ILPB1/4511-1-721/15-4/AG

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ILPB1/4511-1-721/15-4/AG z 3 lipca 2015 r.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2015 r. (data wpływu 18 maja 2015 r.), uzupełnionym w dniu 23 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 11 czerwca 2015 r. znak ILPB1/4511-1-721/15-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 16 czerwca 2015 r., a w dniu 23 czerwca 2015 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 19 czerwca 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Członkowie zarządu Spółki wykorzystują samochody będące własnością Spółki do celów służbowych. Zgodnie z wewnętrznym „Regulaminem korzystania z samochodów służbowych” użytkownikowi będącemu członkiem zarządu Spółki zezwala się na garażowanie samochodu w miejscu zamieszkania/pobytu użytkownika z uwagi na konieczność stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym. Przejazdy użytkowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania/pobytu, miejscem siedziby Spółki lub miejscem wykonywania określonych czynności służbowych uznaje się za przejazdy służbowe z uwagi na konieczność wysokiej mobilności, stałą gotowość do użytkowania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku.

Każdorazowy przejazd samochodem służbowym członka zarządu z miejsca zamieszkania/pobytu do pracy i z pracy do miejsca zamieszkania/pobytu ewidencjonowany jest na miesięcznej karcie pracy pojazdu.

Zakres działalności Spółki zobowiązuje członków zarządu do zapewnienia wysokiej mobilności. W związku z tym osoby te muszą mieć możliwość natychmiastowego dotarcia do siedziby Spółki.

Członek zarządu może uzyskać zgodę na wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych w ramach ustalonego limitu. Członkowie zarządu mogą być zatrudniani na podstawie umowy o pracę jak również na podstawie umowy cywilnoprawnej - kontrakt menedżerski.

Jeżeli z miesięcznej karty pracy pojazdu wynika, że dany członek zarządu wykorzystywał samochód do celów prywatnych w ramach ustalonego limitu, to wyliczany jest przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia stanowiący podstawę naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych i składek ZUS w następujący sposób:

1. W przypadku członka zarządu zatrudnionego na podstawie umowy o pracę przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia wyliczony jest jako suma: 1) wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia określona zgodnie z art. 12 updof oraz 2) wartość pieniężna paliwa określona jako iloczyn liczby kilometrów wykonanych do celów prywatnych i przeciętnej ceny paliwa brutto wynikającej z miesięcznej karty pracy samochodu.
2. W przypadku członka zarządu zatrudnionego na podstawie umowy cywilnoprawnej (kontrakt menedżerski) przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia wyliczony jest jako iloczyn liczby kilometrów wykonanych do celów prywatnych i stawki za 1 kilometr wyliczonej jako iloraz kosztów użytkowania samochodu w danym miesiącu (w tym koszty paliwa, opłat leasingowych, ubezpieczenia, przeglądów gwarancyjnych i innych kosztów użytkowania samochodu) oraz liczby kilometrów przejechanych w danym miesiącu.
   
   

Jeżeli z miesięcznej karty pracy pojazdu wynika, że członek zarządu wykorzystywał samochód do celów prywatnych powyżej ustalonego limitu, to wyliczana jest kwota odpłatnego świadczenia skalkulowana jako iloczyn kilometrów powyżej ustalonego limitu oraz ww. stawki za 1 kilometr przebiegu samochodu.

Członek zarządu będący pracownikiem co miesiąc składa oświadczenie o liczbie dni wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych w danym miesiącu i o liczbie kilometrów przejechanych samochodem służbowym w celach prywatnych w danym miesiącu. Przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością pieniężną nieodpłatnego świadczenia określoną zgodnie z art. 12 updof powiększoną o wartość paliwa, a wartością odpłatnego świadczenia (potrącanego z wynagrodzenia pracownika).

Rozliczenie przebiegu kilometrów samochodów, w tym kilometrów przejechanych samochodem służbowym w celach prywatnych, kalkulacja stawki za 1 kilometr z przyczyn technicznych możliwe jest dopiero w następnym miesiącu. Natomiast Spółka sporządza listy płac za dany miesiąc pod koniec miesiąca, a wynagrodzenie płacone jest najpóźniej do 1 - ego następnego miesiąca (zazwyczaj wynagrodzenie jest płacone w ostatnich dniach miesiąca, za które przysługuje), dlatego też przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia może być wykazany dopiero na liście płac sporządzanej za następny miesiąc.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy przejazdy członka zarządu z miejsca zamieszkania/pobytu (miejsca garażowania służbowego samochodu) do siedziby Spółki i z siedziby Spółki do miejsca zamieszkania/pobytu generują przychód ze stosunku pracy oraz z tytułu zawartej umowy - kontraktu menedżerskiego? Czy w związku z powyższym na Spółce ciążą obowiązki płatnika podatku od osób fizycznych?

Pytania wynikają z wniosku i jego uzupełnienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie z samochodu służbowego przez członka zarządu Spółki i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu jego zamieszkania/pobytu gwarantuje stałą gotowość do realizacji zadań służbowych wynikających z charakteru pracy na tym stanowisku, jak również jest wyrazem dbałości o powierzone mienie. Wnioskodawca uważa, że w przedstawionej sytuacji faktycznej członek zarządu nie osiąga przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym Spółka uważa, że nie ciążą na Spółce obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Własne stanowisko wynika z wniosku i jego uzupełnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7 (art. 13 pkt 9 powołanej ustawy).

Natomiast w myśl art. 12 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.
   
   

Powyższy przepis wskazuje zatem, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu służbowego, u pracownika korzystającego z samochodu dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast w myśl art. 41 ust. 1 powołanej ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy (czy też miejsca wykonywania zadania) oraz z siedziby firmy (czy też z miejsca wykonywania zadania) do miejsca zamieszkania – co do zasady – nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników. Podobnie ma się kwestia wykorzystywania samochodów służbowych przez członków zarządu Spółki, którzy zatrudnieni są na podstawie kontraktu menedżerskiego. Nie można uznać, że z tytułu korzystania z ww. samochodów w opisanych warunkach osiągają oni realną korzyść majątkową.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca udostępni samochody służbowe swoim pracownikom - członkom zarządu, które będą oni wykorzystywać do celów służbowych. Członkowie zarządu mogą być zatrudniani na podstawie umowy o pracę, jak również na podstawie umowy cywilnoprawnej - kontrakt menedżerski.

Użytkownikowi będącemu członkiem zarządu Spółki zezwala się na garażowanie samochodu w miejscu zamieszkania/pobytu użytkownika z uwagi na konieczność stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym. Przejazdy użytkowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania/pobytu, miejscem siedziby Spółki lub miejscem wykonywania określonych czynności służbowych uznaje się za przejazdy służbowe z uwagi na konieczność wysokiej mobilności, stałą gotowość do użytkowania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku. Każdorazowy przejazd samochodem służbowym członka zarządu z miejsca zamieszkania/pobytu do pracy i z pracy do miejsca zamieszkania/pobytu ewidencjonowany jest na miesięcznej karcie pracy pojazdu.

Zakres działalności Spółki zobowiązuje członków zarządu do zapewnienia wysokiej mobilności. W związku z tym osoby te muszą mieć możliwość natychmiastowego dotarcia do siedziby Spółki.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przejazdy z miejsca zamieszkania członka zarządu do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem, przydzielonymi samochodami służbowymi – co, jak wynika z wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy – nie będą stanowiły przychodu dla członka zarządu, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych i nie będą służyć w istocie tylko i wyłącznie sfinansowaniu (pokryciu) kosztów dojazdu do pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy, wyrażająca się w ustanowionych przez Wnioskodawcę zasadach poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo, a także – z uwagi na charakter zadań służbowych – stałą gotowość (mobilność) do wykonywania obowiązków służbowych.

Reasumując należy stwierdzić, że przejazdy członka zarządu z miejsca zamieszkania/pobytu (miejsca garażowania służbowego samochodu) do siedziby Spółki i z siedziby Spółki do miejsca zamieszkania/pobytu – o ile nie będą służyć osobistym celom pracowników lecz będą odbywać się w ramach realizacji zadań służbowych – nie będą stanowić nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie będzie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Podobnie nie powstanie w omawianej sytuacji przychód dla członka zarządu zatrudnionego na podstawie umowy cywilnoprawnej. Tym samym z tego tytułu na Wnioskodawcy nie będą ciążyć żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.