INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2009 r. (data wpływu 28 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 16 listopada 2006 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej rejestrując się jednocześnie jako czynny podatnik VAT. Działalność ta obejmowała początkowo doradztwo gospodarcze, a następnie doradztwo podatkowe i obsługę księgową. Z dniem 1 grudnia 2006 r. Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych i zaczął wykorzystywać dla celów związanych z działalnością gospodarczą samochód osobowy, użytkowany do tej pory dla celów prywatnych. W związku z tym, iż samochód ten został zakupiony 17 sierpnia 2000 r., a więc na ponad 6 lat przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych, zgodnie z dominującymi wówczas interpretacjami art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako podstawę odpisów amortyzacyjnych Zainteresowany przyjął jego wartość rynkową z grudnia roku poprzedniego na poziomie 13 000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca postąpi słusznie korygując wartość początkową samochodu do jego ceny zakupu brutto wynikającej z faktury VAT, korygując równocześnie wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych za lata 2007 i 2008 oraz zeznania roczne o wysokości osiągniętego dochodu za 2007 i 2008 rok.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z obecnie pojawiającymi się interpretacjami Ministra Finansów wydawanymi w indywidualnych sprawach podatników (np. interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 maja 2009 r. sygn. IPPB1/415-176/09-2/EC, czy interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 10 marca 2009 r. sygn. IBPBI/1/415-1001/08/AP, a także poglądami doktryny odnośnie interpretacji art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r., nie ma przesłanek do przyjęcia jako podstawy obliczania odpisów amortyzacyjnych wartości rynkowej środka trwałego, jeśli można ustalić cenę jego nabycia. Dlatego zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkową samochodu powinien przyjąć na poziomie ceny brutto wynikającej z faktury VAT.

Mimo, że jestem czynnym podatnikiem VAT i podatek naliczony nie stanowi dla mnie kosztu uzyskania przychodu, w opisanej sytuacji podatek VAT powiększy jednak wartość początkową samochodu, gdyż nie miałem prawa do jego odliczenia z faktury wystawionej na ponad 6 lat przed rejestracją działalności gospodarczej.

Dlatego zdaniem Wnioskodawcy, powinien On skorygować wartość początkową samochodu do jego ceny nabycia brutto tj. kwoty 39 800 zł wynikającej z faktury, skorygować wysokość dokonanych odpisów amortyzacyjnych oraz zeznania podatkowe o wysokości osiągniętego dochodu za lata 2007 i 2008.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z zapisem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Powyższy przepis przewiduje wprawdzie możliwość ustalenia wartości początkowej nabytego w drodze kupna środka trwałego, na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić jego ceny nabycia.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył samochód osobowy do celów prywatnych za określoną cenę. Zatem w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, gdyż cena zakupu powyższego środka trwałego jest wartością znaną. Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, wartość początkową środka trwałego nabytego w drodze kupna ustala się na podstawie ceny nabycia.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż wartością początkową nabytego w drodze kupna samochodu osobowego – środka trwałego, jest jego cena nabycia.

Zatem, Wnioskodawca postąpi słusznie korygując wartość początkową samochodu do jego ceny zakupu brutto wynikającej z faktury VAT, korygując równocześnie wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych za lata 2007 i 2008 oraz zeznania roczne o wysokości osiągniętego dochodu za 2007 i 2008 rok.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.