INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2010r. (data wpływu 20 września 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 grudnia 2010r. (data wpływu 30 grudnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania bezpłatnie dodawanego produktu, prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących nabycie tzw. „gratisów” oraz zwrotu na rachunek nadwyżki podatku naliczonego nad należnym a także sposobu dokumentowania transakcji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania bezpłatnie dodawanego produktu, prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących nabycie tzw. „gratisów” oraz zwrotu na rachunek nadwyżki podatku naliczonego nad należnym a także podstawy opodatkowania towaru promującego jak również sposobu dokumentowania transakcji.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 grudnia 2010r. (data wpływu 30 grudnia 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 25 listopada 2010r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (zarejestrowany i czynny podatnik VAT) zamierza zająć się dystrybucją i promowaniem na rynku krajowym wysokomarżowego produktu typu FMCG (Fast Moving Consumer Goods).

Na podstawie umowy zawartej z właścicielem marki Wnioskodawca będzie zobowiązany do podjęcia określonego rodzaju działań marketingowych, tj. promowania produktu, jako towaru z tzw. „wyższej półki” (co znajdzie odbicie w jego cenie) poprzez prowadzenie akcji promocyjnych dwojakiego rodzaju:

1. Akcji polegających na dodawaniu do każdego ze sprzedawanych produktów tzw. gratisu (dodatkowego, darmowego produktu mającego zachęcać do zakupu oferowanego towaru, np. kart pre-paid, baterii, alkoholu, sprzętu RTV-AGD itp.). Stawka podatku VAT dla „gratisów” (22%) jest wyższa od stawki sprzedawanego (promowanego) towaru (7%).
2. Akcji polegających na promowaniu produktu, poprzez towarzyszącą mu (łączną) sprzedaż innych towarów z wysokim rabatem, dochodzącym nawet do 99%. Analogicznie jak w pkt 1 stawka podatku VAT właściwa dla promowanego (głównego) produktu to 7%, natomiast produkt promujący, sprzedawany z wysokim rabatem ma stawkę 22% (np. karty pre-paid, baterie, alkohol, sprzęt RTV-AGD itp.).
   
   

Prowadzenie wyżej wskazanej kampanii promocyjnej jest warunkiem stosowania między Wnioskodawcą, a właścicielem marki określonej ceny. Cena jednostkowa netto dołączanych „gratisów” przewyższa cenę jednostkową netto sprzedawanego, promowanego głównego produktu, jednak całość operacji, tj. sprzedaż produktu z gratisem (ww. pkt 1), czy innym towarem promującym (ww. pkt 2) generować będzie dochód.

Mając na względzie, iż cześć transakcji sprzedaży będzie dokumentowana fakturami, natomiast część paragonami fiskalnymi, Wnioskodawca zamierza wprowadzić uproszczone nazewnictwo, pozwalające na odrębną identyfikację produktu z dołączanym gratisem oraz odrębną produktu, któremu towarzyszy rabatowa sprzedaż innych towarów. I tak, np. sprzedaż produktu z gratisem w postaci baterii określana będzie jako ZESTAW 1, i w zależności od rodzaju gratisu, kolejne zestawy opatrzone będą stosowną numeracją.

Z kolei sprzedaż produktu połączona z promocyjną sprzedażą innych towarów zdefiniowana zostanie na fakturze/paragonie w dwóch pozycjach:

1. PAKIET 1 „a” (stawka właściwa dla produktu podstawowego)
2. PAKIET 1 „b” (stawka właściwa dla towaru sprzedawanego w promocyjnej cenie). PAKIET 1 „a” (stawka właściwa dla produktu podstawowego)
3. PAKIET 1 „b” (stawka właściwa dla towaru sprzedawanego w promocyjnej cenie).
   
   

W zależności od rodzaju towarów sprzedawanych w promocyjnej cenie, PAKIETY nosić będą odpowiednią (kolejną) numerację. System ten pozwoli na bezproblemowe rozróżnienie transakcji, jednocześnie pozwalając na zachowanie właściwych stawek podatku przy sprzedaży w promocji dwóch towarów.

Wnioskodawca będzie przekazywał towary należące do Jego przedsiębiorstwa na cele związane z prowadzonym przez Niego przedsiębiorstwem.

Nieodpłatne przekazanie towarów (tzw. gratisów) związane będzie wyłącznie z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi.

Wnioskodawca wie w momencie nabycia, że te konkretne towary będą przekazane nieodpłatnie. Wynika to z faktu, że działanie Wnioskodawcy podejmowane będzie w ramach zaplanowanej akcji promocyjnej.

W zdecydowanej większości przypadków nieodpłatnie przekazywane towary nie będą stanowić prezentów o małej wartości lub próbek, o których mowa w przepisie art. 7 ust. 3 - 4 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 5, poz. 535 ze zm.), lecz towary handlowe. Tylko niewielką ich ilość można będzie zakwalifikować jak powyżej, co ma związek z brzmieniem art. 7 ust. 4 ww. ustawy.

Zgodnie z umową zawartą między Wnioskodawcą, a nabywcami przedmiotem sprzedaży będzie konkretny towar, do którego dołączony jest inny towar jako „gratis”.

W odniesieniu do obu zdarzeń przyszłych, niezależnie od rodzaju towarów, wskazanie ich nazwy na fakturze/paragonie pozwoli nie tylko na rozróżnienie transakcji, ale jednocześnie pozwoli na przyporządkowanie właściwych stawek podatku każdemu z towarów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dodawany bezpłatnie produkt będzie podlegał opodatkowaniu...
2. Czy Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do pomniejszenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących nabycie tzw. „gratisów”...
3. Czy w przypadku pozytywnej odpowiedzi na powyższe pytania, podatnikowi przysługiwać będzie prawo zwrotu na rachunek nadwyżki podatku naliczonego nad podatkiem należnym...
4. Czy opisany, planowany sposób dokumentowania transakcji przez podatnika, jest właściwy na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 uptu opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju oraz wewnątrzewspólnotowa dostawa towarów.

Z kolei art. 7 ust. 2 wskazuje, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności: (1) przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia; (2) wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub części.

Powyższe oznacza, że co do zasady opodatkowaniu podlega również przekazanie towarów na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą. A contrario przyjąć należy, iż bezpłatne przekazanie towarów związane z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością nie będzie traktowane jako dostawa towarów na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Niezbędnym elementem dopełniającym zakres znaczeniowy tych czynności, będzie więc cel przekazania takich towarów.

W tym miejscu zasadnym jest również powołanie art. 8 ust. 1 i 2 uptu, bowiem wykładnia gramatyczna tego przepisu prowadzi do identycznej konkluzji w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług, jak w przypadku nieodpłatnej dostawy towarów. Przepis ten jednoznacznie wskazuje na to, że usługi nieodpłatne będą podlegały opodatkowaniu, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanym z tymi usługami, w całości lub części.

Nie ulega zatem wątpliwości, że wykładnia literalna art. 7 ust. 2 prowadzi do wniosku, że jednym z niezbędnych warunków do potraktowania tych czynności analogicznie jak czynności odpłatnych jest to, aby nie były one związane z prowadzoną działalnością. Na podobnym stanowisku stają sądy administracyjne, które rozpatrywały kwestię nieodpłatnej dostawy towarów na cele prowadzonej działalności również w kontekście Dyrektywy VAT (2008/112/WE). Nieodpłatne przekazanie towarów na cele związane z prowadzoną działalnością unijne regulacje traktują jako dostawę towarów (art. 16 Dyrektywy), co równoznaczne jest z ich opodatkowaniem. Zauważyć jednak należy, że przepisy krajowe są w tym zakresie bardziej liberalne, a ich wykładnia „prowspólnotowa” naruszałaby prawa podatnika gwarantowane przez krajowe ustawodawstwo.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2008r., sygn. akt: I FSK 743/07: Z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust. 2 uptu wynika, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, co oznaczałoby, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika, za takie w rozpatrywanej sprawie zostały uznane przez Sąd pierwszej instancji czynności przekazania nieodpłatnie Skarbowi Państwa, bądź jednostce samorządu terytorialnego własność gruntu z posadowioną na nim infrastrukturą techniczną.”

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2008r. sygn. akt: I FSK 600/07: „W tej sytuacji w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005r., nie stanowi dostawy przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, nawet jeśli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.”

Reasumując, w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym, dodawane bezpłatnie do sprzedawanych produktów „gratisy” nie będą podlegały opodatkowaniu zgodnie z art. 7 ust. 2, bowiem fakt ich przekazywania jest bezpośrednio związany z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą zwłaszcza w kontekście zobowiązującej do takiego działania umowy z kontrahentem.

Ad. 2 i 3

Art. 86 ust. 1 uptu stanowi, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniem wybranych przypadków, wskazanych in fine tegoż przepisu.

Jednocześnie art. 87 ust. 1 uptu określa prawo do obniżenia o nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, podatku należnego w następnych okresach rozliczeniowych oraz prawo do wystąpienia o zwrot tej różnicy na rachunek bankowy.

Oba wyżej wskazane przepisy stanowią wyraz jednej z podstawowych zasad podatku od towarów i usług, tj. zasadę neutralności opodatkowania dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

Skoro w omawianym stanie faktycznym nie ma wątpliwości co do tego, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, jednocześnie przekazywane gratisy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, poprzez zwiększanie (promowanie) sprzedaży produktów FMCG, to Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie tzw. gratisów. Akceptacja przeciwnego stanowiska oznaczałaby naruszenie zasady neutralności opodatkowania, jednocześnie nie znajdując oparcia w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Prezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko podzielają również sądy administracyjne wskazując, iż nie zachodzi potrzeba korekty podatku należnego pomniejszonego uprzednio o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia „gratisów”. W wyrokach prezentowanych w stanowisku Strony do pytania pierwszego, Naczelny Sąd Administracyjny prezentuje pogląd, iż przekazanie towarów bez wynagrodzenia na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie stanowi dostawy towarów, nawet jeśli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.

W przedmiotowej sprawie nie powinno być wątpliwości, iż w związku z nabyciem gratisów, Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do obniżenia podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy, ze względu na wystąpienie przesłanek z art. 86 ust. 1 uptu.

Ad. 4

Zgodnie z art. 106 ust. 1 uptu podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2,4, 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Z kolei § 5 ust. 1 pkt 5) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług wskazuje, że faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać między innymi nazwę towaru lub usługi.

Z kolei art. 111 ust. 1 uptu zobowiązuje Podatników dokonujących sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Podobnie jak w przypadku faktur, paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać nazwę towaru lub usługi i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Mając na względzie możliwości techniczne wydruku na paragonie fiskalnym, Strona postanowiła ujednolicić stosowane nazewnictwo. W jej opinii, pozwala ono na bezproblemową identyfikację rodzaju transakcji, w zależności czy polega ona na sprzedaży produktu podstawowego z gratisem, czy też na sprzedaży dwóch produktów, w tym jednego z dużym rabatem.

Dodatkowo podnieść należy, że tak przyjęte rozróżnienie w określaniu transakcji nie rodzi problemów w przypisywaniu odpowiednich stawek do produktów sprzedawanych z rabatem, których to sprzedaż po atrakcyjnych cenach uzależniona jest od zakupu odpowiedniej partii produktu podstawowego.

Reasumując, prezentowane przez Wnioskodawcę stanowiska zasługują na uznanie za prawidłowe, zwłaszcza ze względu na ugruntowaną w tym zakresie linię orzeczniczą sądów administracyjnych, co na mocy art. 14a Ordynacji podatkowej winno zostać uwzględnione przy rozpatrywaniu niniejszej sprawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 7 ust. 2 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Przepisu ust. 2 tego artykułu nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek (art. 7 ust. 3 ustawy o VAT).

Zauważyć jednocześnie należy, iż stosownie do przepisu art. 7 ust. 4 ustawy o VAT, przez prezenty o małej wartości, o których mowa w ust. 3, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1. łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;
2. których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.
   
   

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega zatem przekazanie klientom towarów, których jednostkowa cena nabycia towaru lub jednostkowy koszt wytworzenia nie przekracza 10 zł. Nie jest również opodatkowane przekazanie prezentów, których wartość mieści się w przedziale od 10,01 zł do 100 zł, jednak pod warunkiem prowadzenia dodatkowej ewidencji osób obdarowanych. Jeżeli wartość przekazanego towaru przekracza 100 zł podatnik ma obowiązek opodatkować wartość nieodpłatnego świadczenia.

Z kolei przez próbkę, na podstawie art. 7 ust. 7 ustawy o VAT, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

Z cytowanych wyżej przepisów (art. 7 ust. 2 i art. 7 ust. 3) wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nie tylko nieodpłatne przekazanie towarów na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem, ale także nieodpłatne przekazanie wszelkich towarów związanych bezpośrednio z prowadzonym przedsiębiorstwem, niestanowiących jednak próbek, prezentów o małej wartości, czy też drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych.

Jak wynika z wniosku, nieodpłatnie przekazywane towary czasami stanowią prezenty małej wartości lub próbki. W świetle powyższego należy zatem zauważyć, iż nieodpłatne przekazywanie towarów stanowiących prezenty małej wartości lub próbki nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o VAT.

Odnośnie natomiast nieodpłatnego przekazywania towarów niestanowiących prezentów małej wartości lub próbek należy zauważyć, co następuje.

Dla opodatkowania danej czynności nieodpłatnego przekazania istotne jest jednak to, czy podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności w całości lub w części.

Z opisu sprawy wynika, iż w Wnioskodawca (zarejestrowany i czynny podatnik VAT) zamierza zająć się dystrybucją i promowaniem na rynku krajowym wysokomarżowego produktu typu FMCG (Fast Moving Consumer Goods). Na podstawie umowy zawartej z właścicielem marki Wnioskodawca będzie zobowiązany do podjęcia określonego rodzaju działań marketingowych, tj. promowania produktu, jako towaru z tzw. „wyższej półki” (co znajdzie odbicie w jego cenie) poprzez prowadzenie akcji promocyjnej polegającej na dodawaniu do każdego ze sprzedawanych produktów tzw. gratisu (dodatkowego, darmowego produktu mającego zachęcać do zakupu oferowanego towaru, np. kart pre-paid, baterii, alkoholu, sprzętu RTV-AGD itp.). Stawka podatku VAT dla „gratisów” (22%) jest wyższa od stawki sprzedawanego (promowanego) towaru (7%).

Prowadzenie wyżej wskazanej kampanii promocyjnej jest warunkiem stosowania między Wnioskodawcą, a właścicielem marki określonej ceny. Cena jednostkowa netto dołączanych „gratisów” przewyższa cenę jednostkową netto sprzedawanego, promowanego głównego produktu, jednak całość operacji, tj. sprzedaż produktu z gratisem generować będzie dochód.

Wnioskodawca będzie przekazywał towary należące do Jego przedsiębiorstwa na cele związane z prowadzonym przez Niego przedsiębiorstwem.

Nieodpłatne przekazanie towarów (tzw. gratisów) związane będzie wyłącznie z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi.

Wnioskodawca wie w momencie nabycia, że te konkretne towary będą przekazane nieodpłatnie. Wynika to z faktu, że działanie Wnioskodawcy podejmowane będzie w ramach zaplanowanej akcji promocyjnej.

W zdecydowanej większości przypadków nieodpłatnie przekazywane towary nie będą stanowić prezentów o małej wartości lub próbek, o których mowa w przepisie art. 7 ust. 3 - 4 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 5, poz. 535 ze zm.), lecz towary handlowe. Tylko niewielką ich ilość można będzie zakwalifikować jak powyżej, co ma związek z brzmieniem art. 7 ust. 4 ww. ustawy.

Zgodnie z umową zawartą między Wnioskodawcą, a nabywcami przedmiotem sprzedaży będzie konkretny towar, do którego dołączony jest inny towar jako „gratis”.

Odnosząc przedstawione wyżej zdarzenie przyszłe do powołanych przepisów, stwierdzić należy, iż nieodpłatne wydanie przez Wnioskodawcę towarów – tzw. „gratisów” niestanowiących prezentów małej wartości lub próbek w ramach prowadzonych akcji promocyjnych stanowi dostawę towarów na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 2 cytowanej ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przepis art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT ma bowiem również zastosowanie do nieodpłatnego przekazania towarów związanych z prowadzonym przedsiębiorstwem. Nieodpłatne przekazanie towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem podlega opodatkowaniu na identycznych zasadach jak odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy pod warunkiem jednak, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu tych towarów, z uwzględnieniem ww. wyjątków (art. 7 ust. 3 ustawy).

Ponieważ interpretacja art. 7 ust. 2 ustawy, w oparciu o wykładnię wyłącznie gramatyczną budzi pewne wątpliwości, zatem nie można się tylko na niej opierać. Wbrew stanowisku przedstawionemu we wniosku przez Wnioskodawcę, aby dokonać prawidłowej wykładni ww. przepisu, zdaniem tut. Organu, koniecznym jest sięgnięcie do wykładni o charakterze kompleksowym.

Przy wykładni przedmiotowych przepisów ustawy należy wziąć pod uwagę zasadę racjonalności ustawodawcy oraz interpretować przepis art. 7 ust. 2 w zestawieniu z art. 7 ust. 3 ustawy. Przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek – niewątpliwie jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wobec tego w przypadku nie objęcia regulacją art. 7 ust. 2 przekazania lub zużycia towarów przez podatnika na cele związane z jego przedsiębiorstwem, przepis art. 7 ust. 3 byłby zbędny. Skoro zatem z zakresu opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów, na cele inne niż bezpośrednio związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wyłączono na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, jedynie przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, to należy uznać, iż opodatkowaniu podlegają wszelkie inne przekazania towarów pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od tych czynności w całości lub w części. Gdyby przyjąć, iż opodatkowaniu na mocy ust. 2 podlegają wyłącznie czynności w ogóle niezwiązane z przedsiębiorstwem, zbędne byłoby wyłączanie z opodatkowania czynności, które i tak nie podlegałyby opodatkowaniu jako związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Unormowanie zawarte w art. 7 ust. 2 ustawy, nawiązuje do treści art. 5 ust. 6 obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006r. VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145, s. 1 ze zm.), zgodnie z którym wykorzystanie przez podatnika dóbr tworzących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych jego lub jego pracowników, lub też nieodpłatne ich przekazanie, albo, ogólnie rzecz biorąc, użycie ich dla celów innych niż prowadzona przez niego działalność, jeśli podatek od wartości dodanej od powyższych dóbr lub ich części podlegałby w całości lub części odliczeniu, będzie traktowane jako dostawa za wynagrodzeniem. Postanowienie to nie obejmuje jednakże powyższych czynności zrealizowanych dla celów działalności przedsiębiorstwa.

Z regulacji tej wynika, że za dostawę towarów uważa się również wykorzystanie towarów stanowiących majątek przedsiębiorstwa:

• do celów prywatnych podatnika,
• do celów prywatnych pracowników podatnika,
• nieodpłatne ich zbycie,
• użycie ich do celów innych niż prowadzona przez podatnika działalność.
  
  

Wskazane czynności tylko wówczas są uznawane za odpłatną dostawę towarów, jeśli podatnikowi przysługiwało przy ich nabyciu prawo do całkowitego lub częściowego odliczenia podatku naliczonego.

Z powyższego przepisu nie wynika zatem, aby warunkiem uznania nieodpłatnego przekazania towarów za dostawę było przeznaczenie ich na cele całkowicie niezwiązane z przedsiębiorstwem. Także nieodpłatne przekazanie (zbycie) towarów na cele wiążące się z prowadzoną działalnością gospodarczą będzie uznane za odpłatną dostawę towarów.

Również w świetle regulacji obowiązującej od 1 stycznia 2007r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347, s. 1, ze zm.), będącej odpowiednikiem VI Dyrektywy, tego rodzaju nieodpłatne przekazania towarów podlegają opodatkowaniu.

Z treści art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, będącego odpowiednikiem art. 5 (6) VI Dyrektywy Rady wynika, że wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów.

Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

Analiza powołanych wyżej przepisów (art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. oraz art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r.) pozwala stwierdzić, że swoją dyspozycją obejmują one każde nieodpłatne zbycie towarów, zarówno do celów innych niż prowadzona działalność gospodarcza, jak i do celów tej działalności.

W związku z powyższym, aby zachować prowspólnotową wykładnię przepisów krajowych, należy przyjąć za właściwą interpretację, która jest zgodna z celami ww. Dyrektyw. W związku z powyższym stwierdzić należy, iż przepisy krajowe dotyczące nieodpłatnego przekazania towarów przez podatnika, nie są mniej restrykcyjne od przepisów Dyrektyw.

Przy interpretacji art. 7 ust. 2 ustawy, należy odróżnić cel czynności przekazania towarów przedsiębiorstwa od związku tej czynności z jego funkcjonowaniem. Celem bezpośrednim każdego nieodpłatnego przekazania towaru przedsiębiorstwa osobie trzeciej jest przede wszystkim zaspokojenie jej potrzeb konsumenckich (cel niezwiązany z przedsiębiorstwem), lecz z punktu widzenia funkcjonowania i interesu przedsiębiorstwa podatnika zaspokojenie potrzeb osoby trzeciej może być obojętne, jako w ogóle niewiążące się z jego działalnością (np. przekazanie towarów na cele osobiste podatnika, pracowników itd.) lub też realizowane jest w związku z jego funkcjonowaniem i rozwojem działalności (np.: w związku z czynnościami reprezentacji i reklamy, sponsoringu). To właśnie wskazuje, że celu przekazania towarów przedsiębiorstwa podatnika nie można utożsamiać ze związkiem tej czynności z jego działalnością, z którą może w ogóle nie być związana lub pozostawać w bezpośrednim związku, stanowiąc realizację zadań przedsiębiorstwa.

Reasumując, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tego towaru, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących drukowane materiały reklamowe i informacyjne bądź spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki.

W przedmiotowej sprawie nieodpłatne wydanie przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonych akcji promocyjnych towarów – tzw. „gratisów” niestanowiących prezentów małej wartości lub próbek, stanowi zatem dostawę towarów na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 2 cytowanej ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów, które następnie są wydawane w ramach akcji promocyjnych w formie nieodpłatnie przekazanych towarów, powołać należy przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług – art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy.

W myśl natomiast art. 86 ust. 8 pkt 2 ww. ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą czynności, o których mowa w art. 7 ust. 3-7 (przekazywanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek).

Z cytowanego wyżej przepisu wynika, iż prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z zakupionymi przez Wnioskodawcę towarami – tzw. „gratisami”, o których mowa we wniosku, uzależnione jest od powiązania tych zakupów z działalnością opodatkowaną podatkiem VAT.

Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

W świetle cytowanych wyżej przepisów, należy uznać, iż Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie tzw. „gratisów”, o ile nie zachodziły i nie zachodzą inne ograniczenia tego prawa określone w art. 88 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 87 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Reasumując, w związku z nabyciem gratisów Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do obniżenia podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy, jeśli kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, będzie w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego.

Końcowo należy zauważyć, iż szczegółowe regulacje dotyczące terminu zwrotu i warunków niezbędnych do jego otrzymania zawierają regulacje art. 87 ust. 2-10 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 i 3 należało uznać za prawidłowe.

W kwestii sposobu dokumentowania transakcji należy zauważyć, iż zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jak stanowi art. 106 ust. 7 ww. ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz importu usług wystawiane są faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy o VAT, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), zwane dalej rozporządzeniem.

Stosownie do § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Na mocy § 23 ust. 1 cyt. wyżej rozporządzenia, przepisy § 5, 9-14, 16, 17, 21 i 21a stosuje się odpowiednio do faktur wewnętrznych, o których mowa w art. 106 ust. 7 ustawy, z tym że w przypadku:

1. czynności określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy, gdy brak jest konkretnego nabywcy towaru lub usługi, faktura nie zawiera danych dotyczących tego nabywcy oraz kwoty należnej z tytułu wykonania tych czynności;
2. dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz importu usług, faktury mogą nie zawierać numeru identyfikacji podatkowej kontrahenta.

Z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać faktura czy też faktura wewnętrzna. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na fakturze nazwy towaru lub usługi. Sprzedawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „nazwa towaru/usługi” oraz nie określają źródła stosowania tych nazw, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć nazwę jednostkową – tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Nazwa towaru ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Sprzedawca jest zobowiązany opisać na fakturze/fakturze wewnętrznej każdy towar, podać jego nazwę, ale też nie może być to nazwa bardzo ogólna. Umieszczona na fakturze/fakturze wewnętrznej nazwa towaru winna oznaczać określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru, tak aby do użytej nazwy towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i by użyta nazwa była co do istoty zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem, a nadto by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedawanego towaru.

Nazwy grupowań według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, zdaniem tut. organu, mogą być wykorzystywane do prawidłowego definiowania nazwy towarów i usług na fakturze/fakturze wewnętrznej ale pod tym warunkiem, że nazwa danego grupowania pozwoli jednoznacznie zidentyfikować towar czy usługę, jakie zostały faktycznie zakupione przez klienta.

Jak wskazano powyżej, sposób przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Jednocześnie, im większy jest zakres towarów i usług w danej grupie, to wymaga on bardziej szczegółowego określenia nazwy towaru lub usługi w celu jej prawidłowej identyfikacji.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy zauważyć, iż wskazane we wniosku nazwy (ZESTAW z kolejnym numerem), jakie Wnioskodawca planuje umieszczać na fakturach nie identyfikują towarów oferowanych przez Wnioskodawcę, bowiem przedmiotem sprzedaży będzie nie zestaw lecz konkretny towar, do którego dołączony jest inny towar jako „gratis”. Przy czym wskazać należy, iż dostawa „gratisu” jako czynność wymieniona w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, stosownie do powołanych wyżej przepisów, winna być udokumentowana poprzez wystawienie faktury wewnętrznej.

Zatem należy uznać, iż faktury zawierające nazwę towaru jako ZESTAW w sytuacji opisanej we wniosku nie spełniają wymogów § 5 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, i nie mogą być stosowane przez Wnioskodawcę.

Stosownie do art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Ponadto, zgodnie z art. 111 ust. 9 ww. ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:

1. szczegółowe kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące,
2. dane, które powinien zawierać wniosek producenta krajowego lub importera kas o wydanie potwierdzenia wymienionego w ust. 6b, jak również rodzaje dokumentów, w tym oświadczeń, oraz urządzeń, które mają być przedstawione wraz z wnioskiem,
3. warunki stosowania kas przez podatników,
4. warunki zorganizowania i prowadzenia serwisu kas, mające znaczenie dla ewidencjonowania,
5. okres, na który wydawane jest potwierdzenie, o którym mowa w ust. 6b,
6. terminy oraz zakres obowiązkowych przeglądów, o których mowa w ust. 6

-uwzględniając potrzebę zabezpieczenia zaewidencjonowanych danych, konieczność zapewnienia konsumentowi prawa do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez niego czynności dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawiania dowodu potwierdzającego jej wykonanie oraz optymalne dla danego typu obrotu rozwiązania techniczne dotyczące konstrukcji kas.

Na podstawie powyższej delegacji ustawowej, w dniu 1 grudnia 2008r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338 ze zm.).

Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r., paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać następujące informacje:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika,
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP),
3. numer kolejny wydruku,
4. datę i czas ( godzinę i minutę) sprzedaży,
5. nazwę towaru lub usługi i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy,
6. cenę jednostkową towaru lub usługi,
7. ilość i wartość sprzedaży,
8. wartość sprzedaży i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku,
9. wartość sprzedaży zwolnionej z podatku,
10. łączną kwotę podatku,
11. łączną kwotę należności,
12. kolejny numer paragonu fiskalnego,
13. kolejny numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym,
14. logo fiskalne, zgodnie z załącznikiem nr 2 do rozporządzenia, oraz numer unikatowy kasy,
15. oznaczenie waluty przynajmniej przy łącznej kwocie należności, o której mowa w lit. k, w której dokonywana jest rejestracja sprzedaży.
    
    

Z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać paragon fiskalny. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na paragonie nazwy towaru lub usługi. Sprzedawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Jednocześnie nie można pominąć zapisu § 5 ust. 1 pkt 10 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, zgodnie z którym paragon fiskalny musi być czytelny i zawierać wszystkie dane, o których mowa w pkt 6, pozwalające nabywcy na sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji, z tym że dla uwidocznienia łącznej kwoty należności, o której mowa w pkt 6 lit. k, powinno się zastosować druk wytłuszczony o wysokości stanowiącej co najmniej 150% wysokości znaków zastosowanych w części fiskalnej, z tym że dla kas z drukarkami igłowymi dopuszczalne jest również zastosowanie druku wytłuszczonego o szerokości wynoszącej co najmniej 150% szerokości znaków.

Z powyższego wynika zatem, że wszystkie ww. dane zamieszczone na paragonie, w tym nazwa towaru czy usługi, mają być zrozumiałe nie tylko dla sprzedawcy, który np. wie jaki towar i z jaką stawką VAT kryje się pod hasłem „ZESTAW 1”, lecz również nabywca musi umieć odczytać jaki konkretnie towar czy usługę kupił i musi mieć możliwość sprawdzenia prawidłowości dokonanej transakcji.

Tym samym w ocenie tut. organu zastosowanie nazwy np. „ZESTAW 1” jest dla nabywcy (klienta) niezrozumiałe i nie może zastępować nazwy towaru czy usługi będących przedmiotem sprzedaży.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują wprawdzie pojęcia „nazwa towaru/usługi” oraz nie określają źródła stosowania tych nazw, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć nazwę jednostkową – tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Nazwa towaru ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Sprzedawca jest zobowiązany opisać na paragonie każdy towar, podać jego nazwę, ale też, nie może być to nazwa bardzo ogólna. Umieszczona na paragonie fiskalnym nazwa towaru winna oznaczać określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru, tak aby do użytej nazwy towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i by użyta nazwa była co do istoty zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem, a nadto by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedawanego towaru.

Nazwy grupowań według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, zdaniem tut. organu, mogą być wykorzystywane do prawidłowego definiowania nazwy towarów i usług, które będą drukowane przez kasę rejestrującą na paragonie fiskalnym, ale pod tym warunkiem, że nazwa danego grupowania pozwoli jednoznacznie zidentyfikować towar czy usługę, jakie zostały faktycznie zakupione przez klienta.

Jak wskazano powyżej, sposób przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Jednocześnie, im większy jest zakres towarów i usług w danej grupie, to wymaga on bardziej szczegółowego określenia nazwy towaru lub usługi w celu jej prawidłowej identyfikacji.

Jednocześnie należy podkreślić, iż stosownie do § 7 ust. 1 pkt 4 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani do weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług oraz właściwego ich przyporządkowania do stawek podatku.

Zatem to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru w jednoznaczny sposób definiowała sprzedawane towary i umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawek podatków.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza wprowadzić uproszczone nazewnictwo, pozwalające na odrębną identyfikację produktu z dołączanym gratisem. I tak, np. sprzedaż produktu z gratisem w postaci baterii określana będzie jako ZESTAW 1, i w zależności od rodzaju gratisu, kolejne zestawy opatrzone będą stosowną numeracją.

Zgodnie z umową zawartą między Wnioskodawcą, a nabywcami przedmiotem sprzedaży będzie konkretny towar, do którego dołączony jest inny towar jako „gratis”.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy zauważyć, iż wskazane we wniosku nazwy (ZESTAW z kolejnym numerem), jakie Wnioskodawca planuje umieszczać na paragonach nie identyfikują towarów oferowanych przez Wnioskodawcę, bowiem przedmiotem sprzedaży będzie nie zestaw lecz konkretny towar, do którego dołączony jest inny towar jako „gratis”. Przy czym wskazać należy, iż dostawa „gratisu” jako czynność wymieniona w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, stosownie do powołanych wyżej przepisów, winna być udokumentowana poprzez wystawienie faktury wewnętrznej.

Zatem należy uznać, iż paragony zawierające nazwę towaru jako ZESTAW w sytuacji opisanej we wniosku nie spełniają wymogów § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania i nie mogą być stosowane przez Wnioskodawcę.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu dokumentowania transakcji należało uznać za nieprawidłowe.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Na marginesie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia nie objęto weryfikacji prawidłowości stawek podatkowych, jakie Wnioskodawca zamierza zastosować, bowiem Wnioskodawca nie zadał w tym zakresie pytania prawnego oraz nie przedstawił własnego stanowiska.

Odnośnie powołanych we wniosku przez Wnioskodawcę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdzić należy, iż stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 powołanej wyżej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Ponadto odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku art. 14a Ordynacji Podatkowej należy zauważyć, iż niniejsza interpretacja indywidualna została wydana w oparciu o cyt. wyżej art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa i nie stanowi interpretacji ogólnej, o której mowa w art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa, zatem w przedmiotowej sprawie art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa nie znajduje zastosowania.

Wskazać również należy, że oceny treści czynności prawnej, o której mowa w powołanym przez Wnioskodawcę art. 199a ustawy Ordynacja podatkowa, będzie mógł dokonać wyłącznie właściwy organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w toku kontroli podatkowej lub skarbowej, bowiem postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej, stosownie do treści art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, opiera się jedynie na interpretacji prawa podatkowego.

Końcowo należy zaznaczyć, iż kwestie opodatkowania sprzedaży towarów z wysokim rabatem, dochodzącym nawet do 99%, prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących nabycie towarów z wysokim rabatem oraz zwrotu na rachunek nadwyżki podatku naliczonego nad należnym a także podstawy opodatkowania towaru promującego jak również sposobu dokumentowania transakcji zostały objęte odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.