INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Biura 2 marca 2009 r., uzupełnionym w dniu 18 maja 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku rozliczania się z uwzględnieniem różnic remanentowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku rozliczania się z uwzględnieniem różnic remanentowych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 6 maja 2009 r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 18 maja 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą - stację demontażu pojazdów. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jedynym dokumentem, który wystawia jest zaświadczenie o demontażu pojazdu, na podstawie którego klient wyrejestrowuje samochód. Wnioskodawczyni nie ponosi żadnych kosztów związanych z zakupem tego pojazdu.

Ww. pojazdy nabywa nieodpłatnie, tym samym nie ma zakupu podstawowego. Pojazdy te są rozmontowywane na części i służą do dalszej odsprzedaży. Blachy są sprzedawane jako złom, a części składowe sprzedawane są osobno, np. lusterko, silnik, zderzaki itp. Części sprzedawane są najczęściej osobom prywatnym, co rejestrowane jest na kasie fiskalnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy stacja demontażu pojazdów powinna rozliczać się remanentowo (z części składowych pojazdu) na koniec roku podatkowego...

Zdaniem wnioskodawczyni, skoro nie ma zakupu podstawowego - nabywa pojazdy nieodpłatnie, nie powinna rozliczać się remanentowo na koniec roku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Sposób dokumentowania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz sporządzenia spisu z natury, regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

W myśl § 27 ust. 1 ww. rozporządzenia podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej „spisem z natury” na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Przy czym w myśl § 3 pkt 1 lit a ww. rozporządzenia towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym.

Zgodnie z § 29 ust. 1 ww. rozporządzenia podatnik jest obowiązany wycenić materiały i towary handlowe objęte spisem z natury według cen zakupu lub nabycia albo według cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia (…).

Stosownie do treści § 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, ceną zakupu, jest cena jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększoną o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżoną o rabaty opusty, inne podobne obniżenia, w przypadku zaś otrzymania składnika majątku w drodze darowizny lub spadku – wartość odpowiadająca cenie zakupu takiego samego lub podobnego składnika.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, wnioskodawczyni w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą (stacja demontażu pojazdów), nabywa nieodpłatne pojazdy przekazywane do demontażu. Nie ponosi więc żadnych kosztów związanych z ich nabyciem. Z pojazdów tych wymontowywane są ich części składowe takie jak lusterka, silniki, zderzaki itp. oraz blacha jako złom, w celu ich dalszej odsprzedaży.

Zgodnie zatem z cyt. powyżej § 27 w związku z § 3 pkt 1 lit a) rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, wymontowane części stanowią towary handlowe, podlegające ujęciu w spisie z natury. Towary te winny zatem, co do zasady na podstawie § 29 ww. rozporządzenia, zostać wycenione według cen zakupu lub nabycia (cena zakupu powiększona o koszty uboczne) albo według cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia.

Należy jednak zauważyć, że pojazdy, które otrzymuje wnioskodawczyni są pojazdami wycofanymi z eksploatacji (są przekazane do demontażu) i stanowią odpad w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251 ze zm.). Taki pojazd nie posiada więc wartości rynkowej, znajduje się bowiem poza obrotem, a wartość rynkową można jedynie określić w stosunku do składników uzyskanych z jego demontażu. Jednak uzyskanie tych składników (części oraz złomu) w wyniku demontażu powoduje, iż nie występują koszty uzyskania przychodów z tytułu ich nabycia, w związku z brakiem poniesionego wydatku na ich zakup. Nie ma również podstaw by zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej według wartości rynkowej, gdyż wartość taka będzie z reguły wyższa od „zerowej” ceny nabycia. Wnioskodawczyni powinna jednak prowadzić ewidencję ilościową uzyskanych z demontażu wymontowanych podzespołów i części oraz złomu. Ustalone na dzień sporządzenia remanentu wartości rynkowe tych elementów nie będą przyjmowane do rozliczeń podatkowych.

Reasumując, na gruncie przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, iż wnioskodawczyni zobowiązana jest ująć w sporządzonym na koniec roku podatkowego spisie z natury wymontowane podzespoły, części oraz złom przeznaczone do dalszej odsprzedaży, które pozostały na stanie na dzień sporządzenia tego spisu wg ilości lub wagi. Jednakże wartość ww. składników, wynikająca z ich ewentualnej wyceny w remanencie, nie może być brana pod uwagę, przy ustaleniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych prowadzonej przez wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, stanowisko wnioskodawczyni w zakresie obowiązku rozliczania się z uwzględnieniem różnic remanentowych jest prawidłowe. Nie oznacza to jednak, iż nie jest ona obowiązana do sporządzenia spisu z natury i ujęcia w nim przeznaczonych do sprzedaży podzespołów, części oraz złomu, wymontowywanych z nabytych nieodpłatnie samochodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.