dochodowy wspólnie z żoną na zasadach ogólnych (wg skali podatkowej, PIT-36). Wnioskodawca wylicza podatek z działalności gospodarczej na podstawie prowadzonej księgi przychodów i rozchodów. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych poszczególnych nieruchomości i zalicza je do kosztów uzyskania przychodu. Aktualnie żona Wnioskodawcy zatrudniona jest na etacie w innej firmie.

Do obliczenia wartości miesięcznego odpisu amortyzacyjnego dla poszczególnych nieruchomości nie została wzięta wartość początkowa składników majątku, stanowiących współwłasność Wnioskodawcy, w proporcji ich wartości w jakiej pozostaje udział Wnioskodawcy we własności tych składników majątku, lecz w całości. Postąpiono tak, ponieważ składniki majątku stanowią wspólność majątkową małżonków.

Żona Wnioskodawcy planuje założyć działalność szkoleniowo-doradczą związaną z BHP i ochroną środowiska. Wnioskodawca będzie w dalszym ciągu wykorzystywał wszystkie przedmiotowe nieruchomości w swojej działalności niezależnie od działalności żony. Żona Wnioskodawcy nie będzie wykorzystywać przedmiotowych nieruchomości w swojej działalności gospodarczej, dlatego Wnioskodawca nadal będzie dokonywać odpisów amortyzacyjnych obliczonych na podstawie całości wartości początkowej poszczególnych składników majątku.

Dwie nieruchomości stanowią odrębną własność i Wnioskodawca stosuje stawkę amortyzacji 1,5%, a pozostałe dwie - spółdzielcze prawa do lokalu - stosuje stawkę 2,5%. Wnioskodawca zamierza przekształcić spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu w odrębną własność oraz kupić nową nieruchomość na rynku wtórnym (używaną dłużej niż 60 miesięcy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy aktualnie Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od pełnej wartości nieruchomości (wliczać do kosztów uzyskania przychodu całość odpisu amortyzacyjnego), pomimo iż przedmiotowe nieruchomości stanowią współwłasność majątkową małżonków a działalności gospodarczej Wnioskodawca nie prowadzi razem z żoną?
2. Czy Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od pełnej wartości nieruchomości, kiedy nadal będzie prowadzić przedmiotową działalność a żona rozpocznie własną działalność niezwiązaną z przedmiotowymi nieruchomościami?
3. Czy dla nowo zakupionej nieruchomości Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji (przy spełnieniu wymogu używania lub ulepszenia), czy też ze względu na stosowanie już stawek 1,5% i 2,5% dla obecnych nieruchomości powinien zastosować odpowiednio 1,5% lub 2,5% w zależności od formy własności oraz czy po przekształceniu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w odrębną własność Wnioskodawca będzie mógł traktować jako nową nieruchomość i zastosować indywidualną stawkę amortyzacji?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Zgodnie z art. 22g ust. 11 Dz.U. 1991 Nr 80 poz. 350 w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie. W związku z powyższym Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych obliczanych na podstawie wartości początkowych składników majątku w całości a nie w 50%.

Ad. 2

Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych obliczanych na podstawie wartości początkowych składników majątku w całości a nie w 50%, nawet jeżeli jego żona podejmie własną działalność gospodarczą, ponieważ nie będzie ona wykorzystywać w swojej działalności przedmiotowych nieruchomości.

Ad. 3

Zgodnie z art. 22i, 22j, 22m ust. 11 Dz.U. 1991 Nr 80 poz. 350 zarówno w przypadku zakupu nowej nieruchomości na rynku wtórnym (używana ponad 60 miesięcy) jak i nieruchomości powstałej z przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu na odrębną własność Wnioskodawca może zastosować indywidualne stawki amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie:

• możliwości dokonania odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej środków trwałych stanowiących składnik majątku wspólnego małżonków - jest prawidłowe,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji do nabytego lokalu na rynku wtórnym oraz do lokalu przy planowanym przekształceniu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w prawo własności - jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• musi być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
   
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
   
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
   
5. licencje,
   
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
   
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Na podstawie art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Stosownie natomiast do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W świetle powyższego, w przypadku gdy środek trwały stanowi składnik majątku wspólnego małżonków (wspólność ustawowa) i jest wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej wyłącznie przez jednego z nich, wówczas małżonek ten może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej tego środka trwałego.

Od tak ustalonej wartości początkowej środka trwałego może dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w art. 22h ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak stanowi art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
   

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W podanej definicji „używane” występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją – przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Zatem używanie środka trwałego musi nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, polegającą na wynajmnie mieszkań. Wynajmowane nieruchomości zostały nabyte w drodze kupna w małżeńskiej wspólności majątkowej. Wszystkie nieruchomości przed nabyciem były używane dłużej niż 60 miesięcy. Po założeniu działalności wszystkie nieruchomości zostały przeniesione do firmy. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych poszczególnych nieruchomości i zalicza je do kosztów uzyskania przychodu. Żona Wnioskodawcy planuje założyć działalność niezwiązaną z wynajmem mieszkań i nie będzie wykorzystywać przedmiotowych nieruchomości w swojej działalności gospodarczej. Dwie z posiadanych już nieruchomości stanowią odrębną własność i Wnioskodawca stosuje stawkę amortyzacji 1,5%, a do pozostałych dwóch - spółdzielcze prawa do lokali - stosowana jest stawka 2,5%. Wnioskodawca zamierza przekształcić spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu w odrębną własność oraz kupić nową nieruchomość na rynku wtórnym (używaną dłużej niż 60 miesięcy).

Należy podkreślić, że z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmieni się tytuł prawny do tego lokalu. Nie będzie on już stanowił wartości niematerialnej i prawnej. W przypadku, gdy podatnik zadecyduje o jego amortyzowaniu, pozyska on środek trwały po raz pierwszy wprowadzony przez niego do ewidencji środków trwałych. Przy czym podatnik może zastosować stawkę indywidualną, pod warunkiem, że wykaże, iż lokal przed jego nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Reasumując, stwierdzić należy, że:

• Wnioskodawca może i będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisy amortyzacyjne od całej wartości początkowej środków trwałych (mieszkań) stanowiących składnik majątku wspólnego małżonków z uwagi na to, że żona Wnioskodawcy nie wykorzystuje i nie będzie ich wykorzystywała w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.
  

• Mając na uwadze fakt iż nieruchomość nabyta przez Wnioskodawcę na rynku wtórnym była przed jej nabyciem używana przez okres przekraczający 60 miesięcy, Wnioskodawcy przysługuje prawo zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
  

• W wyniku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w prawo jego własności, u Wnioskodawcy powstanie nowy składnik majątku stanowiący środek trwały. Ponieważ lokal ten był wykorzystywany przed nabyciem przez okres ponad 60 miesięcy Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych w oparciu o art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg indywidualnej stawki 10%.
  
  
  

Dokonując amortyzacji środka trwałego Wnioskodawca jest zobowiązany uwzględnić wysokość dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości niematerialnych i prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.