INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2010 r. (data wpływu 1 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępniania kontrahentom ekspozytorów wraz z zamocowanymi do nich towarami handlowymi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępniania kontrahentom ekspozytorów wraz z zamocowanymi do nich towarami handlowymi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie handlu materiałami budowlanymi, w tym m.in. płytkami ceramicznymi. z tytułu prowadzenia tej działalności jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. w ramach działalności handlowej Zainteresowany zawiera umowy z kontrahentami (dystrybutorami towarów sprzedawanych przez Spółkę), na podstawie których podmioty te zobowiązują się m.in. do:

• kupowania towarów handlowych sprzedawanych przez Wnioskodawcę,

• promowania marki i towarów zawartych w ofercie Spółki, poprzez udostępnianie materiałów reklamowych i informacyjnych dostarczonych przez Zainteresowanego.
  
  

Na potrzeby realizacji takich umów Wnioskodawca:

1. udostępnia kontrahentom ekspozytory wraz z zamocowanymi do nich towarami handlowymi sprzedawanymi przez Zainteresowanego. Zarówno ekspozytory, jak i towary handlowe do nich zamocowane stanowią własność Spółki. Własność ekspozytorów w żadnym momencie nie przechodzi na kontrahenta, ani nie ma on możliwości rozporządzania tymi towarami jak właściciel (ekspozytorami i zamocowanymi do nich towarami handlowymi). Ekspozytory są ustawiane w punktach sprzedaży prowadzonych przez kontrahentów w celu reklamy towarów handlowych sprzedawanych przez Wnioskodawcę, bez pobierania za to odpłatności od kontrahenta. w tym wypadku zatem ma miejsce udostępnienie towarów kontrahentom, które jest związane z prowadzeniem przez Spółkę przedsiębiorstwa, gdyż jest podejmowane wyłącznie w celu zwiększenia wolumenu sprzedaży;
2. przekazuje kontrahentom towary handlowe (przeniesienie własności) w celu wykonania stałych ekspozycji przedstawiających aktualną ofertę handlową. Przekazanie tych towarów ma na celu możliwość prezentacji ich potencjalnym nabywcom i służy zwiększeniu sprzedaży towarów handlowych przez Zainteresowanego. w tym wypadku zatem ma miejsce przekazanie towarów kontrahentom na cele związane z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem.

Ze względu na to, iż działalność Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży towarów handlowych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, odlicza on podatek naliczony przy nabyciu towarów handlowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy udostępnienie towarów handlowych, o którym mowa w pkt 1 stanu faktycznego, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, udostępnienie towarów handlowych kontrahentom, o którym mowa w pkt 1 stanu faktycznego, jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ jest nieodpłatnym świadczeniem usług związanym z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Udostępnienie towarów handlowych kontrahentom, które nie polega na przekazaniu na ich rzecz własności tych towarów, czy też przekazaniu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, nie stanowi dostawy towarów zgodnie z definicją dostawy towarów zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.): „przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...)”.

Z kolei, zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 ustawy o VAT: „przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...)”.

Wobec powyższego, mając na uwadze, iż dochodzi do świadczenia na rzecz kontrahentów, które nie jest dostawą towarów, należy uznać, iż czynności podejmowane przez Spółkę mogłyby być klasyfikowane na gruncie ustawy o VAT jako świadczenie usług, o którym mowa w powołanym przepisie.

Jednakże, zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT: „opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają (...) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju”, zaś udostępnienie towarów przez Zainteresowanego, zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, jest podejmowane nieodpłatnie i nie może być traktowane jako świadczenie usług, o którym mowa w przepisie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Ustawa o VAT przewiduje jednakże zrównanie niektórych czynności podejmowanych nieodpłatnie z czynnościami odpłatnymi. Zgodnie bowiem z przepisem art. 8 ust. 2 ustawy o VAT: „nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług”.

Wobec powyższego, nieodpłatne świadczenie na rzecz kontrahenta, nie będące dostawą towarów, może być uznawane za odpłatne świadczenie usług, o ile są spełnione łącznie następujące przesłanki:

• podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części,

• nieodpłatne świadczenie usług nie jest związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.
  
  

W tym miejscu należy wskazać, iż ustawa o VAT, ani inne przepisy nie definiują samego pojęcia „związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa”, ani zakresu tego związku. Wobec tego należy wskazać, iż związek taki będzie występował, o ile dane świadczenie będzie w jakikolwiek sposób związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, a w szczególności, jeśli dane świadczenie ma służyć zwiększeniu sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług realizowanej przez to przedsiębiorstwo.

Wobec powyższego należy wskazać, iż mimo spełnienia przesłanki polegającej na odliczeniu podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z przedmiotowym udostępnieniem towarów, występujący związek pomiędzy tym świadczeniem i prowadzonym przedsiębiorstwem uniemożliwia uznanie tych świadczeń za nieodpłatne świadczenie usług, zrównane na gruncie ustawy o VAT z odpłatnym świadczeniem usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. w konsekwencji, udostępnienie towarów handlowych kontrahentom, o którym mowa w pkt 1 stanu faktycznego, jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu, ponieważ jest nieodpłatnym świadczeniem usług związanym z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Powyższe potwierdza m.in. orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładowo, WSA w Warszawie w wyroku z dnia 16 czerwca 2009 r. (sygn. III SA/Wa 246/09) wskazał, iż: „nieodpłatne wydawanie pakietów i kuponów stanowiące element strategii marketingowej mającej na celu zwiększenie przychodów Skarżącej ma niewątpliwie związek z prowadzoną przez Skarżącą działalnością gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług telekomunikacyjnych”. Stanowisko to dotyczy wszelkich przypadków nieodpłatnego świadczenia usług na cele służące celom marketingowym i zwiększeniu sprzedaży. Podobnie wskazał WSA we Wrocławiu w orzeczeniu z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. i SA/Wr 126/08), w którym stwierdzono, iż: „nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów (świadczenia usług) na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc na cele reprezentacji i reklamy nie jest objęte zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W kwestii dotyczącej zaistniałego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania kontrahentom towarów handlowych w celu wykonania stałych ekspozycji przedstawiających aktualną ofertę handlową – w dniu 20 kwietnia 2010 r. wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie nr ILPP2/443-156/10-5/MN.

Natomiast, w kwestii dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępniania kontrahentom ekspozytorów wraz z zamocowanymi do nich towarami handlowymi, a także opodatkowania nieodpłatnego przekazania kontrahentom towarów handlowych w celu wykonania stałych ekspozycji przedstawiających aktualną ofertę handlową – w dniu 20 kwietnia 2010 r. wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia, odpowiednio nr ILPP2/443-156/10-6/MN i nr ILPP2/443-156/10-7/MN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.