Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.572.2018.2.KO
z 30 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 23 listopada 2018 r.; identyfikator poświadczenia przedłożenia …), uzupełnionym pismem z dnia 3 stycznia 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 3 stycznia 2019 r.; identyfikator poświadczenia przedłożenia …), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów z najmu lokali mieszkalnych w latach 2013-2018 (pytanie Nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 27 grudnia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.572.2018.1.KO, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 27 grudnia 2018 r. (data doręczenia za pośrednictwem platformy ePUAP 27 grudnia 2018 r., identyfikator poświadczenia doręczenia UPD – …).

Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 3 stycznia 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 3 stycznia 2019 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia UPP – …).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Stan faktyczny:

Wnioskodawca jest w związku małżeńskim. Posiada troje dzieci. W małżeństwie obowiązuje ustrój majątkowej wspólności ustawowej. Wnioskodawca wraz z małżonką, jako małżeństwo, są współwłaścicielami czterech mieszkań: (prawo do lokalu mieszkalnego przy ul. S. we W., powierzchnia 18,50 m², prawo do lokalu mieszkalnego przy ul. K. W., powierzchnia 17,5 m², lokal mieszkalny przy ul. K., o powierzchnia ok. 25 m², prawo do lokalu mieszkalnego przy ul. Sz., powierzchnia 17,5 m²). Ponadto w ramach majątku odrębnego Wnioskodawca posiada jeszcze jedno mieszkanie (własnościowy lokal mieszkalny przy ul. P. B., powierzchnia 62,5 m²), stanowiące Jego majątek osobisty nabyty z części środków pochodzących ze sprzedaży mieszkania pochodzącego z darowizny od Jego rodziców, otrzymanej przed ślubem. Wszystkie ww. mieszkania wynajmowane są wyłącznie na cele mieszkaniowe na podstawie tylko pisemnych umów najmu. W dniu 19 stycznia 2009 r. Wnioskodawca złożył oświadczenia o wyborze zryczałtowanego podatku od niektórych przychodów z tytułu uzyskiwanych przychodów (dalej jako: opodatkowanie w formie ryczałtu) od najmu do właściwego Urzędu Skarbowego. W dniu 18 stycznia 2012 r. małżonka Wnioskodawcy w Urzędzie Skarbowym złożyła również oświadczenie, że wybiera opodatkowanie w formie ryczałtu oraz, że pozostając w związku małżeńskim ze wspólnotą majątkową, całość przychodu uzyskanego z tytułu najmu będzie opodatkowana przez Wnioskodawcę w formie ryczałtu. Od tamtej pory Wnioskodawca co miesiąc wpłaca do Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek i raz w roku w styczniu składa deklarację PIT-28 do właściwego Urzędu Skarbowego. Środki na zakup mieszkań pochodziły z oszczędności, w tym ze środków pochodzących ze zbycia mieszkania, które otrzymał Wnioskodawca jako darowiznę od swoich rodziców i z dochodów z pracy na etacie oraz w małej części z dochodów uzyskanych na bieżąco z najmu. Mieszkania wynajmowane są tylko na podstawie pisemnych umów najmu długoterminowych, minimum jeden rok. Zakupu mieszkań, Wnioskodawca wraz z żoną, dokonali w celu zabezpieczenia przyszłych potrzeb mieszkaniowych swoich, dzieci, matki Wnioskodawcy jak również w celu ulokowania oszczędności na czas przejścia w przyszłości na emeryturę - wyłącznie na cele prywatne i osobiste. W jednym z mieszkań mieszkali sami przez około 6 lat. W 2017 r. Wnioskodawca wraz z żoną wyprowadził się poza miasto, ale nie wyklucza powrotu i ponownego w nim zamieszkania lub w innym. Inne mieszkanie, które przez prawie pięć ostatnich lat było wynajmowane jednemu najemcy, od paru miesięcy wykorzystywane jest do pomieszkiwania, gdyż Wnioskodawca wraz z żoną wyprowadzili się ponad dwa lata temu na wieś i postanowili, że będą je wykorzystywać przez nieokreślony czas, żeby czasem „pomieszkiwać”, ponieważ Wnioskodawca pracuje blisko, a dzieci dowozi kilka razy w tygodniu na jakieś zajęcia do miasta i czasem nie chce wracać do domu, z powodu zmęczenia. Na przestrzeni ostatnich lat były okresy, że wynajmowali 5 mieszkań, były okresy, że wynajmowali 3 mieszkania, a aktualnie są wynajęte 4. I nie ma to związku z brakiem chętnych, a jedynie z potrzebami co do własnego wykorzystania. Mieszkania te nie były nigdy wykorzystywane w działalności gospodarczej. W okresie ich posiadania i wynajmowania nie prowadził ani On, ani Jego żona żadnej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Najem mieszkań nie ma i nie miał charakteru profesjonalnego i zorganizowanego. Aktywność ograniczała się jedynie do zawarcia umów najmu mieszkań, zgłoszenia wyboru formy opodatkowania w Urzędzie Skarbowym, zapłaty raz w miesiącu podatku do Urzędu Skarbowego i złożenia raz w roku deklaracji PIT-28. Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że wynajem majątku osobistego nie był podstawowym źródłem dochodu. Podstawowym źródłem dochodów była i jest praca na etacie (umowa o pracę). Wszystkie czynsze najemcy wpłacali i wpłacają wyłącznie na bankowe konto osobiste. Nie są i nie były prowadzone przez Wnioskodawcę, ani zlecane komukolwiek żadne działania mające na celu reklamę, utrzymanie lub pozyskanie najemców. Najemcy byli pozyskiwani poprzez zamieszczanie przez Wnioskodawcę prywatnych ogłoszeń w Internecie (zazwyczaj portal …, wcześniej …), bądź tak zwaną pocztą pantoflową (najemca, jak się wyprowadzał, sam przedstawiał często nowego najemcę, zazwyczaj znajomego z pracy). W ramach zawieranych umów nie jest możliwe podnajmowanie przez najemców mieszkania osobom trzecim. Ponadto mieszkania mogą być wykorzystywane wyłącznie w celach mieszkaniowych. Nigdy nie podnosili czynszów, nawet jak najemca mieszkał kilka lat, ani ich nie indeksowali. Nigdy nie wynajęli mieszkania firmie zajmującej się dalszym podnajmem na doby, czy krótkie okresy, pomimo że jak zamieszczali ogłoszenie o wynajmie, zgłaszały się takowe firmy i oferowały nawet większe czynsze od oczekiwanych, a mieszkania ze względu na lokalizacje w okolicach Rynku są zapewne dla tego typu działalności łakomym kąskiem. Wnioskodawca nigdy też nie wynajmował na doby, czy okresy krótkoterminowe, ani nie ma takiego zamiaru w przyszłości, pomimo że przychód byłby co najmniej dwa, czy trzy razy większy. Nie zawierał nawet umów na dostawę Internetu, to najemca sam sobie to załatwiał na podstawie umowy najmu u operatora sieci. Nie zamierzali w wynajem po prostu angażować się, ani czasowo, ani organizacyjnie. Zamiarem Wnioskodawcy jest święty spokój, ochrona oszczędności i zabezpieczenie dzieci i innych członków rodziny. Średnio roczne zaangażowanie w wynajem majątku pochłania nie więcej niż 20 godzin czasu Wnioskodawcy, a żony absolutnie nic (zamieszczenie ogłoszenia, usuniecie ogłoszenia, odebranie telefonów, podpisanie umowy, przelewy co miesiąc do US i rozliczenie PIT-28 - z tych 20 godzin wypełnienie deklaracji zajmuje najwięcej czasu, bo tak naprawdę dopiero wtedy sprawdza, czy prawidłowo odprowadził zaliczki, bo w trakcie roku nawet nie kontroluje przychodów wpływających na konto, wychodząc z założenia, że ludzie są uczciwi i ze dobrze im się mieszka, skoro często wydłużają umowy).

W trakcie realizacji umów najmu nie są i nie były podejmowane żadne dodatkowe działania związane z przedmiotem najmu. Raz tylko wynajęte było w 2014 r. na około rok mieszkanie firmie B., która wynajęła je na cele mieszkaniowe dla swojego pracownika i na ich żądanie Wnioskodawca musiał wystawiać rachunek raz na miesiąc. Był to jedyny przypadek. Wnioskodawca wraz z żoną nie świadczyli i nie zamierzają świadczyć żadnych usług powiązanych z wynajmem, takich jak, np. sprzątanie, dowozy, catering, doposażanie mieszkań, przebudowywanie, itp. Nigdy nie posiłkowali się żadnymi firmami, czy osobami, aby wynajmować swoje mieszkania. Nie korzystają i nie korzystali z biur nieruchomości, czy biur rachunkowych, czy firm administrujących najmem i nikogo nie zatrudniali, ani nie mają takiego zamiaru, bo wynajem prawie w ogóle ich nie angażuje. Przykładem tego może być fakt, że w 2014 r. Wnioskodawca udał się z żoną i dziećmi na kilkumiesięczne wakacje. Przez te kilka miesięcy jedynie przelewał ryczałtowy podatek na rzecz Urzędu Skarbowego z tytułu wynajmu prywatnego. Również pisząc ten wniosek Wnioskodawca nie korzysta z pomocy osób trzecich. Żadnego z posiadanych mieszkań nie zamierza zbyć - zamierza je darować, bądź użyczyć bliskim, bądź w nich zamieszkać w przyszłości. Nie wyklucza, że w przyszłości dokona roszady, tzn. Zamieni, np. dwie kawalerki na większe mieszkanie, tak aby dać więcej każdemu z dzieci. Bądź kupi, np. większe mieszkanie, a sprzeda mniejsze. W takiej sytuacji, być może też by je wynajmował na dotychczasowych zasadach, do czasu przekazania dzieciom. Sam otrzymał od swoich rodziców darowiznę mieszkania i podobnie pragnie postąpić w stosunku do własnych dzieci, a wręcz czuje się do tego zobowiązany. Wynajmowanie mieszkań traktuje jako wyłączne administrowanie swoim majątkiem prywatnym i jego ochronę. Nie prowadzi w tym zakresie (ani innym) działalności gospodarczej, mieszkań tych nie wprowadził do ewidencji działalności gospodarczej i nie amortyzuje.

Zdarzenie przyszłe:

Jako osoba fizyczna, od 1 grudnia 2018 r. Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą polegającą głównie na tworzeniu i wdrażaniu aplikacji internetowych i e-commerce. W związku z tym zarejestrował się jako czynny podatnik VAT, zarejestrował działalność gospodarczą, ze wskazaniem dnia 1 grudnia 2018 r., jako daty jej rozpoczęcia. Jako miejsce działalności do CEIDG wskazał adres mieszkania przy ul. K. W. Przychody uzyskiwane z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej będzie zgodnie ze zgłoszeniem rozliczał przy zastosowaniu podatku liniowego. Jednocześnie dalej będzie pracował na etacie i dalej będzie wynajmować majątek prywatny w postaci mieszkań a przychody z tego tytułu planuje dalej rozliczać podatkiem w formie zryczałtowanej. W zakresie działalności Wnioskodawcy nie będzie wynajmu nieruchomości. Wnioskodawca dodatkowo wskazuje, że lokal, w którym zarejestrował działalność, był do września 2018 r. wynajęty. Gdy najemca wyprowadził się (a mieszkał tam jeden najemca przez 5 lat), postanowił z żoną zostawić to mieszkanie dla nich, aby czasem w nim nocować. I tak się też dzieje, nocują w nim raz, bądź dwa razy w tygodniu od trzech miesięcy. Nie wyklucza, że w przyszłości, ale bliżej nieokreślonej ponownie będzie chciał to mieszkanie oddać w najem prywatny. Najem stanowić będzie odrębne od prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej źródło przychodu. Dodatkowo wskazuje, że być może działalność zamknie, bądź zawiesi, w przypadku jej niepowodzenia.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 3 stycznia 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że w latach poprzednich nie zaistniały sytuacje skutkujące zawieszeniem lub przerwaniem biegu przedawnienia przedstawionych powyżej zobowiązań podatkowych. Niniejszy wniosek dotyczy 2013 r. i lat następnych, jako okresów nieprzedawnionych. Żona złożyła w dniu 18 stycznia 2012 r. oświadczenie, że całość przychodów opodatkuje Wnioskodawca i nie ponawiała tego oświadczenia w latach następnych. Przygotowując niniejsze uzupełnienie Wnioskodawca z żoną wykryli błąd w tym zakresie. U Wnioskodawcy występuje w związku z tym nadpłata podatku, a u żony brak zapłaty w kwocie tej nadpłaty. Wnioskodawca deklarował w PIT-28 100% przychodu, żona nie składała deklaracji. Błąd ten został naprawiony w ten sposób, że żona zapłaciła już podatek z odsetkami, złożyła deklaracje na swój przychód i czynny żal z wyjaśnieniem, Wnioskodawca sporządził korektę swoich deklaracji wraz z pismem wyjaśniającym i prośbą o pilny zwrot nadpłaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy w zaistniałym stanie faktycznym przychody uzyskane z tytułu najmu lokali mieszkalnych w latach 2013-2018, należących do osobistego majątku Wnioskodawcy i żony podlegały opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych, na podstawie art. 2 ust. 1a w zw. z art. 6 ust. 1a oraz art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym w stawce 8,5?
2. Czy w związku z zamiarem rozpoczęcia przez Wnioskodawcę działalności opisanej we wniosku – przychody uzyskiwane z wynajmu mieszkań będących składnikami majątku osobistego, począwszy od 2019 r., będzie mógł dalej rozliczać w formie ryczałtu zgodnie z art. 6 ust. 1a oraz art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym?
3. Czy jeśli planowaną działalność gospodarczą w przyszłości Wnioskodawca zakończy lub zawiesi, a mieszkanie, w którym ją zarejestrował, będzie chciał w przyszłości ponownie wynająć, czy będzie miał prawo w dalszym ciągu rozliczać wynajem z tego mieszkania w formie ryczałtu, pomimo że wykorzystywał je jakiś czas do pozarolniczej działalności, jednak niezwiązanej z najmem?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego w pytaniu Nr 1. Pytania Nr 2 i Nr 3 dotyczące zdarzenia przyszłego będą przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, przychody z wynajmu mieszkań nabytych do majątku prywatnego w zaistniałym stanie faktycznym w latach 2013-2018 prawidłowo podlegały przez Wnioskodawcę opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 2 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, na co bezpośrednio wskazują przepisy ustawy, co też znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym i administracyjnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
  

• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).
  
  

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 43), ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych - o czym stanowi art. 2 ust. 1a tej ustawy.

Zgodnie z art. 6 ust. 1a tej ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Warunkiem skorzystania z ryczałtowanej formy opodatkowania przychodów z najmu jest, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, złożenie pisemnego oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy, które podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego. Jeżeli podatnik rozpoczyna prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w trakcie roku podatkowego, oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy podatnik może złożyć na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, a jeżeli podatnik nie złożył oświadczenia na podstawie tych przepisów – pisemne oświadczenie składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej lub nie dokonał wyboru innej formy opodatkowania, uważa się, że nadal prowadzi działalność opodatkowaną w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Stosownie do art. 9 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku osiągania przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, przepisy dotyczące oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych stosuje się odpowiednio, z tym że podatnik rozpoczynający osiąganie takich przychodów w trakcie roku podatkowego składa pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za dany rok podatkowy naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika nie później niż do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osiągnął pierwszy przychód z tego tytułu, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód osiągnął w grudniu roku podatkowego.

Przychody z najmu uzyskiwane przez małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, co do zasady podlegają odrębnemu opodatkowaniu. Wskazuje na to treść art. 8 ust. 1 i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 12 ust. 5 i ust. 6 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Stosownie do art. 8 ust. 3 ww. ustawy, zasady, o których mowa w ust. 1 i 2, mają również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 przychody ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, chyba że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z tego źródła przez jednego z nich.

Zgodnie z art. 12 ust. 5 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce w odniesieniu do każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. W razie braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Przepis ust. 5 stosuje się odpowiednio w przypadku osiągania przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1d, w ramach wspólnej własności, wspólnego posiadania, wspólnego użytkowania upraw, hodowli lub chowu lub w ramach wspólnego przedsięwzięcia (art. 12 ust. 5a ww. ustawy). Zasada, o której mowa w ust. 5, ma również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających przychody, o których mowa w art. 6 ust. 1a, chyba że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości przychodu przez jednego z nich (art. 12 ust. 6 ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 7 ww. ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 6, składa się właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego najpóźniej do dnia 20 stycznia roku podatkowego, a w przypadku rozpoczęcia osiągania przychodów w trakcie roku podatkowego w terminie pierwszej wpłaty na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Tak więc przychody małżonków, pomiędzy którymi istnieje wspólność majątkowa, z umowy najmu rzeczy i praw majątkowych, stanowią u każdego z nich przychód w wysokości równej połowie uzyskanego przez oboje małżonków przychodu z tego źródła. Jednakże z brzmienia powołanych przepisów art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 12 ust. 6 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne wynika, że powyższa zasada proporcjonalnego ustalania przychodu nie znajduje zastosowania w przypadku, gdy przedmiot najmu należy do majątku osobistego małżonków; nie występuje wówczas współwłasność.

Zaznaczyć należy, że zgodnie z treścią art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa), obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Natomiast w myśl art. 33 ust. 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

1. przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej,
2. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił,
3. prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom,
4. przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków,
5. prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie,
6. przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość,
7. wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków,
8. przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków,
9. prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy,
10. przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
    
    

Reasumując, majątek osobisty małżonków tworzą wszystkie składniki, które nie wchodzą w skład majątku wspólnego małżonków. Przepis dotyczący wyszczególnienia składników majątkowych majątku osobistego ma charakter katalogu zamkniętego, co oznacza że tylko wymienione w tym przepisie składniki majątkowe mogą być objęte majątkiem osobistym małżonka.

W myśl art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Natomiast w myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Stosownie do art. 206 i 207 powołanej wyżej ustawy Kodeks cywilny, każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Wobec powyższego, małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią.

Wybór zasady opodatkowania całości przychodu przez jednego z małżonków wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 6, obowiązuje przy dokonywaniu wpłat na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych za cały dany rok podatkowy, chyba że w wyniku rozwodu albo orzeczenia przez sąd separacji nastąpił podział majątku wspólnego małżonków i przedmiot umowy przypadł temu z małżonków, na którym nie ciążył obowiązek dokonywania wpłat na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych (art. 12 ust. 8 ww. ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 8a ww. ustawy w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1328), od 1 stycznia 2015 r. wybór zasady opodatkowania całości przychodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 6, dotyczy również lat następnych, chyba że w terminie do 20 stycznia roku podatkowego, małżonkowie zawiadomią w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji z opodatkowania całości przychodu przez jednego z małżonków (art. 12 ust. 8a ww. ustawy).

Za sprawą ww. ustawy zmieniono zatem obowiązek corocznego składania oświadczenia o opodatkowaniu całości przychodu przez jednego z małżonków.

Niezłożenie lub nieterminowe złożenie oświadczenia o opodatkowaniu całości przychodów z najmu u jednego z małżonków będzie oznaczać konieczność opłacania przez każdego z nich podatku dochodowego według skali podatkowej lub ryczałtu od połowy osiągniętego odpowiednio przychodu lub dochodu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, do kwoty 100 000 zł; od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustrój majątkowej wspólności ustawowej. Wnioskodawca wraz z małżonką, są współwłaścicielami czterech mieszkań. Ponadto w ramach majątku odrębnego Wnioskodawca posiada jeszcze jedno mieszkanie, stanowiące Jego majątek osobisty nabyty z części środków pochodzących ze sprzedaży mieszkania pochodzącego z darowizny od Jego rodziców, otrzymanej przed ślubem. Wszystkie ww. mieszkania wynajmowane są wyłącznie na cele mieszkaniowe na podstawie tylko pisemnych umów najmu. W dniu 19 stycznia 2009 r. Wnioskodawca złożył oświadczenia o wyborze zryczałtowanego podatku od niektórych przychodów z tytułu uzyskiwanych przychodów od najmu do właściwego Urzędu Skarbowego. W dniu 18 stycznia 2012 r. małżonka Wnioskodawcy w Urzędzie Skarbowym złożyła również oświadczenie, że wybiera opodatkowanie w formie ryczałtu oraz, że pozostając w związku małżeńskim ze wspólnotą majątkową, całość przychodu uzyskanego z tytułu najmu będzie opodatkowana przez Wnioskodawcę w formie ryczałtu. Od tamtej pory Wnioskodawca co miesiąc wpłaca do Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek i raz w roku w styczniu składa deklarację PIT-28 do właściwego Urzędu Skarbowego. Zakupu mieszkań, Wnioskodawca wraz z żoną, dokonali w celu zabezpieczenia przyszłych potrzeb mieszkaniowych swoich, dzieci, matki Wnioskodawcy, jak również w celu ulokowania oszczędności na czas przejścia w przyszłości na emeryturę - wyłącznie na cele prywatne i osobiste. Mieszkania te nie były nigdy wykorzystywane w działalności gospodarczej. W okresie ich posiadania i wynajmowania nie prowadził ani On, ani Jego żona żadnej pozarolniczej działalności gospodarczej. Najem mieszkań nie ma i nie miał charakteru profesjonalnego i zorganizowanego. Aktywność ograniczała się jedynie do zawarcia umów najmu mieszkań, zgłoszenia wyboru formy opodatkowania w Urzędzie Skarbowym, zapłaty raz w miesiącu podatku do Urzędu Skarbowego i złożenia raz w roku deklaracji PIT-28. Wynajem majątku osobistego nie był podstawowym źródłem dochodu. Podstawowym źródłem dochodów była i jest praca na etacie (umowa o pracę). Wszystkie czynsze najemcy wpłacali i wpłacają wyłącznie na bankowe konto osobiste. Nie są i nie były prowadzone przez Wnioskodawcę, ani zlecane komukolwiek żadne działania mające na celu reklamę, utrzymanie lub pozyskanie najemców. Najemcy byli pozyskiwani poprzez zamieszczanie przez Wnioskodawcę prywatnych ogłoszeń w Internecie (zazwyczaj portal …, wcześniej …), bądź tak zwaną pocztą pantoflową (najemca, jak się wyprowadzał, sam przedstawiał często nowego najemcę, zazwyczaj znajomego z pracy). W ramach zawieranych umów nie jest możliwe podnajmowanie przez najemców mieszkania osobom trzecim. Ponadto mieszkania mogą być wykorzystywane wyłącznie w celach mieszkaniowych. Wnioskodawca żoną nigdy nie podnosili czynszów, nawet jak najemca mieszkał kilka lat, ani ich nie indeksowali. Nigdy nie wynajęli mieszkania firmie zajmującej się dalszym podnajmem na doby, czy krótkie okresy, pomimo że jak zamieszczali ogłoszenie o wynajmie, zgłaszały się takowe firmy i oferowały nawet większe czynsze od oczekiwanych, a mieszkania ze względu na lokalizacje w okolicach wrocławskiego Rynku są zapewne dla tego typu działalności łakomym kąskiem. Wnioskodawca nigdy też nie wynajmował na doby, czy okresy krótkoterminowe, ani nie ma takiego zamiaru w przyszłości, pomimo że przychód byłby co najmniej dwa, czy trzy razy większy. Nie zawierał nawet umów na dostawę Internetu, to najemca sam sobie to załatwiał na podstawie umowy najmu u operatora sieci. W trakcie realizacji umów najmu nie są i nie były podejmowane żadne dodatkowe działania związane z przedmiotem najmu. Raz tylko wynajęte było w 2014 r. na około rok mieszkanie firmie, która wynajęła je na cele mieszkaniowe dla swojego pracownika i na ich żądanie Wnioskodawca musiał wystawiać rachunek raz na miesiąc. Był to jedyny przypadek. Nigdy nie posiłkowali się żadnymi firmami, czy osobami, aby wynajmować swoje mieszkania. Nie korzystają i nie korzystali z biur nieruchomości, czy biur rachunkowych, czy firm administrujących najmem i nikogo nie zatrudniali, ani nie mają takiego zamiaru, bo wynajem prawie w ogóle ich nie angażuje. Wynajmowanie mieszkań traktuje jako wyłączne administrowanie swoim majątkiem prywatnym i jego ochronę. Nie prowadzi w tym zakresie (ani innym) działalności gospodarczej, mieszkań tych nie wprowadził do ewidencji działalności gospodarczej i nie amortyzuje.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz opierając się na przedstawionym stanie faktycznym, należy wskazać, że skoro czynności związane z wynajmem lokali mieszkalnych, o którym mowa we wniosku, nie były podejmowane w sposób przesądzający o prowadzeniu pozarolniczej działalności gospodarczej, to w takiej sytuacji, przychody z tego najmu można zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. najem. Przychody z najmu ww. lokali mieszkalnych podlegają opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w art. 2 ust. 1a oraz art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, według stawki przewidzianej w przepisie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) tej ustawy.

Reasumując, w odniesieniu do okoliczności opisanych w złożonym wniosku, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto należy nadmienić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy, nie dotyczy żony Wnioskodawcy. Zatem żona Wnioskodawcy w celu otrzymania interpretacji powinna złożyć odrębny wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Podkreślić należy, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest badanie i ustalanie, czy najem przedmiotowych mieszkań będzie wypełniał znamiona prowadzenia działalności gospodarczej. Konieczna jest bowiem analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy, a to stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Tutejszy Organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wydając interpretacje indywidualne Organ opiera swoje rozstrzygnięcie wyłącznie o przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku stan faktyczny i przyjmuje argumenty podnoszone przez Wnioskodawcę bez ich weryfikowania. Nie można jednak wykluczyć, że właściwy organ podatkowy prowadząc w przyszłości ewentualne postępowanie podatkowe, po przeanalizowaniu całokształtu zebranego materiału dowodowego, będzie mógł poczynić ustalenia prowadzące go do odmiennych wniosków niż zawarte w niniejszej interpretacji.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.