INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2009r. (data wpływu do tut. organu 3 marca 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 kwietnia 2009r. (data wpływu 17 kwietnia 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego rozliczenia zapłaty za opinie sporządzone przez biegłego sądowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego rozliczenia zapłaty za opinie sporządzone przez biegłego sądowego.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 kwietnia 2009r. (data wpływu 17 kwietnia 2009r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr IBPP1/443-207/09/EA z dnia 3 kwietnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest biegłym sądowym z listy Prezesa Sądu Okręgowego Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest zatrudniony, aktualnie jest rencistą. Wnioskodawca wykonuje opinie na rzecz sądów powszechnych z zakresu Rzeczoznawstwa Majątkowego tj. wyceny nieruchomości.

Do maja 2007r. za sporządzone opinie Wnioskodawca wystawiał „rachunki". W 2007r., po przekroczeniu kwoty-limitu Wnioskodawca złożył „Zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług” tj. VAT-R z miesiącem 05/2007r. za który złożona została pierwsza deklaracja VAT-7.

Wnioskodawca wystawiał faktury VAT za sporządzone opinie wg obowiązujących stawek za r-godziny ustalanych przez Ministra Sprawiedliwości i ogłaszanych w Dz. U. (np. Dz. U. Nr 19 poz. 117 z 23 stycznia 2008r.). Tak ustaloną stawkę r-g Wnioskodawca traktował jako brutto, tj. z podatkiem VAT i od nich odprowadzał podatek VAT.

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów § 3 ust.2 – „obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty”. Zapłata za sporządzone opinie przekazywana jest na konto bankowe Wnioskodawcy najczęściej po zakończeniu rozprawy i ogłoszeniu postanowienia przez sąd, tj. w okresie od jednego roku do trzech lat od wykonania opinii i wystawienia „Rachunku” a od maja 2007r. „Faktury VAT”. Sąd odprowadza za Wnioskodawcę podatek dochodowy od wartości brutto (w przypadku "Rachunków") lub od wartości netto (w przypadku F-r VAT), resztę zapłaty (wynagrodzenia) przekazywał na konto bankowe Wnioskodawcy a następnie obliczał wysokość zobowiązania podatkowego VAT, od „Faktur VAT” i Wnioskodawca odprowadzał podatek na konto urzędu skarbowego za m-c otrzymania zapłaty.

W 2008r. Wnioskodawca nie przekroczył kwoty-limitu 50.000 zł i w styczniu 2009r. złożył w urzędzie skarbowym zgłoszenie VAT-R korzystając ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 od 1 lutego 2009r. Za sporządzone opinie po 1 lutego 2009r. Wnioskodawca będzie wystawiał „Rachunki” a nie „Faktury VAT” i nie będzie „unettawiał” obowiązujących stawek roboczogodziny dla potrzeb wyliczenia podatku VAT, ponieważ Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia.

Jednakże Wnioskodawca będzie otrzymywał zapłatę - wynagrodzenie za opinie wykonane od maja 2007r. i 2008r. tj. za okres, w którym Wnioskodawca był zarejestrowany jako podatnik VAT.

Od 1 lutego 2009r. Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT i nie będzie składał deklaracji VAT w związku z ww. zwolnieniem.

Do maja 2007r. Wnioskodawca nie był podatnikiem VAT, w okresie od maja 2007r. i w 2008r. był VAT - owcem, natomiast od lutego 2009r. Wnioskodawca ponownie nie jest podatnikiem VAT a może otrzymać aktualnie zapłatę za opinie z okresu od maja 2007r. i w 2008r. - tj. do czasu złożenia wniosku o wydanie interpretacji.

Wnioskodawca może otrzymywać wynagrodzenie - zapłatę za opinie, które wykonywał gdy był zarejestrowanym podatnikiem VAT (o ile Sąd wyda prawomocne postanowienie o przyznaniu wynagrodzenia, a termin wydania postanowienia nie jest Wnioskodawcy nigdy znany), również po dacie złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Poprzez sformułowanie użyte w pytaniu "oraz w nawiązaniu do prawa obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego" (art. 86) Wnioskodawca rozumie - czy aktualnie, gdy nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, a otrzymawszy teraz zapłatę za opinię sporządzona w okresie, gdy Wnioskodawca był podatnikiem VAT i gdy np. wg otrzymanej interpretacji będzie zobowiązany od tej zapłaty do odprowadzenia podatku VAT do urzędu skarbowego, to czy Wnioskodawca ma prawo do pomniejszenia tego podatku VAT należnego o podatek naliczony z tytułu nabycia towarów (np. papieru do ksera, nowego komputera itp.), które to Wnioskodawca będzie wykorzystywał do czynności związanych ze sporządzaniem opinii dla sądów.

Jeżeli Wnioskodawca będzie zobowiązany, wg ewentualnej interpretacji do odprowadzania VAT od wynagrodzenia - zapłaty za opinie wcześniejsze (gdy był VAT -owcem), to na jakie konto i czy Wnioskodawca musi się każdorazowo rejestrować czy może składać jakieś wyjaśnienia do sporządzanych ewentualnie deklaracji VAT.

Ponadto Wnioskodawca wyjaśnił, iż nie jest jego zamiarem uzyskanie pisemnej interpretacji przepisu prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego, natomiast kwestie dotyczące podatku dochodowego podał jedynie w celu informacyjnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (ostateczna wersja pytań sformułowana w uzupełnieniu wniosku z dnia 9 kwietnia 2009r. - data wpływu 17 kwietnia 2009r.):

Jak Wnioskodawca ma postąpić z kwotami zapłaty otrzymywanymi aktualnie tj. po 1 lutego 2009r. (Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT i nie składa deklaracji VAT - 7) za opinie sporządzone w okresie od maja 2007r. i w 2008r. (gdy Wnioskodawca był podatnikiem VAT) w nawiązaniu do treści § 3 ust. 2 Rozporządzenia M.F. - iż "obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty", oraz w nawiązaniu do prawa do obniżenia kwot podatku należnego o kwoty podatku naliczonego (art. 86).

W nawiązaniu do stanu faktycznego tj. gdy Wnioskodawca otrzyma zapłatę do czasu złożenia wniosku o interpretację indywidualną oraz w nawiązaniu do zdarzenia przyszłego tj. gdy będzie otrzymywał ww. zapłaty za opinie po dacie złożenia wniosku o interpretację indywidualną ...

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku z dnia 9 kwietnia 2009r. - data wpływu 17 kwietnia 2009r.), od kwot zapłaty otrzymanych aktualnie jak i otrzymywanych w przyszłości tj. po dacie 1 lutego 2009r., nie będąc podatnikiem VAT i nie sporządzając deklaracji VAT, a nie powiększając obowiązujących stawek r-g o podatek VAT za opinie wykonane w okresie od maja 2007r. i w 2008r. – Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczenia wysokości zobowiązania podatkowego VAT za opinie wykonywane w okresie od maja 2007r. i w 2008r., albowiem „obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty”, ponadto aktualnie (nie będąc podatnikiem VAT) najprawdopodobniej Wnioskodawca nie ma możliwości obniżania kwot podatku VAT należnego o podatek naliczony i nie będzie mógł skorzystać z tego przywileju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 , rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Powołany przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 powoływanej ustawy o VAT. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 czy też usług w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl postanowień art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności, z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Natomiast stosownie do treści art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Oceny zakresu stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w odniesieniu do czynności wykonywanych przez biegłych sądowych na zlecenie organu władzy należy dokonywać w świetle uregulowań zawartych w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, pod kątem kryterium decydującym o uznaniu tych osób za podatników. Przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 przewiduje niezbędny warunek, aby czynności osoby fizycznej nie były uznawane za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a mianowicie związanie wykonującego czynność ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności.

Niewątpliwie przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy nawiązuje do konstrukcji umów cywilnoprawnych, tj. umowy zlecenia i umów o podobnym charakterze. Przy powoływaniu biegłego przez organ procesowy, nawet przy przyjęciu, że organ jest zlecającym wykonanie czynności nie jest możliwe nawiązanie stosunku prawnego, którego elementem jest odpowiedzialność zlecającego wykonanie tych czynności. Powołanie biegłych stanowi dla tych osób nie zlecenie wykonania czynności, lecz nakaz wykonywania takich czynności, na powołanych zaś osobach, a nie na zlecającym, spoczywa odpowiedzialność za wykonanie tych czynności.

W przypadku wykonywania przez biegłego zleconych czynności, zlecający nie bierze na siebie odpowiedzialności za czynności biegłego. Na przykład sąd „odpowiada” za wydany wyrok w danej sprawie, nie ma natomiast tożsamości czynności sądu i biegłego, których odbiorcą byłby uczestnik postępowania sądowego. To, że zarówno sąd jak i powołani biegli sądowi są uczestnikami tego samego procesu wymiaru sprawiedliwości, nie wprowadza jakichkolwiek zależności (co do treści opinii, ekspertyzy) między tymi podmiotami, chociaż występują tu niewątpliwie zdarzenia mogące być określone wzajemnymi relacjami.

Wskazać również należy, że prawo do wykonywania funkcji biegłego sądowego nabywane jest w określonym trybie i po spełnieniu ściśle określonych warunków wynikających z przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005r. w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. Nr 15, poz. 133). Biegły sądowy jest osobą, która posiada teoretyczne i praktyczne wiadomości specjalne w danej dziedzinie, potwierdzone stosownym dokumentem i w pełni samodzielnie sporządza zleconą mu opinię (ekspertyzę), kierując się wyłącznie posiadaną wiedzą w tym zakresie. Opinia wydana przez biegłego jest dowodem w postępowaniu sądowym. Przed objęciem funkcji biegły składa przyrzeczenie, iż powierzone mu obowiązki wykonywać będzie z całą sumiennością i bezstronnością. Nikt zatem nie powinien mieć wpływu na treść jego pracy (sporządzenia stosownej opinii).

Z powyższych względów czynności wykonywane przez biegłych nie korzystają z wyłączenia z zakresu ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż nie jest spełniony jeden z warunków określonych w powołanym wyżej art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy odnośnie odpowiedzialności zlecającego wykonanie czynności za ich wykonanie przez zleceniobiorcę.

Uznać zatem należy, że czynności biegłego wykonującego powierzone mu funkcje - wykonywanie badań i sporządzanie opinii - wypełniają dyspozycję art. 8 ust. 1 pkt 3 oraz art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i jako takie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według zasad ogólnych.

Ponadto zgodnie z art. 96 ust. 5 pkt 2 ustawy o VAT, jeżeli podmioty o których mowa w ust. 3, rozpoczną dokonywanie sprzedaży opodatkowanej, utracą zwolnienie od podatku lub zrezygnują z tego zwolnienia, obowiązane są do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R przed dniem, w którym podatnik traci prawo do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9.

Stosownie do art. 106 ust. 1 i ust. 3 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Powyższe przepisy stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi.

W myśl art. 108 ust. 1 ustawy o VAT w przypadku, gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku wyższą od kwoty podatku należnego (art. 108 ust. 2 ww. ustawy).

Jak wynika z treści przytoczonych przepisów, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura VAT jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów lub usług lub też otrzymania zaliczki). Kierując się brzmieniem art. 108 ust. 1 ustawy o VAT - w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b.

Obowiązek podatkowy, co do zasady, zgodnie z przepisem art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi. Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT).

Od tej jednak zasady ustawodawca przewidział pewne odstępstwa, m. in. w oparciu o delegację ustawową zawartą w art. 19 ust. 22 ustawy o VAT Minister Finansów w § 3 ust. 2 rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212 poz. 1336), które weszło w życie z dniem 1 grudnia 2008r. określił, że w przypadku świadczenia usług na rzecz sądów powszechnych, administracyjnych, wojskowych lub prokuratury przez osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, którym sądy te lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zleciły wykonanie określonych czynności związanych z postępowaniem sądowym lub przygotowawczym, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.

Na marginesie należy wskazać, że początkowo, tj. do 31 maja 2005r. obowiązek podatkowy dla usług wykonywanych przez biegłych sądowych powstawał na zasadach ogólnych, tj. z chwilą wykonania usługi lub wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu od wykonania usługi.

Trzeba pamiętać, że w myśl art. 4 ustawy Ordynacja podatkowa obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że o stawce podatku czy też zwolnieniu z opodatkowania decyduje nie moment powstania obowiązku podatkowego, który może być przez ustawodawcę określony w różny sposób (w tym przesunięty w czasie, jak np. w przedmiotowej sprawie), lecz moment wykonania usługi (lub dostawy towarów). Nie można bowiem uznać, że usługa została wykonana w momencie wystawienia faktury lub otrzymania zapłaty, jeśli zdarzenia te mają miejsce po wykonaniu usługi. Przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT są bowiem dostawy towarów oraz świadczenie usług, a nie płatność dokonana na poczet tych transakcji. Moment wystąpienia zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego (w tym przypadku wykonanie usługi) jest jedynym momentem, na który można określić podstawę opodatkowania. Wobec powyższego do transakcji podlegających opodatkowaniu stosuje się stawkę, która obowiązuje w momencie zaistnienia zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego, niezależnie od tego w jakim terminie ustawodawca określiłby powstanie takiego obowiązku i w następstwie tego wymagalność podatku.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest biegłym sądowym z listy Prezesa Sądu Okręgowego w K. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest zatrudniony, aktualnie jest rencistą. Wnioskodawca wykonuje opinie na rzecz sądów powszechnych z zakresu Rzeczoznawstwa Majątkowego tj. wyceny nieruchomości.

Do maja 2007r. za sporządzone opinie Wnioskodawca wystawiał „rachunki". W 2007r., po przekroczeniu kwoty-limitu Wnioskodawca złożył „Zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług” tj. VAT-R z miesiącem 05/2007r. za który złożona została pierwsza deklaracja VAT-7.

Wnioskodawca wystawiał faktury VAT za sporządzone opinie wg obowiązujących stawek za r-godziny ustalanych przez Ministra Sprawiedliwości i ogłaszanych w Dz. U. (np. Dz. U. Nr 19 poz. 117 z 23 stycznia 2008r.). Tak ustaloną stawkę r-g Wnioskodawca traktował jako brutto, tj. z podatkiem VAT i od nich odprowadzał podatek VAT.

Zapłata za sporządzone opinie przekazywana jest na konto bankowe Wnioskodawcy najczęściej po zakończeniu rozprawy i ogłoszeniu postanowienia przez sąd, tj. w okresie od jednego roku do trzech lat od wykonania opinii i wystawienia „Rachunku” a od maja 2007r. „Faktury VAT”. Sąd odprowadza za Wnioskodawcę podatek dochodowy od wartości brutto (w przypadku "Rachunków") lub od wartości netto (w przypadku F-r VAT), resztę zapłaty (wynagrodzenia) przekazywał na konto bankowe Wnioskodawcy a następnie obliczał wysokość zobowiązania podatkowego VAT, od „Faktur VAT” i Wnioskodawca odprowadzał podatek na konto urzędu skarbowego za m-c otrzymania zapłaty.

W 2008r. Wnioskodawca nie przekroczył kwoty-limitu 50.000 zł i w styczniu 2009r. złożył w urzędzie skarbowym zgłoszenie VAT-R korzystając ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 od 1 lutego 2009r. Za sporządzone opinie po 1 lutego 2009r. Wnioskodawca będzie wystawiał „Rachunki” a nie „Faktury VAT” i nie będzie „unettawiał” obowiązujących stawek roboczogodziny dla potrzeb wyliczenia podatku VAT, ponieważ Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia.

Jednakże Wnioskodawca będzie otrzymywał zapłatę - wynagrodzenie za opinie wykonane od maja 2007r. i 2008r. tj. za okres, w którym Wnioskodawca był zarejestrowany jako podatnik VAT.

Od 1 lutego 2009r. Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT i nie będzie składał deklaracji VAT w związku z ww. zwolnieniem.

Do maja 2007r. Wnioskodawca nie był podatnikiem VAT, w okresie od maja 2007r. i w 2008r. był VAT - owcem, natomiast od lutego 2009r. Wnioskodawca ponownie nie jest podatnikiem VAT a może otrzymać aktualnie zapłatę za opinie sporządzone w okresie od maja 2007r. i w 2008r. - tj. do czasu złożenia wniosku o wydanie interpretacji.

Wnioskodawca może otrzymywać wynagrodzenie - zapłatę za opinie, które wykonywał gdy był zarejestrowanym podatnikiem VAT (o ile Sąd wyda prawomocne postanowienie o przyznaniu wynagrodzenia, a termin wydania postanowienia nie jest Wnioskodawcy nigdy znany), również po dacie złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Biorąc pod uwagę przedstawiony w sprawie stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny stwierdzić należy, iż Wnioskodawca ma obowiązek odprowadzenia podatku należnego wynikającego z faktur dokumentujących wykonanie przez Wnioskodawcę działającego jako podatnik podatku od towarów i usług czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tj. wykonania opinii dla sądów powszechnych (z uwzględnieniem art. 103 ustawy o VAT), gdyż wykonanie powyższych czynności przez Wnioskodawcę działającego jako podatnik podatku od towarów i usług należy uznać za zdarzenia powodujące powstanie obowiązku podatkowego a zdarzenie to (wydanie opinii) miało miejsce w okresie kiedy Wnioskodawca był zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Bez znaczenia dla sprawy jest to, że sam moment powstania obowiązku podatkowego został przez ustawodawcę przesunięty w czasie. Ponadto Wnioskodawca udokumentował świadczenie usług wystawiając faktury VAT, na których wykazał kwoty podatku należnego.

Zatem w ww. zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, iż samo wystawienie faktury warunkuje obowiązek wpłaty podatku zgodnie z art. 103 ustawy o VAT tj. za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek właściwego dla Wnioskodawcy urzędu skarbowego, przy czym jej wystawca, który w momencie powstania obowiązku podatkowego korzysta ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług nie jest zobowiązany w związku z tą sytuacją składać deklaracji podatkowej.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Jednakże przepisu ust. 1 nie stosuje się do podatników zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 oraz podmiotów wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub na podstawie przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, chyba że przysługuje im zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku naliczonego zgodnie z art. 87 lub przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 1 pkt 3 (art. 99 ust. 7 ustawy o VAT).

Wprawdzie z przepisów prawa nie wynika jak należy dokonać zapłaty podatku w inny sposób niż na podstawie rozliczenia dokonanego w deklaracji, lecz za właściwe postępowanie należy uznać złożenie przez Wnioskodawcę (przy dokonywaniu zapłaty na konto właściwego urzędu skarbowego) np. dowodu potwierdzającego wpłatę wynagrodzenia przez sąd na konto Wnioskodawcy wraz z kopią faktury, z której wynika kwota podatku oraz stosownych wyjaśnień, z których będzie wynikać przyczyna dokonania wpłaty.

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie towarów, które to Wnioskodawca będzie wykorzystywał czy tez wykorzystywał do czynności związanych ze sporządzaniem opinii dla sądów, tut. organ stwierdza, co następuje.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Z uregulowań art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a cyt. ustawy wynika, iż kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych regulacji wynika, iż podstawową zasadą dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego, jest związek tego podatku z wykonywaniem czynności opodatkowanych przez podatnika tego podatku. Aby zatem podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z otrzymanych faktur VAT, zakupy dokumentowane tymi fakturami muszą być związane (w sposób bezpośredni i bezsporny) z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych (czynności zwolnione od podatku VAT, czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT). Ustawodawca dopuszcza zatem możliwość obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego wyłącznie z transakcjami opodatkowanymi czyli takimi, w wyniku których następuje określenie podatku należnego.

A zatem odliczenie podatku naliczonego to przysługujące zarejestrowanemu czynnemu podatnikowi podatku od towarów i usług całkowite bądź częściowe prawo do obniżenia kwoty podatku należnego dotyczącego opodatkowanych dostaw towarów i świadczenia usług o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim nabywane lub importowane towary i usługi są lub będą w przyszłości wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W zakresie, w jakim nabywane towary i usługi są lub będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi podatku od towarów i usług, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Z opisu zdarzenia przyszłego sprawy wynika, iż czynności wykonywane przez Wnioskodawcę jako biegłego sadowego w okresie od maja 2007r. do stycznia 2009r. były czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług oraz były wykonywane przez czynnego podatnika podatku VAT. Zatem w odniesieniu do prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów, które to Wnioskodawca nabywał w tym okresie i wykorzystywał do wykonywania w tym czasie czynności związanych ze sporządzaniem tychże opinii dla sądów stwierdzić należy, iż w takim zakresie Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwot podatku należnego o kwoty podatku naliczonego, z którego to prawa Wnioskodawca mógł skorzystać składając deklaracje VAT-7 za poszczególne okresy rozliczeniowe od maja 2007r. do stycznia 2009r.

Natomiast w przypadku nabycia towarów od lutego 2009r., które to Wnioskodawca będzie wykorzystywał do czynności związanych ze sporządzaniem opinii dla sądów wykonywanych przez Wnioskodawcę od lutego 2009r. jako podatnika VAT korzystającego ze zwolnienia podmiotowego, uznać należy, iż towary te nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych lecz zwolnionych. W konsekwencji powyższego Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie towarów, które to Wnioskodawca wykorzystuje lub będzie wykorzystywał do czynności związanych ze sporządzaniem opinii dla sądów wykonywanych przez Wnioskodawcę od lutego 2009r. jako podatnika VAT korzystającego ze zwolnienia podmiotowego.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego należało uznać za nieprawidłowe.

Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejszym rozstrzygnięciem nie objęto zagadnienia terminów i sposobu realizacji przez Wnioskodawcę przysługującego mu prawa do odliczenia podatku naliczonego oraz kwestii związanych z prawidłowością dokonania przez Wnioskodawcę zgłoszenia VAT-R, na podstawie którego Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca nie sformułował pytań w tych zakresach. Należy bowiem zauważyć, iż granice tego szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Końcowo należy zauważyć, iż kwestia stanu faktycznego opisanego we wniosku objęta zostanie odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.