Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.8.2019.1.MM
z 14 lutego 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2019 r. (data wpływu 10 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 4 stycznia 2019 r. (data wpływu 11 stycznia 2019 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 1993 (wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej RP).

Przeważająca działalność gospodarcza – wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi – PKD-68.20.Z.

Wnioskodawczyni nie jest płatnikiem podatku VAT.

W 2018 Wnioskodawczyni wybudowała budynek mieszkalny – 2-lokalowy w całości przeznaczony na wynajem. Budynek uzyskał pozwolenie na użytkowanie oraz w grudniu 2018 ustanowiono samodzielność 2 lokali mieszkaniowych. Przewidywany termin wynajmu lokali styczeń/luty 2019. W tej chwili trwa wyposażanie lokali w meble i sprzęt AGD.

W związku z lokalnymi warunkami technicznymi brak możliwości przyłączenia do sieci gazowej budynek w całości ogrzewany będzie przy użyciu energii elektrycznej. W celu obniżenia kosztów eksploatacyjnych i poprawy rentowności inwestycji Wnioskodawczyni wyposażyła każdy lokal mieszkaniowy w urządzenie solarne produkujące energię elektryczną z promieniowania słonecznego (Odnawialne Źródła Energii – OZE).

Poszczególne elementy urządzenia solarnego, tj. ogniwa fotovoltaniczne oraz niezbędne urządzenia techniczne służące do produkcji energii elektrycznej z promieniowania słonecznego nie są w sposób trwały związany z budynkiem, mogą zostać w każdej chwili zdemontowane. Urządzenie solarne może zostać zamontowane również poza budynkiem, np. na gruncie. Urządzenie zgodnie z definicją to przedmiot umożliwiający wykonanie określonego procesu, często stanowiący zespół połączonych ze sobą części stanowiących funkcjonalną całość, służący do określonych celów, np. do przetwarzania energii, wykonywania określonej pracy mechanicznej, przetwarzania informacji, mający określoną formę budowy w zależności od spełniających parametrów pracy i celu przeznaczenia.

Jednocześnie urządzenie solarne spełnia kryteria środka trwałego, tj.:

  1. stanowi własność podatnika,
  2. został nabyty we własnym zakresie,
  3. jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  4. ma przewidywany okres używania dłuższy niż rok,
  5. będzie wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Urządzenie solarne składa się z paneli słonecznych, fotowoltaicznych, inwertera solarnego, pompy ciepła oraz wielu mniej zauważalnych elementów (ochronniki przepięciowe, rozłączniki bezpiecznikowe, programatory itp.). Żaden z tych elementów urządzenia solarnego nie pracuje samodzielnie. Wszystkie ww. składniki stanowią całość jaką jest urządzenie solarne.

Definicja środka trwałego stworzona została w oparciu o możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, przy czym wartością graniczną jest tu kwota 10 000 zł netto (w przypadku czynnych podatników VAT). Jeśli wartość początkowa środka trwałego przekracza ww. kwotę, podatnik zgodnie z przepisami ustawy może wprowadzić go do ewidencji środków trwałych, a tym samym dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Wartość urządzenia produkującego energię – urządzenie solarne o mocy 9,35 kWp wynosi 56.000 zł brutto. Urządzenie jest fabrycznie nowe, nie było wcześniej używane.

Dla fabrycznie nowych zakupionych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 oraz 8 KŚT (czyli przede wszystkim bez grupy 7, która obejmuje środki transportu, ale również bez grupy dotyczącej budynków) ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, a dokładnie art. 22 ust. 1s daje możliwość zastosowania jednorazowej amortyzacji.

Nowym fabrycznie środkiem trwałym jest taki sprzęt (maszyna, urządzenie), który nigdy wcześniej nie był używany ani przez przedsiębiorcę, który go kupił, ani przez żadnego innego podatnika. Urządzenie solarne zostało zakupione ze środków własnych podatnika. Wnioskodawczyni nie korzystała z dotacji do kredytu bankowego finansowanych przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (NFOŚIGW) ani z żadnych innych źródeł pochodzących ze środków publicznych.

W roku podatkowym limit jednorazowej amortyzacji, z której może skorzystać każdy przedsiębiorca wynosi 100 000 zł.

Prawo do jednorazowej amortyzacji przy zakupie nowych fabrycznie środków trwałych przysługuje, pod warunkiem że:

  1. wartość początkowa jednego środka trwałego, nabytego w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10.000 zł lub
  2. łączna wartość początkowa co najmniej dwóch środków trwałych, nabytych w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10.000 zł, a wartość początkowa każdego z nich przekracza 3.500 zł.

Urządzenie solarne produkujące energię elektryczną z promieniowania słonecznego spełnia ww. kryteria.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Jaką zastosować stawkę amortyzacyjną?

Zdaniem Wnioskodawczyni urządzenie solarne produkujące energię elektryczną z energii słonecznej w oparciu o ogniwa fotowoltaniczne będzie związane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą polegającą na wynajmie lokali mieszkalnych. Zatem wydatek na zakup urządzenia solarnego przyczyni się do powstania przychodu podatnika prowadzącego działalność gospodarczą.

Jak wskazano w punkcie 74, urządzenie solarne składa się z paneli słonecznych, fotowoltaicznych, inwertera solarnego, pompy ciepła oraz wielu mniej zauważalnych elementów (ochronniki przepięciowe, rozłączniki bezpiecznikowe, programatory itp.). Żaden z tych elementów urządzenia solarnego nie pracuje samodzielnie. Wszystkie ww. składniki stanowią całość jaką jest urządzenie solarne. Urządzenie solarne wypełnia definicję urządzenia technicznego, która wskazuje, że jest to przedmiot umożliwiający wykonanie określonego procesu, często stanowiący zespół połączonych ze sobą części stanowiących funkcjonalną całość, służący do określonych celów, np. do przetwarzania energii, wykonywania określonej pracy mechanicznej, przetwarzania informacji, mający określoną formę budowy w zależności od spełniających parametrów pracy i celu przeznaczenia. Urządzenie solarne przetwarza energię promieniowania słonecznego na energię elektryczną.

Urządzenie solarne spełnia kryteria ustawowe warunkujące zaliczenie go do kategorii środków trwałych.

Jego wartość jest wyższa niż 10 000,00 zł i niższa niż 100 000,00 zł.

Urządzenie jest fabrycznie nowe i będzie wykorzystywane wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawczyni ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych – art. 22 ust. 1s daje możliwość zastosowania jednorazowej amortyzacji dla urządzenia solarnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

  • musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  • musi być należycie udokumentowany.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 tej ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Problematyka amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uregulowana została w przepisach art. 22a do art. 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22a ust. 1 tej ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego (art. 22h ust. 4 ww. ustawy).

Ponadto, jak stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy prowadzący działalność gospodarczą mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytych fabrycznie nowych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 000 zł. Kwota 100 000 zł obejmuje sumę odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów.

Należy podkreślić, że opierając się o słownikowe określenie zamieszczone w słowniku języka polskiego (wersja internetowa wydawnictwa PWN), takie jak „nowy” – niedawno zrobiony, nabyty lub właśnie powstały, założony, należy stwierdzić, że „nowy” środek trwały to taki, który nie był wcześniej przez kogokolwiek używany (eksploatowany). W takim znaczeniu nowy środek trwały to wytworzony (wyprodukowany) przez fabrykę (zakład przemysłowy) środek trwały, który przed nabyciem nie był w jakiejkolwiek formie używany.

Zgodnie z art. 22k ust. 15 tej ustawy: przepis ust. 14 stosuje się, pod warunkiem że:

  1. wartość początkowa jednego środka trwałego, o którym mowa w ust. 14, nabytego w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10 000 zł lub
  2. łączna wartość początkowa co najmniej dwóch środków trwałych, o których mowa w ust. 14, nabytych w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10 000 zł, a wartość początkowa każdego z nich przekracza 3500 zł.

Przepis art. 22k ust. 16 ww. ustawy stanowi, że: kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14, pomniejsza się o wysokość zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s.

W przypadku, o którym mowa w ust. 15 pkt 2, kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14, pomniejsza się o kwotę odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez podatnika od środków trwałych, o których mowa w ust. 14 (art. 22k ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 22k ust. 18 ww. ustawy: do odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, o których mowa w ust. 14, stosuje się odpowiednio przepis ust. 8, z tym że suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

W myśl natomiast art. 22k ust. 8 wskazanej ustawy: podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Jak stanowi art. 22 ust. 1s ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: w przypadku dokonania wpłaty na poczet nabycia fabrycznie nowego środka trwałego, o którym mowa w art. 22k ust. 14, spełniającego warunki określone w art. 22k ust. 15, którego dostawa zostanie wykonana w następnych okresach sprawozdawczych, podatnicy mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dokonaną wpłatę do wysokości kwoty, o której mowa w art. 22k ust. 14.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w 2018 r. Wnioskodawczyni wybudowała budynek mieszkalny (z 2 lokalami mieszkalnymi) w całości przeznaczony na wynajem. W celu obniżenia kosztów eksploatacyjnych i poprawy rentowności inwestycji Wnioskodawczyni wyposażyła każdy lokal mieszkaniowy w urządzenie solarne produkujące energię elektryczną z promieniowania słonecznego. Urządzenie solarne spełnia kryteria środka trwałego. Wszystkie składniki urządzenia solarnego stanowią całość. Wartość urządzenia solarnego wynosi 56.000 zł brutto. Urządzenie jest fabrycznie nowe, nie było wcześniej używane. Urządzenie solarne zostało zakupione ze środków własnych podatnika. Jak wskazała Wnioskodawczyni – dla fabrycznie nowych zakupionych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 oraz 8 KŚT ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych daje możliwość zastosowania jednorazowej amortyzacji. W roku podatkowym limit jednorazowej amortyzacji, z której może skorzystać każdy przedsiębiorca wynosi 100 000 zł. Prawo do jednorazowej amortyzacji przy zakupie nowych fabrycznie środków trwałych przysługuje, pod warunkiem że: wartość początkowa jednego środka trwałego, nabytego w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10.000 zł lub łączna wartość początkowa co najmniej dwóch środków trwałych, nabytych w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10.000 zł, a wartość początkowa każdego z nich przekracza 3.500 zł. Wnioskodawczyni podkreśliła, że urządzenie solarne produkujące energię elektryczną z promieniowania słonecznego spełnia ww. kryteria. Wnioskodawczyni nie jest płatnikiem podatku VAT.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że skoro urządzenie solarne spełnia przesłanki zawarte w art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. – jak wskazano we wniosku – jest fabrycznie nowe, zaliczone do grupy 3-6 oraz 8 Klasyfikacji środków trwałych, zostało nabyte oraz będzie wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wartość urządzenia wynosi 56.000 zł brutto, to Wnioskodawczyni będzie miała prawo dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w łącznej kwocie do 100 000 zł oraz zaliczyć ww. odpis amortyzacyjny do kosztów uzyskania przychodu – zgodnie z przepisem art. 22k ust. 18 w związku z art. 22k ust. 8 ww. ustawy – nie wcześniej niż w miesiącu, w którym ten środek trwały został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Jednocześnie w przypadku dokonania wpłaty na poczet nabycia urządzenia solarnego będącego fabrycznie nowym środkiem trwałym, spełniającego ww. warunki, o których mowa w art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego dostawa zostanie wykonana w następnych okresach sprawozdawczych, Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dokonaną wpłatę do wysokości kwoty, o której mowa w art. 22k ust. 14 te ustawy. Przy czym należy wskazać, że w przypadku skorzystania z takiej możliwości przez Wnioskodawczynię, należy pamiętać, że suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych i wpłat na poczet nabycia urządzenia solarnego, zaliczonych do kosztów podatkowych nie może przekroczyć wartości początkowej tego urządzenia.

Reasumując – Wnioskodawczyni ma możliwość zastosowania jednorazowej amortyzacji dla urządzenia solarnego.

Jednocześnie należy stwierdzić, że to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa, czyli na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864). Po dokonaniu takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, że dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest więc ocena prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawczynię klasyfikacji opisanego środka trwałego. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania, Wnioskodawczyni, jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, może zwrócić się o dokonanie takiej klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj