INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 14.10.2008 r. (data wpływu 27.10.2008 r.) oraz uzupełnieniu z dnia 17.01.2009 r. (data wpływu 23.01.2009 r.) na wezwanie z dnia 08.01.2009 r. Nr IPPB4/415-66/08-2/SP o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia miejsca zamieszkania dla celów podatkowych od września 2004 r. i w latach następnych, ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w okresie od września 2004 i w latach następnych, rozliczenia dochodów w zeznaniach podatkowych w Polsce za ten okres oraz zastosowania rozstrzygnięcia kwestii skutków podatkowych stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszej interpretacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.10.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia miejsca zamieszkania dla celów podatkowych od września 2004 r. i w latach następnych, ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w okresie od września 2004 i w latach następnych, rozliczenia dochodów w zeznaniach podatkowych w Polsce za ten okres oraz zastosowania rozstrzygnięcia kwestii skutków podatkowych stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszej interpretacji

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W związku ze stratą pracy Wnioskodawczyni zdecydowała się poszukać stałej pracy poza granicami Polski i przenieść się na stałe za granicę. We wrześniu 2004 r. podpisała umowę o pracę na czas nieokreślony z pracodawcą brytyjskim. Wnioskodawczyni wraz z mężem zdecydowała się przenieść do Wielkiej Brytanii z zamiarem stałego pobytu. Nie posiada dzieci.

W związku z podjętą decyzją o wyjeździe na stałe do Wielkiej Brytanii mąż Wnioskodawczyni rozwiązał umowę o pracę z pracodawcą w Polsce na początku września 2004 roku. Małżonkowie razem wyjechali do Wielkiej Brytanii, gdzie nadal mieszkają, pracują i płacą podatki. Przenieśli, zatem całkowicie centrum interesów osobistych i gospodarczych do Wielkiej Brytanii. W związku z powyższym zmiana miejsca zamieszkania dla celów podatkowych nastąpiła z dniem wyjazdu z Polski we wrześniu 2004 roku. Od tego czasu Wnioskodawczyni wraz z mężem pozostają rezydentami podatkowymi Wielkiej Brytanii. Co za tym idzie od tego czasu podlegają w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Zgodnie z zaistniałymi faktami Wnioskodawczyni rozliczyła się wspólnie z mężem z dochodów osiągniętych w Polce za 2004 rok składając zeznanie podatkowe PIT – 37. Od momentu wyjazdu z Polski nie posiadają w Polsce żadnego dochodu, w związku z czym nie muszą rozliczać się z polskim urzędem skarbowym.

We wrześniu 2004 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nie dokonali zgłoszenia aktualizującego NIP – 3 do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Siedlcach, ponieważ otrzymali informację w urzędzie siedleckim, iż nie jest to konieczne. Również w rozmowie telefonicznej z urzędnikami stanowisko w tej sprawie jest różne.

W 2005 roku Wnioskodawczyni sprzedała swoją kawalerkę i małżonkowie wspólnie kupili dużo większe mieszkanie o lepszym potencjale inwestycyjnym w Polsce, które wykorzystują do własnych celów, kiedy przyjeżdżają do Polski na wakacje czy święta. Wizyty nie przekraczają 3 – 5 tygodni w roku. W mieszkaniu tym Wnioskodawczyni i Jej mąż są zameldowani, nie czerpią z niego żadnych dochodów ponieważ nie jest wynajmowane. Mieszkanie jest własnością małżonków i nie widzą potrzeby wymeldowywania się z niego. Ponadto pozostają obywatelami Polski i muszą posiadać dowód osobisty, w którym widnieje polski adres stałego miejsca zameldowania. W związku ze zmianą adresu zameldowania i zmianą dowodu osobistego złożyli NIP – 3 w grudniu 2005 roku i w tym momencie również urzędnicy nie potrafili jasno określić, czy powinni wpisać brytyjski adres zamieszkania i w związku z tym który urząd jest właściwy w tym momencie.

W związku z obowiązującą ustawą z dnia 25 lipca 2008 r. o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej Wnioskodawczyni zadzwoniła do Urzędu Skarbowego, aby się upewnić, że nie kwalifikuje się do korzystania z niej za lata 2004, 2005, 2006 i następne, ponieważ Jej miejsce zamieszkania od września 2004 było i pozostaje w Wielkiej Brytanii. Ku zdziwieniu Wnioskodawczyni urzędnicy nie byli jednak tego pewni, wręcz przeciwnie doradzili, iż na wszelki wypadek jakiejkolwiek kontroli powinna skorzystać z powyższej ustawy za lata 2004, 2005 i 2006 wykazując, iż miejsce zamieszkania dla celów podatkowych było w Polsce. Argumentacja urzędników była następująca:

• w zasadzie nie powinna składać NIP – 3, ale szkoda, że nie złożyła,
• ponieważ posiada mieszkanie w Polsce, to urząd może to zinterpretować, iż Jej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w szczególności w roku podatkowym 2004, 2005 i 2006 było w Polsce i w związku z tym podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w tych latach.
  
  

W związku z powyższym niejednoznacznym stanowiskiem urzędników w rozmowach telefonicznych, które jak poinformowano Wnioskodawczynię są niezobowiązujące, Wnioskodawczyni wraz z mężem zdecydowali się wystąpić z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie przez Ministerstwo Finansów oraz równocześnie złożyć „na wszelki wypadek” wnioski PIT - AZ o umorzenie zaległości podatkowych do Urzędu Skarbowego za lata 2004, 2005 i 2006.

Wnioskodawczyni uważa jednak, że nie są wraz z mężem oszustami podatkowymi i że nie powinni składać PIT - AZ za powyższe lata „na wszelki wypadek”. Wnioskodawczynię dziwi jak jedno i to samo prawo może być różnie interpretowane przez różnych urzędników państwowych. W związku z tym Wnioskodawca prosi o jasną odpowiedź na poniższe pytania.

Pismem z dnia 08.01.2009 r. Nr IPPB4/415-66/08-2/SP wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez:

• sprecyzowanie pytania przyporządkowanego do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz
• przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do pytania Nr 5 zawartego we wniosku.
  
  

Pismem z dnia 17.01.2009 r. (data wpływu 23.01.2009 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła przedmiotowy wniosek o następujące informacje:

Pytania Nr 2, 3 i 4 zawarte we wniosku dotyczą ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce od września 2004 r. i w latach następnych oraz jasnego rozstrzygnięcia miejsca zamieszkania dla celów podatkowych. Odpowiedź Ministerstwa Finansów odnośnie rezydencji podatkowej Wnioskodawczyni od września 2004 r. warunkuje odpowiedź na pytanie o możliwości skorzystania z abolicji podatkowej, która dotyczy tylko osób z nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w ramach obowiązujących w 2004 r. przepisów ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz obowiązującego formularza NIP – 3 w tym czasie Wnioskodawczyni powinna złożyć zgłoszenie aktualizujące NIP – 3...

A jeśli tak to, w jaki sposób Wnioskodawczyni powinna określić właściwość Urzędu Skarbowego, do którego taki wniosek powinien trafić... Co jeżeli po ewentualnym zgłoszeniu Wnioskodawczyni zmieni miejsce zamieszkania na inne lub nawet inny kraj niż Wielka Brytania...

1. Czy miejsce zamieszkania Wnioskodawczyni dla celów podatkowych od września 2004 roku i w latach następnych jest w Wielkiej Brytanii...
2. Czy Wnioskodawczyni podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce od września 2004 roku i w latach następnych...
3. Czy Wnioskodawczyni prawidłowo postąpiła rozliczając się z dochodów osiągniętych w Polce składając PIT - 37 za rok 2004... Czy powinna składać zeznania podatkowe za lata 2005, 2006 i następne...
4. Czy US w Siedlcach będzie musiał dostosować się do odpowiedzi MF na wniosek Wnioskodawczyni...
   
   

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytania Nr 2 – 5. W zakresie pytania Nr 1 została wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawczyni:

1. Nie mogła wypełnić formularza aktualizującego NIP - 3. Zgodnie z formularzem NIP – 3 miejscem złożenia formularza był Urząd Skarbowy właściwy w sprawach podatku dochodowego, a dla osób nie będących podatnikami tego podatku – urząd skarbowy właściwy według miejsca zamieszkania. Ponieważ Wnioskodawczyni przestała płacić podatki w Polsce, a miejsce zamieszkania było w Wielkiej Brytanii niemożliwe jest określenie właściwego urzędu skarbowego w Polsce, do którego należałoby złożyć powyższy formularz. Ponadto od tego czasu dwukrotnie Wnioskodawczyni wraz z mężem zmieniali miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii, czy to oznacza, że za każdym razem powinna składać wniosek aktualizacyjny w polskim urzędzie skarbowym informujący o tym, iż adres zamieszkania i korespondencji uległ zmianie, mimo, iż nie jest już polskim rezydentem podatkowym...
2. Ponieważ Wnioskodawczyni wraz z mężem wyjechali z Polski we wrześniu 2004 roku z zamiarem stałego pobytu do Wielkiej Brytanii i przenieśli tam swój ośrodek interesów gospodarczych i osobistych uważa, iż od września 2004 roku i w latach następnych Jej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych było i pozostaje w Wielkiej Brytanii. Jest od tego czasu rezydentem podatkowym w Wielkiej Brytanii.
3. W związku z tym od września 2004 roku Wnioskodawczyni podlegała i podlega nadal ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Fakt posiadania mieszkania w Polsce nie ma znaczenia przy określeniu miejsca zamieszkania i rezydencji podatkowej. Mogłaby przecież posiadać nieruchomości w wielu innych krajach. Sam fakt posiadania nieruchomości w jakimś kraju nie czyni Wnioskodawczyni rezydentem podatkowym tego kraju jak również nie oznacza, iż Jej miejsce zamieszkania i ośrodek interesów gospodarczych i osobistych dla celów podatkowych jest w tym kraju.
4. Wnioskodawczyni prawidłowo rozliczyła swoje dochody osiągnięte w Polsce za 2004 rok składając PIT – 37. Nie powinna składać zeznań podatkowych za lata 2005, 2006 i następne, ponieważ w tym czasie nie osiągała żadnych dochodów w Polsce, a Jej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych było i jest w Wielkiej Brytanii i za tan okres podlegała i nadal podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.
5. Wnioskodawczyni uważa, że Urząd Skarbowy w Siedlcach będzie musiał dostosować się do decyzji MF w sprawie rezydencji podatkowej od września 2004 r. Pytanie to zostało skierowane do MF, ponieważ Wnioskodawczyni chciałaby mieć jasność, czy US w Siedlcach może nie zgodzić się ze stanowiskiem MF.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r. do 31.12.2006 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie do treści art. 3 ust. 2a osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a tej ustawy stanowi, iż wymieniony wyżej przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20), określenie „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie” oznacza – z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu – każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego obowiązującego do dnia 31.12.2006 r. pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości.

Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Rozpatrując obowiązek podatkowy w 2007 roku i latach następnych należy wziąć pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące od 01.01.2007 r.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2007 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Abolicja podatkowa została uregulowana w ustawie z dnia 25 lipca 2008 r. o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 143, poz. 894).

W myśl art. 1 ust. 1 ww. ustawy dotyczy podatnika, który przynajmniej w jednym roku podatkowym, w okresie od 2002 roku do 2007 roku, podlegał obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym i uzyskiwał w tym roku przychody z pracy, do których miał zastosowanie art. 27 ust. 9 albo 9a ustawy o podatku dochodowym.

Osoba fizyczna, która przynajmniej w jednym roku podatkowym, w okresie od 2002 do 2007 roku podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i uzyskiwała przychody z pracy za granicą, do których miała zastosowanie metoda proporcjonalnego odliczenia może skorzystać z abolicji podatkowej.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że jeśli dana osoba nie była polskim rezydentem podczas któregokolwiek z okresów, do których odnosi się ustawa abolicyjna, to w stosunku do wskazanego okresu nie może skorzystać z jej postanowień. Powodem niemożności skorzystania z ustawy abolicyjnej jest to, że w danym okresie osoba ta nie była objęta nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce, a więc nie miała obowiązku rozliczenia podatkowego w Polsce dochodów uzyskanych poza terytorium Polski. Tym samym, jeżeli ta osoba nie podlegała obowiązkowi podatkowemu w Polsce, to nie może za ten sam okres skorzystać z uregulowań, które jej nie dotyczyły.

Nadmienić należy, iż metoda proporcjonalnego odliczenia obowiązywała w umowie, którą Rzeczypospolita Polska zawarła z Wielką Brytanią w latach 2002 – 2006.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż w okresie od września 2004 roku i w latach następnych Wnioskodawczyni posiadała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Wielkiej Brytanii. W tym państwie mieszka z mężem z zamiarem stałego pobytu, pracuje i płaci podatki. Nie posiada dzieci. Od 26 września 2004 r. Wnioskodawczyni podjęła pracę, podpisała umowę o pracę na czas nieokreślony z pracodawcą brytyjskim. W związku z wyjazdem na stałe do Wielkiej Brytanii mąż Wnioskodawczyni na początku września 2004 r. rozwiązał umowę o pracę z polskim pracodawcą. Wnioskodawczyni wraz mężem przenieśli całkowicie swoje centrum interesów osobistych i gospodarczych do Wielkiej Brytanii, zmiana miejsca zamieszkania dla celów podatkowych nastąpiła z dniem wyjazdu z Polski we wrześniu 2004 r. Od tego czasu małżonkowie pozostają rezydentami podatkowymi Wielkiej Brytanii i podlegają w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawczyni wraz z mężem rozliczyła się wspólnie z dochodów osiągniętych w Polsce za 2004 r. składając zeznanie PIT-37. Od momentu wyjazdu z Polski małżonkowie nie posiadają w Polsce żadnego dochodu. Wnioskodawczyni i jej mąż nie dokonali zgłoszenia aktualizującego NIP-3 w Urzędzie Skarbowym w Siedlcach. W 2005 roku Wnioskodawczyni sprzedała swoją kawalerkę i wspólnie z mężem kupili dużo większe mieszkanie o lepszym potencjale inwestycyjnym w Polsce, w którym są zameldowani. Mieszkanie to jest wykorzystywane do własnych celów małżonków, w czasie ich pobytów w Polsce. Wizyty Wnioskodawczyni i Jej męża w Polsce nie przekraczają 3-4 tygodni w roku. Małżonkowie nie czerpią żadnych dochodów z nieruchomości położonej w Polsce.

Reasumując, należy stwierdzić, iż w okresie od września 2004 r. i w latach następnych Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Wielkiej Brytanii, a w Polsce w ww. okresie podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu tylko od dochodów osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawczyni prawidłowo postąpiła rozliczając się z dochodów osiągniętych w Polsce składając PIT-37 za 2004 rok. Posiadając ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce Wnioskodawczyni nie ma obowiązku składania zeznań podatkowych w Polsce za lata 2005, 2006 i następne z dochodów uzyskanych za granicą. W związku z powyższym, iż Wnioskodawczyni w roku 2005, 2006 i latach następnych ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych i rezydencję podatkową w Wielkiej Brytanii, to abolicja podatkowa nie ma zastosowania w Jej przypadku.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Interpretacje indywidualne stanowią rozstrzygnięcie organu podatkowego o prawach i obowiązkach podatnika. Istotą tego uprawnienia jest gwarancja, że w zakresie, w jakim podatnik (płatnik, inkasent) zastosował się do interpretacji, nie poniesie ciężaru podatkowego (lub – w odniesieniu do interpretacji dotyczących zaistniałego stanu faktycznego – nie poniesienie negatywnych konsekwencji polegających na orzeczeniu kary, ustaleniu sankcji oraz naliczeniu odsetek za zwłokę).

Interpretacje indywidualne zawierają nie tylko wykładnie przepisów prawa podatkowego, ale również stanowisko organu podatkowego, jak należy zastosować przepisy prawa podatkowego w odniesieniu do określonego we wniosku stanu faktycznego. Interpretacja może wywoływać określone skutki prawne zarówno dla jej adresata jak i organów podatkowych, ale wynika to nie interpretacji, ale z mocy prawa.

Interpretacja indywidualna jest aktem władczym Ministra Finansów, gdyż przyznaje uprawnienia jej adresatowi. Z interpretacji podatkowej wynika uprawnienie wnioskodawcy do:

1. zwolnienia z obowiązku zapłaty podatku – w przypadku interpretacji doręczonych lub opublikowanych przed wystąpieniem skutków prawnych związanych ze stanem faktycznym będącym przedmiotem interpretacji,
2. niewszczynania postępowania w sprawach o przestępstwo lub wykroczenie karne skarbowe oraz nienaliczania odsetek za zwłokę – w przypadku interpretacji doręczonych lub opublikowanych po wystąpieniu skutków prawnych związanych ze stanem faktycznym będącym przedmiotem interpretacji.
   
   

Uprawnienia te przysługują, jeśli:

1. Minister Finansów dokonał na wniosek podatnika interpretacji, w której wyjaśnił, w jaki sposób należy rozumieć przepisy prawa podatkowego objęte wnioskiem,
2. interpretacja ta została zmieniona lub nie została uwzględniona w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej,
3. stan faktyczny, którego dotyczyła interpretacja, jest stanem rzeczywiście zaistniałym (w przeszłości lub w przyszłości),
4. wnioskodawca zastosował się do tej interpretacji – w przypadku interpretacji dotyczących zaistniałego stanu faktycznego zastosowanie się do interpretacji powinno nastąpić przed jej zmianą lub doręczeniem odpisu prawomocnego wyroku sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną, w przypadku zaś interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego zastosowanie się do interpretacji może nastąpić do końca okresu rozliczeniowego, w którym doszło do zmiany interpretacji lub doręczenie odpisu prawomocnego wyroku sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną (jeśli podatek rozliczany jest w okresach kwartalnych lub miesięcznych – również do końca kolejnego okresu rozliczeniowego).
   
   

Interpretacja indywidualna nie jest rozstrzygnięciem sprawy podatkowej w rozumieniu art. 207 Ordynacji podatkowej, tzn. nie jest decyzją, natomiast jest rozstrzygnięciem „sprawy podatkowej” rozumianej sensu largo – stanowi orzeczenie o prawach i obowiązkach podatnika wynikających z przepisów prawa podatkowego. W przypadku nie podjęcia postępowania podatkowego w sprawie obejmującej stan faktyczny, będącej przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz zastosowania się podatnika do tej interpretacji stanowi ostateczne rozstrzygniecie kwestii skutków podatkowych tego stanu faktycznego.

Ponadto należy nadmienić, iż zgodnie z art. 14i § 2 Ordynacji podatkowej, interpretacje indywidualne wraz z informacją o dacie doręczenia są niezwłocznie przekazywane organom podatkowym właściwym ze względu na zakres spraw będących przedmiotem interpretacji oraz właściwemu organowi kontroli skarbowej.

Zatem wykładnia przepisów prawa podatkowego w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego w niniejszej interpretacji będzie znana zarówno Wnioskodawczyni jak i urzędowi skarbowemu właściwemu według miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.