INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2010 r. (data wpływu 8 października 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 grudnia 2010 r. (data wpływu 27 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie płatności gwarancyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie płatności gwarancyjnych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 grudnia 2010 r. (data wpływu 27 grudnia 2010 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w Polsce, w zakresie produkcji skrzyń biegów, silników i innych części samochodowych (dalej Produkty). Produkty są sprzedawane przez Spółkę jej klientom na podstawie zawartych z nimi umów.

Zgodnie z treścią powyższych umów, w razie ujawnienia jakichkolwiek usterek dostarczonych klientom Produktów, Spółka jest zobowiązana pokryć koszty napraw gwarancyjnych związane z usunięciem tych usterek, o ile odpowiedzialność w tym zakresie może być jej przypisana. Koszty, do których pokrycia zobowiązuje się Spółka na podstawie zawartych z klientami umów, mogą obejmować przykładowo: koszty wymiany wadliwych Produktów (w tym robocizny), ich sortowania, składowania oraz utylizacji jak również koszty usług zewnętrznych, np. usług prawnych.

W celu pokrycia powyższych kosztów, Spółka dokonuje płatności (dalej: „Płatności gwarancyjne”) nie na rzecz swoich klientów, lecz na rzecz B NV/SA (dalej B), która odpowiada za roszczenia gwarancyjne pojawiające się u wszystkich podmiotów należących do grupy X w Europie.

W przypadku, gdy za pojawienie się usterek Produktów odpowiedzialni są dostawcy Spółki (np. zaistnienie usterki Produktu wynika z wad dostarczonych jej półproduktów), obciąża tych dostawców częścią kosztów wynikających z dokonanych przez siebie Płatności gwarancyjnych. Takie płatności są w praktyce dokonywane także przez B, który co do zasady, pełni rolę dostawcy Spółki. B zwraca Spółce również koszty Płatności gwarancyjnych, jeśli wynikają one z wad projektów produkcyjnych dostarczonych Spółce przez C.

Zarówno płatności gwarancyjne uiszczane przez Spółkę jak i zwrot części kosztów Płatności gwarancyjnych przez dostawców Spółki, dokonywane są na podstawie odpowiednich dokumentów (np. not obciążeniowych, zawierających informację co do rodzaju i wysokości pokrywanych kosztów).

W uzupełnieniu do wniosku Spółka przedstawiła w formie grafu uproszczony schemat odbywających się, podstawowych transakcji sprzedaży oraz dostaw.

Ponadto doprecyzowała:

• W swoim wniosku odnosi się ona do „napraw gwarancyjnych”, czyli usług polegających na usunięciu usterek w samochodach objętych gwarancją. Naprawy takie są wykonywane np. przez dealera samochodowego bądź inną stację napraw autoryzowaną przez grupę X, bezpośrednio na rzecz klienta, który dokonał zakupu samochodu marki X, zaś koszty takich napraw pokrywa B;
• Spółka wyjaśniła, że w przypadku gdy usterka zaistniała w samochodzie marki X może być jej przypisana (tj. wynika ona z wady produktu dostarczonego przez nią klientowi), wówczas jest ona obowiązana ponieść koszt naprawy wynikającej z takiej usterki;
• W ocenie Spółki, zaklasyfikowanie jej jako gwaranta w rozumieniu przepisów art. 577-582 Kodeksu Cywilnego może być wątpliwe, gdyż zobowiązuje się ona do pokrycia kosztów napraw gwarancyjnych, nie zaś do usunięcia wad we własnym zakresie bądź dostarczenia rzeczy wolnej od wady (tak jak przewidują przepisy Kodeksu Cywilnego). Niezależnie jednak od powyższej klasyfikacji, nie ma ona, zdaniem Spółki, żadnego znaczenia dla niniejszej sprawy. Jak bowiem wynika z orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie Staatssecretaris van Financi#1105;n v Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV (C-320/88), przepisy krajowego prawa cywilnego, jako niezharmonizowane w obrębie Unii Europejskiej, nie mogą determinować klasyfikacji czynności dla celów podatku VAT. Stanowiłoby to bowiem zagrożenie dla funkcjonowania systemu VAT w UE, który bazuje m.in. na jednolitej definicji czynności opodatkowanych tym podatkiem;
• Stwierdzenie, iż B „pełni rolę dostawcy” oznacza, iż B sprzedaje Spółce komponenty niezbędne do wytwarzania przez nią Produktów. Zwrot „co do zasady”, został użyty przez Spółkę z uwagi na fakt, iż B nie jest jedynym jej dostawcą;
• Częściowe rozliczenia z dostawcami mają miejsce, w przypadku gdy za pojawienie się usterek odpowiedzialni są dostawcy Spółki (w tym również B). Przykładowo, zaistnienie usterki może wynikać z wad w komponentach dostarczonych do Spółki przez B lub innych dostawców. W takiej sytuacji, Spółka obciąża swoich dostawców częścią kosztów wynikających z dokonanych przez siebie Płatności gwarancyjnych. Dostawcy odpowiadają za szkody w takiej części w jakiej istnieje możliwość zidentyfikowania winy po stronie dostawcy;
• Płatności gwarancyjne, mają na celu pokrycie kosztów napraw gwarancyjnych przez podmiot, z winy którego zaistniała usterka. W przypadku, gdy konieczność dokonania naprawy wynika z wad w produktach dostarczonych przez Spółkę, jest ona zobowiązana pokryć koszt takiej naprawy dokonując Płatności gwarancyjnej na rzecz B (które z kolei pokryło koszt takiej naprawy podmiotowi, który ją rzeczywiście wykonał). Z drugiej jednak strony, jeśli wada produktu Spółki wynika z wad komponentów dostarczonych jej przez B, B ma obowiązek powetować Spółce poniesione koszty napraw gwarancyjnych;
• B dokonuje wpłaty Płatności gwarancyjnych na rzecz Spółki, jeśli poniosła ona wcześniej koszty napraw gwarancyjnych (tj. dokonała Płatności gwarancyjnych na rzecz B) wskutek wad komponentów dostarczonych przez B, bądź wad projektów produkcyjnych dostarczanych przez C;
• Za wszelkie usterki pojawiające się w samochodach marki X w Europie odpowiada B. Oznacza to, iż B gwarantuje np. dealerom samochodowym, iż pokryje poniesione przez nich koszty napraw samochodów, o ile zaistniałe w samochodach usterki wynikają z winy któregokolwiek z podmiotów grupy X. Jednocześnie, ocena czy B jest gwarantem w rozumieniu przepisów Kodeksu Cywilnego jest, zdaniem Spółki, wątpliwa jak również pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy;
• Spółka zobowiązuje się do pokrycia kosztów napraw gwarancyjnych, a koszty te mogą obejmować również koszty usług prawnych. Będzie to miało miejsce, przykładowo, jeżeli pomoc prawna będzie konieczna do oceny zasadności dokonania naprawy w ramach gwarancji bądź ochrony grupy X przez ewentualnymi roszczeniami, jakie mogą wyniknąć wskutek zaistnienia usterki w samochodzie.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego opisu sprawy, dokonywane przez Spółkę na rzecz B Płatności gwarancyjne oraz zwrot części kosztów Płatności gwarancyjnych poniesionych przez Spółkę przez jej dostawców, stanowią wynagrodzenie za jakiekolwiek czynności opodatkowane podatkiem VAT i w rezultacie pociągają za sobą jakiekolwiek konsekwencje podatkowe na gruncie ustawy VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, ani dokonywane przez niego na rzecz B Płatności gwarancyjne, ani też dokonywany na jego rzecz, przez jego dostawców zwrot części Płatności - nie stanowią wynagrodzenia za jakiekolwiek czynności opodatkowane VAT. W rezultacie, ani dokonanie Płatności gwarancyjnych, ani zwrot jej kosztów nie pociągają za sobą jakichkolwiek konsekwencji podatkowych dla Spółki na gruncie ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów bądź świadczenie usług za wynagrodzeniem. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów.

Niemniej jednak, aby transakcja mogła zostać uznana za podlegającą opodatkowaniu VAT musi zaistnieć kilka dodatkowych przesłanek. Przesłanki te wynikają z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości („ETS”) i są to w szczególności:

Związek prawny pomiędzy usługodawcą/dostawcą i usługobiorcą/nabywcą, na mocy którego dochodzi do świadczenia wzajemnego, tj. wykonania określonej czynności w zamian za wynagrodzenie (wyrok ETS z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (C-16/93)).

Bezpośredni związek pomiędzy wykonaną czynnością a otrzymanym wynagrodzeniem (wyrok ETS z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise (102/86)), przy czym zapłacone kwoty muszą stanowić rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną i niezależną czynność (wyrok ETS z dnia 18 lipca 2007 r. Société thermale dEugénieles-Bains v Ministere de lÉconomie, des Finances et de ilndustrie (C-277/05)).

Zdaniem Spółki, powyższe przesłanki nie są spełnione w przedmiotowej sprawie. W szczególności, nie jest możliwe zidentyfikowanie odrębnej i niezależnej czynności, w zamian za którą miałaby ona uiszczać Płatności gwarancyjne na rzecz B, bądź otrzymywać zwrot części ich kosztów od swoich dostawców (w tym B i C). Obowiązek dokonania Płatności gwarancyjnych wynika bowiem bezpośrednio z zawartych wcześniej umów (stosunków prawnych), na podstawie których dochodzi do dostawy towarów przez lub na rzecz Spółki, a nie z odrębnego stosunku prawnego. W konsekwencji, w przedstawionej sprawie, nie dochodzi do wykonania świadczenia wzajemnego pomiędzy Spółką a jakimkolwiek innym podmiotem, takim jak jej klient, dostawca lub B. Z tego samego powodu nie istnieje również bezpośredni związek pomiędzy dokonywanymi przez Spółkę Płatnościami gwarancyjnymi a jakimikolwiek innymi czynnościami. Taki związek nie istnieje również pomiędzy zwrotem kosztów Płatności gwarancyjnych na rzecz Spółki przez jej dostawców a jakimikolwiek czynnościami, które ona wykonuje.

Uzupełniając powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż nie powinna być uznawana za nabywającego usługi napraw samochodów. Takie usługi świadczone są bowiem przez dealerów samochodowych na podstawie umów zawieranych z ostatecznymi klientami, a nie ze Spółką. Ona może być ostatecznie zobowiązana do pokrycia kosztów takich usług poniesionych przez dealerów, co nie oznacza jednak, iż otrzymuje ona jakiekolwiek usługi naprawcze od dealerów.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż dokonywane przez nią na rzecz B Płatności gwarancyjne, jak również zwrot części kosztów Płatności gwarancyjnych poniesionych przez nią przez jej dostawców, nie stanowią wynagrodzenia za jakiekolwiek czynności opodatkowane VAT. W rezultacie, ani dokonanie Płatności gwarancyjnej, ani zwrot jej kosztów nie pociągają za sobą jakichkolwiek konsekwencji podatkowych dla Spółki na gruncie ustawy o VAT.

Stanowisko Spółki potwierdzają liczne interpretacje indywidualne, wydane przez Dyrektorów Izb Skarbowych w imieniu Ministra Finansów w oparciu o analogiczny jak w niniejszym opisie sprawy.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 6 marca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPP2/443-16/09-2/GZ) uznał, iż:

„(...) Wnioskodawca nie będzie świadczyć usług na rzecz kontrahenta z Niemiec, bowiem będzie świadczył on usługi gwarancyjne we własnym imieniu, a następnie odzyska, w formie rekompensaty, koszty poniesione na naprawę sprzedawanych towarów”.

Podobnie uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 5 marca 2010 r. (sygn. ITPP2/443-1076b/09/MD):

„mając na uwadze (...) zakres ustawowej definicji świadczenia usług, jak również powołane przepisy odrębne, należy stwierdzić, że rozliczenia gwarancyjne dokonywane między Panem a dostawcami, nie są elementem wzajemnych świadczeń (wykonaniem określonej czynności w zamian za wynagrodzenie), które wypełniałyby znamiona odpłatnego świadczenia usług. (...) realnym odbiorcą usługi gwarancyjnej jest krajowy nabywca towaru, natomiast Pan odzyskuje jedynie w formie rekompensaty, koszty związane z naprawą takiego towaru, które ostatecznie obciążają Pana dostawcę. Tym samym otrzymanie takiej rekompensaty, która nie jest wynagrodzeniem za usługę świadczoną niezależnie od dokonywanej wymiany handlowej, nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług”.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 27 stycznia 2010 r. sygn. IPPP1/443-1125/09-6/AW), 8 czerwca 2009 r. (sygn. IPPP1-443-264/09-5/IŻ) oraz 23 kwietnia 2009 r. (sygn. IPPP2/443-1837/08-4/AS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Wskazać należy, iż na potrzeby podatku od towarów i usług dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Istotnymi elementami konstrukcji tej definicji są:

1. prawo do rozporządzania,
2. przeniesienie tego prawa,
3. możność rozporządzania towarem jak właściciel po stronie otrzymującego to prawo.
   
   

Z ekonomicznego aspektu transakcji ważne jest zatem, czy w wyniku danego zdarzenia gospodarczego (dostawy towarów) dochodzi do przeniesienia na rzecz kontrahenta możliwości (prawa) dysponowania rzeczą w zakresie, jaki charakterystyczny jest dla właściciela. Jeśli możliwość korzystania z przedmiotu transakcji ma charakter trwały w momencie jej zawarcia, to uznać należy, że nastąpiła dostawa towaru. Warunek ten ujęto w sformułowaniu „przeniesienie”, które rozumieć należy jako przekazanie uprawnień właścicielskich między dotychczasowym posiadaczem towaru a jego kontrahentem.

Z przekazaniem praw do dysponowania towarem jak właściciel musi wiązać się odpłatność w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym. Dostawę towarów musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Wynagrodzenie musi być wyrażone w pieniądzu, co jednak nie oznacza, że musi ono mieć postać pieniężną, gdyż wynagrodzenie (odpłatność) jako świadczenie może przybrać również postać rzeczową (zapłatą za dostawę towarów może być inny towar lub usługa). Innymi słowy musi istnieć możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów. Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zidentyfikowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru oraz świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Z kolei w myśl postanowień art. 8 ust.1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania, stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Należy podkreślić, że ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Jak już wcześniej wskazano, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, za usługę może być uznane każde niebędące dostawą towarów świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, to jednak z cywilistycznej istoty pojęcia „świadczenia” wynika, że musi ono polegać na działaniu albo na zaniechaniu podmiotu zobowiązanego do spełnienia świadczenia. Dodatkowo, aby możliwe było uznanie jakiegoś zdarzenia za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ww. przepisu, musi występować stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli obie strony muszą się zobowiązać do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonej czynności. Zdarzenie to nie może być również uznane za świadczenie usług dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, w przypadku niemożliwości ustalenia konsumenta usługi, czyli podmiotu będącego jej beneficjentem.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca należy do grupy X. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej produkuje on skrzynie biegów, silniki i inne części samochodowe, które sprzedaje klientom na podstawie zawartych umów. Zgodnie z treścią tych umów, Spółka jest zobowiązana pokryć koszty napraw gwarancyjnych, związane z usunięciem usterek, o ile odpowiedzialność w tym zakresie może być jej przypisana. Koszty te mogą obejmować: koszty wymiany wadliwych produktów (w tym robocizny), ich sortowania, składowania oraz utylizacji, jak również koszty usług zewnętrznych, np. usług prawnych, jeżeli pomoc prawna będzie konieczna do oceny zasadności dokonania napraw w ramach gwarancji.

Płatności gwarancyjne mają na celu pokrycie kosztów napraw gwarancyjnych przez podmiot, z winy którego zaistniała usterka.

Za wszelkie usterki pojawiające się w samochodach marki X w Europie odpowiada B NV/SA (B), co oznacza, iż B pokryje koszty napraw gwarancyjnych, o ile zaistniałe w samochodach usterki wynikają z winy któregokolwiek z podmiotów z grupy X. Naprawy gwarancyjne są wykonywane np. przez dealerów samochodowych bądź inną stację napraw autoryzowaną przez grupę X, bezpośrednio na rzecz klienta, który zakupił samochód marki X. Koszty tych napraw jak wskazano powyżej ponosi B.

W przypadku gdy usterka zaistniała w samochodzie marki X może być przypisana Zainteresowanemu (tj. wynika ona z wady dostarczonego przez niego produktu) wówczas jest on zobowiązany do poniesienia kosztów naprawy wynikającej z usterki, dokonując Płatności gwarancyjnej na rzecz B (które z kolei pokryło koszt takiej naprawy podmiotowi, który ją rzeczywiście wykonał). W przypadku gdy za pojawienie się usterek odpowiedzialni są dostawcy Zainteresowanego (w tym B), obciąża on ich częścią kosztów wynikających z dokonanych przez niego Płatności gwarancyjnych, bowiem dostawcy odpowiadają za szkody takiej części w jakiej istnieje możliwość zidentyfikowania winy po stronie dostawcy.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka zobowiązuje się do pokrycia kosztów napraw gwarancyjnych, nie zaś do usunięcia wad we własnym zakresie bądź dostarczenia rzeczy wolnej od wady, jak przewidują przepisy Kodeksu Cywilnego.

Jej zdaniem, nie jest możliwe zidentyfikowanie odrębnej i niezależnej czynności, w zamian za którą miałaby ona uiszczać Płatności gwarancyjne na rzecz B, bądź otrzymywać zwrot części ich kosztów od swoich dostawców. Obowiązek dokonania Płatności gwarancyjnych wynika bowiem bezpośrednio z zawartych wcześniej umów (stosunków prawnych), na podstawie których dochodzi do dostawy towarów przez lub na rzecz Zainteresowanego, a nie z odrębnego stosunku prawnego.

Z powołanych przepisów ustawy wynika zatem, iż dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy wykonaną czynnością (dostawą towarów lub świadczeniem usług) a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług w ramach stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest dostawa towarów lub świadczona jest usługa (musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz dostawcy towarów lub świadczącego usługę).

W sytuacji więc, gdy którakolwiek z ww. przesłanek nie jest spełniona, określone zdarzenie nie może być traktowane jako dostawa towarów bądź świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, i w rezultacie nie może ono podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. Podatek VAT jest z założenia podatkiem nakładanym na konsumpcję towarów i usług, co oznacza, iż zakresem jego opodatkowania mogą być objęte tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów i usług. Tym samym, nie można uznać za odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług, czynności, w ramach których jedna ze stron nie uzyskuje świadczenia wzajemnego.

Zdaniem tut. Organu, w przedmiotowej sprawie powyższe przesłanki nie zostaną spełnione, bowiem pomiędzy Wnioskodawcą a jakimkolwiek innym podmiotem, takim jak jego klient, dostawca lub B nie dojdzie do wykonania świadczenia wzajemnego. W szczególności, nie będzie możliwe zidentyfikowanie odrębnej i niezależnej czynności, w zamian za którą Spółka miałaby uiszczać Płatności gwarancyjne na rzecz B, bądź otrzymywać zwrot części ich kosztów od swoich dostawców (w tym B i C).

W świetle powyższego, Płatności gwarancyjne dokonywane przez Zainteresowanego na rzecz B oraz zwrot części kosztów Płatności gwarancyjnych poniesionych przez niego z powodu jego dostawców, nie będą stanowić odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług, w rozumieniu przepisów art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy. Płatności tych nie będzie można uznać za wynagrodzenie z tytułu jakichkolwiek czynności opodatkowanych podatkiem VAT wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy. Zatem, ani dokonanie Płatności gwarancyjnej ani zwrot jej kosztów nie spowodują konsekwencji podatkowych dla Spółki na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W przedmiotowej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie płatności gwarancyjnych. Stan faktyczny w ww. zakresie został rozstrzygnięty w odrębnej interpretacji indywidualnej z dnia 17 stycznia 2011 r. znak ILPP2/443 -1664/10-4/ISN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.