INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 08 maja 2009 r. (data wpływu 15.05.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT naliczonego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 16 lipca 2009 r. (data wpływu 20.07.2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT naliczonego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, w ramach wykonywanej działalności, świadczy usługi pośrednictwa finansowego, które na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 oraz załącznika nr 4 do ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) są zwolnione od tego podatku. W ramach swojej działalności, Bank nabywa towary i usługi, jednakże nie wszystkie wydatki z tym związane zalicza do podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Wydatki, których Bank nie uznaje za koszt podatkowy, można podzielić na dwie zasadnicze grupy:

1. wydatki, co do których nie wykazano jednoznacznego i bezpośredniego związku przyczynowo - skutkowego z uzyskiwanym przychodem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, np. wydatki na rzecz związków zawodowych lub na działalność charytatywną Banku,
2. wydatki wyłączone z podatkowych kosztów wprost na mocy art. 16 ww. ustawy, np. koszty reprezentacji (art. 16 ust. 1 pkt 28), wydatki na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych (art. 16 ust. 1 pkt 38a).

Wydatki ponoszone przez Spółkę, w tym także te nie stanowiące podatkowego kosztu uzyskania przychodu, udokumentowane są fakturami VAT. Jednakże, Bank jako podmiot przedmiotowo zwolniony z podatku od towarów i usług nie ma prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie ww. towarów i usług, bowiem stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zakupione przez Bank towary i usługi nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w zaprezentowanym stanie faktycznym można uznać za podatkowy koszt uzyskania przychodu podatek VAT naliczony, który nie obniża podatku VAT należnego, wykazany w fakturach dokumentujących wydatki nie uznane przez Bank za podatkowy koszt uzyskania przychodu ze względu na brak związku przyczynowo - skutkowego, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych, jak również nie uznane za koszt podatkowy ze względu na wyłączenie na mocy art. 16 ust. 1 tej ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, można uznać za podatkowy koszt uzyskania przychodu podatek VAT naliczony, który nie obniża podatku VAT należnego, wykazany w fakturach dokumentujących wydatki nie uznane przez Bank za podatkowy koszt uzyskania przychodu. Bez znaczenia pozostaje fakt, że sam wydatek w kwocie netto nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, jak również bez znaczenia pozostaje przyczyna tego wyłączenia, tj. brak związku przyczynowo - skutkowego, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy też wyłączenie na mocy art. 16 tej ustawy.

Z uwagi na cechę neutralności podatku od towarów i usług, zasadą w podatku dochodowym od osób prawnych jest, że podatek VAT naliczony przy zakupie towarów i usług nie stanowi podatkowego kosztu uzyskania przychodu. Zasada ta nie jest jednak bezwzględna, gdyż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje szereg przypadków, gdzie podatek VAT może być uznany za podatkowy koszt uzyskania przychodu. Przypadki te zostały określone w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskaniu przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Bank spełnia warunki wskazane w powyższym przepisie, bowiem nabywa towary i usługi, które są wykorzystywane do świadczenia usług pośrednictwa finansowego, zwolnionych od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 oraz załącznika nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym, Bankowi nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, wg zasad uregulowanych w art. 86 ust. 1 tej ustawy, bowiem nabywane przez Bank towary i usługi nie są wykorzystywane przez Bank do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Z powyższego wypływa wniosek, że Spółka może zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodu, stosownie do przytoczonego wyżej art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek naliczony w fakturach VAT dotyczących zakupionych towarów i usług, które nie stanowią podatkowego kosztu uzyskania przychodu.

Wprawdzie, można przyjąć stanowisko, że skoro główny wydatek nie jest podatkowym kosztem uzyskania przychodu, to tym samym jego element pochodny, za jaki jest uznawany podatek VAT naliczony, nie powinien stanowić kosztu podatkowego.

Jednakże, w ocenie Spółki, bez znaczenia pozostaje fakt, iż sam wydatek w kwocie netto nie stanowi podatkowego kosztu uzyskania przychodu. Bez znaczenia jest także podstawa prawna wyłączenia tego wydatku z kosztów, tj. art. 16 ww. ustawy (np. reprezentacja, czy wydatki na rzecz członków rady nadzorczej) czy też generalnie brak istnienia związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej ustawy (np. wydatki charytatywne Banku lub na rzecz związków zawodowych).

Spółka zwraca uwagę na fakt, że podatek od towarów i usług stanowi odrębną wartość - należność budżetu Państwa, która jakkolwiek naliczana od wydatków nie uznawanych za podatkowy koszt uzyskania przychodu, to jednakże powinna być traktowana indywidualnie przy kwalifikacji do kosztów podatkowych. Podejście takie wynika z wykładni językowej wskazanego wyżej przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W ocenie Spółki, intencją ustawodawcy przy tworzeniu tego przepisu, było umożliwienie podatnikowi zaliczenia do podatkowych kosztów podatku naliczonego VAT, który nie może obniżyć podatku VAT należnego.

W kwestii zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodu podatku VAT naliczonego, a dotyczącego wydatków na reprezentację jednoznacznie wypowiedział się Minister Finansów w zmianie interpretacji indywidualnej z dnia 20.03.2009 r. nr DD6/8213-141/MZG/08/PK-383. Minister zwrócił uwagę, iż „obowiązujące przepisy regulują wprost szczególne sytuacje, w których podatnik ma prawo zaliczyć podatek od towarów i usług do kosztów podatkowych. Jakkolwiek z brzmienia przepisów wynika, iż koszty reprezentacji nie są kosztem uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 28 updop), to jednak naliczony podatek od towarów i usług jest kosztem podatkowym, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług, niezależnie od charakteru wydatków, których dotyczy ten podatek (art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a updop)”.

Spółka podkreśla, że stanowisko, zgodnie z którym można uznać za podatkowy koszt uzyskania przychodu podatek VAT naliczony, który nie obniża podatku VAT należnego, wykazany w fakturach dokumentujących wydatki nie uznane za podatkowy koszt uzyskania przychodu, znajduje potwierdzenie w wielu interpretacjach organów podatkowych, a tytułem przykładu można wskazać interpretacje indywidualne:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29.01.2009 r. nr IBPBI/2/423-92/09/PP,

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11.02.2009 r. nr IPPB5/423-201/08-2/DG.
  
  

W ocenie Spółki, tezy zawarte w przywołanych wyżej interpretacjach indywidualnych odnoszą się również do stanu faktycznego, będącego przedmiotem niniejszego wniosku, wobec czego zasadnym jest uznanie stanowiska Spółki w przedmiotowej sprawie za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie nadmienia się, iż z dniem 1 grudnia 2008 r. wraz z wejściem w życie ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320) uchylony został przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.