INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sądu, przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2011 r. (data wpływu: 10 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Ławnicy za czas wykonywania czynności w Sądzie (u Wnioskodawcy) otrzymują rekompensatę pieniężną w wysokości 1,9% kwoty bazowej stanowiącej podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, tj. 60,76 zł. Rekompensaty, jako wynagrodzenie za czas wykonywania czynności w Sądzie, stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wypłacając należności z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie art. 41 ust. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jako płatnik pobiera zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 18% należności, pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. 111,25 zł.

Z tytułu wypłaty odprowadzana jest zaliczka na podatek dochodowy na rachunek urzędu skarbowego, na podstawie art. 42 ust. 1, do dnia 20 następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczkę.

W miesiącu, w którym ławnik otrzymuje wynagrodzenie poniżej wartości kosztów uzyskania przychodu, zaliczka na podatek dochodowy wynosi zero zł, a koszty uzyskania przychodu należą się w pełnej wysokości, tj. 111,25 zł. Natomiast w miesiącu, w którym wypłacone rekompensaty przewyższają koszty uzyskania przychodu, pobierana jest zaliczka na podatek dochodowy od przychodu przekraczającego koszty uzyskania przychodu w stosunku miesięcznym.

W takim przypadku w informacji rocznej PIT-11 w części E poz. 7 wykazywane są koszty uzyskania przychodu w wysokości należnej za każdy miesiąc, w którym były wypłacone rekompensaty. Tak więc, w sytuacji, gdy ławnik będzie brał udział w czynnościach sądowych tylko jeden raz w miesiącu, uzyskany przez ławnika przychód za dany miesiąc będzie niższy od kosztów uzyskania przychodów określonych ustawą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w przypadku, gdy należne koszty uzyskania przychodu są większe od uzyskanego przychodu, w informacji rocznej PIT-11 wykazuje się koszty uzyskania w kwocie należnej, (t. j. będącej wielokrotnością kwoty 111,25 zł razy ilość miesięcy, w których ławnik uzyskiwał przychód), czy też równe przychodom, dochód zerowy oraz wykazywane są zaliczki pobrane przez płatnika...

W związku z powyższym, jakie płatnik powinien zastosować koszty uzyskania przychodów: 111,25 zł bez względu na wysokość zyskanego przychodu, czy też 60,76 zł, tj. w wysokości uzyskanego przychodu. Jakie koszty uzyskania należy zastosować w rozliczeniu rocznym w niżej przedstawionej sytuacji:

• Miesiąc np.
• styczeń – przychód 60,76 zł, koszty uzyskania 111,25 zł czy, 60,76 zł
• marzec – przychód 121,52 zł, koszty uzyskania 111,25 zł,
• lipiec – przychód 182,28 zł, koszt uzyskania 111,25 zł;

Ogółem przychód 364,56 zł, koszty uzyskania przychodu 333,75 zł, czy 283,26 zł...

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty uzyskania przychodu powinny być stosowane w wysokości 111,25 zł miesięcznie – niezależnie od wysokości uzyskanego przychodu. Również w rozliczeniu rocznym koszty uzyskania przychodu powinny być wykazane w kwocie należnej, tj. będącej wielokrotnością kwoty 111,25 zł (w zależności od ilości miesięcy, w których ławnik uzyskiwał przychody), natomiast w przypadku, gdy w rozliczeniu rocznym (PIT-11) koszty uzyskania będą wyższe od uzyskanych przychodów, wówczas dochód do opodatkowania będzie wynosił 0 zł.

W miesiącu, w którym ławnik otrzymuje wynagrodzenie poniżej wartości kosztów uzyskania przychodu zaliczka na podatek dochodowy wynosi „0”. W powyższym przypadku, w informacji PIT-11 wykazywane są koszty uzyskania przychodów w wysokości podanej w ustawie, tj. 111,25 zł za każdy miesiąc, za który została wypłacona rekompensata. Po odjęciu kosztów uzyskania przychodów od uzyskanego przychodu wykazywana jest strata.

Zainteresowany stoi na stanowisku, iż za miesiące, w których nastąpiła wypłata rekompensaty, niezależnie od tego, czy koszty uzyskania przychodu były niższe, czy wyższe od przychodu, należy je wykazywać w rozliczeniu rocznym w wysokości stałej podanej w art. 22 ust. 9 pkt 5, tj. w kwocie 111,25 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w treści art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje, jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Do tej kategorii przychodów, zgodnie z art. 13 pkt 5 ww. ustawy należy zakwalifikować przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7, w tym przychody ławników sądowych.

Z treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy wynika, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

W myśl art. 22 ust. 9 pkt 5 omawianej ustawy, koszty uzyskania przychodów określa się z tytułów określonych w art. 13 pkt 5, 7 i 9 w wysokości określonej w ust. 2 pkt 1, a jeżeli podatnik tego samego rodzaju przychody uzyskuje od więcej niż jednego podmiotu albo od tego samego podmiotu, ale z tytułu kilku stosunków prawnych, w wysokości określonej w ust. 2 pkt 2.

Natomiast, stosownie do treści art. 22 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1 335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej.

W oparciu o art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 1a ww. ustawy).

Natomiast, jak wskazuje art. 42 ust. 2 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru;
2. w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wypłaca przysługujące ławnikom należności, które kwalifikowane są do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pełniąc funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, Zainteresowany pobiera zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 18% należności, pomniejszając osiągany przez ławników przychód o koszty uzyskania przychodów w wysokości 111,25 zł. Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy w sytuacji, gdy należne koszty uzyskania przychodów są większe od uzyskanego w danym roku podatkowym przychodu, w informacji rocznej PIT-11 Zainteresowany zobowiązany jest, jako płatnik, wykazać koszty uzyskania przychodów równe osiągniętemu przychodowi, zerowy dochód oraz wykazać pobrane zaliczki.

Biorąc pod uwagę wyżej przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż wysokość kosztów uzyskania przychodów z tytułu działalności wykonywanej osobiście jest limitowana i to zarówno w skali miesiąca, jak i całego roku podatkowego, co znajduje odzwierciedlenie w treści powołanych powyżej art. 41 ust. 1 w zw. z art. 22 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, które to przepisy określa zasady poboru zaliczki na podatek dochodowy przez płatnika. W sytuacji, gdy koszty uzyskania przychodów przewyższają wysokość miesięcznego przychodu, płatnik w danym miesiącu zobowiązany jest pomniejszyć osiągnięty przychód o koszty uzyskania przychodu, tj. w wysokości należnego przychodu, w następstwie czego dochód do opodatkowania nie wystąpi, a tym samym nie wystąpi zaliczka na podatek dochodowy. Natomiast podatnik w składanym za dany rok podatkowym zeznaniu rocznym ma prawo uwzględnić należne koszty uzyskania przychodu w pełnej wysokości za wszystkie miesiące, w których otrzymał przychód z tego tytułu, jednakże do wysokości rocznego limitu, określonego w art. 22 ust. 2 pkt 1 omawianej ustawy.

W konsekwencji, przy sporządzaniu imiennej informacji o uzyskanych przez podatnika dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy, o której mowa w art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy (PIT-11), płatnik zobowiązany jest do wykazania kosztów uzyskania przychodów faktycznie uwzględnionych w trakcie roku podatkowego, co potwierdza punkt 5 objaśnień do informacji PIT-11 „W kwocie kosztów uzyskania przychodów wykazuje się koszty faktycznie uwzględnione przez płatnika przy poborze zaliczek na podatek”.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w przypadku, gdy należne koszty uzyskania przychodów są większe od uzyskanego przez danego podatnika w roku podatkowym przychodu, w informacji rocznej PIT-11 Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać koszty uzyskania przychodów równe osiągniętemu przychodowi, zerowy dochód oraz pobrane przez płatnika zaliczki (w PIT-11 nie należy wykazywać straty).

W tym miejscu należy wskazać, iż Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nie ma możliwości potwierdzenia prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku, z uwagi na fakt, iż przepis art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe, nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) podstawy opodatkowania, gdyż wykraczałoby to poza zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać, nie należą do kompetencji tut. Organu. Zgodnie bowiem z zasadami obowiązującymi w polskim systemie podatkowym, to na m. in. płatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu – zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Prawidłowość takich rozliczeń podlega weryfikacji przez właściwy rzeczowo organ podatkowy w toku postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy też czynności sprawdzających.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.