INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 04.05.2011 r. (data wpływu 11.05.2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16.06.2011 r. (data wpływu 20.06.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podstawy do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wydatków udokumentowanych fakturami zakupu (zawierającymi nazwę i NIP Spółki oraz adres skrytki pocztowej) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11.05.2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podstawy do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wydatków udokumentowanych fakturami zakupu (zawierającymi nazwę i NIP Spółki oraz adres skrytki pocztowej).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka M. Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) z siedzibą w W. zamierza wprowadzić nowy system przechowywania faktur. Dokumentacja księgowa będzie przechowywana w siedzibie spółki M. w Holandii, która prowadzi centrum księgowo-archiwizacyjne grupy M., gdzie po wprowadzeniu faktur do system księgowego oraz dokonaniu ich akceptacji wewnętrznej w systemie księgowym będzie przekazywana po okresie około 3 miesięcy do zewnętrznej firmy archiwizacyjnej na terytorium Holandii. W związku z wprowadzeniem systemu archiwizacji dokumentów konieczna jest także zmiana sposobu otrzymywania faktur wystawianych przez kontrahentów Spółki. Faktury te nie będą kierowane na adres siedziby Spółki, lecz na adres skrytki pocztowej, z której podmiot trzeci będzie odbierał dokumenty i dostarczał je do centrum księgowości i archiwizacji. Efektem zastosowania innego adresu dostarczenia faktury niż adres siedziby Spółki, jest konieczność umieszczenia tego adresu na fakturze przez jej wystawcę. Niestety, w wyniku ograniczeń systemowych nie wszyscy dostawcy są w stanie zamieścić dwa adresy na wystawianej fakturze tj. adres nabywcy oraz adres dostarczenia faktury. W związku z zaistniałą sytuacja planowane jest przyjęcie rozwiązania, że faktury od niektórych kontrahentów Spółki będą zawierały nazwę oraz nr NIP Spółki oraz adres skrytki pocztowej. Nie będzie zatem umieszczony na fakturze adres siedziby Spółki.

Wątpliwość Spółki dotyczy tylko i wyłącznie braku adresu siedziby Spółki na fakturach zakupu, zatem należy założyć, że pozostałe warunki konieczne do spełnienia, zarówno dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego jak i prawa do ujęcia wydatków jako koszty uzyskania przychodu, definiowane odpowiednio przez ustawę o podatku od towarów i usług jak i ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych, będą spełnione.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W związku z brzmieniem par. 5 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm., dalej: „Rozporządzenie MF”) zawierającego niezbędne elementy wystawianej faktury Spółka powzięła wątpliwość: czy ma prawo do odliczenia podatku naliczonego oraz podstawę do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wydatków udokumentowanych fakturami zakupu wystawionymi w sposób opisany powyżej, tj. zawierającymi nazwę i NIP Spółki oraz adres skrytki pocztowej...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Faktury otrzymane od kontrahentów Spółki, dokumentujące wydatki będą ujęte w księgach Spółki jako koszty uzyskania przychodów, co uwzględnione będzie w rozliczeniach podatku dochodowego. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm., zwana dalej jako: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyżej zacytowany przepis pozwala na zaliczenie wydatków Spółki do kosztów uzyskania przychodów jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem i nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Dla osób prawnych zasady prowadzenia ewidencji zostały określone w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2002 r., Nr 76, poz. 694 ze zm., dalej: „ustawa o rachunkowości”), podstawą zapisów w księgach rachunkowych – w myśl art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości – są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi”. Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce – otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne – przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne – dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
   
   

Art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania transakcji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą – także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy Spółka zamierza ująć w księgach rachunkowych faktury dokumentujące poniesione wydatki jako koszty uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki faktury stanowią dowód księgowy umożliwiający zidentyfikowanie stron transakcji w sposób nie budzący wątpliwości, ponieważ nazwa i numer NIP będą poprawne.

Zdaniem Spółki, w sprawie uznania wydatków za koszty uzyskania przychodów wypowiadały się zarówno organy podatkowe, jak i sądy. NSA w jednym z wyroków z dnia 1 lutego 2000 r. (sygn. akt I SA/Po 135/99) stwierdził, że „(…) Wystawienie wadliwego dowodu księgowego nie niweczy samego faktu poniesienie wydatku, jeżeli służy osiągnięciu przychodów, a podatnik wykazuje innymi dowodami zaistnienie zdarzenia gospodarczego uzasadniającego ten wydatek”.

Podobne stanowisko NSA zajął w wyroku z dnia 27 stycznia 1998 r. (sygn. akt SA/Łd 1056/97) - „(…) Dokumenty potwierdzające dokonanie konkretnych transakcji, nie spełniające wszystkich wymagań określonych w art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 121, poz. 591), mogą być uznane za dowody świadczące o poniesionych kosztach, jednakże może to dotyczyć tylko niewielkich uchybień formalnych, np. braku niektórych elementów, które mogą być uzupełnione, a fakt dokonania danej transakcji może być potwierdzony u kontrahenta”.

Reasumując powyższe Spółka stoi na stanowisku, iż bezsprzecznym jest fakt poniesienia wydatków, które zostały faktycznie poczynione, a wskazanie numeru skrytki pocztowej na fakturach VAT, nie może być podstawą do nieuznania poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na to, iż postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym i w tym sensie ograniczonym np. w stosunku do postępowania podatkowego i kontrolnego, że nie może obejmować postępowania dowodowego. Powyższe wynika wprost z unormowania zawartego w art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, który stanowi: w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 168, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV. W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia postępowania dowodowego, które regulują przepisy rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku Spółka wnosi o potwierdzenie, że przy zastosowaniu opisanych procedur prawidłowe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków udokumentowanych fakturami zakupu (zawierającymi nazwę i NIP Spółki oraz adres skrytki pocztowej). Wnioskodawca żąda więc od Organu wydającego interpretację de facto potwierdzenia mocy dowodowej wymienionych kategorii dokumentów, do czego, jak wyżej wspomniano, Organ podatkowy w trybie wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie jest ani zobowiązany ani uprawniony.

Z tego powodu odpowiedź na pytanie Spółki może mieć jedynie charakter bardzo ogólny, zaś ocena, czy dla uznania konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów wystarczające jest jego udokumentowanie w sposób opisany we wniosku może być dokonana tylko przez organ podatkowy prowadzący postępowanie dowodowe, w którym organ ten sprawdzi spełnienie wszystkich przesłanek pozwalających na uznanie konkretnego wydatku za koszt podatkowy na gruncie odpowiednich przepisów, w szczególności ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „updop”), ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), a także ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r., Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Zgodnie z tymi uregulowaniami, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź na zachowanie lub zabezpieczenie jego źródła. Zatem, każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 ustawy, powinien być uznany za koszt uzyskania przychodów. Do tak zdefiniowanych kosztów ustawodawca zalicza zarówno takie wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów w danym momencie, jak i te, których nie można w ten sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

We wniosku o wydanie interpretacji Spółka stwierdza: „Wątpliwość Spółki dotyczy tylko i wyłącznie braku adresu siedziby Spółki na fakturach zakupu, zatem należy założyć, że pozostałe warunki konieczne do spełnienia, zarówno dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego jak i prawa do ujęcia wydatków jako koszty uzyskania przychodu, definiowane odpowiednio przez ustawę o podatku od towarów i usług jak i ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych, będą spełnione”. Wobec takiego stwierdzenia Podatnika, Organ podatkowy podkreśla, że w przedmiotowej interpretacji nie dokonuje oceny, czy ponoszone przez Spółkę wydatki spełniają generalną przesłankę związku z przychodem – Organ przyjmuje za Wnioskodawcą, że związek ten istnieje.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa zasad dokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Nie oznacza to jednak, że podatnik ma w tym zakresie pełną dowolność. Jak wynika z ugruntowanej linii orzeczniczej obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop. Skoro więc podatnik musi legitymować się dowodami potwierdzającymi istnienie związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 15 ust. 1 updop, to przede wszystkim musi posiadać dokumenty świadczące o poniesieniu wydatku.

Istotną wskazówkę, jak należy dokumentować wydatki zaliczane do kosztów uzyskania przychodów ustawodawca zawarł w art. 9 ust. 1 updop, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września o rachunkowości (dalej: uor). Przepisy art. 20, 21 i 22 tejże ustawy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych.

I tak, zgodnie z art. 20 ust. 2 uor podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom.
   
   

W myśl art. 20 ust. 4 uor w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 uor dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania transakcji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą – także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w ust. 1 pkt 5 i 6, jeśli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych (art. 21 ust. 1a).

Jak stanowi art. 22 ust. 1 uor dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, zawierające co najmniej dane określone w art. 21 oraz wolne od błędów rachunkowych.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych, choć niejednokrotnie dokumentem niewystarczającym. Jak już bowiem wspomniano, podatnik, uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentną korzyść podatkową, ponieważ ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na podatniku spoczywa więc ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Ma on obowiązek nie tylko udokumentować, że wydatek został poniesiony (prawidłowo zarachowany) ale wykazać także, że poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów.

W tym miejscu Organ wydający interpretację zauważa, że w orzecznictwie sądowym wykształciły się dwa alternatywne podejścia w odniesieniu do interpretacji art. 9 ust. 1 updop. Zgodnie z pierwszym z nich art. 9 updop nakłada na podatnika obowiązek stosowania zasad rachunkowych również w zakresie prawidłowego dokumentowania wydatków stanowiących koszty podatkowe i tylko koszty, których poniesienie zostało udokumentowane w sposób wskazany w tych przepisach mogą zostać zaliczone przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z drugim stanowiskiem, stosując przepisy Ordynacji podatkowej, w szczególności art. 180, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy i jednocześnie nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności mogą to być: księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych oraz inne materiały i informacje. W konsekwencji dowodem przeprowadzenia określonej transakcji gospodarczej, w tym także poniesienia wydatku, może być wszystko, co nie jest sprzeczne z prawem, a może przyczynić się do wyjaśnienia stanu faktycznego i nie jest przy tym konieczne, aby dowód ten spełniał wymogi przewidziane w przepisach ustawy o rachunkowości. Tę linię potwierdzają powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądowe, wydane jednakże nie w sprawie z interpretacji przepisów prawa podatkowego tylko w postępowaniu podatkowym.

Dowodem księgowym jest każdy dokument, który stanowi podstawę dokonania zapisu w księgach rachunkowych. Najczęściej spotykanym w obrocie handlowym dokumentem jest faktura VAT.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera regulacji dotyczących wystawiania oraz formy faktur VAT. Kwestie te normuje ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia, w tym rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), które to rozporządzenie z dniem 01 kwietnia 2011 r. zastąpiło powołane przez Wnioskodawcę rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.).

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka zamierza wprowadzić nowy system przechowywania faktur. W związku z wprowadzeniem systemu archiwizacji dokumentów konieczna jest także zmiana sposobu otrzymywania faktur wystawianych przez kontrahentów Spółki. Faktury te nie będą kierowane na adres siedziby Spółki, lecz na adres skrytki pocztowej, z której podmiot trzeci będzie odbierał dokumenty i dostarczał je do centrum księgowości i archiwizacji. Efektem zastosowania innego adresu dostarczenia faktury niż adres siedziby Spółki, jest konieczność umieszczenia tego adresu na fakturze przez jej wystawcę. W wyniku ograniczeń systemowych nie wszyscy dostawcy są w stanie zamieścić dwa adresy na wystawianej fakturze tj. adres nabywcy oraz adres dostarczenia faktury. W związku z zaistniałą sytuacja planowane jest przyjęcie rozwiązania, że faktury od niektórych kontrahentów Spółki będą zawierały nazwę oraz nr NIP Spółki oraz adres skrytki pocztowej, nie będą natomiast zawierały adresu siedziby Spółki.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy jest On uprawniony do zaliczania w koszty uzyskania przychodu wydatków udokumentowanych fakturami zakupu zawierającymi nazwę i NIP Spółki oraz adres skrytki pocztowej, ale niezawierających adresu siedziby Wnioskodawcy.

Jak wyjaśniono powyżej, kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów oraz wystawiania faktur VAT normują odrębne przepisy. A zatem, jeżeli faktura będzie spełniała wymogi formalne, o których mowa w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz wydanych na jej podstawie rozporządzeniach, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podstawy do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wydatków udokumentowanych fakturami zakupu wystawionymi w sposób opisany we wniosku, jest prawidłowe.

Reasumując, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć w koszty uzyskania przychodu wydatki udokumentowane fakturami zakupu zawierającymi nazwę i NIP Spółki oraz adres skrytki pocztowej, ale niezawierających adresu siedziby Wnioskodawcy tylko w przypadku spełnienia wszystkich wymaganych przez prawo elementów regulujących przedmiotową kwestię.

Należy jednocześnie wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, przedmiotem interpretacji indywidualnej są przepisy prawa podatkowego. Wobec tego, tutejszy Organ nie dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej ujęcia w księgach rachunkowych faktur. Kwestia ta jest bowiem regulowana przepisami o rachunkowości. Interpretacja indywidualna jest pisemną interpretacją przepisów prawa podatkowego, przez które rozumie się przepisy ustaw podatkowych, a nie ustawy o rachunkowości (art. 3 pkt 2 i art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej). W związku z tym tut. Organ podatkowy nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy, a w szczególności nie jest upoważniony do oceny prawidłowości stosowanych przez Spółkę księgowań.

Ponadto, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, iż dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, tym samym nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.