INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2010 r. (data wpływu 31 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie konsekwencji podatkowych darowizny środków trwałych na rzecz osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie konsekwencji podatkowych darowizny środków trwałych na rzecz osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni - osoba fizyczna - prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą NZOZ Poradnia na zasadach ogólnych - podatkowa księga przychodów i rozchodów (KPiR) metoda memoriałowa. W ciągu 2 lat Wnioskodawczyni otrzymała od fundacji "A" (dalej: „Fundacja”) cztery darowizny środków trwałych w postaci m.in.: mebli, telewizora, kuchenki mikrofalowej, których łączna wartość wynosi 5 588 zł. Wyżej wymienione rzeczy będą wykorzystywane w działalności gospodarczej. Z umowy darowizny wynika, że obdarowanym jest Poradnia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni zobowiązana jest zapłacić podatek od spadków i darowizn od kwoty przekraczającej zwolnienie tj. 4 902 zł czy wykazać przychód z działalności gospodarczej zgodnie z art. 14 ust.2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa pdof”)...

Zdaniem Wnioskodawczyni, darowizna składnika majątku do majątku jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez osobę fizyczną podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Nie ma tu znaczenia czy w treści umowy obdarowanym jest Poradnia czy Wnioskodawczyni, gdyż jest to zawsze majątek osoby fizycznej.

Zgodnie z art. 1 ust.1 ustawy o podatku od spadków i darowizn podatkowi temu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (...).

Darowizna otrzymana od Fundacji ma charakter bezpłatny. Darczyńca nigdy nie otrzyma jakiegokolwiek ekwiwalentu nie ma też żadnych korzyści z darowania podatnikowi przedmiotów darowizny. W przyszłości nie zostanie nawiązana żadna współpraca handlowa pomiędzy stronami, która przysporzyłaby przychód jednej i drugiej stronie. W związku z tym ww. darowizna nie może być traktowana jako nieodpłatne świadczenie wymienione jako przychód w art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy pdof. Ponadto art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy pdof wyłącza spod opodatkowania tym podatkiem przychody podlegające przepisom podatku od spadków darowizn.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, rzeczy otrzymane w formie darowizny od Fundacji, które wprowadzono do ewidencji środków trwałych Poradni powinny zostać opodatkowane podatkiem od spadków i darowizn, tj. od nadwyżki przewyższającej kwotę wolną od podatku dla III grupy podatkowej określonej w art. 9 ust.1 pkt 3 ustawy, tj. 4 902 zł. Stawka podatku zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy wynosi 12% od nadwyżki podstawy opodatkowania ponad kwotę wolną od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. darowizny

Art. 5 ww. ustawy stanowi, iż obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Przepisy ww. ustawy nie definiują pojęcia: darowizna, a zatem należy odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej: Kodeks cywilny).

Art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Z powyżej zacytowanego przepisu wynika, że podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny – jako czynności nieodpłatnej – jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego.

Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Zgodnie z art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisy powyższe nie uchybiają przepisom, które ze względu na przedmiot darowizny wymagają zachowania szczególnej formy dla oświadczeń obu stron.

Z powyżej zacytowanych przepisów wynika, że co do zasady umowa darowizny powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Jednakże ustawodawca wprowadził wyjątek, zgodnie z którym w przypadku, gdy ze względu na przedmiot darowizny przepisy szczególne nie nakładają obowiązku zachowania szczególnej formy, np. aktu notarialnego, umowa darowizny bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Powyższe znajduje odzwierciedlenie w art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku o podatku od spadków i darowizn, według którego obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze darowizny - z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy - z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej – Poradnia. W ciągu ostatnich dwóch lat prowadzona przez Wnioskodawczynię poradnia otrzymała od fundacji cztery darowizny środków trwałych. Z umowy wynika, że obdarowanym nie jest Wnioskodawczyni, a poradnia którą Ona prowadzi.

Zakresem podmiotowym ustawy o podatku od spadków i darowizn objęto wyłącznie osoby fizyczne. Mając na uwadze powyższe oraz formę prawną, w której Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą stwierdzić należy, iż pomimo treści ww. umowy darowizny obdarowanym nie jest Poradnia, a Wnioskodawczyni. Należy bowiem zauważyć, że pod względem cywilnoprawnym Poradnia nie posiada podmiotowości prawnej. Tym sam nie jest ona jak ma to miejsce, np. w przypadku osobowych spółek prawa handlowego odrębnym od Wnioskodawczyni podmiotem prawa, tzw. ułomną osobą prawną.

W konsekwencji w sprawie znajdzie zastosowanie art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, zgodnie z którym opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej kwotę wolną w wysokości 4 902 zł, jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej. Jak również art. 14 ust. 2 ww. ustawy, w myśl którego zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe oraz art. 14 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy, według którego do III grupy podatkowej zalicza się innych nabywców w tym osoby w ogóle ze sobą niespokrewnione.

Reasumując, w sprawie znajdą zastosowanie wyłącznie przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn co oznacza, że wartość majątku (darowizn) nabytego łącznie od tej samej osoby (Fundacji) w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, która przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy (4 902 zł) podlega opodatkowaniu na ogólnych zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do III grupy podatkowej.

Dodatkowo wskazać należy, iż objęcie przedmiotowych darowizn zakresem ustawy o podatku od spadków i darowizn oznacza, że na Wnioskodawczyni z tytułu zawarcia tej umowy nie ciąży obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie bowiem z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.