INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 08 września 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 09 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w środkach obrotowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 października 2008 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w środkach obrotowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność w zakresie:

1. produkcji maszyn (kombajnów hydraulicznych i elektrycznych o różnych parametrach), urządzeń górniczych oraz podzespołów i części do tych wyrobów;
2. sprzedaży wyrobów wymienionych w pkt a);
3. usług w zakresie napraw gwarancyjnych i nie objętych gwarancją w stosunku do produkowanych przez siebie i sprzedawanych maszyn i urządzeń;
4. usług serwisowych na produkowanych przez Spółkę urządzeniach górniczych;
5. remontów i modernizacji maszyn i urządzeń górniczych wykonywanych jako usługi na materiałach powierzonych;
6. produkcji konstrukcji metalowych;
7. usług obróbki metali i nakładania powłok na metale oraz w zakresie obróbki mechanicznej elementów metalowych.
   
   

Spółka w związku z prowadzoną działalnością (zwrot kombajnów z dzierżawy, zwrot podzespołów po przeglądach, remontach) odzyskuje materiały, półprodukty, wyroby gotowe, które po wycenie zostają przyjęte do magazynu jako zapasy.

W szczególności zapasy odzyskiwane w Spółce (uzyski) występują w następujących sytuacjach:

1. Spółka staje do przetargów na dzierżawę kombajnów. W wyniku wygranego przetargu Spółka zawiera umowy, których przedmiot stanowi dzierżawa wyprodukowanych przez Spółkę kombajnów. Kombajny są na podstawie protokołu zdawczo - odbiorczego transportowane pod ziemię. Kombajny oddane do dzierżawy stanowią rzeczowy majątek trwały Spółki. Spółka dokonuje ich amortyzacji przyjmując dla celów podatkowych metodę degresywną.
   
   Po upływie okresu dzierżawy kombajny transportowane są na powierzchnię i wracają do wydzierżawiającego (Wnioskodawcy). W wyniku likwidacji środka trwałego odzyskiwane są części z tych urządzeń poprzez demontaż podzespołów (kombajn składa się z kilku podzespołów). W wyniku demontażu podzespołów odpowiednie służby techniczne oceniają czy części składające się na podzespoły mogą być wykorzystane w dalszej działalności Spółki.
   
   
2. Spółka odzyskuje również materiały, podzespoły, półprodukty, w wyniku świadczonych usług serwisowych i remontowych wykonywanych w oparciu o zawarte umowy. W przypadku wykonania tych usług Spółka wymienia uszkodzone podzespoły na urządzenia sprawne. Natomiast uszkodzone podzespoły są zwracane Spółce.
   
   

Zarówno podzespoły /części odzyskane z dzierżawionych kombajnów jak i podzespoły/ części pochodzące z wymiany z tytułu świadczonych usług serwisowych, remontowych w związku z określeniem ich rzeczywistej przydatności do ponownego wykorzystania w produkcji podlegają procesowi demontażu. Części uznane przez służby techniczne Spółki jako przydatne do ponownego wykorzystania w procesie produkcji zostają przyjęte na stan magazynowy wg ustalonej wartości. Jednocześnie wartość ich zostaje zaliczona do przychodów podatkowych Spółki (księgowane na koncie - pozostałe przychody operacyjne). Odzyskane części, podzespoły z tak określoną wartością są wykorzystywane ponownie w procesie produkcji. W procesie demontażu Spółka odzyskuje zarówno części całkowicie sprawne nie wymagające naprawy jak i części wymagające procesu naprawy. Wartość części/podzespołów, które wymagają przed ponownym ich wykorzystaniem naprawy jest powiększana o wartość tych napraw.

Odzyskiwanie części z kombajnów powracających z dzierżawy jak i w wyniku świadczenia usług serwisowych (remontowych) uzasadnione jest racjonalną polityką ekonomiczną Spółki. Podatnik ze względu na rodzaj prowadzonej działalności zobowiązany jest bowiem do utrzymywania stałego zapasu części zamiennych (materiałów, półfabrykatów, wyrobów gotowych, produkcja w toku). Jeżeli zatem części w momencie zwrotu kombajnu (wymiany podzespołów) zgodnie z dokonaną oceną nadają się do powtórnego wykorzystania, uzasadnionym jest ich odzyskanie, zarówno ze względów ekonomicznych (znaczne koszty zakupu nowych części) jak i rynkowych (obowiązek stałego utrzymywania zapasów). Dostawy kombajnów w naszym kraju odbywają się w ramach dzierżawy na okres od 1 roku do 3 lat. Umowy te zobowiązują Podatnika do usunięcia awarii w ciągu 24 godzin od jej zgłoszenia i utrzymywania pełnej dostępności części produkowanych i handlowych przez cały okres dzierżawy. Jak wskazano Podatnik zgodnie z zawieranymi umowami dzierżawy kombajnów zobowiązany jest do niezwłocznego usuwania awarii. Usuwanie awarii wiąże się z wymianą różnego rodzaju części, których okres produkcji wynosi kilka miesięcy.

Tak krótki okres usuwania awarii oraz zapisy w umowie stanowiące, iż Podatnik zobowiązany jest do utrzymywania pełnej dostępności części produkowanych i handlowych skutkuje u Podatnika obowiązkiem stałego utrzymywania zapasów (materiałów, wyrobów gotowych, półfabrykatów) wykorzystywanych do produkcji urządzeń górniczych. Ponadto Spółka w oparciu o zawarte umowy sprzedaży urządzeń górniczych zobowiązana jest do świadczenia stałych usług gwarancyjnych i pogwarancyjnych przez okres 10 lat.

W związku z zawartymi przez Podatnika umowami przy uwzględnieniu panujących warunków rynkowych oraz biorąc pod uwagę warunki w jakich pracują urządzenia górnicze (praca pod ziemią), Podatnik musi utrzymywać stałą rezerwę serwisową obejmującą praktycznie pełny wachlarz części produkowanych i handlowych pozwalający usunąć pracownikom serwisu każdą awarię w ciągu 24 godzin od jej zgłoszenia. Rezerwa serwisowa wymaga utrzymywania stałego poziomu elementów handlowych mogących ulec awarii jak: łożyska, elementy złączne, silniki elektryczne, pompy hydrauliczne oraz elementy wyposażenia elektrycznego, które muszą być dostarczone na kopalnię w przypadku awarii w ciągu 8 godzin, a których termin sprowadzenia waha się od 8-9 tygodni do 3-4 miesięcy (silniki elektryczne) a nawet 50 tygodni (w przypadku pomp A4 VSG 180 HM1). Również inne elementy kombajnów (np. kadłuby, jarzma, wały zębate, koła zębate, wieńce zębate) wymagają skomplikowanego i długotrwałego procesu wytwarzania.

W niniejszym stanie faktycznym szczególnego podkreślenia wymaga fakt, iż Podatnik znaczną część umów zawiera w wyniku wygranego przetargu, gdzie warunki umowy zostają narzucone przez kontrahenta i nie można ich zmienić. W przypadku wygranego przetargu i zawarcia umowy na dostarczenie kombajnu zgodnie z jej warunkami, Podatnik zobowiązany jest do dostarczenia kombajnu w terminie miesiąca od dnia zawarcia umowy. W przypadku braku zapasów wykorzystywanych do produkcji kombajnu podatnik, nie byłby w stanie zrealizować warunków umowy (dostarczyć kombajn w terminie miesiąca), gdyż jak już wskazano okres wytwarzania elementów czy zakupu i sprowadzenia materiałów wykorzystywanych do produkcji kombajnów trwa kilka miesięcy. Podatnik nie może sobie pozwolić na nie dochowanie terminów zawartych w umowie, zgodnie bowiem z przepisami ustawy o zamówieniach publicznych w przypadku nie zrealizowania umowy, Podatnik byłby wykluczony z udziału w postępowaniu przetargowym w okresie trzech lat. Niedopuszczenie Podatnika do udziału w postępowaniu przetargowym skutkowałoby wykluczeniem Podatnika z rynku górniczego, który dla Podatnika jest podstawowym rynkiem zbytu.

W niniejszym zakresie należy podkreślić, iż Podatnik nie jest też w stanie przewidzieć ile będzie w danym roku organizowanych postępowań przetargowych i na jakie kombajny będą organizowane przetargi. Ponadto Podatnik nie jest w stanie przewidzieć, który z przetargów wygra. Podatnik też nie jest w stanie z góry precyzyjnie określić, ile awarii wystąpi w urządzeniach i jakie części zostaną wymienione w związku z występującym uszkodzeniem. Ponadto ze względu na znaczny rozwój gospodarczy szybko zmienia się zapotrzebowanie na konkretne rodzaje urządzeń górniczych czego też nie można z góry zaplanować, wszystko bowiem zależy od składanych zamówień na wyprodukowanie kombajnów i świadczenie usług. Zdarza się również, iż kombajny, które są wycofywane z rynku polskiego znajdują rynek zbycia za granicą. Celem utrzymania się na rynku zagranicznym Podatnik w przypadku złożonego zamówienia winien je zrealizować zgodnie z terminami zaproponowanymi przez kontrahenta, które zwykle są bardzo krótkie. Niniejsze czynniki wpływają na stałe utrzymywanie odzyskanych zapasów, które mogą być wykorzystane w produkcji kombajnów na rynek zagraniczny.

W tak kształtujących się okolicznościach planowanie zapasów odbywa się w dużej mierze w oparciu o dotychczasowe doświadczenie w zakresie prowadzonej działalności biorąc pod uwagę dotychczasowe zapotrzebowanie oraz uwarunkowania zewnętrzne tj. długi okres produkcji wyrobów gotowych i znaczny termin oczekiwania na materiały.

Warunkiem istnienia na rynku górniczym jest ciągły rozwój, wprowadzanie coraz bardziej niezawodnych rozwiązań technicznych, oferowanie swoim klientom maszyn o większej wydajności, a jednocześnie bardziej bezpiecznych. Konkurencja i zmiany technologiczne powodują, że stosuje się rozwiązania o coraz większych mocach, żeby zwiększyć wydajność i szuka się coraz lepszych materiałów o wyższych parametrach wytrzymałościowych aby mogły wytrzymać większe siły działające w związku ze zwiększeniem mocy kombajnu. W produkcji urządzeń górniczych stosuje się coraz więcej rozwiązań elektronicznych mających ułatwić prowadzenie wydobycia jak również monitorowanie i diagnozowanie stanu urządzeń kompleksu ścianowego podczas pracy. Nieustający postęp i wprowadzenie nowoczesnych materiałów i urządzeń skutkuje obowiązkiem systematycznego wprowadzania części na stan magazynowy jako zapas. W wyniku zmian technologicznych kombajny starszej generacji wycofywane są z produkcji, co skutkuje brakiem zastosowania dla części stosowanych w tych kombajnach, a które zgodnie z warunkami umowy musiały być stale dostępne w Spółce (zapasy).

W przypadku zastosowania nowych rozwiązań konstrukcyjnych i wprowadzania na rynek coraz to nowszych rozwiązań konieczna jest likwidacja zapasów (materiały handlowe, półfabrykaty, produkcja w toku) na które składają się elementy będące częścią składową wypieranych zespołów lub całych kombajnów, a które stanowiły rezerwę serwisową zabezpieczającą sprawne funkcjonowanie kombajnów podczas eksploatacji. W zaistniałej sytuacji odzyskane zapasy stają się zbędne bez możliwości ich dalszego wykorzystania ponieważ nie są to materiały powszechnego użytku i nie mają zastosowania w innych przedsiębiorstwach ze względu na swoją specyficzną budowę warunkowaną wymaganiami konstrukcyjnymi kombajnu oraz dopuszczeniami do pracy w kopalni wymaganymi przez normy, przepisy oraz Wyższy Urząd Górniczy. Specyfika tych części powoduje, iż nie ma na nie rynku zbytu, są one bowiem wytwarzane jedynie na potrzeby Podatnika. Natomiast ich stałe utrzymywanie było uzasadnione zobowiązaniami Podatnika wynikającymi z zawartych umów. W dniu przyjęcia zapasów na magazyn Podatnik nie był (nie jest) w stanie określić szczegółowo zapotrzebowania na konkretne części, ponieważ Podatnika łączyły umowy na dostawę różnego rodzaju kombajnów o zróżnicowanym okresie obowiązywania.

Po wejściu w życie nowych przepisów związanych głównie z dyrektywą ATEX UE obecnie w kombajnach stosuje się nowe technologie spełniające jej wymagania. Brak tych dopuszczeń dla zapasów powstałych sprzed wejścia w życie nowych przepisów wyklucza ich stosowanie w obecnie produkowanych kombajnach. Wszystkie te czynniki wpływają na zasadność likwidacji zapasów, które Podatnik był zobowiązany do utrzymywania w związku z prowadzoną działalnością. Niniejsze zapasy nie mogą być skutecznie zbyte czy wykorzystywane do świadczenia usług i jako takie są przez podatnika fizycznie likwidowane, a z likwidacji zapasów sporządzany jest protokół likwidacyjny. W wyniku fizycznej likwidacji części odzyskiwany jest złom, który jest przeznaczony do sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy faktycznie zlikwidowane zapasy (materiały, wyroby gotowe, półprodukty, produkcja w toku) odzyskane z kombajnów powracających z dzierżawy lub uzyskane w wyniku wadliwej części w oparciu o umowę na świadczenie usług remontowych (serwisowych) można zaliczyć w koszty uzyskania przychodów...

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. – w dalszej części - updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Według art. 16 ust. 1 pkt 5 updop nie stanowią kosztów uzyskania przychodu straty w środkach trwałych oraz w wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych.

A contrario należy przyjąć, że straty w środkach - które nie stanowią środków trwałych czy wartości niematerialnych i prawnych - mogą co do zasady zostać uznane za koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop.

Straty należy traktować jako nieunikniony i nieodłączny, aczkolwiek niechciany, element działań objętych ryzykiem towarzyszącym działalności gospodarczej.

W świetle powyżej zacytowanych przepisów oraz przyjętej definicji straty, zdaniem Podatnika straty powstałe w wyniku likwidacji zapasów (odzyskanych materiałów handlowych, półfabrykatów, wyrobów gotowych, produkcji w toku), można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 updop. Odzyskane części zostały przez Podatnika uznane za zapasy, które muszą być stale na magazynie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w celu uzyskania (zabezpieczenia, zachowania) źródła przychodów. W przypadku likwidacji odzyskanych części powstanie strata.

Zmieniające się wymagania rynku górniczego oraz nieprzewidywalność rynku (zróżnicowane i zmieniające się zapotrzebowanie na urządzenia górnicze rynku polskiego i zagranicznego) powoduje, iż w zakresie niewykorzystanych zapasów u Podatnika powstanie strata.

Powstałe u Podatnika straty w zapasach, są normalnym następstwem prowadzonej przez Podatnika działalności. Podatnikowi nie można bowiem przypisać winy przy powstaniu straty. Podatnik nie mógł przewidzieć powstania straty, ani jej zapobiec. Tworzenie zapasów zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym uzasadnione jest specyfiką działalności Spółki i warunkami rynkowymi w jakich Podatnik funkcjonuje. Podatnik w oparciu o zawarte umowy zobowiązany jest do stałego utrzymywania części zamiennych do wyprodukowanych i oddanych w dzierżawę (sprzedanych) kombajnów. Dostawy kombajnów na rynku krajowym odbywają się w ramach umowy dzierżawy na okres od 1 roku do 3 lat. Umowy te zobowiązują Podatnika do usunięcia awarii w ciągu 24 godzin od jej zgłoszenia i utrzymywania pełnej dostępności części produkowanych i handlowych przez cały okres dzierżawy. W związku z zobowiązaniami jakie wynikają z zawartych umów, przy uwzględnieniu rynku na jakim funkcjonuje Podatnik oraz biorąc pod uwagę warunki w jakich pracują urządzenia górnicze (praca pod ziemią), Podatnik musi utrzymywać stałą rezerwę serwisową obejmującą praktycznie pełny wachlarz części produkowanych i handlowych. Utrzymywanie zapasów pozwala pracownikom serwisu usunąć każdą awarię w ciągu 24 godzin od jej zgłoszenia oraz umożliwia Podatnikowi występowanie w postępowaniu przetargowym, daje bowiem gwarancję realizacji umowy zawartej w wyniku wygranego przetargu. Podatnik znaczną część umów zawiera w wyniku wygranego przetargu, gdzie warunki umowy zostają narzucone przez kontrahenta i nie można ich zmienić. W przypadku wygranego przetargu i zawarcia umowy na dostarczenie kombajnu zgodnie z jej warunkami, Podatnik zobowiązany jest do dostarczenia kombajnu w terminie miesiąca od dnia zawarcia umowy. W przypadku braku zapasów wykorzystywanych do produkcji kombajnu Podatnik, nie byłby w stanie zrealizować warunków umowy (dostarczyć kombajnu w terminie miesiąca), gdyż jak już wskazano okres produkcji elementów wykorzystywanych w kombajnach trwa kilka miesięcy. Natomiast zgodnie z przepisami ustawy o zamówieniach publicznych w przypadku nie zrealizowania umowy, podatnik byłby wykluczony z udziału w postępowaniu przetargowym w okresie trzech lat co skutkowałoby wykluczeniem Spółki z jej podstawowego obszaru działalności.

W niniejszym zakresie należy podkreślić, iż Podatnik nie jest też w stanie przewidzieć ile będzie w danym roku organizowanych postępowań przetargowych i na jakie kombajny będą one organizowane. Ponadto Podatnik nie jest w stanie przewidzieć, który z przetargów wygra. Wnioskodawca też nie jest w stanie z góry precyzyjnie określić, ile awarii wystąpi w urządzeniach i jakie części zostaną wymienione w związku z występującym uszkodzeniem. Ponadto w związku ze znacznym rozwojem gospodarczym szybko zmienia się zapotrzebowanie na konkretne rodzaje urządzeń górniczych czego też nie można z góry zaplanować, wszystko bowiem zależy od składanych zamówień na wyprodukowanie kombajnów i świadczenie usług.

Konkurencja na rynku górniczym wymusza ciągły rozwój, wprowadzanie coraz bardziej niezawodnych rozwiązań technicznych, oferowanie swoim klientom maszyn o większej wydajności, a jednocześnie bardziej bezpiecznych. Nieustający postęp i wprowadzenie nowoczesnych materiałów i urządzeń skutkuje obowiązkiem systematycznego wprowadzania części do rezerwy serwisowej. W wyniku zmian technologicznych kombajny starszej generacji wycofywane są z produkcji. Wycofywanie kombajnów starszej generacji skutkuje brakiem zastosowania dla części stosowanych w tych kombajnach, a które zgodnie z warunkami umowy musiały być stale dostępne w Spółce celem niezwłocznego usunięcia awarii lub wykonania zamówienia zgodnie z terminami określonymi w umowie.

W przypadku zastosowania nowych rozwiązań konstrukcyjnych i wprowadzenia na rynek nowego kombajnu konieczna jest likwidacja zapasów (materiały handlowe, półfabrykaty, produkcja w toku) na które składają się elementy będące częścią składową wypieranych zespołów lub całych kombajnów, a które stanowiły rezerwę serwisową zabezpieczającą sprawne funkcjonowanie kombajnów podczas eksploatacji. W zaistniałej sytuacji odzyskane zapasy stają się zbędne bez możliwości ich dalszego wykorzystania ponieważ nie są to materiały powszechnego użytku i nie mają zastosowania w innych przedsiębiorstwach. Specyfika tych części powoduje, iż nie ma na nie rynku zbytu, są one bowiem wytwarzane jedynie na potrzeby Podatnika. Natomiast na dzień wprowadzania zapasów na stan magazynowy ich stałe utrzymywanie przez okres kilku lat jest uzasadnione zobowiązaniami Podatnika wynikającymi z zawartych umów. W dniu przyjęcia zapasów na magazyn Podatnik nie był (jest) w stanie określić szczegółowo zapotrzebowania na konkretne części, ponieważ zawierane umowy dotyczą kombajnów różnego rodzaju.

Wszystkie powyższej wskazane okoliczności potwierdzają, iż utrata przydatności zapasów wynika z czynników niezależnych od Podatnika tj. na skutek zmiany zapotrzebowania na produkcję kombajnów w stosunku do których Podatnik zobowiązany był utrzymywać zapasy (części zamienne). W takich okolicznościach likwidacja zapasów następuje ze względów gospodarczych oraz jest uzasadniona ekonomicznie.

Zgodnie z przyjętym orzecznictwem straty w zapasach można zaliczyć w koszty uzyskania przychodów. Przykładowo można wskazać na: wyrok NSA z dnia 7 sierpnia 2001 r., sygn. III SA 2041/00 - stanowiący, że "kosztem uzyskania przychodów są takie straty, których występowanie w toku działalności danego rodzaju jest nieuniknione. Innymi słowy chodzi o straty, które są normalnym, chociaż niechcianym następstwem działania w danej branży." Przepisy ustaw o podatku dochodowym nie odnoszą się do strat w środkach obrotowych, jednak jak wskazano w piśmie Ministerstwa Finansów z 26 kwietnia 2001r., nr PS 3-MD-289-8214-35/2001: "z obowiązujących przepisów <...> nie wynika, aby straty w środkach obrotowych należało a priori wykluczyć z kosztów uzyskania przychodów, a zatem co do zasady straty te mogą być uznane za koszty podatkowe, jednakże każdy przypadek i każde tego rodzaju zdarzenie gospodarcze należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy <...>. Wobec tego straty w tych środkach obrotowych, powstające w trakcie normalnego i racjonalnego działania Podatnika oraz straty powstałe w wyniku zdarzeń losowych (np. kradzieży) przy uznaniu ich za koszty uzyskania przychodów powinny być uwzględniane w rachunku podatkowym".

Podobnie w powyższej kwestii wypowiedział się NSA, który w wyroku z 7 sierpnia 2001 r., III SA 2041/00 stwierdził, że skoro art. 23 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy o PDOFizU (i odpowiednio art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 updop) wyłącza niektóre straty z kategorii kosztów uzyskania przychodów, to należy przyjąć, iż co do zasady ustawodawca dopuszcza możliwość zaliczania strat do wspomnianych kosztów. Chodzi tu o straty, które są normalnym, chociaż niechcianym następstwem działania w danej branży. Celowi osiągnięcia przychodów służy bowiem sama działalność gospodarcza, a straty są jedynie ubocznym skutkiem tej działalności.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić więc należy, iż w niniejszym stanie faktycznym straty w zapasach powstałe w wyniku ich likwidacji można zaliczyć w koszty uzyskania przychodów. Powyższe twierdzenie uzasadnia fakt, iż do likwidacji części zamiennych (uzysków) doszło na skutek zmian technologicznych w produkcji urządzeń górniczych i długiego okresu składowania części, a do którego to Podatnik był zobowiązany zgodnie z zawartymi umowami. Likwidacja tych zapasów nastąpiła bowiem wskutek działań niezawinionych przez Podatnika i uzasadniona jest warunkami rynkowymi i ekonomicznymi w jakich funkcjonuje Podatnik.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.