Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-604/11-2/JC
z 12 sierpnia 2011 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IPPB5/423-604/11-2/JC
Data
2011.08.12



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie


Temat
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Koszty uzyskania przychodów --> Pojęcie kosztów uzyskania przychodów

Podatek dochodowy od osób prawnych --> Koszty uzyskania przychodów --> Wydatki nieuznawane za koszty uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
koszty uzyskania przychodów
paragony
podróż służbowa (delegacja)
pracownik
siedziba
zwrot wydatków


Istota interpretacji
Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego wydatki ponoszone przez Spółkę na nabycie usług udokumentowanych raportami wydatków i paragonami fiskalnymi, albo biletami, ze względu na sposób ich udokumentowania nie stanowią kosztu uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?



Wniosek ORD-IN 495 kB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14.06.2011 r. (data wpływu 01.07.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Spółkę na nabycie usług udokumentowanych raportami wydatków i paragonami fiskalnymi albo biletami, ze względu na sposób ich dokumentowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.07.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Spółkę na nabycie usług udokumentowanych raportami wydatków i paragonami fiskalnymi albo biletami, ze względu na sposób ich dokumentowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o., dalej jako: „Spółka”, prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na świadczeniu na zlecenie firm z branży farmaceutycznej usług reklamowych (marketingowych) w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (t.j. Dz. U. z 2008 r., Nr 45, poz. 271 ze zm., dalej: „Prawo farmaceutyczne”). Spółka zatrudnia zespół przedstawicieli medycznych i handlowych - często lekarzy i farmaceutów - którzy, odwiedzają osoby uprawnione do wystawiania recept oraz osoby prowadzące obrót produktami leczniczymi (apteki i hurtownie farmaceutyczne).

W trakcie spotkań przedstawiciele medyczni rozpowszechniają wśród tych osób informacje o wyrobach medycznych oferowanych przez zleceniodawców Spółki, jak również zbierają wszelkie informacje o stwierdzonych działaniach leków, zwłaszcza tych niepożądanych, udostępniają także Charakterystykę Produktu Leczniczego oraz w przypadku leków refundowanych informują o detalicznej cenie urzędowej oraz kwocie dopłaty ponoszonej przez pacjenta.

Zadaniem przedstawicieli medycznych jest m.in. organizowanie i przeprowadzanie wyżej opisanych spotkań. Obszar działalności przedstawicieli medycznych obejmuje całą Polskę. Spółka posiada natomiast swoje biuro w W. Praca przedstawicieli medycznych wiąże się z licznymi podróżami w trakcie, których nabywają usługi gastronomiczne, ponoszą opłaty parkingowe oraz korzystają z przejazdów taksówkami lub środkami komunikacji publicznej.

Spółka przyznaje zaliczki swoim pracownikom m.in. na pokrycie wydatków na nabycie tych usług. Spółka ponosi ekonomiczny koszt przedmiotowych wydatków dokonanych przez przedstawicieli medycznych w związku z organizacją spotkań oraz podróżami służbowymi. Zgodnie z obowiązującymi w Spółce zasadami polityki rachunkowości oraz rozliczania wydatków podczas podroży służbowych przedmiotowe wydatki powinny być udowodnione paragonami fiskalnymi lub odpowiednio biletami. Ma to na celu dokładniejsze niż jest to możliwe w przypadku faktur zidentyfikowanie ilości, wartości i rodzaju zakupionych towarów i usług oraz ukazanie dokładnego czasu poniesienia wydatku.

Rozliczenie otrzymanej przez pracownika zaliczki następuje przy wykorzystaniu formularza raportu wydatków, do którego załączone są m.in. paragony fiskalne i bilety dokumentujące ww. wydatki. Dodatkowo raport zawiera dokładny opis: celu podróży oraz spotkania, przebiegu i czasu podróży, miejsca i czasu oraz osób uczestniczących w spotkaniu oraz podpis przedstawiciela medycznego. Tak sporządzony raport wydatków zatwierdzany jest przez przełożonego i jest podstawą do rozliczenia poniesionych przez przedstawiciela medycznego wydatków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego wydatki ponoszone przez Spółkę na nabycie usług udokumentowanych raportami wydatków i paragonami fiskalnymi, albo biletami, ze względu na sposób ich udokumentowania nie stanowią kosztu uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Dany wydatek może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów jeśli spełnia następujące warunki:

  1. został poniesiony przez podatnika;
  2. jest definitywny (rzeczywisty)
  3. pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;
  4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
  5. został właściwie udokumentowany (red.: J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych 2009, C.H. Beck Warszawa 2009, str. 288).

Prawo farmaceutyczne bardzo precyzyjnie określa formy prowadzenia działalności marketingowej produktów medycznych. Wśród tych dopuszczalnych sposobów jest odwiedzanie przez przedstawicieli medycznych osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzących obrót produktami medycznymi oraz organizowanie spotkań z tymi osobami. Przejawy gościnności podczas takiego spotkania nie mogą wykraczać poza główny cel spotkania jakim jest m.in. przekazywanie informacji o produktach medycznych i zbierania danych o ich działaniu.

Z tych powodów bardzo ważna dla Spółki jest wewnętrzna kontrola nad przestrzeganiem przez przedstawicieli medycznych reguł organizacji spotkań i czynionych w związku z nimi wydatków. Stąd też regulacje polityki rachunkowości, które nakazują dokumentowanie niektórych kosztów paragonami fiskalnymi.

W doktrynie przyjmuje się, że aby dany wydatek został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi być on należycie udokumentowany. Ustawa o CIT nie określa jednak reguł dokumentowania kosztów uzyskania przychodów.

Jednakże art. 9 ust. 1 ustawy o CIT zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Tymi odrębnymi przepisami są m.in.: art. 20, 21 i 22 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 152, poz. 1223 z zm., dalej jako: „UoR”). Zgodnie z art. 20 ust. 2 UoR podstawą zapisów księgowych są dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych, zwane dalej: „dowodami źródłowymi”:

  • zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
  • zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom.

W myśl art. 20 ust. 4 UoR, w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 UoR, dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

  1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
  2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
  3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
  4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą także datę sporządzenia dowodu,
  5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
  6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w pkt 5) i 6) jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 UoR jednostki obowiązane są stosować przyjęte zasady (politykę) rachunkowości, rzetelnie i jasno przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy. Jednostka może w ramach przyjętych zasad (polityki) rachunkowości stosować uproszczenia, jeżeli nie wywiera to istotnie ujemnego wpływu na realizację obowiązku określonego w ust. 1 (art. 4 ust. 4 UoR).

Spółka przyjęła dopuszczalne uproszczenie w zakresie dokumentowania nabycia wybranych usług dowodami źródłowymi w postaci paragonów fiskalnych lub biletów. Zdaniem Spółki ten sposób dokumentowania przedmiotowych wydatków jest zgodny z ustawą o rachunkowości. W konsekwencji również dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych dokumentowanie wydatków na przedmiotowe usługi paragonami fiskalnymi i biletami oraz raportami wydatków jest wystarczające i pozwala na zaliczenie objętych nimi wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Nawet, gdyby przyjąć, że z punktu widzenia przepisów ustawy o rachunkowości obowiązujący w Spółce sposób dokumentowania wydatków na przedmiotowe usługi jest wadliwy, tj. za dokumenty źródłowe traktowane są dowody niepełne (nie zawierające danych nabywcy) - to i tak nie niweczy to faktu ponoszenia przez Spółkę tych wydatków.

W doktrynie przyjmuje się, że aby wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi być wiarygodnie udowodniony. Stosownie do art. 180 ustawy Ordynacja podatkowa, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy i jednocześnie nie jest sprzeczne z prawem. Mogą to być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych oraz inne materiały i informacje.

W przedmiotowym stanie faktycznym wydatki na przedmiotowe usługi są dokumentowane paragonami fiskalnymi lub biletami. Nie zawierają one danych odbiorcy, ale w opinii Spółki nie może to przesądzać o niemożności zakwalifikowania udokumentowanego nimi wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. Z raportu wydatków i paragonów fiskalnych dokładnie wynikają wszelkie okoliczności poniesienia wydatków w tym: kto, kiedy, gdzie, od kogo, w jakim celu i na czyją rzecz zakupił przedmiotowe usługi oraz kto w ostateczności ponosi ich ekonomiczny ciężar.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 5 marca 2004 r., sygn. III SA 1240/02 stwierdził, że wydatki poczynione, a jedynie w niepełny sposób udokumentowane, nie mogą być z tego powodu w całości pominięte przy określaniu podstawy opodatkowania, jeżeli mogą być udowodnione dowodami zasługującymi na wiarę. Stanowisko, że tylko wydatek udokumentowany na zasadach określonych w przepisach UoR może być uznany za koszt uzyskania przychodu zostało także odrzucone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 10 kwietnia 2006 r., sygn. I SA/Łd 1022/05. Sąd orzekł, że organ podatkowy powinien ustalić wartość wydatków w oparciu o każdy inny dowód mając na uwadze przepisy ustawy o pdop.

Można wskazać na zgodność organów podatkowych w odniesieniu do dokumentów, które nie zawierają wymaganych w przepisach UoR elementów, ale stanowią element zbiorczego rozliczenia delegacji, formularza wyjazdu służbowego bądź raportu wydatków, na podstawie którego następuje rozliczenie poniesionych wydatków. W takim przypadku jest możliwe zakwalifikowanie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, pod pewnymi warunkami - duże znaczenie w tym przypadku ma dokumentacja wewnętrzna oraz przyjęta w spółce procedura. W przypadkach spółek, które stosowały jednolitą metodę rozliczania wydatków pracowniczych poprzez np. stosowanie standardowego formularza delegacji, zawierającego okres delegacji, jej cel, miejsce, podpisywanego przez delegowanego i akceptowanego przez jego przełożonego, urzędy skarbowe nie kwestionowały zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Takie rozwiązanie przyjęła Spółka w interpretacji o sygnaturze IBPB3/423-224/07/AP z dnia 21.01.2008 r. (Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach), potwierdzają je również interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie o sygn. IPPB3/423-393/10-2/GJ z dnia 23.07.2010 r. oraz IPPB3/423-222/10/GJ z dnia 12.05.2010 r.

Procedura rozliczania wydatków w Spółce została szczegółowo określona - wydatki rozliczane są na podstawie raportu wydatków zawierającego m.in. opis: celu, miejsca i czasu spotkania, osób w nim uczestniczących. Do raportu każdorazowo załączone są paragony fiskalne i bilety. Raport wydatków podpisywany jest przez pracownika Spółki, który dokonał wydatków oraz akceptowany przez jego przełożonego. Taki sposób dokumentowania spełnia, zdaniem Spółki, wymóg właściwego udokumentowania poniesionych wydatków, który jest jedną z przesłanek zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto za uznaniem przedmiotowych wydatków za należycie udowodnione przemawia art. 180 Ordynacji Podatkowej, który jako dowód w postępowaniu podatkowym nakazuje dopuścić wszytko, co nie jest sprzeczne z prawem i przyczynia się do wyjaśnienia sprawy. Umieszczane w raporcie wydatków szczegółowe opisy trasy podróży, odbytych spotkań wyjaśniają dokładnie okoliczności poniesienia danego wydatku przez pracowników Spółki.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że ma prawo zaliczać przedmiotowe wydatki udokumentowane w wyżej opisany sposób do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na to, iż postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym i w tym sensie ograniczonym np. w stosunku do postępowania podatkowego i kontrolnego, że nie może obejmować postępowania dowodowego. Powyższe wynika wprost z unormowania zawartego w art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, który stanowi: w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV. W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia postępowania dowodowego, które regulują przepisy rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości dokumentowania wydatków na nabycie usług raportami wydatków i paragonami fiskalnymi albo biletami. Wnioskodawca żąda więc od organu wydającego interpretację de facto potwierdzenia mocy dowodowej wymienionych kategorii dokumentów, do czego, jak wyżej wspomniano, organ podatkowy w trybie wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie jest ani zobowiązany ani uprawniony.

Z tego powodu odpowiedź na pytanie Spółki może mieć jedynie charakter bardzo ogólny, zaś ocena, czy dla uznania konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów wystarczające jest jego udokumentowanie w sposób opisany we wniosku może być dokonana tylko przez organ podatkowy prowadzący postępowanie dowodowe, w którym organ ten sprawdzi spełnienie wszystkich przesłanek pozwalających na uznanie konkretnego wydatku za koszt podatkowy na gruncie odpowiednich przepisów, w szczególności ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.), ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), a także ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r., Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Zgodnie z tymi uregulowaniami, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź na zachowanie lub zabezpieczenie jego źródła. Zatem, każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 ustawy, powinien być uznany za koszt uzyskania przychodów. Do tak zdefiniowanych kosztów ustawodawca zalicza zarówno takie wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów w danym momencie, jak i te, których nie można w ten sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż z uwagi na treść zadanego przez Wnioskodawcę pytania oraz na treść złożonego wniosku, tut. Organ nie odniósł się do kwestii zaliczalności konkretnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Przyjmując za Podatnikiem, iż przedmiotowe wydatki służą działalności gospodarczej Spółki i istnieje związek przyczynowy pomiędzy ich ponoszeniem a osiąganymi przychodami a ponadto przedmiotowe wydatki nie podlegają wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co do zasady mogą one zatem stanowić koszty uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 omawianej ustawy, o ile zostaną prawidłowo udokumentowane przez Podatnika.

Jak słusznie zauważa Wnioskodawca, ustawa o podatku dochodowym nie reguluje wprost sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów.

Nie oznacza to jednak, że podatnik ma w tym zakresie pełną dowolność. Jak wynika z ugruntowanej linii orzeczniczej obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop. Skoro więc podatnik musi legitymować się dowodami potwierdzającymi istnienie związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 15 ust. 1 updop, to przede wszystkim musi posiadać dokumenty świadczące o poniesieniu wydatku.

Istotną wskazówkę, jak należy dokumentować wydatki zaliczane do kosztów uzyskania przychodów ustawodawca zawarł w art. 9 ust. 1 updop, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września o rachunkowości (dalej: uor). Przepisy art. 20, 21 i 22 tejże ustawy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych.

I tak, zgodnie z art. 20 ust. 2 uor podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

  1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
  2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom.

W myśl art. 20 ust. 4 uor w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 uor dowód księgowy powinien zawierać co najmniej

  1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
  2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
  3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
  4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
  5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
  6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w ust. 1 pkt 5 i 6, jeśli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych (art. 21 ust. 1a).

Jak stanowi art. 22 ust. 1 uor dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, zawierające co najmniej dane określone w art. 21 oraz wolne od błędów rachunkowych.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych, choć niejednokrotnie dokumentem niewystarczającym. Jak już bowiem wspomniano, podatnik, uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentną korzyść podatkową, ponieważ ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na podatniku spoczywa więc ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Ma on obowiązek nie tylko udokumentować, że wydatek został poniesiony (prawidłowo zarachowany) ale wykazać także, że poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów.

Ustawodawca nie narzuca więc żadnych technicznych rozwiązań co do sposobu dokumentowania kosztów, podkreśla natomiast, że prowadzona ewidencja rachunkowa ma zapewnić określenie dochodu i podstawy opodatkowania oraz należnego podatku. Należy brać także pod uwagę fakt, iż samo posiadanie dowodów (np. paragonów fiskalnych, biletów) bez udowodnienia przeznaczenia wydatku, nie stanowi wystarczającej przesłanki, określonej w ww. art. 15 ust. 1, uzasadniającej zaliczenie kwot tam określonych do kosztów uzyskania przychodu. Dokonanie kwalifikacji wydatków jako kosztów uzyskania przychodu powinno opierać się na dowodach popartych mającym miejsce stanem faktycznym – z których jednoznacznie wynikałoby, iż wydatki takie były poniesione w związku z wykonanymi usługami, oraz, że miały związek z osiągniętym przychodem.

O tym czy określony wydatek stanowi koszt uzyskania przychodów decyduje rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych. Dowody odzwierciedlać muszą faktyczne zdarzenia gospodarcze. Oznacza to, że muszą istnieć możliwości sprawdzenia, powiązania dokumentów księgowych, z określonymi czynnościami faktycznymi, które mają dokumentować. Podatnik powinien wykazać, że określone czynności faktycznie zaistniały i wiążą się z nimi poniesione, ściśle określone wydatki.

W tym miejscu organ wydający interpretację zauważa, że w orzecznictwie sądowym wykształciły się dwa alternatywne podejścia w odniesieniu do interpretacji art. 9 ust. 1 updop. Zgodnie z pierwszym z nich art. 9 updop nakłada na podatnika obowiązek stosowania zasad rachunkowych również w zakresie prawidłowego dokumentowania wydatków stanowiących koszty podatkowe i tylko koszty, których poniesienie zostało udokumentowane w sposób wskazany w tych przepisach mogą zostać zaliczone przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z drugim stanowiskiem, stosując przepisy Ordynacji podatkowej, w szczególności art. 180, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy i jednocześnie nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności mogą to być: księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych oraz inne materiały i informacje. W konsekwencji dowodem przeprowadzenia określonej transakcji gospodarczej, w tym także poniesienia wydatku, może być wszystko, co nie jest sprzeczne z prawem, a może przyczynić się do wyjaśnienia stanu faktycznego i nie jest przy tym konieczne, aby dowód ten spełniał wymogi przewidziane w przepisach ustawy o rachunkowości.

Jak wyjaśniono powyżej, kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów normują odrębne przepisy. A zatem, jeżeli na gruncie przepisów o rachunkowości, paragony fiskalne albo bilety wraz z raportami wydatków potwierdzające przedmiotowe wydatki na nabycie usług, stanowią dowody księgowe, będące podstawą wprowadzenia tych wydatków do ksiąg rachunkowych, taki sposób udokumentowania faktu ich poniesienia jest wystarczający również dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Podsumowując, w analizowanym stanie faktycznym, wydatki na nabycie usług, udokumentowane na podstawie paragonu fiskalnego bądź biletu wraz z raportami wydatków w sposób wymagany przepisami o rachunkowości, stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Wnioskodawca ma prawo zaliczyć przedmiotowe wydatki udokumentowane w wyżej opisany sposób do kosztów uzyskania przychodów.

Należy jednocześnie wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, przedmiotem interpretacji indywidualnej są przepisy prawa podatkowego. Wobec tego, tutejszy Organ nie dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej uznania paragonów fiskalnych lub biletów wraz z raportami wydatków za dowód księgowy, stanowiący podstawę ujmowania wydatku w księgach rachunkowych. Kwestia ta jest bowiem regulowana przepisami o rachunkowości.

Ponadto, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych (wydane jednakże nie w sprawie z interpretacji przepisów prawa podatkowego tylko w postępowaniu podatkowym) wskazać należy, iż dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj