Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.522.2018.2.AK
z 25 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2018 r. (data wpływu 27 listopada 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 grudnia 2018 r. (data wpływu 21 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu ze sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu ze sprzedaży nieruchomości.

We wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną ryczałtem w zakresie gastronomii (smażalnia oraz kawiarnia). Działalność była prowadzona w budynku przeznaczonym do realizacji usług komercyjnych z dopuszczeniem mieszkania właściciela stanowiącym własność Wnioskodawczyni (objęty wspólnością małżeńską). Budynek został wybudowany i oddany do użytku w 1998 r. W budynku poza prowadzeniem działalności gospodarczej mieszkała Wnioskodawczyni wraz z mężem. Lokal nigdy nie był majątkiem firmowym, nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Obecnie Wnioskodawczyni zamierza go sprzedać.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że budynek jest obiektem w części użytkowym oraz w części mieszkalnym:

• część mieszkalna – 100 m2
• część użytkowa pod działalność gospodarczą - 86 m2
• część pozostała - 32,44 m2

Budynek został wybudowany w 1998 r., natomiast został oddany do użytku w 2002 r. Część budynku była wykorzystywana w prowadzonej działalności od 1998 r. do dziś (działalność sezonowa).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż budynku będzie podlegać opodatkowaniu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż budynku obejmującego część użytkową jak i mieszkalną z uwagi na upływ czasu nie będzie podlegać opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 1 pkt 1 ustawy z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (dalej u.z.p.d.f.) ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą.

Opodatkowanie niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne na podstawie przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym jest wyjątkiem od generalnej zasady opodatkowania na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 6 ust. 1 u.z.p.d.f. podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają przychody osób fizycznych z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym, z zastrzeżeniem ust. le i 1f w tym również, gdy działalność ta jest prowadzona w formie spółki cywilnej osób fizycznych lub spółki jawnej osób fizycznych, zwanych dalej „spółką”.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej podlegającymi opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych są przychody w rozumieniu przepisu art. 14 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej u.p.d.o.f.).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane po wyłączeniu wartości zwróconych towarów udzielonych bonifikat i skont oraz należnego podatku VAT u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem VAT. Jednocześnie art. 14 ust. 2 tej u.p.d.o.f. stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również

• przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi oraz wartościami niematerialnymi i prawnymi,
• dotacje, subwencje, dopłaty inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków,
• różnice kursowe,
• otrzymane kary umowne
• odsetki od środków na rachunkach bankowych utrzymywanych w związku z wykonywaną działalnością
• wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125,
• otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarcza lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

Zasady opodatkowania przychodów uzyskanych przez podatników objętych ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych z odpłatnego zbycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych reguluje art. 12 ust. 10 u.z.p.d.f. Zgodnie z tym przepisem w przypadku odpłatnego zbycia praw majątkowych lub nieruchomości będących:

• środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.
• składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym z wyłączeniem składników, których wartość początkowa, ustalona zgodnie z art. 22g ustawy o podatku dochodowym nie przekracza 1500 zł,
• składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
• składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które nie podlegają ujęciu w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych
• bez względu na okres ich nabycia - ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 10% uzyskanego przychodu, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z pozarolniczej działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu w którym składnik majątku został wycofany z działalności, i dniem jego zbycia nie upłynęło sześć lat.

Przepis ten dotyczy zatem m.in. sprzedaży nieruchomości i praw wykorzystywanych w działalności gospodarczej opodatkowanej w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającym ujęciu w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Jak widać ustawodawca w sposób jasny (jednoznaczny) wskazuje, że niezbędne jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek do uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej

1. sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza),
2. ujętego w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (przesłanka druga).

W przedstawionej sytuacji warunki wskazane powyżej nie zostały spełnione a zatem uzyskanego przychodu ze sprzedaży nieruchomości nie należy traktować jako przychodu z działalności gospodarczej. Stanowisko takie w licznych orzeczeniach potwierdzone zostało w orzecznictwie sądowym. Przykładem może być uchwała NSA w składzie 7 sędziów z dnia 27 lutego 2014 r. sygn. akt II EPS 8/13. w której stwierdzono „(...) W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. „a” ustawy z dnia 26 licea 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z pózn. zm.) odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy (..)”.

Zatem odpłatne zbycie nieruchomości wykorzystywanej na potrzeby związane z działalnością gospodarczą która nie była środkiem trwałym, nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej. Należy dodać, że toczący się spór dotyczył nieruchomości użytkowych, a podjęta uchwała jest wynikiem działania Rzecznika Praw Obywatelskich który dnia 1 sierpnia 2014 r. złożył wniosek do NSA o rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego w omawianej sprawie.

Podobne stanowisko zaprezentował NSA w wyroku z dnia 8 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1545/10 gdzie sąd orzekł, że dla zakwalifikowania przychodu ze sprzedaży jako uzyskanego z działalności gospodarczej konieczne jest spełnienie następujących przesłanek:

• przedmiotem sprzedaży powinien być środek trwały,
• środek trwały musi zostać ujęty w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Dlatego też należy uznać, iż do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości użytkowo – mieszkalnej będzie miała zastosowanie ogólna zasada wynikająca z art. 10 ust. 1 pkt 8) ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. 2018 poz. 1509 ze zm.) - dalej u.p.d.o.f.

Zgodnie przywołanym przepisem przychód ze sprzedaży nieruchomości należy zaliczyć do odrębnego źródła przychodów, jakim jest przychód z odpłatnego zbycia

• budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku,
• lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu,
• gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z ww. budynkiem lub lokalem,
• spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz
• prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Opodatkowanie przychodu ze zbycia takich nieruchomości wystąpi tylko wtedy, gdy zostaną one zbyte przed upływem 5 lat licząc od końca roku, w którym nastąpiło ich nabycie lub wybudowanie.

W konsekwencji w opisanej sytuacji zbycia nieruchomości (budynku użytkowo-mieszkalnego) będzie wolne od podatku dochodowego z uwagi na upływ 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego wybudowanie.

Również organy podatkowe potwierdzają, iż sprzedaż budynku po upływie 5 lat powoduje, że otrzymany przychód nie podlega opodatkowaniu.

Przykładem może być pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 8 kwietnia 2016 r. sygn. ITPB2/4511-26/16/MM w którym możemy przeczytać:

„ (…) Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni w 1996 r., nabyła nieruchomość rolną i obecnie zamierza dokonać jej sprzedaży podmiotowi realizującemu inwestycję polegającą na budowie i eksploatacji zespołu turbin wiatrowych, poprzez umiejscowienie ich w gondolach zamocowanych na masztach, które będą z kolei posadowione na fundamentach osadzonych w gruncie oraz wykonaniu placów montażowo-serwisowych i wewnętrznych dróg dojazdowych. Teren nieruchomości objęty jest obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym uchwałą, w sprawie uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego dla siłowni wiatrowych, którego część szczegółowa w zakresie ustaleń funkcjonalno-przestrzennych wyznacza teren na lokalizację siłowni wiatrowych wraz z drogami i niezbędną infrastrukturą techniczną, w obrębie terenów rolnych.

Mając na uwadze powyższe sprzedaż nieruchomości, która została przez Wnioskodawczynię nabyta w 1995 r. nie stanowi źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem zostanie dokonana po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego w którym nastąpiło jej nabycie, a w konsekwencji - w sytuacji gdy ww. sprzedaż nie zostanie dokonana w wykonywaniu działalności gospodarczej - nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Zatem niezależnie od celu w jakim nabywca zakupił od Wnioskodawczyni ww. nieruchomości, od kwoty uzyskanej z tej sprzedaży ani od zaliczek pobranych na poczet ww. sprzedaży Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego (…)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wyliczenie tytułów powstawania źródeł przychodów ma na celu ich pogrupowanie według odpowiedniego charakteru, co w konsekwencji prowadzi do odmiennego traktowania tychże źródeł.

Klasyfikacja przychodu do danego źródła przychodów powoduje określone konsekwencje podatkowe, w tym również w zakresie możliwości wyboru formy opodatkowania. Możliwość wyboru formy opodatkowania mają m.in. podatnicy osiągający przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, t.j. ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8 ww. ustawy odrębnymi źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3)
  
• odpłatne zbycie z zastrzeżeniem ust. 2:
  

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany (art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy).

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że - dokonane poza działalnością gospodarczą - odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 powołanej ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
   
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
   
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
   
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

• wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika zatem, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy), jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

O tym, jaki składnik majątku stanowi środek trwały, decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Ponadto w myśl art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów (pkt 1),
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu (pkt 2),

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W świetle powyższego stwierdzić należy, o kwalifikacji przychodu z planowanego zbycia do źródła przychodu jakim jest działalność gospodarcza decyduje fakt, że budynek niemieszkalny spełnia ustawowe kryteria uznania za środek trwały i jako taki podlega ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z brzmieniem art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 43) ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą.

W myśl art. 6 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają przychody osób fizycznych lub przedsiębiorstw w spadku z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 7a ust. 4 lub art. 14 ustawy o podatku dochodowym, z zastrzeżeniem ust. 1e i 1f, w tym również gdy działalność ta jest prowadzona w formie spółki cywilnej osób fizycznych, spółki cywilnej osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku lub spółki jawnej osób fizycznych, zwanych dalej „spółką”. Do przychodów przedsiębiorstwa w spadku nie stosuje się przepisu art. 12 ust. 10a.

Stosownie natomiast do treści art. 12 ust. 10 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, w przypadku odpłatnego zbycia praw majątkowych lub nieruchomości będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa, ustalona zgodnie z art. 22g ustawy o podatku dochodowym, nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które nie podlegają ujęciu w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- bez względu na okres ich nabycia - ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 10% uzyskanego przychodu, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z pozarolniczej działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składnik majątku został wycofany z działalności, i dniem jego zbycia nie upłynęło 6 lat.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, podatnicy oraz spółki, których wspólnicy są opodatkowani w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, są obowiązani posiadać i przechowywać dowody zakupu towarów, prowadzić wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz, odrębnie za każdy rok podatkowy, ewidencję przychodów, zwaną dalej „ewidencją”, z zastrzeżeniem ust. 3.

Z przedstawionego we wniosku oraz uzupełnieniu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, w zakresie gastronomii (smażalnia oraz kawiarnia). Budynek w którym działalność jest prowadzona nie był ujęty w wykazie środków trwałych. Obecnie Wnioskodawczyni zamierza go sprzedać.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że budynek jest obiektem w części użytkowym oraz w części mieszkalnym:

• część mieszkalna – 100 m2
• część użytkowa pod działalność gospodarczą - 86 m2
• część pozostała - 32,44 m2

Odnosząc się do powyższego zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji budynku mieszkalnego, zatem w tym miejscu należy wskazać na przepis zawarty w pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), który stanowi, iż budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych.

W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Jak wynika z objaśnień do Klasyfikacji Środków Trwałych – rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U Nr 112, poz. 1317 ze zmianami) podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na podstawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), co znalazło swój wyraz w powiązaniu każdej pozycji Klasyfikacji Środków Trwałych z odpowiednimi grupowaniami tej klasyfikacji.

O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano – adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnych przeznaczeniach o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz zaprezentowane zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że budynek określony przez Wnioskodawcę, w rozumieniu wyżej cytowanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, należy zakwalifikować jako budynek niemieszkalny, ponieważ jego powierzchnia użytkowa wykorzystywana na cele mieszkalne wynosi zajmuje 100 m2, natomiast na cele niemieszkalne wykorzystywana jest powierzchnia użytkowa 118,44 m2. Oznacza to, że mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej budynku wykorzystywana jest na cele mieszkalne i tym samym budynek ten winien być klasyfikowany jako budynek niemieszkalny.

Z uwagi na to, że część użytkowa budynku wykorzystywana była w działalności gospodarczej, stanowił on środek trwały podlegający w ujęciu w wykazie środków trwałych.

Przychód uzyskany ze sprzedaży tego budynku należy w związku z tym zakwalifikować do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie cyt. art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma tutaj znaczenia data nabycia budynku, jak również to czy został wprowadzony, czy też nie do wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości niemieszkalnej wykorzystywanej na potrzeby działalności gospodarczej podlegał będzie zatem opodatkowaniu wraz z pozostałymi dochodami z tej działalności zgodnie z formą opodatkowania wybraną przez Wnioskodawczynię na rok podatkowy, w którym nastąpiła sprzedaż. Z treści wniosku wynika, że w momencie dokonania przez Wnioskodawcę sprzedaży wskazanej nieruchomości, przychody z działalności będzie Ona rozliczała w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Przychód ze sprzedaży budynku Wnioskodawczyni winna zatem opodatkować wg stawki 10%, tj. na zasadach określonych w art. 12 ust. 10 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Końcowo, odnosząc się do orzecznictwa, na które powołuje się Wnioskodawczyni we własnym stanowisku w sprawie, wskazać należy, że przytoczona uchwała i wyrok NSA wydane zostały w odmiennym stanie prawnym, natomiast powołana we wniosku interpretacja indywidualna dotyczyła odmiennego stanu faktycznego.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznaczyć również należy, że tut. Organ nie jest uprawniony do dokonywania analizy załączonych do wniosku dokumentów, a interpretację wydaje w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), co wynika wprost z przepisu art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Tym samym dołączone do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.