INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2009 r. (data wpływu 12 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odszkodowania z tytułu szkody rzeczywiście poniesionej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odszkodowania z tytułu szkody rzeczywiście poniesionej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca na mocy wyroku sądowego sądu powszechnego zostało zasądzone odszkodowanie pieniężne w trybie obowiązującego do dnia 30 września 2004 r. art. 160 kpa w związku ze:

1. stwierdzeniem przez SKO decyzjami wydanymi w okresie od maja do lipca 2004 r. że decyzje Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Dzielnicy dotyczące sprzedaży części lokali mieszkalnych w będącym własnością poprzednika prawnego Wnioskodawcy budynku zostały wydane z naruszeniem prawa, oraz
2. stwierdzeniem w dniu 25 września 2003 r. decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, że decyzja Ministra Gospodarki Komunalnej z 26 października 1951 r. oraz orzeczenie administracyjne z 17 lipca 1951 r. dotyczące sprzedaży części lokali w budynku będącym własnością poprzednika prawnego Wnioskodawcy zostały wydane z naruszeniem prawa, a w pozostałej części stwierdzono ich nieważność.
   
   

Ponieważ organy administracji publicznej stwierdzające nieważność decyzji oraz ich wydanie z naruszeniem prawa odmówiły wypłaty odszkodowań w trybie art. 160 kpa., Wnioskodawca wniósł w tej sprawie następnie powództwo do sądu powszechnego na podstawie art. 160 § 5 k.p.a.

Sąd powszechny zasądził tytułem odszkodowania na rzecz Wnioskodawcy odpowiednio od Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Infrastruktury kwotę 664 843 zł i 66 gr. oraz reprezentowanego przez Prezydenta miasta kwotę 375 496 zł. Łączna zasadzona kwota odszkodowania bez odsetek wynosi zatem 1 040 339 zł i 66 gr. Odszkodowanie w całości dotyczy szkody rzeczywiście poniesionej (damnum emergens).

Związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane przez Wnioskodawczynię odszkodowanie w zakresie kwoty głównej (bez odsetek) w wysokości łącznej 1 040 339 zł i 66 gr., z tytułu szkody rzeczywiście poniesionej (damnum emergens), w całości korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, otrzymane odszkodowanie w zakresie kwoty głównej (bez odsetek) w wysokości łącznej 1 040 339 zł i 66 gr., z tytułu szkody rzeczywiście poniesionej (damnum emergens), w całości korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odszkodowanie powyższe zostało zasądzone w związku z obowiązującym do dnia 30 września 2004 r. art. 160 k.p.a. i w całości dotyczy szkody rzeczywiści poniesionej (damnum emergens). Zgodnie z tym artykułem stronie, która poniosła szkodę na skutek wydania decyzji z naruszeniem przepisu art. 156 § 1, albo stwierdzenia nieważności takiej decyzji, służy roszczenie o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę, chyba że ponosi ona winę za powstanie okoliczności wymienionych w tym przepisie. Z kolei, zgodnie z art. 160 § 4 i § 5 k.p.a. o odszkodowaniu przysługującym od organu wymienionego w § 1 orzeka organ administracji publicznej, który stwierdził nieważność decyzji z powodu naruszenia przepisu art. 156 § 1 albo stwierdził, w myśl art. 158 § 2, że została ona wydana z naruszeniem przepisu art. 156 § 1. Strona niezadowolona z przyznanego jej odszkodowania przez organ administracji publicznej wymieniony w § 4, w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia jej decyzji w tej sprawie, może wnieść powództwo do sądu powszechnego.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 Nr 14, poz. 176 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o PIT, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odprawi odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni w opisanym we wniosku stanie fatycznym nie zachodzi żadna z sytuacji wymienionych w punktach a) do g). Strona wskazuje, iż niegdyś kwestią sporną wydawała się sprawa, jak należy rozumieć sformułowanie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, „(...) jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw (...)„. Bez wątpienia ustawą odrębną w stosunku do ustawy o PIT jest ustawa z 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego. Spór polegał jednak na tym, że niektóre organy podatkowe rozumiały powyższy przepis w ten sposób, że ustawa (w tym wypadku kpa) musi określać wprost wysokość odszkodowania lub ewentualnie przewidywać metodę jego kalkulacji. O błędności powyższego poglądu wypowiedział się m.in. WSA w Gdańsku, w wyroku z 11 grudnia 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 801/07, gdzie czytamy:

„za odszkodowania, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymane na podstawie ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw należy” uznać takie odszkodowania, których źródłem jest przepis prawa, niezależnie od tego, czy bezpośrednim tytułem wypłaty odszkodowania jest wyrok, ugoda sądowa, decyzja, czy też umowa. W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości że bezpośrednim źródłem odszkodowania w niniejszej sprawie jest przepis art. 160 Kpa. (...). Powołany art. 160 Kpa stanowi, że odszkodowania należy się do wysokości faktycznie poniesionej szkody. Z całą pewnością zwrot „wysokość wynika wprost z przepisów” nie może być rozumiany w ten sposób, że ustawa powinna określać konkretną kwotę odszkodowania. Wysokość faktycznie poniesionej szkody należy bowiem ustalić w każdej indywidualnej sprawie.

Zatem, skoro przepisy prawa będące podstawą przyznania przedmiotowego odszkodowania określają zasady i zakres ustalania odszkodowania a jednocześnie nie zachodzi żaden z negatywnych wyjątków wskazanych w art. 21 ust 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać że otrzymane przez skarżącego odszkodowanie jest wolne od podatku dochodowego.”

Na potwierdzenie własnego stanowiska Wnioskodawczyni powołuje się na interpretacje organów podatkowych, a mianowicie:

• z dnia 16 października 2008 r., znak: IBPB2/415-1282/08/ASz), wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 maja 2008 r. znak:IPPB2/415-313/08-2/MG,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 26 lutego 2008 r. znak:ILPB2/41 5-344/07-2/AJ.
  
  

W związku z powyższym Wnioskodawczyni wskazuje, iż wykładania art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT poparta przytoczonymi powyżej przykładami z orzecznictwa sądów administracyjnych oraz interpretacji indywiduaInych Ministra Finansów wskazuje, że w opisanym we wniosku stanie faktyczny, odszkodowanie w kwocie łącznej 1 040 339 zł i 66 gr., dotyczące w całości szkody rzeczywiście poniesionej (damnum emergens), przyznane przez sąd powszechny na podstawie art. 160 k.p.a. związku ze stwierdzeniem nieważności oraz uznaniem za wydane z naruszeniem prawa (art. 156 § 1 i art. 158 § 2 kpa.) decyzji organów administracyjnych o sprzedaży lokali w budynku będącym własnością poprzednika prawnego Wnioskodawczyni jest wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.