INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2008 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 19 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2008 r. Pani złożyła do Urzędu Skarbowego Poznań-Winogrady wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku. Pismem z dnia 16 września 2008 r. nr DG/415-2/08 Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań-Winogrady – działając na podstawie art. 14b § 1, § 6 i art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego – przekazał wniosek Pani do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu. Wniosek wpłynął do tut. Organu w dniu 19 września 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni – osoba fizyczna, czerpie dochód z najmu. Wynajmuje powierzchnię użytkową (184 m²) na działalność gospodarczą.

Zainteresowana dowiedziała się, że może odliczać amortyzację budynku niemieszkalnego, w związku z tym prosi o wyjaśnienie czy amortyzację w budynku niemieszkalnym o wysokości powyżej 2,20 m może odliczać 5 lat wstecz, gdyż jest osobą fizyczną i nie musi prowadzić ewidencji środków trwałych.

Wnioskodawczyni informuje, że w przedmiotowej sprawie zadzwoniła do Krajowej Informacji Podatkowej (w sumie dzwoniła trzykrotnie), aby upewnić się czy może skorzystać z amortyzacji wstecz. Wskazuje Ona, że na początku każdej rozmowy informowano Ją, że nie może, natomiast po wnikliwej analizie przedstawionego przez Nią stanu faktycznego okazało się, że może, ponieważ nie prowadzi działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni podała, że osoba udzielająca takiej informacji powołała się na art. 22n ust. 2 i ust. 3 mówiąc, że nie ma przepisu, który określa aby osoba fizyczna nie mogła odliczyć kosztów amortyzacji wstecz.

Zainteresowana wskazuje, że kolejnym razem poinformowano Ją, że jest luka w przepisach i nie ma odrębnego przepisu odnośnie osób fizycznych – w przepisie jest wyłącznie powiedziane jak mają postępować osoby, które prowadzą działalność gospodarczą. Powołano się również na art. 81 oraz na art. 22g ust. 10, które to przepisy - zdaniem Wnioskodawczyni - nie mówią nic w interesującej Ją sprawie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy osoba fizyczna może odliczyć amortyzację budynku niemieszkalnego (powyżej 2,20 m wysokości), z którego czerpie zysk za najem, a sama nie prowadzi działalności gospodarczej...
2. Czy amortyzację w budynku niemieszkalnym można odliczać 5 lat wstecz...

Zdaniem Wnioskodawczyni, może odliczyć amortyzację, gdyż budynek jest i był użytkowany i z uzyskanego dochodu tytułem najmu odprowadza podatek.

Wnioskodawczyni uważa, że nie musi prowadzić ewidencji środków trwałych gdyż jest osobą fizyczną. Nie potrafi jednak wskazać odpowiedniego przepisu prawa regulującego tę kwestię.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

A więc wszelkie wydatki poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby przynosiło przychody także w przyszłości, są kosztami uzyskania przychodów. Jak wynika z powyższego do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć zarówno koszty bezpośrednio jak i pośrednio związane z uzyskanym przychodem pod warunkiem, że nie zostały wskazane w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów. Niezależnie jednak od uzyskiwania bądź nie przychodów art. 22 ust. 1 zezwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków, które nie generują wprawdzie przychodu, ale służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodu na przyszłość.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Natomiast z treści art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy wynika, że od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją odpisów amortyzacyjnych dokonuje się - począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni nie może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych przedmiotowego budynku, gdyż nie został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Warunkiem koniecznym bowiem do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych budynku niemieszkalnego jest ujęcie tego środka trwałego w ww. ewidencji. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że Zainteresowana uzyskuje przychody z najmu jako osoba fizyczna nieprowadząca pozarolniczej działalności gospodarczej.

Tut. Organ informuje jednak, że istnieje możliwość dokonywania tych odpisów stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym budynek ten zostanie przez Wnioskodawczynię wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.