Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-670/12-2/MD
z 22 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2012 r. (data wpływu 6 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odpowiedniej stawki amortyzacji zespołu wiatrowo - elektrycznego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odpowiedniej stawki amortyzacji zespołu wiatrowo - elektrycznego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Zakład Usługowy Wnioskodawcy realizuje inwestycję, tj. budowę elektrowni wiatrowej. Elektrownia składa się z:

1. turbiny - jest to zespół wiatrowo-elektryczny, w skład którego wchodzą: łopaty, wirniki, gondola układ obrotu gondoli, układ sterowania, generator prądu stałego z układem sterowania, układy i systemy wspomagające rozdzielania prądu stałego, szafy sterowniczo - kontrolne, instalacji elektryczno - oświetleniowa.
2. wieża z fundamentem - wieża jest to element stalowy, na którym umiejscowiona jest turbina. Wieża wraz z turbiną jest w sposób trwały przymocowana do fundamentu, który jest trwale związany gruntem.
   
   

Wnioskodawca zakupił w Niemczech używane, kompletne urządzenie służące do wytwarzania energii elektrycznej, które zostanie zainstalowane i uruchomione. W celu uruchomienia urządzenia, ponosi wydatki inwestycyjne na wykonanie części naziemnej (wieża, gondola z generatorem i oprzyrządowaniem, łopaty, szafa sterującą licznikami, transformator, okablowanie), części podziemne (fundament, przewody elektryczne) oraz inne wydatki (koncesje na wytwarzanie energii, pozwolenie na budowę, itp.).

Wnioskodawca wyjaśnia również jakie są zasady funkcjonowania elektrowni wiatrowej: wirnik dokonuje konwersji energii wiatru na energię mechaniczną, która następnie przekształcana jest za pomocą generatora w energię elektryczną, która jest przesyłana z gondoli do stacji kompaktowej stojącej obok wieży. Przesył odbywa się przy pomocy oraz wykorzystaniu kombinacji złożonej z kabli i szyny doprowadzającej prąd. Kabel odchodzi od prostownika generatora w elemencie wiatrowym i przesyła prąd do szyny doprowadzającej prąd, która to szyna przebiega przez wieżę. Przy cokole wieży prąd jest ponownie przesyłany do kabla połączonego ze stacją kompaktową, która przetwarza prąd stały na prąd zmienny zasilający sieć elektryczną urządzeń energii wiatrowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w odniesieniu do zespołu wiatrowo - elektrycznego Wnioskodawca ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z metodą określoną w art. 22k ust. 1, tj. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej w pierwszym podatkowym roku przy zastosowaniu stawki 7% podwyższonej o współczynnik równy 2,0, co daje stawkę amortyzacyjną 14%, a w następnych latach podatkowych od wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalone na początek kolejnych lat użytkowania, aż do roku podatkowego, w którym roczna kwota amortyzacji miała by być niższa od kwoty amortyzacji rocznej, obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzona we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Na podstawie art. 22h. ust 2, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l-22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22j - 22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3 - 6 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych z zastrzeżeniem ust. 2 o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich użytkowania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji, obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1 podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.

Po zakończeniu inwestycji i przyjęciu na stan środków trwałych Wnioskodawca dokona wyodrębnienia środków trwałych na: zespół wiatrowo - elektryczny, który zostanie zaliczony w KŚT do grupy 3 - kotły i maszyny energetyczne, podgrupy 34 - turbozespoły i zespoły (agregaty) elektroenergetyczne i przetwórcze oraz reaktory jądrowe, rodzaju 346.

Zespół wiatrowo - elektryczny zostanie umieszczony pod poz. 3 wykazu stawek amortyzacyjnych, jako maszyna energetyczna z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 7%. Stawka zostanie podwyższona o współczynnik nie wyższy niż 2,0 w pierwszym roku użytkowania.

Fundament i wieża zostaną zaliczone w KŚT do grupy 2 obiekty inżynierii lądowej i wodnej, podgrupy 20 - kompleksowe budowle na terenach przemysłowych, rodzaju 201 - elektrownie, w tym budowle innych elektrowni wytwarzających energię elektryczną (np. elektrowni napędzanych wiatrem). W wykazie stawek amortyzacyjnych zostały umieszczone pod poz. 2 jak obiekty inżynierii lądowej i wodnej z roczną stawką amortyzacyjną w wysokości 4,5%. Zespół wiatrowo – elektryczny tworzy powiązany konstrukcyjnie zestaw technologiczny i stanowi jeden obiekt, który mieści się w zakresie rodzaju KŚT 346 - zespół wiatrowo - elektryczny, natomiast wieża i fundament w zakresie rodzaju KŚT 201 - elektrownie.

Wnioskodawca wskazał również na podobną interpretację: IPB/423-735/10-5/PS Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z powyższego, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą,
  

• okres jego używania musi być dłuższy niż rok.
  
  

Przepis art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do art. 22k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.

Przy stosowaniu metody degresywnej, w pierwszych latach odpisy amortyzacyjne są wyższe (przy amortyzacji liniowej odpisy są równo rozłożone w czasie). W metodzie degresywnej odpisy amortyzacyjne maleją wraz ze „starzeniem się” eksploatowanego obiektu. W konsekwencji następuje skrócenie okresu amortyzowania obiektów majątku trwałego i jednocześnie wyraźne zróżnicowanie obciążeń z tego tytułu w kolejnych latach użytkowania tych obiektów. Wynika z tego, że metoda amortyzacji przyspieszonej jest szczególnie korzystna w odniesieniu do obiektów majątku trwałego podatnych na „starzenie się” technologiczne, a więc obiektów, których wytwarzanie charakteryzuje się szybkim postępem technicznym. Polega ona na tym, że maszyny i urządzenia zaliczone m.in. do grupy 3 Klasyfikacji mogą być amortyzowane w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Przy czym począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji będzie niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22k ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych tzw. „metodą liniową”.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zakupił w Niemczech używane, kompletne urządzenie służące do wytwarzania energii elektrycznej, które zostanie zainstalowane i uruchomione. W celu uruchomienia urządzenia, ponosi wydatki inwestycyjne na wykonanie części naziemnej (wieża, gondola z generatorem i oprzyrządowaniem, łopaty, szafa sterującą licznikami, transformator, okablowanie), części podziemne (fundament, przewody elektryczne), oraz inne wydatki (koncesje na wytwarzanie energii, pozwolenie na budowę, itp.).

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Organem uprawnionym do orzekania w tym zakresie jest Urząd Statystyczny.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być, np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W myśl cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środek trwały podlega amortyzacji, w sytuacji gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Turbiny wiatrowe zawierają wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem i są związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Okoliczność, że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z masztem (budowlą), nie oznacza, że bez tego połączenia jest niekompletna lub niezdatna do użytku. Tego rodzaju środek trwały będący urządzeniem technicznym o szczególnych właściwościach, aby mógł być wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia (zamontowania) na odpowiedniej konstrukcji nośnej, która wraz z fundamentem, trwale związana z gruntem, jest obiektem budowlanym (środkiem trwałym).

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż skoro turbina, jako „zespół wiatrowo - elektryczny” oraz wieża z fundamentem, jako „budowle na terenach elektrowni” zostały odrębnie wyszczególnione w KŚT, to – jako odrębne obiekty inwentarzowe – także dla celów amortyzacji podatkowej powinny być traktowane jako odrębne środki trwałe.

Turbina wiatrowa jako część składowa elektrowni wiatrowej - mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 3 rodzaj 346 - zespoły wiatrowo-elektryczne. Została umieszczona pod poz. 03 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako maszyna energetyczna, dla której roczna stawka odpisów amortyzacyjnych wynosi 7%. Stawkę tę Wnioskodawca może podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0, zgodnie z przepisem art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż turbinę można amortyzować metodą degresywną, przy zastosowaniu współczynnika 2,0, co daje w pierwszym roku użytkowania stawkę amortyzacyjną 14%, a w następnych latach podatkowych od wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalone na początek kolejnych lat użytkowania, aż do roku podatkowego, w którym roczna kwota amortyzacji miała by być niższa od kwoty amortyzacji rocznej, obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska, tut. Organ nie odniósł się do kwestii stawki amortyzacji dotyczącej wieży z fundamentem elektrowni wiatrowej, albowiem zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.