INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2010 r. (data wpływu 8 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca był zatrudniony na podstawie powołania na stanowisko członka zarządu w Spółce.

Zgodnie z postanowieniami łączącej Strony umowy o pracę Zainteresowany nie może, przez okres 2 lat od rozwiązania stosunku pracy prowadzić działalności konkurencyjnej wobec Spółki, a w szczególności:

1. pracować na rzecz osób, organizacji, spółek lub przedsiębiorstw prowadzących działalność konkurencyjną wobec Spółki, bądź związaną z jej działalnością, lub też uzyskiwać korzyści z ww. podmiotów:
2. nakłaniać aktualnych pracowników Spółki lub osób które w okresie dwóch lat poprzedzających rozwiązanie stosunku pracy były i są zatrudnione przez Spółkę, do rozwiązania swoich umów o pracę lub zatrudniać ww. osoby.

Strony uzgodniły w ww. umowie, iż Spółka będzie wypłacać pracownikowi odszkodowanie z tytułu powyższej klauzuli konkurencji, stanowiące 25% wynagrodzenia otrzymywanego przez pracownika przed rozwiązaniem stosunku pracy w miesięcznych ratach przez okres 2 lat. Przy czym, Spółce przysługuje prawo do odstąpienia od przedmiotowej klauzuli lub skrócenia okresu jej trwania w terminie 30 dni od dnia złożenia i otrzymania wypowiedzenia.

W czerwcu 2008 r. Zainteresowany wypowiedział umowę Spółce, która nie odstąpiła skutecznie od ww. klauzuli. Pomimo tego, Spółka nie wywiązała się z obowiązku wypłaty poszczególnych rat odszkodowania, w konsekwencji czego pracownik wystąpił dnia 16 grudnia 2008 r. do Sądu z pozwem o zapłatę kwot wynikających z umowy o pracę.

Dnia 16 kwietnia 2009 r. Strony zawarły przed ww. Sądem ugodę, na mocy której Spółka wypłaci pracownikowi jednorazowo, a nie jak przewidywała umowa o pracę, tj. w miesięcznych ratach przez okres 2 lat, kwotę odszkodowania związanego z łączącą Strony umową o zakazie konkurencji. Strony uzgodniły ponadto, iż zakaz konkurencji będzie obowiązywać pracownika przez okres 18 miesięcy licząc od dnia rozwiązania stosunku pracy (zgodnie z umową o pracę okres ten wynosił 2 lata).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, wypłata Wnioskodawcy odszkodowania na podstawie ugody sądowej będzie zwolniona od opodatkowaniu podatkiem PIT na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit g)...

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie wypłacone przez Spółkę na podstawie zawartej przed sądem ugody będzie korzystać ze zwolnienia od podatku PIT.

Zgodnie z art. 21 ust 1 pkt 3 lit g) ustawy PIT, wolne od podatku PIT są między innymi otrzymane odszkodowania jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zauważyć, iż przepis art. 21 ust 2 pkt 3 lit. g) ustawy PlT w powyższym brzmieniu, tj. ustanawiający zwolnienie od podatku PIT dla odszkodowań wypłacanych na mocy ugód sądowych obowiązuje od dnia 21 czerwca 2008 r. i jest konsekwencją wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 listopada 2006 r. (sygn. SK 51/06).

Przedmiotowy wyrok stanowił, iż art. 21 ust. 1 pkt 3 lit g) ustawy PIT (w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją wyłączający możliwość zastosowania zwolnienia do odszkodowań wynikających z wszelkich umów lub ugód) był niezgodny z Konstytucją RP w zakresie w jakim wyłącza zwolnienie podatkowe w stosunku do odszkodowań uzyskanych na podstawie ugody sadowej.

Oznacza to, iż wszelkie odszkodowania, których wysokość bądź zasady ustalania wynikają wprost z przepisów prawa, przyznawane na podstawie ugody zawartej przed sądem, korzystją zatem ze zwolnienia podatkowego. (vide: A. Bartosiewicz. r. Kubacki, Komentarz PIT, Wydawnictwo Wolters Kluwer Polska 2009. s 409).

Zasady ustalania odszkodowania wypłaconego przez Spółkę wynikają wprost z przepisów prawa, tj. Rozdziału IIa Kodeksu pracy.

Zainteresowany pragnie przy tym zauważyć, że ww. przepis ma pierwszeństwo przed uregulowaniem zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. d) ustawy PIT wyłączającym z przedmiotowego zwolnienia odszkodowania przyznane na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, na zasadzie „lex specialis derogat legi generalius”.

Wynika to z faktu, iż art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. d) ustawy PIT odnosi się wyłącznie do odszkodowań uzyskanych na podstawie klauzul konkurencyjnych zawartych w umowie o pracę.

Zgodnie z art. 101¹ Kodeksu pracy i w zakresie określonym w odrębnej umowie, pracownik nie może prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy, ani też świadczyć pracy w ramach stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działalność (zakaz konkurencji). Przy czym, przepis ten stosuje się odpowiednio jeżeli pracodawca i pracownik mający dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę zawierają umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy.

Skoro art. 21 ust. 1 pkt 3 lit d) ustawy PIT dotyczy odszkodowań uzyskanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, a więc przepisów art. 1011- 1014 Kodeksu pracy, znajdzie on zastosowanie wyłącznie do odszkodowań wypłaconych na podstawie postanowień określonych w umowie o pracę.

Jak wynika z przedstawionego stanu taktycznego Wnioskodawcy nie zostało wypłacone odszkodowanie na podstawie postanowień umowy o pracę, gdyż Spółka nie wywiązała się z tego obowiązku.

Zgodnie z klauzulą konkurencji wynikającą z umowy o pracę, pracownikowi przysługiwało odszkodowanie stanowiące 25% wynagrodzenia otrzymywanego przez pracownika przed rozwiązaniem stosunku pracy, które miało być wypłacane w miesięcznych ratach przez okres 2 lat. Natomiast na mocy ugody sądowej Zainteresowany otrzymał wyłącznie jednorazowe odszkodowanie. W ugodzie Strony zmodyfikowały również okres obowiązywania przedmiotowej klauzuli.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy nie można uznać, iż odszkodowanie zostało wypłacone Mu na podstawie umowy o pracę, wobec czego nie znajdzie zastosowania wyłączenie o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. d) ustawy PIT.

Reasumując przedmiotowe odszkodowanie wypłacone Zainteresowanemu przez Spółkę będzie korzystać ze zwolnienia od podatku PIT, z uwagi na fakt, iż zostało ono wypłacone na podstawie postanowień ugody Sądowej, a nie na podstawie umowy o pracę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl natomiast przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednakże stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Jak wynika z powyższego zapisu, odszkodowanie wypłacone z tytułu umowy o zakazie konkurencji nie zostało objęte zwolnieniem przedmiotowym, wynikającym z art. 21 ust.1 pkt 3 ww. ustawy. W tym miejscu podkreślić należy, iż nie będzie miało do niego zastosowania również zwolnienie określone w treści art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, poza umową o pracę, zawarł z pracodawcą umowę o zakazie konkurencji. Po ustaniu stosunku pracy pracodawca nie wypłacał Zainteresowanemu wynikającego z umowy o zakazie konkurencji odszkodowania. Z ugody podpisanej w sądzie wynika, że pracodawca ma wypłacić Zainteresowanemu jednorazowe odszkodowanie.

Otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie z tytułu zakazu konkurencji wypłacane jest na podstawie przepisów art. 1011 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 Nr 21, poz. 94 ze zm.). Wysokość i zasady ustalania tego rodzaju odszkodowania wynikają zatem wprost z przepisów ustawy.

Przedmiotowe odszkodowanie należy więc zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wypłata jest uwarunkowana łączącym wcześniej strony stosunkiem pracy. Na podstawie tego przepisu, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Reasumując należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie wypłata Wnioskodawcy odszkodowania nie podlega zwolnieniu przedmiotowemu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g). Odszkodowanie to jest odszkodowaniem otrzymanym na podstawie przepisów Kodeksu pracy i zostało ono wypłacone w oparciu o łączący wcześniej Zainteresowanego z pracodawcą stosunek pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.