INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2009 r. (data wpływu 27 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dotyczy odprowadzonego podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2006.

W okresie 01 stycznia 2006 r. – 31 grudnia 2006 r. Wnioskodawca zatrudniony był w firmie na umowę o pracę.

Podatek dochodowy za rok 2006 Wnioskodawca zapłacił w Polsce, jak również bardzo wysoki podatek w Norwegii.

W prowadzonej korespondencji z Urzędem Podatkowym w Norwegii odnośnie wysokości naliczonego podatku, Wnioskodawca uzyskał informację, że pracodawca nie odprowadzał za niego podatku zaliczkowego, więc obciążono Wnioskodawcę.

Wnioskodawca zaznacza, że zatrudnił się i pracował w polskiej firmie (siedziba firmy w Polsce), na polskich warunkach pracy i płacy tj. 40 NOK/godz., podczas gdy w Norwegii obowiązywała wówczas minimalne stawka 123 NOK/godz. dla wszystkich, także dla obcokrajowców. Do pracy w Norwegii wysłał Wnioskodawcę pracodawca na zasadzie delegacji.

Według polskich przepisów podatkowych obowiązek potrącania z wynagrodzenia i odprowadzania zaliczek podatku spoczywa na pracodawcy (art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Tak też pracodawca uczynił, ale połowicznie, ponieważ wystawił Wnioskodawcy PIT-11 informację o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy w Polsce, jednak co do pracy Wnioskodawcy w Norwegii – dokąd był on przez pracodawcę tylko oddelegowany, będąc nadal pracownikiem jego firmy – pracodawca nie stosuje się do przepisów w/w artykułu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy obowiązkiem pracodawcy - w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – było potrącanie z wynagrodzenia i odprowadzanie zaliczek podatkowych także w Norwegii...

Zdaniem Wnioskodawcy, jego były pracodawca jest odpowiedzialny za zaniedbanie pobierania zaliczek z wynagrodzenia i odprowadzania podatku do Urzędu Norweskiego, przez co naraził Wnioskodawcę na zapłatę bardzo wysokiej kwoty podatku jednorazowo.

Siedzibą firmy prowadzonej przez pracodawcę była Polska. Wnioskodawca zatrudniony był w niej cały czas na zasadach polskich, gdzie obowiązek ten spoczywał właśnie na pracodawcy, bo to on był płatnikiem zaliczek na podatek. Natomiast Wnioskodawca dopiero przy rocznym rozliczeniu podatku mógł dopłacić lub odzyskać część ewentualnie nadpłaconego podatku za rok 2006.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, cała zaistniała sytuacja nie powinna mieć miejsca. Gdyby pracodawca pobierał i odprowadzał zaliczki na podatek. Wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie jest Wnioskodawcy niezbędne w celu ewentualnego dochodzenia swoich praw w sądzie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a tej ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 4a ww. ustawy przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

W myśl art. 15 ust. 1 umowy z dnia 24 maja 1977 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157 ze zm.) z uwzględnieniem postanowień artykułów 16,18,19,20 i 21, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże, zgodnie z art. 15 ust. 2 umowy, bez względu na postanowienia art. 15 ust. 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas roku finansowego i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że art. 15 ust 2 umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Norwegii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w okresie od 1 stycznia 2006 r. do 31 grudnia 2006 r. był zatrudniony w polskiej firmie (siedziba firmy w Polsce) i oddelegowany do pracy w Norwegii.

W oparciu o dane przedstawione przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że nie zostały łącznie spełnione przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Oznacza to, że opodatkowanie dochodów osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę oddelegowanych do pracy w Norwegii, powinno podlegać opodatkowaniu wyłącznie w Norwegii.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. umowy po upływie okresu 183 dni – w roku finansowym – wykonywania pracy na terytorium Norwegii, wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu zarówno w Norwegii jak i w Polsce, przy czym w Norwegii opodatkowaniu podlega dochód z tytułu pracy tam wykonywanej, według przepisów norweskiego prawa podatkowego. Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce, należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Uniknięcie podwójnego opodatkowania nastąpi natomiast w złożonym przez pracownika – po zakończeniu roku podatkowego – zeznaniu podatkowym, przy zastosowaniu metody wyłączenia z progresją, określonej w art. 24 ust. 1 umowy oraz w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z brzmieniem art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 ww. ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Zatem, pracodawca Zainteresowanego prawidłowo pobrał i odprowadził zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzenia uzyskanego tylko w Polsce. Natomiast do wynagrodzenia uzyskanego w Norwegii należy zastosować przepisy podatkowe obowiązujące w Norwegii i tam opodatkować uzyskany dochód.

Tut. Organ wskazuje, iż przepisy podatkowe obowiązujące w państwie Norweskim nie mogą być przedmiotem rozstrzygnięć polskich organów podatkowych.

Reasumując nie jest prawidłowym stwierdzenie Wnioskodawcy, iż obowiązkiem pracodawcy – w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – było potrącanie z wynagrodzenia i odprowadzanie zaliczek podatkowych także w Norwegii.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.