INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2008r. (data wpływu 9 kwietnia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazywania klientom towarów (bonusów) w ramach akcji promocyjno-reklamowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2008 r. wpłynął w/w wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazywania klientom towarów (bonusów) w ramach akcji promocyjno-reklamowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej Bank) prowadzi działalność w zakresie pośrednictwa finansowego. Usługi Banku skierowane są zarówno do klientów indywidualnych, jak i przedsiębiorstw. W celu zintensyfikowania sprzedaży kredytów samochodowych Bank organizuje różnego rodzaju akcje promocyjne, w ramach których klientom są wydawane towary (tzw. bonusy) związane z reguły z motoryzacją np. zestawy do nawigacji satelitarnej. Jednostkowa wartość netto bonusu przekracza najczęściej 100 zł. Akcje kierowane są do klientów Banku, którzy w okresie ich trwania, tj. do czasu wyczerpania puli towarów (bonusów) zakupionych na jej potrzeby, zaciągną kredyt na zakup samochodu marki X. W rezultacie klienci, w związku z zawarciem umowy kredytowej, otrzymują nieodpłatnie od Banku towary stanowiące przedmiot bonusu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nieodpłatne przekazanie klientom towarów (bonusów) w ramach akcji promocyjnej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a w konsekwencji, Bank nie jest obowiązany do naliczania podatku należnego z tego tytułu oraz jego wykazywania w deklaracji podatkowej, a także dokumentowania dokonanych w danym okresie rozliczeniowym przekazań zestawów fakturą VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: ustawa o VAT) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT) podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju, przez którą rozumie się zgodnie z art. 7 ust. 1 in initio ustawy o VAT przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jednocześnie, w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny,

- jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Stosownie do art. 7 ust. 3 ustawy o VAT przepisu ust. 2 nie stosuje się jednak do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, próbek i prezentów o małej wartości. Przy tym zgodnie z ustawą o VAT przez prezenty o małej wartości rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób. W przypadku, gdy przekazania nie ujęto w ewidencji, o której wyżej mowa, jeżeli wartość rynkowa przekazanego towaru nie przekracza 5 zł. Natomiast przez próbkę rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

W ocenie Wnioskodawcy nie powinno budzić wątpliwości, iż wręczane klientom w ramach akcji promocyjnej towary (bonusy) nie spełniają kryteriów do uznania ich za prezenty o małej wartości, czy tym bardziej próbki, których nieodpłatne przekazanie w każdym wypadku - stosownie do art. 7 ust. 3 ustawy o VAT - nie stanowi dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu. Niemniej, niezależnie od ww. okoliczności, nieodpłatne przekazanie przedmiotowych bonusów nie powinno rodzić po stronie Banku obowiązku podatkowego w VAT, a co za tym idzie obowiązku rozliczenia podatku należnego z tego tytułu. Zdaniem Banku przemawiają za tym zarówno względu wykładni językowej, jak i systemowej.

Zgodnie z ustawą o VAT zasadą jest, iż opodatkowaniu tym podatkiem podlegają czynności dokonywane za wynagrodzeniem (odpłatne). W przypadku dostawy towarów na terytorium kraju wynika to wprost z brzmienia art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Przepis art. 7 ust. 2, który dopuszcza opodatkowanie przekazania (zużycia) przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, stanowi zatem wyjątek od powyższej reguły. W związku z tym, zgodnie z zasadą iż wyjątki nie powinny być interpretowane rozszerzająco, wykładni tego przepisu należy dokonywać ściśle, zgodnie z jego literalnym brzmieniem.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy o VAT dana czynność - nieodpłatne przekazanie lub zużycie towaru - podlega opodatkowaniu jako odpłatna dostawa towarów, jeżeli:

• brak związku między wydaniem towaru a prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem,
• podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.
  
  

Opodatkowanie nieodpłatnego przekazania (zużycia) przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa powinno zatem następować wyłącznie w przypadku, gdy łącznie spełnione są obie powyższe przesłanki, tj.:

• wydanie towarów następuje na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem a
• podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu/ wytworzeniu tych towarów.
  
  

W przeciwnym przypadku, gdy przekazanie (wydanie) towarów następuje na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem lub podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, przekazanie nie spełnia przesłanek koniecznych do uznania go za odpłatną dostawę towarów. W konsekwencji, nie podlega opodatkowaniu VAT.

Biorąc powyższe pod uwagę Bank stoi na stanowisku, iż z brzmienia art. 7 ust. 2 ustawy o VAT wynika w sposób jednoznaczny, że nieodpłatne przekazanie towarów podlega opodatkowaniu VAT jedynie, gdy jest dokonywane wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Należy zauważyć, że gdyby wolą ustawodawcy było objęcie opodatkowaniem zarówno przekazania (zużycia) na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, jak i na cele z nim niezwiązane, wówczas dałby on temu wyraz w ustawie rezygnując ze wskazywania celu przekazania, poprzestając jedynie na odwołaniu się do samej czynności przekazania. Postąpił natomiast wprost przeciwnie, przez co jednoznacznie ujawnił swoją wolę co do nieopodatkowania VAT przekazań realizowanych na cele związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

W przekonaniu Wnioskodawcy powyższej oceny nie zmienia ust. 3 art. 7 ustawy o VAT, przywoływany niekiedy na obronę stanowiska przeciwnego. W aktualnym brzmieniu, nadanym ustawą z dnia 21 kwietnia 2005 r. (Dz. U. Nr 90, poz. 756), przepis ten stanowi jedynie proste uzupełnienie regulacji ust. 2, wyłączając z zakresu jej zastosowania, a tym samym opodatkowania VAT, przekazanie (zużycie) określonych kategorii towarów, jak drukowane materiały reklamowe i informacyjne, próbki oraz prezenty o małej wartości. W rezultacie przekazanie wymienionych towarów nie tylko na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, ale także na cele z nim nie związane pozostaje poza VAT. W żadnym natomiast razie nie modyfikuje zakresu opodatkowania VAT wyznaczonego art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 i jego rozciągnięcia na czynności nieodpłatne polegające na przekazaniu (zużyciu) towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika na cele z nim związane. W konsekwencji, przepisy art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT nie dają łącznie jakiejkolwiek podstawy do przyjęcia, że w warunkach w nich określonych za odpłatną dostawę towarów należy uznawać także przekazanie towarów bez wynagrodzenia na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z art. 217 Konstytucji RP przedmiot opodatkowania powinien jasno wynikać z przepisów rangi ustawowej. Skoro w rozpatrywanym przypadku z przywołanych przepisów ustawy o VAT nie wynika wprost, czy choćby pośrednio, opodatkowanie czynności polegających na nieodpłatnym przekazaniu (zużyciu) towarów innych niż wymienione w art. 7 ust. 2, to należy uznać, że pozostają one poza zakresem opodatkowania.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku z 17 sierpnia 2007 r. (sygn. III SA/Wa 984/07) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: WSA) nie podzielił argumentacji organów podatkowych, które z treści art. 7 ust. 3 ustawy o VAT wywodziły, że ust. 2 tego artykułu dotyczy także przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Po pierwsze, w ocenie WSA stwierdzenie takie jest sprzeczne z literalnym brzmieniem art. 7 ust. 2, który jednoznacznie nawiązuje do przekazania „na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem”. Po drugie, jeśli ratio legis tego przepisu byłoby objęcie zarówno przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, jak i na cele z nim niezwiązane, wówczas ustawodawca zrezygnowałby ze wskazania celu przekazania, odwołując się jedynie do samej czynności przekazania; cele bowiem ujęte jako „związane” i „niezwiązane” czyli pozostałe, dopełniają do całości tak określony możliwy zbiór przekazań. Po trzecie, zachowanie literalnej wykładni art. 7 ust. 2 ustawy o VAT nie sprawia, iż przepis ust. 3 tego artykułu przy zastosowaniu takiej wykładni statuuje wyłączenie z zakresu opodatkowania czynności, które nie podlegają opodatkowaniu. Nie można bowiem zgodzić się z poglądem organów, iż przekazanie drukowanych materiałów reklamowych lub próbek towarów zawsze będzie realizowało cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Jak zauważył WSA, podatnik może przecież przekazać nieodpłatnie tego typu towar drugiemu podmiotowi, np. do utylizacji, czy innego wykorzystania z uwagi na zdezaktualizowanie się danych reklamowych lub informacyjnych. W konsekwencji stwierdzić zdaniem WSA trzeba, iż przepisy art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r., nie dają podstaw do przyjęcia (odmiennie niż było to przed tą datą), że w warunkach określonych w tych przepisach za odpłatną dostawę towarów należy uznawać także przekazanie towarów bez wynagrodzenia na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Podobne stanowisko zajął WSA w wyroku z dnia 20 listopada 2007 r. (sygn. III SA/Wa 1268/07).

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, na co wskazał również WSA w ww. orzeczeniach, iż ewentualna negatywna ocena prezentowanego stanowiska, dokonana z punktu widzenia zgodności z prawem wspólnotowym (por. art. 5(6) VI dyrektywy, art. 16 dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwo ETS, np. wyrok w C-48/97 w sprawie Kuwait Petroleum (GB) Ltd), nie może prowadzić w relacjach podatnik-krajowe prawo podatkowe-organy podatkowe do jego zakwestionowania i przyjęcia w rezultacie stanowiska przeciwnego, ewidentnie sprzecznego z efektami wykładni tego prawa, o których była wyżej mowa. Zgodnie bowiem z utrwalonym poglądem doktryny oraz orzecznictwem ETS i sądów polskich negatywne konsekwencje z tytułu niedostosowania prawa krajowego do przepisów dyrektyw obciążać mogą wyłącznie państwa członkowskie, które są adresatami wynikających z nich norm, nie mogą natomiast być przerzucane na obywateli.

W rezultacie, w razie stwierdzenia takiej niezgodności podatnik może powoływać się na ustawodawstwo unijne w przypadku, gdy jest ono dla niego korzystniejsze. Takiego prawa nie mają natomiast organy państwa, w tym podatkowe. Dyrektywy nie mogą bowiem powodować wzrostu obciążeń podatkowych w stosunku do tego, co wynika z prawa krajowego, nawet jeżeli jest ono z nimi niezgodne. Jeżeli więc, jak w rozpatrywanym przypadku, w prawie krajowym istnieje przepis, który jest niezgodny z postanowieniami dyrektywy, ale jest korzystny dla podatników, organy władzy państwowej obowiązane są stosować - do czasu, aż nie zostanie on zmieniony - przepis prawa krajowego. Zastosowanie w tym wypadku wykładni prowspólnotowej prowadziłoby do niedopuszczalnej wykładni contra legem.

W rozpatrywanym przypadku nie powinno przy tym budzić wątpliwości, że przekazanie dokonywane jest na cele związane z prowadzonym przez Bank przedsiębiorstwem. Bonusy wydawane są bowiem w ramach akcji promocyjnej. Jej celem jest zwiększenie sprzedaży kredytów, które jako usługi pośrednictwa finansowego stanowią przedmiot działalności Banku. Przy tym wydanie zestawu wiąże się z faktem zakupu przez klienta usługi kredytowej (pośrednictwa finansowego) oferowanej przez Wnioskodawcę. Istnieje więc jednoznaczny i bezpośredni związek między wydaniem towaru a prowadzoną przez Bank działalnością. Z tego względu Bank nie będzie odliczać podatku naliczonego z tytułu nabycia przedmiotowych bonusów.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, iż nieodpłatne wydanie bonusu nie podlega opodatkowaniu VAT jako dostawa towarów, a co za tym idzie nie stanowi sprzedaży w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, Bank nie będzie obowiązany do jego dokumentowania fakturą VAT. Stosownie bowiem do art. 106 ust. 1 ustawy o VAT faktury, do których wystawiania na podstawie tego przepisu są obowiązani podatnicy, powinny stwierdzać dokonanie sprzedaży. Skoro w rozpatrywanym przypadku brak sprzedaży, brak również obowiązku do jej dokumentowania fakturą VAT.

W związku z tym Bank wnosi o potwierdzenie poprawności prezentowanego przez niego stanowiska.

W dniu 9 lipca 2008 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IP-PP2-443-614/08-2/ASi, w której stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku uznane zostało za nieprawidłowe. W interpretacji stwierdzono, że w związku z faktem iż Bank świadczy usługi zwolnione od podatku należy uznać, że przekazanie, czyli fizyczne wydanie towaru wraz z przeniesieniem na inną osobę prawa do rozporządzania nim, przeniesienie własności towaru na rzecz bezpośredniego konsumenta jakim jest właściciel zestawu do nawigacji satelitarnej, nie może być utożsamiane z niepodlegającym opodatkowaniu zużyciem towaru wewnątrz przedsiębiorstwa.

W sytuacji wskazanej we wniosku nieodpłatne wydanie na rzecz odbiorców finalnych zestawów do nawigacji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zaś przy ich nabyciu przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

W odniesieniu do powołanego w stanowisku literalnego brzmienia przepisu art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, tutejszy organ podatkowy, podkreśla, że o związku z prowadzonym przedsiębiorstwem nieodpłatnego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na osobę trzecią, twierdzić nie można, gdyż takie przekazanie związane jest z realizacją prowadzonej działalności lecz nie związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, gdyż nie służy potrzebom wewnętrznym przedsiębiorstwa, przeciwnie nieodpłatne wydanie następuje kosztem majątku prowadzonej działalności.

W związku z powyższym należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe ze względu na niewłaściwe zastosowanie przepisów prawnych.

Pismem z dnia 25 lipca 2008r. (data wpływu 29 lipca 2008r.) Strona wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z wydania interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w piśmie znak IP-PP2-443-614/08-4/ASi z dnia 14 sierpnia 2008r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie stwierdził podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 10 września 2008r. (data wpływu 15 września 2008r.) Spółka wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem tut. Organu, skargę na interpretację indywidualną z dnia 9 lipca 2008 r. znak IP-PP2-443-614/08-2/ASi.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 9 września 2010r., sygn. akt III SA/Wa 1552/10 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i stwierdził, iż skarga jest zasadna. W orzeczeniu wskazano, iż art. 7 ust. 1 ustawy o VAT definiuje pojęcie dostawy towarów. Definicja ta nawiązuje wyraźnie do art. 5 ust. 1 (verba legis: „…przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1...”). Zatem dostawą, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, jest taka dostawa, której jedną z cech jest odpłatność. W art. 5 ust. 1 ustawa stanowi bowiem, iż opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów. W ten sposób została wyrażona generalna zasada ustawy -opodatkowaniu podlega co do zasady odpłatna dostawa towarów. W ramach tej zasady obojętny jest cel dostawy - związany z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, czy też z tym przedsiębiorstwem nie związany. W dalszej części art. 7 ustawy ustanawia wyjątek od powyższej zasady. Otóż w art. 7 ust. 2 ustanowiono tę odrębność wobec art. 7 ust. 1, która polega na uznaniu nieodpłatnego przekazania towaru (odrębność wobec wymogu odpłatności) za dostawę podlegającą opodatkowaniu, jeśli tylko to nieodpłatne przekazanie nie jest związane z przedsiębiorstwem podatnika. Niezwiązanie przekazania z przedsiębiorstwem podatnika jest kolejnym, obok rezygnacji z wymogu odpłatności przekazania, istotnym elementem art. 7 ust. 2. Jeśli zatem podatnik przekazuje nieodpłatnie towar należący do jego przedsiębiorstwa, to dla uznania, iż mamy do czynienia z podlegającą opodatkowaniu dostawą towarów, konieczne jest jeszcze ustalenie, że owo przekazanie zostało dokonane na cele inne, niż związane z przedsiębiorstwem. Z punktu widzenia logicznego, konstrukcja art. 7 ust. 2 zawiera więc koniunkcję: dostawą jest przekazanie 1) nieodpłatne oraz 2) niezwiązane z przedsiębiorstwem. Brak któregokolwiek z tych dwóch elementów wyklucza wniosek o istnieniu dostawy w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy.

Interpretacja zaprezentowana przez Organ pomija ten drugi element art. 7 ust. 2, tzn. zakłada, iż wyrazy „…na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem...” nie mają żadnej treści, nic nie znaczą, a zatem, że są w istocie zbędne. Taka interpretacja musi być uznana za wadliwą, naruszającą przywołaną wyżej zasadę prymatu wykładni literalnej, a ponadto nie respektuje ona założenia racjonalności Ustawodawcy. Organ uznał mianowicie, że Ustawodawca ustanawia przepisy, które w jakiejś przynajmniej części, są zbędne. W konsekwencji, zdaniem Sądu, takie stanowisko Organu należy odrzucić.

Błędne jest też stanowisko Organu, iż przyjmując pogląd Spółki należałoby uznać, że w art. 7 ust. 3 ustawy Ustawodawca wyłączył z opodatkowania czynności, które i tak były zwolnione na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy. Otóż przyjmując pogląd Skarżącej nie zostaje podważona racjonalność Ustawodawcy, gdyż z zakresu znaczeniowego drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek nie należy wykluczać takich materiałów, prezentów i próbek, które mogą być przekazane na cele niezwiązane z przedsiębiorstwem przekazującego je podatnika. Bezpłatne przekazanie wymienionych materiałów, prezentów i próbek, z wyraźnej woli Ustawodawcy, nie podlega jednak opodatkowaniu pomimo braku związku przekazania z przedsiębiorstwem. W ten sposób ustanowiony został wyjątek wobec art. 7 ust. 2 ustawy, a jego ustanowienie nastąpiło ze względu na rodzaj przekazywanych towarów. Jeśli natomiast przekazanie takich materiałów, prezentów i próbek zostało dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem podatnika, to takie przekazanie nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 5 ust. 1 już ze względu na art. 7 ust. 2 ustawy. W takiej sytuacji nie istnieje potrzeba „ponownego” zwalniania z opodatkowania na podstawie art. 7 ust. 3.

Stanowisko Spółki istotnie prowadzi do wniosku, że żaden z uczestników obrotu gospodarczego nie poniósłby ekonomicznego ciężaru podatku. Jednakże ustawa w wielu innych przypadkach godzi się z faktem, iż żaden uczestnik obrotu gospodarczego nie zapłaci podatku w sensie ekonomicznym. Co więcej - także Organ taką sytuację zauważa, gdyż przyznaje, że w przypadku przekazywania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów i próbek, podatnik przekazujący je nie zapłaci podatku, nie zapłaci go też żaden inny uczestnik obrotu.

Powyższe uwagi znajdują oparcie w poglądach Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonych np. w wyroku z dnia 23 marca 2009 r. o sygn. akt I FPS, a także w wielu innych wyrokach (sygn. I FSK 600/07, I FSK 743/07, I FSK 60/08, I FSK 922/08 i inne). Nadto Sąd zauważa, że podnoszona przez Ministra Finansów konieczność dokonania prowspólnotowej wykładni powołanych przepisów nie występuje. Sięganie bowiem do przepisów wspólnotowych jest uzasadnione tylko w przypadku, gdy przepisy prawa krajowego są niejasne i nastręczają trudności interpretacyjnych. W realiach rozpoznawanej sprawy nie zaistniała taka potrzeba, wobec jednoznacznego brzmienia przepisów ustawy na płaszczyźnie wykładni językowej.

Powyższa argumentacja pozwala uznać stanowisko Spółki w całości za prawidłowe.

W dniu 29.06.2011 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok WSA w Warszawie z dnia 9.09.2010 r. sygn. III SA/Wa 1552/10 uchylający ww. interpretację, w którym Sąd poparł w pełnym zakresie stanowisko Spółki przedstawione w ww. wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 września 2010r. sygn. akt III SA/Wa 1552/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazywania klientom towarów (bonusów) w ramach akcji promocyjno-reklamowej uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę we wniosku z dnia 3 kwietnia 2008r. i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.