Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/415-887/12-5/KSM
z 14 marca 2013 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Czy wykonując w latach 2006 – 2012 zadania kierownika produkcji TV i będąc zatrudniona na tym stanowisku przysługiwało Wnioskodawczyni prawo stosowania zryczałtowanej 50% stawki kosztów uzyskania przychodów dla przychodów bezpośrednio uzyskiwanych z tego tytułu?
 

Powrót

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IPTPB2/415-887/12-5/KSM
Data
2013.03.14



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów --> Pojęcie i wysokość kosztów uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
audycja telewizyjna
kierownik
podwyższenie kosztów uzyskania przychodu
prawa autorskie
telewizja


Istota interpretacji
Czy wykonując w latach 2006 – 2012 zadania kierownika produkcji TV i będąc zatrudniona na tym stanowisku przysługiwało Wnioskodawczyni prawo stosowania zryczałtowanej 50% stawki kosztów uzyskania przychodów dla przychodów bezpośrednio uzyskiwanych z tego tytułu?



Wniosek ORD-IN 259 kB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2012 r. (data wpływu 24 grudnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 stycznia 2013 r. (data wpływu 11 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wynagrodzenia uzyskanego w 2007 r. z tytułu wykonywania funkcji kierownika produkcji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wynagrodzenia w latach 2006 – 2012 z tytułu wykonywania funkcji kierownika produkcji.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14f § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 7 stycznia 2013 r., Nr IPTPB2/415-887/12-2/KSM, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 2 ww. ustawy, wystąpił do Wnioskodawczyni o usunięcie braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 9 stycznia 2013 r., natomiast w dniu 9 stycznia 2013 r. uzupełniono wniosek o stosowną opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od 1994 r. Wnioskodawczyni jest etatowym pracownikiem T. S.A., gdzie od początku jest zatrudniona na stanowisku kierownika produkcji audycji TV w Oddziale Terenowym T. S.A. Jako kierownik produkcji TV jest jednym z kluczowych współtwórców utworów audiowizualnych, posiadającym każdorazowo aktywny wpływ na kształt finalny realizowanych audycji, począwszy od etapu koncepcji, a na postaci finalnej dzieła skończywszy. Każdorazowo wykonuje pracę składającą się z czynności twórczych, organizacyjnych, technicznych, ekonomicznych, prawnych, które wprost prowadzą do stworzenia utworów audiowizualnych będących odrębnymi audycjami telewizyjnymi, bądź składowymi częściami (odcinkami) serii, czy cyklu audycji.

Dalej Wnioskodawczyni wskazuje, iż zgodnie z obowiązującą ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r., audycja TV wyczerpuje wszelkie znamiona utworu chronionego prawem autorskim i stanowi utwór audiowizualny, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9 ww. ustawy. Cechuje się niepowtarzalnym charakterem i indywidualnym wkładem twórczym.

W ramach sprawowanej funkcji osobiście odpowiada za przeprowadzenie złożonego procesu produkcyjnego na różnych jego etapach - koncepcyjnych i realizacyjnych. Zgodnie z powszechnie przyjętymi standardami zawodowymi oraz zakresem powierzonych czynności odpowiada za optymalny dobór elementów produkcji, które każdorazowo umożliwiać mają osiągnięcie oczekiwanego efektu antenowego. W zakresie kompetencji Wnioskodawczyni leży m.in. skompletowanie zespołu produkcyjnego dającego rękojmię osiągnięcia zamierzonego rezultatu artystycznego, w tym przede wszystkim grupy kluczowych twórców i autorów - wydawców, scenarzystów, realizatorów obrazu, dźwięku oraz światła, autorów oprawy muzycznej, autorów scenografii, grafiki komputerowej, montażystów czy dziennikarzy oraz innych twórców - stosownie do konkretnych potrzeb produkcyjnych i charakterystyki gatunkowej. Ich dobór każdorazowo musiał uwzględniać zbieżność realizowanej koncepcji, tak aby kształt realizowanego zespołowo i wieloetapowo dzieła odzwierciedlał spójną wizję artystyczną. Równolegle do tego Wnioskodawczyni odpowiada za pozyskanie właściwych praw autorskich, dobór i pozyskanie odpowiednich elementów inscenizacyjnych, pozyskanie aktorów, prowadzących lub/i osób występujących w audycji.

Bezpośredni udział Wnioskodawczyni, jako kierownika produkcji, w procesie twórczym i kreatywnym audycji jest niezwykle rozległy i bezpośrednio oddziaływał na efekt artystyczny realizowanego dzieła. Od strony formalnej istotnym w tym przypadku jest fakt, iż na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych - art. 12 ust. 1., podobnie jak pozostałe zawody twórcze zatrudnione w T. S.A., Wnioskodawczyni każdorazowo przenosi na pracodawcę prawa do utworów wytworzonych w ramach stosunku służbowego Ważnym aspektem jest też to, iż tak samo jak w przypadku innych zawodów twórczych Jej umowa o pracę z T. S.A. nie określała nominalnego, bądź procentowego udziału tzw. zwykłych obowiązków oraz części należnej z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworów wytworzonych przez Wnioskodawczynię z tytułu tej umowy. W tym zakresie T. S.A. korzysta z zapisów art. 12 ust. 1 obowiązującej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, stanowiącym: „nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron”. Z powyższych względów zarówno w odniesieniu do zatrudnienia Wnioskodawczyni, jak i wszystkich innych zawodów twórczych stosowana w T. S.A. ewidencja czasu pracy nie uwzględnia rozdziału na część związaną z tworzeniem utworów i z tzw. zwykłymi obowiązkami pracowniczymi. Do roku 2001 płatnik (T. S.A.) w zaliczkach na poczet podatku dochodowego stosował dla podatników zatrudnionych na stanowiskach producent wewnętrzny, kierownik produkcji i organizator produkcji zryczałtowaną 50% stawkę kosztów uzyskania przychodu wynikającą z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W 2001 r. dokonał zmian w zakresie sposobu wewnętrznego zaszeregowania, wyodrębniając pracowników zatrudnionych na ww. stanowiskach i tworząc nową grupę zawodową pn. realizacja audycji telewizyjnych i filmu. W zakresie tej grupy zawodowej uznał co do zasady, iż zakres czynności realizowanych na tych stanowiskach nie będzie wiązał się z czynnościami twórczymi. Założenia te jednak nie pociągnęły za sobą konsekwencji w zakresie zmiany czynności i procesów wykonywanych na tych stanowiskach, która prowadziłaby do eliminacji jednoznacznie twórczego charakteru wykonywanych zadań. W kolejnych zmianach regulacji dotyczących funkcjonowania wewnętrznego Systemu Producenckiego (kluczowym zbiorze regulacji dotyczącym produkcji wewnętrznej), Zarząd T. S.A. utrzymał twórczy charakter stanowisk producenckich odpowiednio specyfikując wykaz przyporządkowanych im zadań twórczych. Co więcej, w samej definicji producenta tam zawartej jednoznacznie określił, iż jest to osoba, której „powierza się wytworzenie audycji telewizyjnej” (tj. wg ustawy - utworu audiowizualnego) - nieprzypadkowo sięgając po wyraz „wytworzenie”, jako leżącego w bezpośrednim związku z wyrazami „utwór” i „twórca”. W zakresie regulaminu wynagradzania przyjął, iż premia zadaniowa wypłacana na tych stanowiskach uwzględniać będzie analogiczną konstrukcję, jaką stosuje się do pozostałych zawodów twórczych w systemie honoracyjnym, gdzie główna część wynagrodzenia jest wprost powiązana z ilością, poziomem i złożonością czynności twórczych wykonanych przy produkcjach poszczególnych audycji TV i jest uzupełniana o stałe wynagrodzenie zasadnicze, przyporządkowaną do tzw. zwykłych (pozatwórczych) obowiązków pracowniczych. Przede wszystkim jednak zaniechał zakładanych zmian w zakresie faktycznie wykonywanych czynności - utrzymując twórczy ich charakter.

W tym kontekście zasadnym jest według Wnioskodawczyni przytoczyć uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego (sygnatura III RN 133/01) sankcjonujące status faktycznie wykonywanych czynności względem tzw. aktów prawnych (umów, regulaminów, itp.). Wprowadzone zmiany zaszeregowania zablokowały w systemach ewidencji płacowej możliwość kwalifikowania przez jednostki produkcyjne czynności wykonywane przez producentów, kierowników i organizatorów produkcji, jako czynności twórczych. W konsekwencji tego naliczane wynagrodzenia w części wynikającej z tytułu współtworzenia audycji TV przez ww. grupę zawodową nie były objęte przez płatnika zryczałtowaną 50% stawkę kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wykonując w latach 2006 – 2012 zadania kierownika produkcji TV i będąc zatrudniona na tym stanowisku przysługiwało Wnioskodawczyni prawo stosowania zryczałtowanej 50% stawki kosztów uzyskania przychodów dla przychodów bezpośrednio uzyskiwanych z tego tytułu...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na ww. pytanie w części dotyczącej możliwości zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia uzyskanego w 2007 r. z tytułu wykonywania zadań kierownika produkcji TV.

Natomiast wniosek w części dotyczącej możliwości zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodów do ww. wynagrodzenia uzyskanego w 2006 r. oraz w latach 2008 – 2012 zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, na podstawie przedstawionego stanu faktycznego oraz poczucia jednoznacznego wykonywania czynności twórczych związanych z tworzeniem utworu audiowizualnego, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, co odzwierciedla m.in. stosowne przenoszenie praw autorskich, uważa Ona, iż w związku ze sprawowaniem funkcji kierownika produkcji audycji telewizyjnych przysługuje Jej prawo stosowania zryczałtowanej stawki 50% kosztów uzyskania przychodów. Wykonywane przez Wnioskodawczynię czynności są jednoznacznie czynnościami twórczymi, niepowtarzalnymi, cechują się indywidualnym charakterem, a tym samym w pełnej rozciągłości spełniają przesłanki określone w domenie utworu, zdefiniowanej w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz innych przepisach tej ustawy.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631 ze zm.) - co w tym przypadku jednoznacznie zachodzi. Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Zgodnie z orzecznictwem zawartym w wyroku Sądu Najwyższego, z dnia 5 kwietnia 2002 r. (sygnatura III RN 133/01), należy przyjąć, że „prawa autorskie nie powstają w drodze oświadczeń woli stron umowy, lecz o ich istnieniu lub nie istnieniu przesądzają fakty, a więc w każdym wypadku konieczne jest ustalenie, czy konkretne zachowania danej osoby miały znamiona „działalności twórczej”, której rezultatem było powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, będącego substratem materialnym twórczej działalności określonej osoby”. Wnioskodawczyni wskazuje, iż Jej stanowisko może znajdować potwierdzenie w piśmie Ministerstwa Finansów Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat z dnia 21 lipca 1994 r., Nr PO5/3-804-09390/94, skierowanym do Izb i Urzędów Skarbowych, które stanowi, iż do przychodów uzyskanych z tytułu działalności kierownika produkcji, jako współtwórcy utworu audiowizualnego, stosuje się 50% koszty uzyskania przychodu.

Odnosząc się precyzyjnie do wykładni prawnej, Wnioskodawczyni uważa, iż dla zaistniałego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące zapisy:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, należy uznać, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Dla kwalifikacji prac twórczych w zakresie normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% nie ma w tym przypadku znaczenia forma stosunku prawnego, w ramach którego wykonane są prace twórcze, tj. czy to będzie umowa o pracę czy też umowa o dzieło lub zlecenie. Wynagrodzenie wypłacone twórcom z tytułu praw autorskich, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw, zazwyczaj będzie stanowiło dla tych osób przychody z praw autorskich, o których mowa w art. 18 ww. ustawy. W myśl art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

Tak jak wskazano wcześniej, stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

O zastosowaniu 50 % kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu, jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z zapisem art. 1 ust. 1 ww. ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 9 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego są utwory audiowizualne - co bezpośrednio koresponduje z przedmiotowym wnioskiem.

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną. Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności.

Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Zgodnie z orzecznictwem zawartym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2002 r. (sygnatura III RN 133/01) należały przyjąć, że podstawą dla ustalenia czy określone działania mają charakter twórczy bądź nietwórczy, a w konsekwencji stanowią podstawę wytworzenia praw autorskich przez konkretne osoby nie są akty prawne (umowy, regulacje wewnętrzne, itp.), a decydujący jest w takim przypadku faktyczny charakter wykonywanych czynności (stan faktyczny, a nie formalno-prawny). Potwierdzają to następujące cytaty z ww. uzasadnienia wyroku: „Rzecz w tym, że prawa autorskie nie powstają w drodze oświadczeń woli stron umowy, lecz o ich istnieniu lub nie istnieniu przesądzają fakty, a więc w każdym wypadku konieczne jest ustalenie, czy konkretne zachowania danej osoby miały znamiona „działalności twórczej”, której rezultatem było powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, będącego substratem materialnym twórczej działalności określonej osoby.” <...>, „Nabycie praw autorskich, tak przez twórcę, jak i inny podmiot (w tym wypadku producenta - tak, jak w przypadku utworu audiowizualnego), jest rezultatem nie aktu prawnego (np. umowy), lecz aktu realnego, określonych czynności faktycznych”.

Ponadto w piśmie z dnia 9 stycznia 2013 r. Wnioskodawczyni dodatkowo wskazała, iż zgodnie z posiadaną Jej wiedzą Minister Finansów działając za pośrednictwem Izb Skarbowych w Warszawie, Katowicach, Poznaniu i Bydgoszczy wydał interpretacje indywidualne dotyczące analogicznego przedmiotu, uwarunkowań związanych ze stanem faktycznym i okresu czasowego, w tym m.in. interpretacje o numerach: IPPB4/415-504/12-2/MP, IPTPB2/415-6/12-2/MS1, IPPB4/415-49/12-2/JK2, IPPB2/415-842/12-2/AS, IPPB2/415-6/12-2/MS1, IPPB4/415-192/12-2/JK2, IPPB2/415-10/12-2/AK, IPPB4/415-130/12-2/JK2, IPPB/415-98/12-2/JK3, IPPB4/415-82/12-2/JK2, IPPB4/415-731/11-2/JK2, IPPB4/415-27/12-2/MP, IPPB4/415-732/11/MP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2007 r., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ww. ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Z powyższego wynika, iż o zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów decyduje wyłącznie fakt osiągnięcia przez podatnika (pracownika) przychodu za wykonanie czynności (utworu) będącej przedmiotem prawa autorskiego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631 ze zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 tej ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

  1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
  2. plastyczne;
  3. fotograficzne;
  4. lutnicze;
  5. wzornictwa przemysłowego;
  6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
  7. muzyczne i słowno-muzyczne;
  8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
  9. audiowizualne (w tym filmowe).

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażania; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3, ust. 4 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 tej ustawy wynika, iż domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz, gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego dzieło (zleceniodawcę) lub, gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni od 1994 r. jest etatowym pracownikiem T. S.A., gdzie od początku jest zatrudniona na stanowisku kierownika produkcji audycji TV. Jako kierownik produkcji TV jest jednym z kluczowych współtwórców utworów audiowizualnych. Każdorazowo wykonuje pracę składającą się z czynności twórczych, organizacyjnych, technicznych, ekonomicznych, prawnych, które wprost prowadziły do stworzenia utworów audiowizualnych będących odrębnymi audycjami telewizyjnymi bądź składowymi częściami. W ramach sprawowanej funkcji Wnioskodawczyni osobiście odpowiada za przeprowadzenie złożonego procesu produkcyjnego na różnych jego etapach. Bezpośredni udział Wnioskodawczyni, jako kierownika produkcji, w procesie twórczym i kreatywnym audycji jest niezwykle rozległy i bezpośrednio oddziaływał na efekt artystyczny realizowanego dzieła. Od strony formalnej istotnym w tym przypadku jest fakt, iż na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych - art. 12 ust. 1, podobnie jak pozostałe zawody twórcze zatrudnione w T. S.A., Wnioskodawczyni każdorazowo przenosi na pracodawcę prawa do utworów wytworzonych w ramach stosunku służbowego. Ważnym aspektem jest też to, iż tak samo jak w przypadku innych zawodów twórczych Jej umowa o pracę z T. S.A. nie określała nominalnego, bądź procentowego udziału tzw. zwykłych obowiązków oraz części należnej z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworów wytworzonych przez Wnioskodawczynię z tytułu tej umowy.

W 2001 r. T. S.A. dokonała zmian w zakresie sposobu wewnętrznego zaszeregowania, wyodrębniając pracowników zatrudnionych na ww. stanowiskach i tworząc nową grupę zawodową pn. realizacja audycji telewizyjnych i filmu. W zakresie tej grupy zawodowej płatnik uznał co do zasady, iż zakres czynności realizowanych na tych stanowiskach nie będzie wiązał się z czynnościami twórczymi. Założenia te jednak nie pociągnęły za sobą konsekwencji w zakresie zmiany czynności i procesów wykonywanych na tych stanowiskach, która prowadziłaby do eliminacji jednoznacznie twórczego charakteru wykonywanych zadań.

W kolejnych zmianach regulacji dotyczących funkcjonowania wewnętrznego Systemu Producenckiego (kluczowym zbiorze regulacji dotyczącym produkcji wewnętrznej), Zarząd T. S.A. utrzymał twórczy charakter stanowisk producenckich odpowiednio specyfikując wykaz przyporządkowanych im zadań twórczych. Co więcej, w samej definicji producenta tam zawartej jednoznacznie określił, iż jest to osoba, której „powierza się wytworzenie audycji telewizyjnej” (tj. wg ustawy - utworu audiowizualnego) - nieprzypadkowo sięgając po wyraz „wytworzenie” jako leżącego w bezpośrednim związku z wyrazami „utwór” i „twórca”. Przede wszystkim jednak zaniechał zakładanych zmian w zakresie faktycznie wykonywanych czynności - utrzymując twórczy ich charakter.

Wprowadzone zmiany zaszeregowania zablokowały w systemach ewidencji płacowej możliwość kwalifikowania przez jednostki produkcyjne czynności wykonywanych przez producentów, kierowników i organizatorów produkcji, jako czynności twórczych. W konsekwencji tego, naliczane wynagrodzenia w części wynikającej z tytułu współtworzenia audycji TV przez ww. grupę zawodową nie były objęte przez płatnika zryczałtowaną - 50% stawkę kosztu uzyskania przychodu.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że tylko wówczas, gdy:

  • praca wykonywana przez stronę tej umowy jest twórcza tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
  • strona umowy jest twórcą bądź artystą wykonawcą w rozumieniu tej ustawy,
    - do przychodów osiągniętych z tego źródła mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że do przychodów osiągniętych z tytułu wynagrodzenia za pracę twórczą mogą być zastosowane 50% koszty uzyskania przychodu tylko wówczas, gdy praca wykonywana przez pracownika jest twórcza, tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter, spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, oraz „podatnik” jest twórcą bądź artystą wykonawcą w rozumieniu tej ustawy.

Zatem, jeżeli praca, którą Wnioskodawczyni wykonywała, jako kierownik produkcji, spełniała ww. warunki, to do wynagrodzenia uzyskanego w 2007 r. winny mieć zastosowanie 50% koszty uzyskania przychodu.

Końcowo, podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawczyni została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego. W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


Powrót


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj