Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-81/11-6/MC
z 3 czerwca 2011 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
ILPB4/423-81/11-6/MC
Data
2011.06.03



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu


Temat
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Podstawa opodatkowania i wysokość podatku --> Zryczałtowany podatek dochodowy od przychodów


Słowa kluczowe
należności licencyjne
opodatkowanie
oprogramowanie
płatnik
program komputerowy
Szwecja
umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania
użytkowanie (używanie)
zryczałtowany podatek dochodowy


Istota interpretacji
Czy na Spółce ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów uzyskiwanych w Polsce przez Dostawcę w związku z dokonywaniem płatności przez Spółkę na rzecz Dostawcy za korzystanie z oprogramowania w charakterze ostatecznego użytkownika?



Wniosek ORD-IN 484 kB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia z dnia 28 lutego 2011 r. (data wpływu do BKIP w Bielsku – Białej 07.03.2011 r., data wpływu do BKIP w Lesznie 14.03.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu płatności za korzystanie z oprogramowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 marca 2011 r. Wnioskodawca złożył do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku – Białej wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu płatności za korzystanie z oprogramowania.

Pismem z dnia 11 marca 2011 r. nr IBPBI/2/423-266/11/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku – Białej, działając w oparciu o art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), przekazał ww. wniosek do Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie celem załatwienia zgodnie z właściwością, stosownie do § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.).

Ww. wniosek, uzupełniony został pismami z dnia 09 maja 2011 r. (data wpływu do BKIP w Lesznie 12.05.2011 r.) oraz z dnia 25 maja 2011 r. (data wpływu do BKIP w Lesznie 27.05.2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym, posiadającym nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. W celu zapewnienia sobie możliwości korzystania ze stabilnego i zintegrowanego systemu informatycznego do zarządzania produkcją, który gwarantuje jednocześnie jednolitość i integrację systemową z innymi podmiotami należącymi do grupy, Spółka zakupiła od szwedzkiego podmiotu powiązanego (dalej: Dostawca) licencję na oprogramowanie wspomagające efektywne prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie zarządzania produkcją (dalej: licencja). Spółka poniosła koszty zakupu licencji w postaci jednorazowej opłaty oraz będzie ponosiła w przyszłości opłaty m.in. za utrzymanie i aktualizację systemu informatycznego na rzecz Dostawcy. W praktyce rola Dostawcy sprowadziła się do centralnego zakupu licencji od podmiotu uprawnionego do jej udzielenia (autor oprogramowania bądź upoważniony dystrybutor) z prawem do udzielenia sublicencji na rzecz podmiotów wchodzących w skład grupy „A” oraz udzielenie sublicencji Spółce.

Korzystanie przez Spółkę z omawianego oprogramowania, pełniącego funkcję systemu do zarządzania produkcją, odbywa się na komputerach Spółki i jest ograniczone do zakresu, w jakim jest to niezbędne do jego wykorzystania na własne potrzeby, zgodnie z jego przeznaczeniem. W ramach licencji, na Spółkę nie są przenoszone jakiekolwiek autorskie prawa majątkowe do oprogramowania, w szczególności nie ma Ona prawa do udzielania dalszych sublicencji innym podmiotom, czy też zwielokrotniania, rozpowszechniania lub dokonywania zmian w oprogramowaniu. Prawa przysługujące Spółce w związku z zawarciem licencji są ograniczone wyłącznie do praw przysługujących tzw. ostatecznemu użytkownikowi (ang. end - user).

Dostawca udzielając przedmiotowej licencji nie prowadzi działalności na terytorium Polski, a Spółka jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji potwierdzającego, że Dostawca jest szwedzkim rezydentem w rozumieniu Konwencji.

W związku z powyższym stanem faktycznym / zdarzeniem przyszłym, powstaje pytanie dotyczące odpowiedniego zastosowania przepisów Konwencji w powiązaniu z odpowiednimi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do płatności, które były / będą dokonywane przez Spółkę z tytułu nabycia omawianej licencji od Dostawcy.

Pismem z dnia 09 maja 2011 r. Wnioskodawca doprecyzował przedstawiony stan faktyczny / opis zdarzenia przyszłego o informację, iż szwedzki Dostawca licencji jest osobą prawną.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na Spółce ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów uzyskiwanych w Polsce przez Dostawcę w związku z dokonywaniem płatności przez Spółkę na rzecz Dostawcy za korzystanie z oprogramowania w charakterze ostatecznego użytkownika...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią przepisu art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepisy dotyczące zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów nierezydentów w Polsce tzw. podatku u źródła z tytułu m.in. praw autorskich i praw pokrewnych (pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta zagranicznego) stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W omawianym przypadku Dostawca, jako podmiot udzielający Spółce licencji na oprogramowanie, ma swoją siedzibę w Szwecji, zatem w celu rozstrzygnięcia kwestii powstania zobowiązania podatkowego na terytorium Polski w związku z wypłatą należności za zakupioną licencję, należy dokonać analizy odpowiednich przepisów Konwencji. Art. 12 ust. 3 Konwencji definiuje należności licencyjne m.in. jako wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego.

Omawiana definicja należności licencyjnych nie odnosi się wprost do pojęcia oprogramowania komputerowego, jednakże biorąc pod uwagę zastrzeżenia złożone przez rząd Polski do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD (Komentarz), Spółka przyjmuje, że oprogramowanie stanowiące przedmiot omawianej transakcji należałoby potraktować dla celów podatkowych jako dzieło literackie. Komentarz zawiera wskazówki co do sposobu interpretacji Konwencji Modelowej OECD, która z kolei stanowi podstawę Konwencji.

Jednakże, w opinii Spółki, uznanie oprogramowania za dzieło literackie nie jest jedynym elementem, który pozwala dokonać odpowiedniej kwalifikacji omawianych płatności jako należności licencyjnych i w konsekwencji, doprowadzić do obowiązku zapłaty zryczałtowanego podatku u źródła od opłat płaconych podmiotowi szwedzkiemu z tytułu użytkowania oprogramowania na terytorium Polski.

Zgodnie bowiem z zasadą wyrażoną w Komentarzu (wersja skonsolidowana z roku 2010), dla uznania danej płatności związanej z oprogramowaniem za należności licencyjne w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, decydujące znaczenie może mieć charakter uprawnień przekazany licencjobiorcy.

W związku z powyższym, jak wskazują pkt 14 oraz 14.2, a także pkt 15 Komentarza dotyczącego art. 12 Modelowej Konwencji OECD, w przypadku przeniesienia pełni autorskich praw majątkowych lub gdy prawo użytkownika oprogramowania ograniczone jest wyłącznie do wykorzystywania oprogramowania na potrzeby własne - wynagrodzenie z tego tytułu nie powinno być klasyfikowane jako należność licencyjna, a jako dochód z działalności gospodarczej (art. 7 Modelowej Konwencji OECD) i w związku z tym, nie podlega podatkowi u źródła w kraju, z którego wypłacana jest taka należność.

Mając na uwadze wskazania Komentarza przedstawione powyżej, w omawianym przypadku Spółka nabywając prawo do użytkowania oprogramowania ograniczone jedynie do zakresu, w jakim jest to niezbędne do korzystania z oprogramowania na Jej potrzeby własne, zgodnie z przeznaczeniem oprogramowania, nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła od płatności dokonywanych na rzecz Dostawcy (szwedzkiego licencjodawcy).

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie także w piśmie Ministerstwa Finansów nr PB4/AK/8214-14677-283/04, mającego na celu ujednolicenie podejścia władz skarbowych do zagadnienia poboru podatku u źródła od należności licencyjnych związanych z oprogramowaniem komputerowym. Generalnie, w świetle stanowiska Ministerstwa Finansów, obowiązkiem pobrania podatku u źródła objęte są wypłaty wynagrodzenia dokonywane w wyniku:

  1. nabycia autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, z którym związane jest nieograniczone korzystanie z programu przejawiające się m.in. w prawie do zwielokrotniania programu, udzielania licencji na korzystanie z programu, czy też dalszego zbywania praw do programu. W wyniku takiej transakcji zasadniczo zbywca wyzbywa się w całości autorskich praw majątkowych;
  2. nabycia prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, w ramach którego nabywca może dokonywać m.in. trwałego lub czasowego zwielokrotniania programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie, tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakiejkolwiek innej zmiany w programie komputerowym z zachowaniem prawa osoby, która tych zmian dokonała oraz rozpowszechnianie, w tym na podstawie umowy użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.


Natomiast, zgodnie z powyższym stanowiskiem, brak obowiązku pobrania podatku u źródła związany jest z:

  1. nabyciem praw do korzystania z egzemplarza programu, które jednocześnie nie przenosi na korzystającego żadnych praw autorskich i w następstwie którego korzystający może eksploatować program tylko w zakresie, w jakim jest to niezbędne do korzystania z programu zgodnego z jego przeznaczeniem, nie nabywa natomiast praw określonych powyżej w pkt b);
  2. nabyciem własności egzemplarza programu komputerowego, które jednocześnie nie przenosi na korzystającego żadnych praw autorskich i w następstwie którego nabywca uzyskuje prawo do dokonywania ograniczonych czynności nie wymagających zgody właściciela, polegających m.in. na „zwykłym” stosowaniu programu w komputerze, poprawianiu błędów, testowaniu programu pod kątem zawirusowania oraz usuwania wirusów, a także zmienianiu parametrów programu uwarunkowanym np. dostosowaniem programu do wymogów nowych wersji sprzętu komputerowego.


Również w piśmie z dnia 30 kwietnia 2007 r. nr DD7/033-360/KS/07/1338/06 Ministerstwo Finansów potwierdziło, że: „czynności wykonywane przez Wnioskodawcę ograniczają się do korzystania z programu komputerowego wyłącznie na własne potrzeby. Poza uruchamianiem programu, archiwizacją oraz dokonywaniem zwielokrotnienia programu w tych celach, Wnioskodawca nie korzysta z programu na inne sposoby, tym samym nie może udzielać dalszych licencji, dokonywać cesji, wypożyczać ani wydzierżawiać programu. Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, zawartym w punkcie 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Zatem, opłata przekazywana przez Wnioskodawcę podmiotowi francuskiemu za prawo do użytkowania programu DCON nie ma charakteru należności licencyjnych i dlatego nie będzie objęta dyspozycją art. 12 umowy polsko - francuskiej. Oznacza to, że podmiot polski dokonujący wypłaty takiej należności, nie będzie obowiązany do potrącenia od niej podatku dochodowego”.

Jak już to zostało przytoczone w opisie stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego, Spółka nabywa od Dostawcy jedynie prawo do używania programu, nie ma natomiast prawa do udzielania dalszych sublicencji innym podmiotom, czy też zwielokrotniania, rozpowszechniania lub dokonywania zmian w oprogramowaniu.

W świetle przytoczonych powyżej argumentów, w opinii Spółki, w szczególności analizując przepisy art. 12 Konwencji oraz treść komentarza do art. 12 Konwencji Modelowej OECD, płatności na rzecz Dostawcy będącego podmiotem szwedzkim z tytułu licencji na korzystanie z oprogramowania są wolne od zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów nierezydentów w Polsce, bowiem pojęcie opłat licencyjnych nie obejmuje opłat wnoszonych przez tzw. użytkowników końcowych programów komputerowych (opłat z tytułu nabycia egzemplarza programu komputerowego do użytku własnego).

W konsekwencji, na Spółce nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów nierezydentów w Polsce w przypadku dokonywania płatności / wypłat przez Spółkę na rzecz Dostawcy za korzystanie z oprogramowania w charakterze ostatecznego użytkownika.

Zdaniem Spółki, w omawianej sytuacji zastosowanie znajdzie zatem art. 7 Konwencji, według którego omawiane płatności należy traktować jako dochód z działalności gospodarczej osiągany przez podmiot szwedzki, opodatkowany jedynie w kraju beneficjenta płatności.

Wobec czego, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego powyżej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ww. ustawy).

W art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potracenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski.

Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 tej ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 i 2 Konwencji zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi. Jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Jednocześnie ust. 6 tego artykułu stanowi, że jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej Konwencji, to postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu.

W rozpoznawanej sprawie przepisem szczególnym w stosunku do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest art. 12 Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stosownie do art. 12 ust. 1 Konwencji, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności te mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych posiada miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto (art. 12 ust. 2 umowy).

Z kolei art. 12 ust. 3 tej Konwencji zawiera definicję określenia „należności licencyjne”, za które uważa się wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, albo filmów lub taśm dla radia bądź telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zaznacza się, iż w myśl art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Cytowana w art. 12 umowy definicja należności licencyjnych nie wymienia wprost pojęcia oprogramowania komputerowego, posługując się pojęciem wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, które pozostaje niezdefiniowane w tej umowie. Należy jednak stwierdzić, iż umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawierane przez Polskę wzorowane są na Modelowej Konwencji OECD sprawie podatku od dochodu i majątku. Zarówno tekst Modelowej Konwencji, jak i Komentarz do Modelowej Konwencji zostały wypracowane w drodze konsensusu przez państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się do stosowania zawartych w nich postanowień. Nie są one źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W pkt 13, 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, skoro nie wymieniono dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”.

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 2 Konwencji polsko - szwedzkiej, przy stosowaniu niniejszej Konwencji w dowolnym momencie przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w danym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

W polskim ustawodawstwie nie ma definicji programu komputerowego. Jedynie w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) określono przedmiot praw autorskich, przez który należy rozumieć w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Natomiast w art. 74 ust. 1 tejże ustawy stwierdza się, iż programy komputerowe korzystają z takiej samej ochrony jak utwory literackie.

Stosując zatem, przywołane przepisy definicji należności licencyjnych w polskim ustawodawstwie, należy stwierdzić, iż należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programu komputerowego mieszczą się w definicji należności licencyjnych zawartych w art. 12 Konwencji polsko - szwedzkiej.

Jednocześnie należy podkreślić fakt, że prawo do użytkowania oprogramowania komputerowego, zgodnego z prawem autorskim, przekazywane może być na wiele sposobów, z których każdy odmiennie określa kwestie natury praw, jakie odbiorca nabywa w ramach konkretnych uzgodnień, dotyczących programu.

Zaliczenie należności, wypłacanych przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu szwedzkiego, do odpowiedniej kategorii dochodów, w rozumieniu Konwencji polsko - szwedzkiej zależy od istoty praw, jakie odbiorca nabywa w ramach umowy przewidującej prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego / opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka zakupiła od szwedzkiego podmiotu powiązanego (dalej: Dostawca) licencję na oprogramowanie wspomagające efektywne prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie zarządzania produkcją (dalej: licencja). Spółka poniosła koszty zakupu licencji w postaci jednorazowej opłaty oraz będzie ponosiła w przyszłości opłaty m.in. za utrzymanie i aktualizację systemu informatycznego na rzecz Dostawcy. Korzystanie przez Spółkę z omawianego oprogramowania, pełniącego funkcję systemu do zarządzania produkcją, odbywa się na komputerach Spółki i jest ograniczone do zakresu, w jakim jest to niezbędne do jego wykorzystania na własne potrzeby, zgodnie z jego przeznaczeniem. W ramach licencji na Spółkę nie są przenoszone jakiekolwiek autorskie prawa majątkowe do oprogramowania, w szczególności nie ma Ona prawa do udzielania dalszych sublicencji innym podmiotom, czy też zwielokrotniania, rozpowszechniania lub dokonywania zmian w oprogramowaniu. Prawa przysługujące Spółce w związku z zawarciem licencji są ograniczone wyłącznie do praw przysługujących tzw. ostatecznemu użytkownikowi (ang. end - user).

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, zawartym w punkcie 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

W związku z powyższym, w sytuacji, gdy Wnioskodawca wykorzystuje przedmiotowe oprogramowanie komputerowe na potrzeby własne w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wynagrodzenie płatne za zakup licencji nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W takiej sytuacji, dochód podmiotu szwedzkiego w postaci wynagrodzenia, jakie otrzymuje za umożliwienie korzystania z oprogramowania, należy kwalifikować jako „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Reasumując, Spółka nie ma obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od należności wypłacanych Dostawcy (podmiotowi szwedzkiemu) za korzystanie z oprogramowania w charakterze ostatecznego użytkownika.

W odniesieniu do powołanego przez Spółkę postanowienia w sprawie interpretacji prawa podatkowego stwierdzić należy, że zapadło ono w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy:

  • zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
  • zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj