INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2010r. (data wpływu 4 marca 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie rozliczenia nadwyżki podatku akcyzowego od samochodów osobowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie rozliczenia nadwyżki podatku akcyzowego od samochodów osobowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - dealer samochodowy- w związku z wejściem w życie od 1 marca 2009r. zmian w zakresie opodatkowania akcyzą sprzedaży samochodów osobowych/wyłączenie z opodatkowania kolejnej sprzedaży samochodu osobowego na terytorium RP złożyła ostatnią deklarację AKC-3 za m-c luty 2009r. W deklaracji została wykazana kwota 19.536 PLN jako nadwyżka wpłat do rozliczenia w kolejnym okresie rozliczeniowym, ale ponieważ Wnioskodawca nie jest od marca podatnikiem podatku akcyzowego chciałby wystąpić do Urzędu Celnego o zwrot wskazanej nadwyżki. Przedmiotowa kwota powstała w wyniku przyjętego sposobu rozliczania podatku akcyzowego.

A mianowicie działając zgodnie z art. 79 ustawy z dnia 23 stycznia 2004r. o podatku akcyzowym, który mówi, iż podatnik ma prawo do obniżenia kwoty akcyzy o kwotę akcyzy zapłaconą przy nabyciu wyrobów niezharmonizowanych związaną ze sprzedażą opodatkowaną lub zapłaconą od importu, Wnioskodawca pomniejszał akcyzę należną o akcyzę naliczoną dopiero w m-cu, w którym samochód został zapłacony do centrali w Warszawie. W związku z cytowanym artykułem odliczeniu w danym m-cu podlegała tylko akcyza od zapłaconych w danym m-cu faktur dotyczących konkretnych, sprzedanych w danym m-cu samochodów.

Schemat postępowania przy ustalaniu wysokości podatku przypadającego do odliczenia w danym m-cu przedstawiał się następująco:

• do każdego sprzedanego samochodu/faktury sprzedaży/przyporządkowywano właściwą fakturę zakupu,
• akcyzę należną pomniejszała jednak tylko akcyza z faktur zakupu dotyczących samochodów sprzedanych i równocześnie zapłaconych w danym m-cu. I tak w poszczególnych m-cach rozliczeniowych powstawała sytuacja, gdzie raz wystąpiła wysoka kwota akcyzy należnej Urzędowi Celnemu /gdy nie wszystkie faktury zakupowe dotyczące sprzedanych aut zostały zapłacone w m-cu/, natomiast zapłata tychże faktur w kolejnym m-cu obok kwoty akcyzy naliczonej możliwej do odliczenia z bieżącego m-ca powodowała powstawanie dużej nadwyżki akcyzy naliczonej w stosunku do podatku należnego. Również z uwagi na fakt, iż różnica pomiędzy akcyzą naliczoną przy zakupie, a akcyzą należną od sprzedaży aut była niewielka, w znacznym stopniu wpływało to na wydłużony okres rozliczania się powstałych nadwyżek akcyzy naliczonej nad należną.
  
  

W ten sposób w ostatniej deklaracji znalazła się kwota 19.536 PLN - zmniejszająca wcześniej zapłacony podatek akcyzowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy na podstawie art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja Podatkowa, powstałą kwotę nadwyżki można traktować jako nadpłatę podatku...
2. Czy na podstawie art. 75 ustawy - Ordynacja Podatkowa, Wnioskodawca może wystąpić do Urzędu Celnego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, a urząd dokona zwrotu podatku...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie ww. rozliczeń kwota 19.536 PLN została zapłacona do Urzędu Celnego nienależnie. Owa nadwyżka wpłat akcyzy z deklaracji AKC-3 w istocie stanowi bowiem nadpłatę podatku. Przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja Podatkowa /Dz. U. z 2005r. Nr 8 ze zm./ w żadnej mierze nie ograniczają prawa do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty. Przepis art. 75 ust. 6 O.P. stanowi wprawdzie, że przepisów dotyczących stwierdzenia nadpłaty na wniosek podatnika nie stosuje się, jeżeli ustawy podatkowe przewidują inny tryb zwrotu podatku. W tym jednak przypadku w ustawie o podatku akcyzowym brak jest innego trybu zwrotu podatku. Podatnik wykazał w deklaracji i zapłacił w ostatecznym rozrachunku za dużo akcyzy. A ponieważ na chwilą obecną nie ma możliwości rozliczenia nadwyżki w kolejnych okresach, Wnioskodawca uważa, iż powinien wystąpić do Urzędu Celnego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, a kwota ta powinna zostać zwrócona na rachunek bankowy firmy. W ten sposób rozliczenia z tytułu podatku akcyzowego zostałyby zamknięte.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 72 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Z cyt. wyżej przepisów wynika, że nadpłata jest kwota nadpłaconego i nienależnie zapłaconego podatku. Zatem należy stwierdzić, że kwotą nadpłaconą podatku jest kwota nadwyżki dokonanej przez podatnika wpłaty nad wynikającą z ustawy (decyzji) kwotą podatku. Podatek nadpłacony to podatek zapłacony w kwocie wyższej niż należna.

Podatek zapłacony nienależnie to kwota uiszczona przez podatnika w sytuacji, gdy nie było ustawowego obowiązku jej zapłacenia albo obowiązek ten istniał, ale wygasł.

Istota nadpłaty sprowadza się do tego, że podatnik płaci wówczas, gdy nie musi tego robić (nie istnieje obowiązek podatkowy), albo płaci za dużo (kwota podatku zapłaconego przewyższa kwotę należną). W obu przypadkach świadczenie podatnika dokonane na rzecz wierzyciela podatkowego przewyższa to, czego wymaga od niego przepis prawa. Ta nadwyżka świadczenia ponad obowiązkowe jest nadpłatą. Kwota ta nie ma podstawy prawnej, nie wynika z zawartego w ustawie obowiązku świadczenia, co jest charakterystyczne dla podatku. Podatnik płaci więcej niż powinien nie dlatego, że jest taki obowiązek ustawowy, ale z innych przyczyn. Przyczyną powstania nadpłaty musi być zawsze przekonanie podatnika, że to, co płaci jest realizacją ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Jest to jedna z cech charakterystycznych nadpłaty. Kwota uiszczona nienależnie lub wyższa od należnej może być traktowana jako nadpłata podatkowa jedynie wówczas, gdy powodem jej zapłacenia było przekonanie podatnika, że wpłacając ją realizuje ciążące na nim zobowiązanie do zapłacenia podatku. Drugą cechą charakterystyczną nadpłaty jest to, że zawsze musi ona być uiszczona na rzecz organu podatkowego. Adresatem płaconego „podatku” nie może być, co oczywiste, inny organ. Wpłata ta może być dokonana bezpośrednio na rzecz organu podatkowego, jak również na rzecz płatnika lub inkasenta. Uiszczenia nadpłaty na rachunek organu podatkowego potwierdza, że podatnik działa w przekonaniu, że realizuje ciążący na nim obowiązek podatkowy.

Przedmiotem niniejszego wniosku jest instytucja nadpłaty podatku i prawo Wnioskodawcy do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty. Tym samym należy odnieść się do przedstawionego stanu faktycznego, na podstawie którego Wnioskodawca upatruje sobie prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku akcyzowym i ustalić, czy z punktu widzenia art. 72 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa Wnioskodawca uiścił podatek nienależnie lub w wysokości wyższej od należnej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że u Wnioskodawcy w związku z rozliczaniem należnej akcyzy z uwzględnieniem art. 79 ustawy z dnia 23 stycznia 2004r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257 ze zm.) uprawniającego do obniżenia kwoty akcyzy o akcyzy zapłaconej u Wnioskodawcy powstała nadwyżka wpłat do rozliczenia w kolejnym okresie rozliczeniowym w kwocie 19.536 PLN. Jednakże w związku ze zmianą przepisów w zakresie podatku akcyzowego Wnioskodawca nie jest od marca 2009r. podatnikiem podatku akcyzowego chciałby odzyskać powyższą kwotę w trybie postępowania zmierzającego do stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym wszczęte na wniosek strony.

Odnosząc się do kwoty będącej przedmiotem wniosku o stwierdzenie nadpłaty należy odnieść się do stanu prawnego obowiązującego na gruncie ustawy z dnia 23 stycznia 2004r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257 ze zm.).

Zgodnie z art. 80 ust. 1 ww. ustawy akcyzie podlegają samochody osobowe niezarejestrowane na terytorium kraju, zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

W myśl art. 80 ust. 2 ww. ustawy podatnikami akcyzy od samochodów osobowych są podmioty dokonujące każdej sprzedaży samochodu osobowego przed jego rejestracją na terytorium kraju, importerzy i podmioty dokonujące nabycia wewnątrzwspólnotowego.

Art. 19 ww. ustawy stanowi, iż podatnicy zobowiązani są co do zasady do obliczenia i zapłaty akcyzy za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego, po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy.

W związku z tym, jeżeli samochód osobowy został sprzedany przed pierwszą rejestracją, wówczas sprzedaż ta podlega opodatkowaniu akcyzą. W konsekwencji po stronie sprzedawcy powstaje uprawnienie, o którym mowa w art. 79 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 79 ww. ustawy, podatnik ma prawo do obniżenia kwoty akcyzy o kwotę akcyzy zapłaconą przy nabyciu wyrobów akcyzowych niezharmonizowanych, związaną ze sprzedażą opodatkowaną lub zapłaconą od importu.

Zamiarem ustawodawcy w art. 79 było uniknięcie podwójnego opodatkowania podatkiem akcyzowym w przypadku sprzedaży samochodów osobowych, w sytuacji wielofazowego poboru podatku. Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo a nie obowiązek do obniżenia akcyzy należnej o akcyzę zawartą w cenie zakupu bądź zapłaconą od importu tych samochodów, stanowiąc, że podatnik „ma prawo do obniżenia kwoty akcyzy o kwotę akcyzy zapłaconą”. Zatem uprawnienie przyznane podatnikowi na mocy cyt. wyżej przepisów jest uprawnieniem, które podatnik może zrealizować, lecz nie musi.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy podkreślić, że Wnioskodawca zobowiązany był w stanie prawnym obowiązującym do dnia 28 lutego 2009r. do zapłaty należnego podatku akcyzowego od sprzedaży a równocześnie przepis art. 79 ustawy uprawniał Wnioskodawcę do zastosowania obniżki należnego podatku akcyzowego o kwotę podatku akcyzowego zawartego w cenie zakupu samochodu osobowego i zapłaconego przy nabyciu tego samochodu. A zatem w przedmiotowej sprawie samochody będące przedmiotem wniosku podlegały opodatkowaniu podatkiem akcyzowym przed pierwszą rejestracją. Tym samym akcyza zapłacona przez Wnioskodawcę przy zakupie samochodów była akcyzą należną z ww. tytułu uprawniającą do zastosowania obniżki..

W związku ze zmianą stanu prawnego od dnia 1 marca 2009r., zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009r., Nr 3, poz. 11 ze zm.), w przypadku samochodu osobowego przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. import samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym;
2. nabycie wewnątrzwspólnotowe samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym;
3. pierwsza sprzedaż na terytorium kraju samochodu osobowego niezarejestrowanego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym:

1. wyprodukowanego na terytorium kraju,
2. od którego nie została zapłacona akcyza z tytułu czynności, o których mowa w pkt 1 albo 2
   
   

Powyższe stanowi najważniejszą zmianę w zakresie opodatkowania akcyzą samochodów osobowych, którą jest odejście od wielostopniowego opodatkowania na każdym etapie obrotu przed pierwszą rejestracją samochodu na terenie kraju. W rezultacie tej zmiany opodatkowanie akcyzą samochodów osobowych stało się jednokrotne - opodatkowaniu podlega - pierwsza sprzedaż, nabycie wewnątrzwspólnotowe oraz import samochodu osobowego niezarejestrowanego na terenie kraju. Dalsza kolejna sprzedaż co do zasady nie podlega opodatkowaniu akcyzą. Wnioskodawca od 1 marca 2009r. nie jest już podatnikiem podatku akcyzowego.

Zgodnie zaś z art. 154 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli obowiązek podatkowy w akcyzie odnośnie wyrobów akcyzowych niezharmonizowanych w rozumieniu ustawy, o której mowa w art. 168, powstał przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i należna akcyza nie została do tego dnia zapłacona, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Odnosząc zatem powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że akcyza zapłacona przez Wnioskodawcę przy zakupie samochodów osobowych w okresie do dnia 28 lutego 2009r. jest wyłącznie akcyzą należną u sprzedawcy tych samochodów. Późniejsza sprzedaż przedmiotowych samochodów po 1 marca 2009r. nie podlega już opodatkowaniu podatkiem akcyzowym u Wnioskodawcy, bowiem będzie on sprzedawał samochody obciążone akcyzą.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie została zachowana podstawowa zasada w podatku akcyzowym – zasada jednokrotności opodatkowania. Podstawową cechą odróżniającą podatek akcyzowy od innych podatków pośrednich, w tym przede wszystkimi od podatku VAT, jest jednofazowy charakter opodatkowania. Jednofazowość opodatkowania podatkiem akcyzowym przejawia się w tym, że akcyza powinna być płacona na pierwszym szczeblu obrotu. Konsekwentnie, każda następna transakcja, której przedmiotem będą wyroby akcyzowe, nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, a podmiot dokonujący danej transakcji nie powinien być traktowany jako podatnik akcyzy.

W związku z powyższym kwota akcyzy zapłaconej przy zakupie samochodów staje się de facto wyłącznie elementem ceny zakupu przedmiotowych samochodów i nie podlega rozliczeniu na gruncie przepisów podatkowych.

Mając na względzie powołany przepis art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej stwierdzić należy, iż nie jest nadpłatą zawarty w cenie zakupu samochodów osobowych podatek akcyzowy, jak również podatek akcyzowy zapłacony od importu samochodów osobowych. W konsekwencji nie jest również nadpłatą w rozumieniu art. 72 § 2 Ordynacji podatkowej, nie rozliczona nadwyżka kwoty podatku akcyzowego zawartego w cenie nabytych samochodów osobowych nad kwotą należnego podatku akcyzowego. Zdarzenia jakie powodują powstanie nadpłaty wymienia Ordynacja podatkowa w art. 72, art. 73 § 1 i 2 oraz w art. 74. żadna z powołanych w tych przepisach sytuacji nie odnosi się do stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Zatem wszelkie inne przypadki niż wymienione w Ordynacji podatkowej, powodujące nienależne zapłacenie podatku lub nadpłacenie podatku, które nie zostały wymienione w art. 72-74 Ordynacji podatkowej nie stanowią nadpłaty w rozumieniu przepisów tej ustawy, co powoduje że tryb i zasady jej zwrotu nie odbywają się zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej o zwrocie nadpłaty.

Ponadto uwzględnienie żądania Wnioskodawcy zwrotu naliczonej akcyzy zapłaconej przy zakupie samochodów osobowych oznaczałoby, że akcyza od tych samochodów nie zostałaby uiszczona w wymaganej wysokości.

Reasumując, przedmiotowa nadwyżka nie jest nadpłatą w rozumieniu art. 72 ustawy Ordynacja podatkowa, wobec powyższego nie mają do niej zastosowania przepisy rozdziału 9 Ordynacji podatkowej dotyczące nadpłat.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy dotyczące prawa do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku akcyzowym należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).