Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-899/08-2/AA
z 23 stycznia 2009 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
ILPB1/415-899/08-2/AA
Data
2009.01.23
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu
Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów --> Pojęcie i wysokość kosztów uzyskania przychodów
Słowa kluczowe
budynek mieszkalny
budynek niemieszkalny
nieruchomości
stawka amortyzacyjna
stawka indywidualna
Istota interpretacji
Czy ustalenie stawki amortyzacyjnej dla wynajmowanego przez Wnioskodawcę budynku w wysokości 10%, tj. na 10 lat jest prawidłowe?
Wniosek ORD-IN 488 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Wnioskodawczyni podaje, że od wielu lat prowadzi działalność gospodarczą (handel artykułami spożywczymi). Działalność opodatkowana jest podatkiem liniowym. W 2007 roku Wnioskodawczyni wspólnie z mężem zakupiła nieruchomość – używany budynek mieszkalny (wybudowany w 1999 roku), który w 75% został przeznaczony na wynajem (w wynajmowanej części prowadzona jest działalność gospodarcza). Wnioskodawczyni informuje, iż dochód z wynajmu rozlicza samodzielnie na swoje imię i nazwisko na zasadach ogólnych.
Zdaniem Wnioskodawczyni, budynek można zamortyzować w 10 lat, tj. według stawki 10%. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o wprowadzeniu budynku mieszkalnego do ewidencji środków trwałych, gdyż zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3, można ustalić stawkę amortyzacyjną dla budynku mieszkalnego. Budynek jest po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz jest to budynek używany (przed nabyciem był wykorzystywany co najmniej 60 miesięcy).
Zgodnie z art. 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Generalna zasada, określona w art. 22i ust. 1 ww. ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
- dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata. Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 4 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Jak wynika z objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.), podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. Przepisy podatkowe nie regulują kwestii kwalifikowania środków trwałych do poszczególnych grup lub podgrup, lub rodzajów Klasyfikacji. Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania Klasyfikacji.
Odnosząc przedstawiony stan prawny do opisanego we wniosku stanu faktycznego uznać należy, że Wnioskodawczyni może indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla budynku stanowiącego używany środek trwały, który po raz pierwszy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych, przy okresie amortyzacji wynoszącym 10 lat, jeżeli zastosowanie w tym przypadku znajdzie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.