Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.678.2018.1.EZ
z 12 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2018 r. (data wpływu 14 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla usługi wynajmu przestrzeni w strefie B. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla usługi wynajmu przestrzeni w strefie B.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Klub) jest spółką akcyjną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie sportu profesjonalnego, tj. prowadzącą profesjonalny klub piłkarski, w ramach którego jedna z drużyn uczestniczy w zawodach sportowych organizowanych w ramach Ekstraklasy – najwyższej klasy rozgrywek piłkarskich w Polsce.

Zgodnie ze Statutem, przedmiotem działalności Klubu jest między innymi:

• działalność obiektów sportowych (PKD 93.11.Z),
• działalność klubów sportowych (PKD 93.12.Z),
• pozostała działalność związana ze sportem (PKD 93.19.Z),
• pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna (PKD 93.29.Z).
  
  

Klub jest dzierżawcą Stadionu (dalej: Stadion), na którym odbywają się mecze w ramach najwyższej klasy ligowej – Ekstraklasy.

Wnioskodawca prowadzi komercyjną działalność opodatkowaną VAT, m.in. w zakresie:

• sprzedaży biletów wstępu i karnetów na mecze piłki nożnej,
• wynajmu lóż,
• sprzedaży pamiątek klubowych,
• sprzedaży praw do rejestracji poszczególnych sportowców innym klubom piłkarskim (na zasadzie odpłatnych transferów czasowych lub definitywnych),
• sprzedaży usług reklamowych (głównie reklama na stadionie, na koszulkach piłkarskich, stronie internetowej),
• sprzedaży praw medialnych do telewizyjnych transmisji meczów piłkarskich,
• wynajmu nieruchomości.
  
  

Klientom biznesowym Klub oferuje szereg usług dostępnych w tzw. Strefie Premium. Są to:

• bilety i karnety wstępu obejmujące najlepiej usytuowane miejsca na trybunach,
• usługi wynajmu lóż – są to 10-osobowe, zamykane pomieszczenia z widokiem na murawę, wyposażone w stół konferencyjny i krzesła, w których klienci mogą organizować szkolenia, spotkania biznesowe lub integracyjne na 1,5 godziny przed i do 2 godzin po meczu,
• usługi wynajmu przestrzeni w strefie B.
  
  

Strefa B. jest specjalnie wydzieloną strefą VIP, w której klientom zapewnia się powierzchnię (w razie potrzeby oddzieloną parawanem), obejmującą stolik wraz z odpowiednią liczbą miejsc siedzących i miejsce na ekspozycję materiałów promujących klienta (np. stand reklamowy, plakat, logo). Klienci mają swobodny dostęp do cateringu. Strefa B. skupia firmy z różnych branż, dzięki czemu klienci mogą nawiązywać nowe relacje biznesowe oraz promować swoją markę. Klienci mają możliwość wyjścia na trybuny i obejrzenia meczu, jednakże nie musi być to główny cel korzystania z usługi. Za opisywane usługi Klub wystawia faktury VAT z tytułem „wynajem przestrzeni w strefie B.”, stosując stawkę 23% VAT. Datą wykonania usługi jest data meczu – usługa wykonywana jest w dniu meczu na stadionie – klienci mają dostęp do wynajmowanej powierzchni na 1,5 godziny przed meczem, w trakcie meczu i na 2 godziny po zakończeniu meczu, tj. łącznie ok. 5,5 godziny.

W przypadku klientów nabywających usługi wynajmu w strefie B. na większą liczbę meczów (np. na rundę, sezon lub na określoną liczbę spotkań), Klub podpisuje umowę „najmu powierzchni”, w której zobowiązuje się do oddania Najemcy w najem powierzchni B. zlokalizowanej w strefie B., położonej na III Trybunie Stadionu i zapewnia klientowi możliwość swobodnego dysponowania tą powierzchnią w ściśle określonym czasie, tj. na 1,5 godziny przed meczem, w trakcie meczu i na 2 godziny po zakończeniu meczu, tj. łącznie ok. 5,5 godziny. Najemca płaci Klubowi określony w umowie czynsz.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy słusznym jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym momentem powstania obowiązku podatkowego dla usługi „wynajem powierzchni w strefie B.” jest data wystawienia faktury?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa strefy B. jest usługą wynajmu, dla której obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje z chwilą wystawienia faktury, zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy o VAT.

Co do zasady obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi (datą wykonania usługi w tym przypadku jest niewątpliwie data meczu, podczas którego powierzchnia jest klientowi udostępniana). Jednak zasada ta nie ma zastosowania w sytuacjach, w których stosuje się przepisy szczególne. Do takich przepisów zalicza się art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy o VAT, zgodnie z którym w odniesieniu do świadczenia usług najmu, dzierżawy, leasingu i usług o podobnym charakterze obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury. Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy dla usługi wynajmu przestrzeni w strefie B. powstaje z chwilą wystawienia faktury, zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b.

W ocenie Klubu, usługa strefy B. jest usługą wynajmu, gdyż klientowi udostępnia się określoną powierzchnię, którą może on dysponować zgodnie z własnym zapotrzebowaniem, np. w celu przeprowadzenia akcji marketingowej, spotkania z klientem lub spotkania integracyjnego, w zamian za co klient zobowiązuje się zapłacić Klubowi umówiony czynsz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów. To pozwala stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonywanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona o zysk sprzedającego.

Zatem, z odpłatnością za dostawę towarów lub świadczenie usług mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a zapłatą istnieje adekwatny związek.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19a ust. 3 ustawy, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Z kolei, na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu:

1. dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego,
2. świadczenia usług:
   • telekomunikacyjnych,
   • wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy,
   • najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,
   • ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,
   • stałej obsługi prawnej i biurowej,
   • dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego

‒ z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.

Z art. 19a ust. 7 ustawy wynika, że w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.

W myśl art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   

Stosownie do przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Według art. 106b ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Według art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 106i ust. 2 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy.

Jak stanowi art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności – w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Na mocy art. 106i ust. 7 ustawy, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
   
   

Treść art. 106i ust. 8 ustawy wskazuje, że przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy.

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym – jak wynika z § 2 ww. artykułu – czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Stosownie do art. 669 § 1 Kodeksu cywilnego, najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym.

W świetle art. 669 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli termin płatności czynszu nie jest w umowie określony, czynsz powinien być płacony z góry, a mianowicie: gdy najem ma trwać nie dłużej niż miesiąc za cały czas najmu, a gdy najem ma trwać dłużej niż miesiąc albo gdy umowa była zawarta na czas nieoznaczony – miesięcznie, do dziesiątego dnia miesiąca.

Stosownie do treści powołanych przepisów, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy, polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest zatem umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką akcyjną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie sportu profesjonalnego, tj. prowadzącą profesjonalny klub piłkarski. Zgodnie ze Statutem przedmiotem działalności Klubu jest między innymi: działalność obiektów sportowych (PKD 93.11.Z), działalność klubów sportowych (PKD 93.12.Z), pozostała działalność związana ze sportem (PKD 93.19.Z), pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna (PKD 93.29.Z). Klub jest dzierżawcą Stadionu, na którym odbywają się mecze w ramach najwyższej klasy ligowej – Ekstraklasy. Wnioskodawca prowadzi komercyjną działalność opodatkowaną VAT, m.in. w zakresie: sprzedaży biletów wstępu i karnetów na mecze piłki nożnej, wynajmu lóż, sprzedaży pamiątek klubowych, sprzedaży praw do rejestracji poszczególnych sportowców innym klubom piłkarskim (na zasadzie odpłatnych transferów czasowych lub definitywnych), sprzedaży usług reklamowych (głównie reklama na stadionie, na koszulkach piłkarskich, stronie internetowej), sprzedaży praw medialnych do telewizyjnych transmisji meczów piłkarskich, wynajmu nieruchomości. Klientom biznesowym Klub oferuje szereg usług dostępnych w tzw. Strefie Premium. Są to: bilety i karnety wstępu obejmujące najlepiej usytuowane miejsca na trybunach, usługi wynajmu lóż – są to 10-osobowe, zamykane pomieszczenia z widokiem na murawę, wyposażone w stół konferencyjny i krzesła, w których klienci mogą organizować szkolenia, spotkania biznesowe lub integracyjne na 1,5 godziny przed i do 2 godzin po meczu, usługi wynajmu przestrzeni w strefie B. Strefa B. jest specjalnie wydzieloną strefą VIP, w której klientom zapewnia się powierzchnię (w razie potrzeby oddzieloną parawanem), obejmującą stolik wraz z odpowiednią liczbą miejsc siedzących i miejsce na ekspozycję materiałów promujących klienta (np. stand reklamowy, plakat, logo). Klienci mają swobodny dostęp do cateringu. Strefa B. skupia firmy z różnych branż, dzięki czemu klienci mogą nawiązywać nowe relacje biznesowe oraz promować swoją markę. Klienci mają możliwość wyjścia na trybuny i obejrzenia meczu, jednakże nie musi być to główny cel korzystania z usługi. Za opisywane usługi Klub wystawia faktury VAT z tytułem „wynajem przestrzeni w strefie B.”, stosując stawkę 23% VAT. Datą wykonania usługi jest data meczu – usługa wykonywana jest w dniu meczu na stadionie – klienci mają dostęp do wynajmowanej powierzchni na 1,5 godziny przed meczem, w trakcie meczu i na 2 godziny po zakończeniu meczu, tj. łącznie ok. 5,5 godziny. W przypadku klientów nabywających usługi wynajmu w strefie B. na większą liczbę meczów (np. na rundę, sezon lub na określoną liczbę spotkań), Klub podpisuje umowę „najmu powierzchni b.”, w której zobowiązuje się do oddania Najemcy w najem powierzchni zlokalizowanej w strefie B., położonej na III Trybunie Stadionu i zapewnia klientowi możliwość swobodnego dysponowania tą powierzchnią w ściśle określonym czasie, tj. na 1,5 godziny przed meczem, w trakcie meczu i na 2 godziny po zakończeniu meczu, tj. łącznie ok. 5,5 godziny. Najemca płaci Klubowi określony w umowie czynsz.

W związku z powyższym wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z „wynajmem powierzchni w strefie B”.

Analiza wniosku wykazała, że „wynajem powierzchni w strefie B.” zapewnia możliwość dysponowania tą powierzchnią w ściśle określonym czasie, tj. w dniu meczu, podczas którego klienci mogą nawiązywać relacje biznesowe i promować swoją markę, jak również mają możliwość obejrzenia meczu. W konsekwencji, przedmiotową usługę należy zaliczyć do usług, dla których obowiązek podatkowy powstaje na zasadach szczególnych, określonych w art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że w stosunku do dokonywanych czynności – wynajem przestrzeni w strefie B. – obowiązek podatkowy powstaje na zasadach szczególnych wynikających z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy, tj. z chwilą wystawienia faktury na rzecz podmiotów wynajmujących powierzchnię w strefie B.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

W tym miejscu należy nadmienić, że w sytuacji natomiast, gdy Wnioskodawca nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek Zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z tym tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.