Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.321.2021.1.BD
z 24 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 czerwca 2021 r. (data wpływu 5 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce jest dla Wnioskodawcy kwota zawierająca podatek VAT należny, wynikający z wystawionych faktur sprzedażowych zawierających VAT ustalony zgodnie z brytyjskimi przepisami - jest nieprawidłowe,
• do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć kwotę brutto, tj. powiększoną o VAT z faktur kosztowych na towary nabywane przez Spółkę w Wielkiej Brytanii - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce jest dla Wnioskodawcy kwota zawierająca podatek VAT należny, wynikający z wystawionych faktur sprzedażowych zawierających VAT ustalony zgodnie z brytyjskimi przepisami,
• do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć kwotę brutto, tj. powiększoną o VAT z faktur kosztowych na towary nabywane przez Spółkę w Wielkiej Brytanii.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki prawa handlowego (spółka kapitałowa) i należy do międzynarodowej grupy kapitałowej.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest przede wszystkim produkcja i sprzedaż podzespołów wykorzystywanych w przemyśle motoryzacyjnym. Wnioskodawca dostarcza swoje produkty do największych koncernów samochodowych na świecie, w tym prowadzi również wymianę handlową z kontrahentami z Wielkiej Brytanii.

W związku z powyższym na mocy prawa obowiązującego w Wielkiej Brytanii od dnia 1 stycznia 2021 r., podatnik zobligowany był do zarejestrowania się jako podatnik podatku Value Added Tax (odpowiednik polskiego VAT, dalej: „UK VAT”), posiada zatem numer rejestracyjny NIP GB i numer identyfikacyjny przedsiębiorcy EORI.

Spółka Wnioskodawcy prowadzi sprzedaż podlegającą UK VAT z zastosowaniem stawki 20%. W konsekwencji Spółka Wnioskodawcy jest w posiadaniu faktur sprzedaży zgodnie z brytyjskimi przepisami na kwotę netto powiększoną o 20% UK VAT. Następnie, wykazany na fakturze podatek UK VAT Spółka odprowadza do brytyjskiego organu podatkowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce jest dla Wnioskodawcy kwota zawierająca podatek UK VAT należny, wynikający z wystawionych faktur sprzedażowych zawierających UK VAT?
2. Czy w przypadku, gdy przedmiotem opodatkowania od osób prawnych jest kwota zawierająca podatek UK VAT, to do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć kwotę brutto, tj. powiększoną o UK VAT z faktur kosztowych na towary nabywane przez Spółkę w Wielkiej Brytanii?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nie podlega wątpliwości, że wskutek wystąpienia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, po zakończeniu okresu przejściowego, od dnia 1 stycznia 2021 r. państwo to nie jest już uczestnikiem systemu zharmonizowanego. Nie mniej jednak, podobnie jak w przypadku podatku od wartości dodanej obowiązującego na terenie Norwegii, podatek UK VAT jest podatkiem od towarów i usług, w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług - art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT.

Ustawa o CIT nie uściśla jednak pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca w treści art. 12 ust. 1 ustawy o CIT wskazał jedynie przykładowe przysporzenia, zaliczane do tej kategorii. Niemniej jednak z treści art. 12 ustawy o CIT wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny, w konsekwencji każdorazowy wydatek ponoszony przez podatnika, winien podlegać indywidualnej analizie celem dokonania jego właściwej kwalifikacji.

Inaczej ma się to w sytuacji, gdy ustawa wyraźnie wskazuje przynależność konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów bądź wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. Pozostałe przypadki wymagają przeprowadzenia analizy istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania. W związku z powyższym, celem kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został on poniesiony.

Wydatek podatnika winien być zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku me została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

• podatek naliczony:
  
  • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
  • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
• podatek należny:
  
  • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług: kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
  • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
  • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości.

Przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. W konsekwencji, celem interpretacji w kontekście przepisów ustawy o CIT, należy odnieść się co przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 4a pkt 7 ustawy o CIT, ilekroć mowa jest o „ustawie o podatku od towarów i usług” rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, 568, 1065 i 1106). Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT, należy interpretować wraz z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Państwami członkowskimi są państwa członkowskie Unii Europejskiej.

Za terytorium państwa członkowskiego, zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o VAT, należy rozumieć terytorium państw wchodzących w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Stosownie natomiast do art. 2 pkt 3 przedmiotowej ustawy jako terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej, podczas gdy na podstawie art. 2 pkt 5 tejże ustawy poprzez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa nie wchodzące w skład terytorium Wspólnoty. Należy przypomnieć, że Wielka Brytania była członkiem UE i jej podatek od wartości dodanej oparty był na dyrektywie unijnej.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym w Polsce. Wnioskodawca prowadzi i zamierza kontynuować wymianę handlową towarów z kontrahentami mającymi siedzibę na terytorium Wielkiej Brytanii. Zgodnie z obowiązującym na terenie Wielkiej Brytanii prawem, Wnioskodawca był zobowiązany zarejestrować się jako podatnik podatku Value Added Tax (UK VAT), odpowiednika polskiego VAT. Wnioskodawca zamierza prowadzić sprzedaż podlegającą UK VAT z zastosowaniem odpowiedniej stawki, a w związku z czym będzie wystawiał faktury na kwotę netto powiększoną o UK VAT. Następnie wykazany na fakturze podatek UK VAT Spółka odprowadzi do brytyjskiego organu podatkowego.

Należy podkreślić, iż sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku pośredniego funkcjonującego wyłącznie na terytorium Polski, który w przypadku innych państw funkcjonuje (obowiązuje) pod innymi nazwami. W przypadku państw członkowskich Unii Europejskiej funkcjonuje pod pojęciem podatku od wartości dodanej.

Wielka Brytania z dniem 31 stycznia 2020 r. wystąpiła z Unii Europejskiej. W okresie od 1 lutego do 31 grudnia 2020 r. trwał okres przejściowy, zgodnie z którym warunki handlu UE z Wielką Brytanią nie ulegały zmianie. Po zakończeniu okresu przejściowego, w rozumieniu ustawy o podatku VAT, Wielka Brytania winna być traktowana jako terytorium państwa trzeciego nie mniej jednak z uwagi na fakt, że podatek ten był oparty na dyrektywie unijnej należy go nadal traktować jak podatek od wartości dodanej, o którym mowa ww. przepisie. Podatek UK VAT nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium Wielkiej Brytanii może zatem być w dalszym ciągu utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, lub z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w państwach członkowskich UE, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że uzyskane przez Wnioskodawcę przychody wynikające z faktur zawierających UK VAT, nie będą powiększane o tamtejszy podatek VAT. Analogicznie w przypadku otrzymywania przez Wnioskodawcę faktur za towary nabywane przez niego w Wielkiej Brytanii, dokumentujących poniesione koszty, wskazać należy, że przytoczony powyżej art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowanie.

Reasumując, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca nie jest zobowiązany uwzględniać:

• w przychodach podatkowych - wartości faktur z tytułu wykonywanych usług w kwocie brutto (przychód należny);
• w kosztach uzyskania przychodów - wartość faktur dokumentujących poniesione koszty w kwocie brutto (koszt poniesiony)

-gdyż w przedstawionej sytuacji podatek VAT płatny w Wielkiej Brytanii jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług, o którym mowa ww. przepisach.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z wyrokiem WSA w Gdańsku z dnia 16 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 1152/20, który dotyczył podatku norweskiego: „W ocenie Sądu, brak jest przepisu, który nakazywałby wprost rozpoznanie przychodu z tytułu podatku MVA, który - na co zwracał uwagę wnioskodawca - nie powoduje definitywnego przysporzenia po stronie Spółki. Reasumując, zdaniem Sądu, wskazane w skardze przepisy powinny być interpretowane w duchu IV Dyrektywy z uwzględnieniem Umowy pomiędzy UE, a Królestwem Norwegii. Przyjmując taki sposób wykładni należało dojść do wniosku, że pojęcie podatku od towarów i usług w PDP obejmuje swoim zakresem norweski podatek VAT. W konsekwencji przy ustalaniu przychodu należałoby pominąć ten podatek, a przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodu podatek ten należałoby wyłączyć z kosztów”.

Skoro podatek norweski dla celów CIT należy traktować na równi z podatkiem od towarów i usług to tym bardziej należałoby tak traktować podatek brytyjski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. ,poz. 1406 ze zm. - dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług (art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT).

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 ustawy o CIT wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
     
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
     
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
     od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości.

Przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

I tak, zgodnie z art. 4a pkt 7 ustawy o CIT, ilekroć mowa jest o „ustawie o podatku od towarów i usług” rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, 568, 1065 i 1106).

Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 2 pkt 3 ww. ustawy, jako terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa nie wchodzące w skład terytorium Wspólnoty.

Wskazać przy tym należy, że sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku pośredniego funkcjonującego wyłącznie na terytorium Polski, który w przypadku innych państw funkcjonuje (obowiązuje) pod innymi nazwami. W przypadku państw członkowskich Unii Europejskiej funkcjonuje pod pojęciem podatku od wartości dodanej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka prowadzi i zamierza kontynuować wymianę handlową towarów z kontrahentami mającymi siedzibę na terytorium Wielkiej Brytanii. Z uwagi na powyższe, zgodnie z obowiązującym na terenie Wielkiej Brytanii prawem, Wnioskodawca był zobowiązany zarejestrować się jako podatnik podatku Value Added Tax (UK VAT), odpowiednika polskiego podatku VAT. Wnioskodawca zamierza prowadzić sprzedaż podlegającą UK VAT z zastosowaniem odpowiedniej stawki, a w związku z czym będzie wystawiał faktury na kwotę netto powiększoną o UK VAT. Następnie wykazany na fakturze podatek UK VAT Spółka odprowadzi do brytyjskiego organu podatkowego.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia, czy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce jest dla Wnioskodawcy kwota zawierająca podatek VAT należny, wynikający z wystawionych faktur sprzedażowych zawierających VAT ustalony zgodnie z brytyjskimi przepisami, a także czy do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć kwotę brutto, tj. powiększoną o VAT z faktur kosztowych na towary nabywane przez Spółkę w Wielkiej Brytanii.

Odnosząc powyższe okoliczności na grunt niniejszej sprawy, zauważyć należy, że Wielka Brytania nie jest obecnie państwem członkowskim Unii Europejskiej. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług Wielką Brytanię należy traktować jako terytorium państwa trzeciego. Po „wyjściu” Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, podatek nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium Wielkiej Brytanii, nie może być utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, ani z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie można zgodzić się z argumentami Wnioskodawcy, w których wywodzi On, że z uwagi na fakt, iż obowiązujący w Wielkiej Brytanii podatek VAT był oparty na Dyrektywie unijnej należy nadal traktować go jako podatek od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT, jak ma to miejsce w przypadku państw członkowskich Unii Europejskiej. Zauważyć bowiem należy, że w tym przypadku Wnioskodawca zupełnie pomija fakt, iż z dniem 1 stycznia 2021 r. Wielka Brytania nie jest już członkiem Unii Europejskiej.

Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz. Urz. UE C 384 I z 12 listopada 2019 r., str. 1; dalej: „Umowa Brexitowa”) jest to porozumienie o charakterze międzynarodowym, na podstawie którego Wielka Brytania opuściła Unię Europejską – w art. 126 przewiduje, że: „obowiązuje okres przejściowy lub okres wdrażania, który rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej Umowy i kończy się w dniu 31 grudnia 2020 r.”.

Zgodnie zatem z brzmieniem Umowy Brexitowej, okres przejściowy zakończył się 31 grudnia 2020 r. Wskazać także należy, że Wielka Brytania w myśl Umowy Brexitowej, opuściła Unię Europejską.

Wdrażając postanowienia Umowy Brexitowej do polskiego ustawodawstwa, uchwalano ustawę z dnia 19 lipca 2019 r. o okresie przejściowym, o którym mowa w Umowie o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. z 2019 r., poz. 1516; dalej: „Ustawa Brexitowa”).

Ustawa Brexitowa weszła w życie, w dniu w którym weszła w życie również Umowa Brexitowa, który to dzień został ogłoszony w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej (art. 3 i 4 Ustawy Brexitowej). Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie wejścia w życie Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (M.P. 2020 poz. 107), dniem wejścia w życie Umowy Brexitowej oraz Ustawy Brexitowej jest 1 lutego 2020 r.

Art. 1 Ustawy Brexitowej stanowi, że ilekroć w przepisach odrębnych jest mowa o państwie członkowskim Unii Europejskiej lub Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej, w okresie przejściowym, o którym mowa w art. 126 Umowy Brexitowej, rozumie się przez to również Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Jednocześnie, w myśl art. 127 ust. 1 Umowy Brexitowej, o ile Umowa Brexitowa nie stanowi inaczej, w okresie przejściowym prawo Unii ma zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i na jego terytorium. W okresie przejściowym prawo Unii mające zastosowanie zgodnie z ust. 1 wywołuje takie same skutki prawne w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie, jakie wywołuje w Unii i w jej państwach członkowskich, oraz jest stosowane zgodnie z tymi samymi metodami i ogólnymi zasadami, jak te mające zastosowanie w Unii (art. 127 ust. 3 Umowy Brexitowej).

Zatem, w okresie od 1 lutego 2020 r. (tj. od dnia wejścia w życie Umowy Brexitowej) do końca okresu przejściowego z art. 126 Umowy Brexitowej (do dnia 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania była w dalszym ciągu traktowana jako państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Natomiast, z dniem 1 stycznia 2021 r. w wyniku zakończenia procesu opuszczania przez Wielką Brytanię struktur Unii Europejskiej, stała się krajem nienależącym do Unii Europejskiej.

Na powyższe wskazuje także stanowisko z broszury informacyjnej zamieszczonej na stronie internetowej Ministerstwa Finansów, pt. „Konsekwencje na gruncie VAT upływu okresu przejściowego po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej”: „Po upływie okresu przejściowego (który zakończył się 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania będzie dla celów VAT traktowana jako państwo trzecie, z zastrzeżeniem postanowień Protokołu w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej, zgodnie z którym na terytorium Irlandii Północnej w dalszym ciągu będą obowiązywać unijne regulacje VAT w odniesieniu do towarów (zastrzeżenie to nie obejmuje świadczenia usług)”.

Ponadto z ww. broszury wynika, że: „Po zakończeniu okresu przejściowego unijne i krajowe przepisy o VAT dotyczące przemieszczeń (dostaw) towarów dokonywanych pomiędzy państwami UE nie będą miały zastosowania do obrotu towarowego między państwami członkowskimi (UE-27) a Zjednoczonym Królestwem (z wyjątkiem terytorium Irlandii Północnej)”.

Powyższe skutkuje tym, że brytyjski podatek VAT po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej i zakończeniu tzw. okresu przejściowego nie jest uznawany za podatek od wartości dodanej obowiązujący na terytorium Unii Europejskiej. Zatem, od 1 stycznia 2021 r. do brytyjskiego podatku VAT, nie może mieć zastosowania stanowisko odnoszące się do podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych niż Rzeczpospolita Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w świetle literalnego brzmienia cytowanych powyżej przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Wnioskodawcę przychody, pomniejszać o podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wskazano powyżej, podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT. Nie może być również utożsamiany z podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego, podatek zapłacony przez Wnioskodawcę na terytorium Wielkiej Brytanii nie może stanowić podstawy do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce.

Zatem, przychodem Wnioskodawcy będzie wynikająca z wystawionych faktur kwota brutto, tj. razem z brytyjskim podatkiem VAT, bowiem art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT nie ma zastosowania do podatku rozliczanego na terytorium Wielkiej Brytanii.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące ustalenia, czy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce jest dla Wnioskodawcy kwota zawierająca podatek VAT należny, wynikający z wystawionych faktur sprzedażowych zawierających VAT ustalony zgodnie z brytyjskimi przepisami jest nieprawidłowe.

Analogicznie należy postąpić w przypadku kosztów uzyskania przychodów. Wskazać należy, że cyt. powyżej art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem dotyczy on podatku od towarów i usług, a nie podatku płaconego na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wyżej wyjaśniono, podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej nie można utożsamiać z podatkiem obowiązującym na terytorium Wielkiej Brytanii.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do wydatków ponoszonych na terytorium Wielkiej Brytanii zastosowanie znajdą zasady ogólne zaliczenia wydatków w ciężar kosztów podatkowych określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji, jeżeli spełnione zostaną warunki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii w kwocie brutto, tj. powiększonej o zapłacony brytyjski podatek VAT. Zasada ta dotyczy także zapłaconego do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjskiego VAT z tytułu wystawionych przez Wnioskodawcę faktur sprzedażowych.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące ustalenia, czy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce jest dla Wnioskodawcy kwota zawierająca podatek VAT należny, wynikający z wystawionych faktur sprzedażowych zawierających VAT ustalony zgodnie z brytyjskimi przepisami jest nieprawidłowe.

Podsumowując, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca jest zobowiązany uwzględniać w przychodach podatkowych - wartość faktur wystawionych na terytorium Wielkiej Brytanii z tytułu sprzedaży towarów w kwocie brutto (przychód należny), tj. w kwocie powiększonej o brytyjski VAT. Natomiast w kosztach uzyskania przychodów powinien uwzględnić wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii z tytułu zakupu towarów wraz z zapłaconym przez Spółkę podatkiem VAT, czyli koszty poniesione w kwocie brutto, a także zapłacony przez Wnioskodawcę do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjski VAT z tytułu wystawionych przez Wnioskodawcę faktur sprzedażowych.

W przedstawionej sytuacji nie mają bowiem zastosowania odpowiednie regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszące się do podatku od towarów i usług.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

• przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce jest dla Wnioskodawcy kwota zawierająca podatek VAT należny, wynikający z wystawionych faktur sprzedażowych zawierających VAT ustalony zgodnie z brytyjskimi przepisami,
• do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć kwotę brutto, tj. powiększoną o VAT z faktur kosztowych na towary nabywane przez Spółkę w Wielkiej Brytanii

-jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku sądu administracyjnego należy wskazać, że nie jest on wiążący dla organu podatkowego. Orzeczenie to dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, innym niż przedstawiony we wniosku, i tylko w tej sprawie wydane rozstrzygnięcie jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.