INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2009 r. (data wpływu 20 sierpnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup motocykla używanego w działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2009 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup motocykla używanego w działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, opodatkowaną na zasadach ogólnych i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 7 maja 2009 r. kupiła Pani motocykl, który wykorzystywany jest wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych i jest ujęty w ewidencji środków trwałych.

Decyzję o kupnie motocykla podjęła Pani, ponieważ poruszanie się w centrum miasta jest wysoce utrudnione. Prowadzona działalność wymaga częstych wizyt w siedzibach klientów, a biorąc pod uwagę natężenie ruchu w mieście, motocykl jest jedynym środkiem transportu zapewniającym sprawne przemieszczanie się. Motocykl umożliwia szybsze poruszanie się po zatłoczonych ulicach, a tym samym szybkie dotarcie do klienta, czy urzędu. Dodatkową przyczyną podjętej decyzji jest problem ze znalezieniem wolnego miejsca parkingowego. Od zakupionego motocykla odliczono podatek w ograniczonym zakresie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przysługuje prawo do odliczenia całości podatku naliczonego od zakupu motocykla na podstawie art. 86 ust. 1 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, poprzez dokonanie korekt deklaracji VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwe jest odliczenie podatku od towarów i usług od zakupu motocykla, jak również paliwa służącego do jego napędu, poprzez złożenie korekt deklaracji VAT. Zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą do określenia klasyfikacji towarów jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, obowiązująca w dniu wejścia w życie ustawy. O ile towar jest w niej sklasyfikowany, to właśnie ta klasyfikacja ma znaczenie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 86 ust. 3 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3, ustawodawca ograniczył prawo do odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do pojazdów samochodowych i samochodów osobowych. Pojazdy te są sklasyfikowane wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupie 34.

Motocykl, który zakupiono jest sklasyfikowany w grupie 35.41, nie mieści się zatem w grupie pojazdów samochodowych w rozumieniu klasyfikacji PKWiU. Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy, odliczenie podatku naliczonego od ww. zakupów powinno odbywać się na zasadach ogólnych.

Wnioskodawca wskazał, że nie bez znaczenia są tu ograniczenia wprowadzone po akcesji do Unii Europejskiej. Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczania podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie Dyrektywy. Nie pogorszony stan sytuacji prawnej podatnika zapewnia klauzula „stand still”. W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski od struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie nowych przepisów, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, może stanowić podstawę do stwierdzenia naruszenia art. 17 (6) VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem, iż nowe przepisy krajowe doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku. Wnioskodawca wskazał na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (D. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.) z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z 17 maja 1977 r.

Podniósł również, że w ustawie o podatku od towarów i usług nie zdefiniowano pojęć samochodu osobowego, czy samochodu. Pojęć powyższych nie definiowała również poprzednio obowiązująca ustawa o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.

Ponadto wskazał, że nawet gdyby nie posługiwać się Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług, można posłużyć się definicjami zawartymi w ustawie Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z art. 2 pkt 40 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 maja 2004 r. – Klauzula „stand still”), samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu. Innym samochodem, wymienionym w definicji zawartej w pkt 42 ww. artykułu, jest samochód ciężarowy, którym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków; określenie to obejmuje również samochód ciężarowo-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą. Natomiast definicja motocykla została zawarta w art. 2 pkt 45 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym, jest to pojazd samochodowy jednośladowy lub z bocznym wózkiem – wielośladowy. Występowały zatem różne definicje samochodu osobowego, innego samochodu (np. samochodu ciężarowego) i motocykla, które pozwalały stwierdzić, że motocykl nie jest samochodem osobowym ani też innym samochodem. Tym samym przed dniem akcesji obowiązujące przepisy dotyczące podatku od towarów i usług nie zawierały przepisów ograniczających prawa podatników do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie motocykla lub paliwa do tego motocykla. W obecnie obowiązującej ustawie Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) powyższe definicje nie uległy zmianie.

W ocenie Wnioskodawcy powyższe oznacza, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów, jak również paliw używanych do ich napędu, obowiązujące w Polsce po akcesji do Unii Europejskiej rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa, co bezsprzecznie narusza dyrektywy UE. W art. 86 ust. 3 i ust. 7 oraz w art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług pojawiło się pojęcie pojazd samochodowy, którym może być m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy, jak również motocykl.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast na podstawie ust. 3 powołanego artykułu, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) przepis ograniczający prawo do odliczenia, w związku z nabyciem pojazdów, zawarty był w art. 25 ust. 1 pkt 2, który stanowił: „Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów ciężarowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odsprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika”.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęć: samochodu osobowego czy samochodu, jednakże w art. 86 ust. 4 ustawy, ustawodawca określając pojazdy specjalne odsyła do przepisów prawa o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 2 pkt 40 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Definicję samochodu ciężarowego ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 42 ww. ustawy, zgodnie z którym jest to pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków; określenie to obejmuje również samochód ciężarowo-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą.

Motocykl zaś, zgodnie z art. 2 pkt 45 cyt. wyżej ustawy, jest to pojazd samochodowy jednośladowy lub z bocznym wózkiem – wielośladowy. Występują zatem różne definicje samochodu osobowego, innego samochodu (np. samochodu ciężarowego) i motocykla, które pozwalają stwierdzić, że motocykl nie jest samochodem osobowym ani też innym samochodem.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 2006.347.1 ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. Urz. UE. L 1977.145.1 ze zm.)

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje Pani motocykl, sklasyfikowany wg PKWiU w grupie 34, zakupiony w dniu 7 maja 2009 r. Motocykl służy wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług i został przyjęty na stan środków trwałych. Z tytułu jego zakupu motocykla skorzystała Pani z prawa do odliczenia podatku naliczonego w ograniczonym zakresie.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego, biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego, należy stwierdzić, że przysługuje Pani prawo do odliczania całości podatku naliczonego przy zakupie motocykla, o ile jest on wykorzystywany wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych, pod warunkiem, że nie zachodzą wyłączenia wynikające z art. 88 ustawy

Rozpatrując kwestię możliwości dokonania korekty nieodliczonego podatku naliczonego należy mieć na względzie treść art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej).

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, co do zasady, powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18 (art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy).

Zgodnie jednak z art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w art. 86 ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

W związku z tym ma Pani również prawo do dokonania korekty kwoty podatku naliczonego przy zakupie motocykla, poprzez złożenie korekty deklaracji VAT.

Jednocześnie informuje się, że kwestia prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem paliwa służącego do napędu motocykla została rozstrzygnięta w interpretacji indywidualnej nr ITPP2/443-685b/09/AJ.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.