INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 09.11.2009 r. (data wpływu 12.11.2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30.12.2009 r. (data nadania 30.12.2009 r., data wpływu 04.01.2010 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-847/09-2/EC z dnia 22.12.2009 r. (data doręczenia 28.12.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu określenia wartości początkowej środka trwałego (samochodu osobowego) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.11.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu określenia wartości początkowej środka trwałego (samochodu osobowego).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w dniu 30 kwietnia 2002 zakupiła z mężem samochód osobowy marki Renault Laguna o wartości 60.000,00 zł. Faktura VAT zakupu oraz dowód rejestracyjny jest na nazwisko męża. Samochód jest ich majątkiem osobistym. Wnioskodawczyni ma z mężem ustawową współwłasność majątkową. Z dniem 30 września 2009 r. wyżej wymieniony samochód Wnioskodawczyni wprowadziła do ewidencji środków trwałych. Jako wartość początkową środka trwałego przyjęła kwotę 60.000,00 zł. Postąpiła tak jak przewiduje art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Środek trwały został nabyty w drodze kupna i znana jest cena nabycia – posiada fakturę zakupu. Nie zastosowała się do art. 22g ust. 8 w/w ustawy, który mówi, że jeśli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego, wówczas należy dokonać jego wyceny. Takie objaśnienie tej sprawy spotkała w dzienniku Rzeczpospolita z dnia 07.07.2009 r., 27.07.2009 r., 27.09.2009 r. oraz 08.10.2009 r.

Wnioskodawczyni pismem z dnia 30.12.2009 r. (data wpływu 04.01.2010 r.) uzupełniła wniosek o brakujący podpis. Następnie pismem z dnia 18.01.2010 r. (data wpływu) uzupełniła własne stanowisko w zakresie zadanych pytań.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

3. Czy samochód osobowy zakupiony oraz zarejestrowany na nazwisko męża może wprowadzić do ewidencji środków trwałych swojej firmy... Z mężem mają ustawową współwłasność majątkową.

4. Czy może przyjąć w ewidencji środków trwałych wartość początkową samochodu z faktury zakupu samochodu w 2002 r....

Zdaniem Wnioskodawczyni, tak poważny dziennik jak Rzeczpospolita zamieszcza sprawdzone informacje. Zamieszczona są tam interpretacje Izby Skarbowej w Warszawie z bieżącego roku, czyli jak najbardziej aktualne. Dziennik Rzeczpospolita podaje, że również Ministerstwo Finansów potwierdza prawidłowość tego stanowiska. Wobec powyższego Wnioskodawczyni uważa, że jej postępowanie jest właściwe i zrozumienie przepisów Ustawy zgodne z wolą Ustawodawcy.

Wnioskodawczyni uważa, że wpisanie do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego stanowiącego współwłasność małżeńską jest zgodne z prawem. Wnioskodawczyni z mężem nie ma rozdzielności majątkowej. Ponadto Wnioskodawczyni uważa, że w jej przypadku postąpiła zgodnie z prawem, przyjmując w ewidencji środków trwałych w cenie jego zakupu (60.000,00 zł), gdyż posiada fakturę jego nabycia w salonie samochodowym.

Wobec powyższego jest spełnione postanowienie art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który mówi, że za wartość początkową środka trwałego w razie nabycia w drodze kupna – uważa się cenę jego nabycia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z zapisem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Powyższy przepis przewiduje wprawdzie możliwość ustalenia wartości początkowej nabytego w drodze kupna środka trwałego, na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić jego ceny nabycia.

Rozpatrując kwestię ustalenia wartości początkowej w odniesieniu do opisanej we wniosku sytuacji należy mieć na uwadze również brzmienie art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, samochód osobowy stanowi wspólność małżeńską (jest to wspólność łączna) i jest wykorzystywany w działalności prowadzonej przez Wnioskodawczynię. Samochód nabyty został za określoną cenę.

W ocenie tut. organu w świetle powyższych przepisów nie ma przeszkód, aby do ewidencji środków trwałych w działalności Wnioskodawczyni wprowadzić zarejestrowany na męża samochód, jeśli będzie on wykorzystywany wyłącznie na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię. W przedmiotowej sprawie nie mamy również do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, gdyż cena zakupu powyższego środka trwałego jest wartością znaną. Zatem zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, wartość początkową środka trwałego nabytego w drodze kupna ustala się na podstawie ceny nabycia.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni może wprowadzić do ewidencji środków trwałych samochód osobowy stanowiący współwłasność i zarejestrowany na małżonka. Natomiast wartość początkową nabytego w drodze kupna samochodu osobowego, stanowi jego cena nabycia.

W tym miejscu należy dodać, iż art. 23 ust 1 pkt 4 w/w ustawy wprowadza ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych od samochodu osobowego, zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000,00 EURO przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.