Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-862/12/PC
z 16 października 2012 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z dnia 03 lipca 2012r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2012r. (data wpływu do tut. Biura 16 lipca 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi na mocy ugody sądowej w związku z rozwiązaniem umowy o pracę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lipca 2012 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi na mocy ugody sądowej w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Prezes Zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej „spółka") był zatrudniony w spółce na podstawie umowy o pracę (dalej „pracownik"). Spółka zdecydowała się na złożenie oświadczenia o rozwiązaniu z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 kodeksu pracy (dalej: „kp").

W związku z powyższym, pracownik pozwał Spółkę o przywrócenie go do pracy i odszkodowanie w wysokości 25.000,00 zł miesięcznie za każdy okres pozostawania przez pracownika bez pracy lub alternatywnie o zasądzenia odszkodowania w wysokości 300.000,00zł. W wyniku rozmów ugodowych, została zawarta ugoda sądowa, na mocy której Spółka zobowiązała się do zapłaty pracownikowi odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy w wysokości 35.000 euro oraz zmieniono podstawę rozwiązania umowy o pracę w ten sposób, że została ona rozwiązana za porozumieniem stron, a także strony zrezygnowały względem siebie ze wszelkich innych roszczeń, objętych postępowaniem sądowym. Odszkodowanie zostało przyznane pracownikowi na podstawie art. 45 § 1 kp.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota wypłacona pracownikowi tytułem odszkodowania na podstawie zawartej przez strony ugody sądowej jest kosztem uzyskania przychodu Spółki, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza że aby dany koszt można było zaliczyć jako koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione dwa warunki:

  1. koszt nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 CIT,
  2. koszt musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

spełnienie pierwszego z warunków, polega na ustaleniu, czy poniesione koszty zostały wymienione w wyliczeniu, wyłączającym możliwość zaliczenia danych kosztów do kosztów uzyskania przychodów. powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie w art. 16 ust. 1 CIT, są kosztami uzyskania przychodów, o ile zostaną spełnione pozostałe warunki z art. 15 ust. 1 CIT.

Realizacja drugiego warunku wiąże się z ustaleniem związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionymi kosztami a przychodem lub zabezpieczeniem funkcjonowania źródła przychodów. Związek przyczynowo - skutkowy musi się odnosić nie tylko do samego faktu prowadzonej działalności, ale również musi istnieć związek, wpływ na osiągnięty w danym roku podatkowym przychód.

Należy zwrócić uwagę, że ustawodawca posłużył się pojęciem „w celu osiągnięcia przychodów", co jednoznacznie przesądza fakt, że do uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu istotny jest cel jego poniesienia, a nie skutek. W orzecznictwie Sądów Administracyjnych ukształtowała się wykładnia art. 15 ust. 1 CIT, jaką zaprezentowano w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 czerwca 2007r., sygn. akt II FPS 8/06. Warunkiem zaliczenia poniesionych kosztów jako kosztów uzyskania przychodu jest ich celowe ponoszenie przez podatnika dla osiągnięcia przychodów. W art. 15 ust. 1 CIT ustawodawca posłużył się pojęciem „przychodów” a nie „przychodu”. Liczba mnoga, w której użyto to słowo, wskazuje, że aby jakiś wydatek uznać za koszt w rozumieniu art. 15 ust. 1 CIT, nie trzeba wykazywać zależności między nim, a powstaniem lub powiększeniem konkretnego przychodu. Powołując się na poglądy doktryny, Sąd stwierdził, że nie zawsze poniesienie wydatku przynosi wymierny przychód. Istotne jest natomiast to, że kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów tak, aby przynosiło ono przychody także w przyszłości. W ramach tej kategorii wydatków mieszczą się niewątpliwie także wydatki, wskutek których podatnik uzyska oszczędności albo uniknie ciężarów większych od rzeczywiście poniesionych.

Dodatkowo, ustawodawca, ustalając dalsze reguły zaliczania kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów do kosztów uzyskania przychodów, zaznacza wprost, w art. 15 ust. 4g CIT, że zapisowi temu podlegają należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „PIT”).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 PIT, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładacza, emerytura lub renta. Rozwinięciem tego przepisu jest właśnie art. 12 ust. 1 PIT, który stwierdza, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Użyty w dalszej części przepisu zwrot „w szczególności” oznacza, iż wymienione w nim kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Innymi słowy, o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik aktualnie lub w przeszłości związany z pracodawcą czy też inna osoba nie związana z pracodawcą, co zostało potwierdzone w stanowisku Ministra Finansów w wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach interpretacji indywidualnej z dnia 4 listopada 2011 r. nr IBPBII/1/415-735/11/AŻ. Również w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, który potwierdził to w wyrokach z dnia 24 czerwca 2009 r., sygn. akt II FSK 251/08 oraz z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt II FSK 882/10, zostało wskazane, że o zakwalifikowaniu świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy decyduje to, czy określone świadczenie może otrzymać wyłącznie pracownik, czy również inna osoba nie związana tego rodzaju stosunkiem prawnym. Istotne jest to, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia ze stosunkiem pracy. Natomiast irrelewantne w tym miejscu dla pracodawcy jest, czy konkretny przychód uzyskany przez pracownika w związku ze stosunkiem pracy będzie opodatkowany, czy też zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 PIT.

Odnosząc się do zdarzenia, które zaszło w opisywanym stanie faktycznym, a mianowicie do wypłaty odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy na podstawie zawartej ugody sądowej, należy stwierdzić, że koszt poniesiony przez Spółkę nie zawiera się w wyliczeniu wyłączeń zawartym w art. 16 CIT. W związku z powyższym oczywistym jest, że pierwsza z przesłanek została spełniona.

Jednakże, aby Spółka mogła dany koszt zaliczyć w poczet kosztów uzyskania przychodu, koniecznym jest spełnienie łączne obu przesłanek. W związku z tym należy stwierdzić, co następuje.

Po pierwsze, niewątpliwym jest, że wypłacone odszkodowanie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy, które spowodowało u niego powstanie przysporzenia majątkowego i miało swoje źródło w łączącym go ze Spółką w przeszłości stosunku pracy. Nie ulega wątpliwości, że osoba nie związana aktualnie lub w przeszłości z pracodawcą nie mogłaby otrzymać od Spółki takiego odszkodowania. Dlatego też, wypłata odszkodowania jest przychodem pracownika ze stosunku pracy, co powoduje jednocześnie, że dla Spółki jest to koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4g CIT.

Zgodnie z opisanymi na początku warunkami, należy również ustalić związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy poniesionymi kosztami, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowania albo zabezpieczenie źródła przychodu. Do stwierdzenia takiego związku konieczne jest wykazanie celu, a nie skutku. Spółka nie musi wykazać powstania lub powiększenia się konkretnego przychodu - działanie Spółki powinno być natomiast skierowane na cel, jakim jest osiągnięcie przychodu, zwiększenie go, zabezpieczenie czy zachowanie źródła przychodów. Dlatego też koszt poniesiony przez Spółkę, w formie wypłaconego odszkodowania byłemu pracownikowi będzie bez wątpienia takim kosztem. Został on bowiem poniesiony w celu uniknięcia ciężarów większych od rzeczywiście poniesionych. Pracownik pozwał Spółkę o przywrócenie do pracy i odszkodowanie w wysokości 25.000,00 zł miesięcznie za każdy okres pozostawania przez pracownika bez pracy lub alternatywnie zasądzenia odszkodowania w wysokości 300.000,00 zł dlatego też, zapłata odszkodowania po zawarciu ugody sądowej, w wysokości niższej niż kwota odszkodowania, o które pracownik pozwał Spółkę, rozwiązanie umowy za porozumieniem stron oraz niedochodzenie przez pracownika od Spółki dalszych roszczeń, w tym dalszego zatrudniania go, spowodowała uniknięcie ciężarów większych, które mogły być poniesione bez zawarcia niniejszej ugody sądowej.

W związku z przedstawionym zaistniałym zdarzeniem oraz w świetle obowiązującego stanu prawnego Wnioskodawca uważa, że koszt związany z wypłaceniem pracownikowi odszkodowania na podstawie ugody sądowej jest kosztem uzyskania przychodu Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto, Spółka pragnie również przywołać na potwierdzenie stanowisko prezentowane przez Ministra Finansów w interpretacji indywidualnej wydanej przez Urząd Skarbowy w Legionowie z dnia 14 kwietnia 2006 r., sygn. akt: 1409/PDG/423-4/06/DN, gdzie zostało wprost stwierdzone, że wynagrodzenia i inne świadczenia wypłacane pracownikowi zgodnie z przepisami kodeksu pracy są wydatkami poniesionymi na rzecz pracownika i w świetle art. 15 CIT są kosztem uzyskania przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Prezes Zarządu Wnioskodawcy był zatrudniony w spółce na podstawie umowy o pracę. Spółka zdecydowała się na złożenie oświadczenia o rozwiązaniu z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 kodeksu pracy. W związku z powyższym, pracownik pozwał Spółkę o przywrócenie go do pracy i odszkodowanie w wysokości 25.000,00 zł miesięcznie za każdy okres pozostawania przez pracownika bez pracy lub alternatywnie o zasądzenia odszkodowania w wysokości 300.000,00zł. W wyniku rozmów ugodowych, została zawarta ugoda sądowa, na mocy której Spółka zobowiązała się do zapłaty pracownikowi odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy w wysokości 35.000 euro oraz zmieniono podstawę rozwiązania umowy o pracę w ten sposób, że została ona rozwiązana za porozumieniem stron, a także strony zrezygnowały względem siebie ze wszelkich innych roszczeń, objętych postępowaniem sądowym. Odszkodowanie zostało przyznane pracownikowi na podstawie art. 45 § 1 kp.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania wypłaconego na rzecz byłego pracownika.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie "zachować" należy rozumieć "dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać". Natomiast "zabezpieczyć" oznacza "uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę". Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie, w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika, prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty, które nie zawsze mogą zostać jednoznacznie uznane za koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, a przynajmniej taki ich cel jest trudny do uchwycenia.

Wobec powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

  • został poniesiony przez podatnika,
  • jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednak nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki rzutować na podstawę opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to ten cel musi być widoczny. Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać realność celu.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

  • przeznaczenie wydatku (celowość, zasadność wydatku dla funkcjonowania podmiotu); przy czym ze względu na szeroki zakres celowości, powinno poddawać się szczegółowej analizie czynniki wpływające na celowość w postaci racjonalności i efektywności,
  • potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ponadto należy wskazać, iż obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego z osiąganymi przychodami lub zabezpieczeniem ich źródła, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymieniono wprost zasądzonego przez Sąd odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z naruszeniem przepisów o rozwiązaniu umów o pracę jako wydatku wyłączonego z kosztów uzyskania przychodów. Nieujęcie określonych odszkodowań w katalogu kosztów niepotrącalnych, zawartym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie oznacza jednakże automatycznie, iż poniesiony z tego tytułu wydatek stanowi koszty uzyskania przychodów. Należy bowiem wówczas ustalić, czy spełnia on ww. przesłanki pozytywne kwalifikowania kosztów, wynikające z cytowanego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż wydatki związane z wypłatą odszkodowania byłemu pracownikowi na mocy ugody sądowej w związku z rozwiązaniem umowy o pracę wiąże się co prawda pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednakże oceniając ich charakter nie można wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wypłatą tego świadczenia, a uzyskanym przez Spółkę przychodem.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że do kosztów podatkowych mogą zostać zaliczone tylko te wydatki na rzecz pracowników, które wykazują związek z uzyskaniem przez podatnika przychodem (zabezpieczeniem lub zachowaniem źródła przychodów).

W ocenie tutejszego Organu, w przedstawionym stanie faktycznym, nie są spełnione przesłanki zawarte w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy zauważyć, iż celem poniesionego przez Spółkę kosztu związanego z zasądzonym przez Sąd odszkodowaniem wypłaconym byłemu pracownikowi Spółki - nie jest uzyskanie przychodu, ani zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Istotą sporu jest bowiem zasadność i wysokość odszkodowania przyznanego niepracującemu już w Spółce pracownikowi za rozwiązanie z nim umowy o pracę. Celem zapłaty jest zatem zwolnienie się Spółki z zobowiązania, a zapłata ww. odszkodowania nie przynosi żadnego przychodu. Kwota odszkodowania, choć wynika z wcześniej łączącego strony stosunku pracy, nie jest jednak wypłaconym zaległym wynagrodzeniem pracownika, ale swoistą dolegliwością (sankcją) za niezgodne z prawem działanie pracodawcy, skutkami którego nie można obciążać budżetu państwa poprzez obniżenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

Wydatek ten zatem nie stanowi na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ustosunkowując się natomiast do powołanych przez Spółkę orzeczeń Sądów, stwierdzić należy, iż nie mają one charakteru bezwzględnie wiążącego. Wyroki te zostały powzięte w konkretnych sprawach są wiążące jedynie w danej sprawie (art. 187 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Moc wiążąca w sposób bezpośredni rozciąga się zatem jedynie nad sprawą, której wyrok dotyczy.

Odnosząc się do powołanego we wniosku postanowienia w sprawie interpretacji prawa podatkowego Urząd Skarbowy w Legionowie z dnia 14 kwietnia 2006 r., sygn. akt: 1409/PDG/423-4/06/DN należy wskazać, że zostało one wydane w indywidualnej sprawie i nie wiąże organu wydającego interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj