INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2008 r. (data wpływu 19 września 2008 r.), uzupełnionym pismami z dnia 7 i 9 października 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług przewozu na rzecz pracowników - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2008 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismami z dnia 7 i 9 października 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług przewozu na rzecz pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka (podatnik podatku od towarów i usług) prowadzi działalność w zakresie produkcji modułów i telewizorów LCD zatrudniając około 1700 osób. Produkcja ta prowadzona jest w systemie dwu- lub trzyzmianowym, w zależności od potrzeb. Konieczność zatrudnienia dużej liczby pracowników powoduje, że miejscowości położone najbliżej nie są w stanie sprostać zapotrzebowaniu Spółki w tym zakresie. W konsekwencji Wnioskodawca jest zmuszony do zatrudniania pracowników mieszkających w innych miejscowościach znajdujących się w promieniu 70 km. Z uwagi na dwu- lub trzyzmianowy system pracy, pracownicy muszą rozpocząć i zakończyć pracę w ściśle wyznaczonych godzinach. W przeciwnym przypadku proces produkcyjny narażony byłyby na ryzyko ciągłych, kosztownych dla Spółki zakłóceń, a w skrajnych przypadkach nie byłoby możliwe utrzymanie procesu produkcyjnego ze względu na jego zbyt wysokie koszty oraz brak terminowej realizacji zamówień. Dostępna komunikacja publiczna utrudniałaby znacznie lub wręcz uniemożliwiała terminowe, albo w ogóle przybycie pracowników do zakładu produkcyjnego, oraz jego opuszczenie. Wynika to z faktu, że nie istnieje żadna inna możliwość korzystania z istniejącego systemu transportu zorganizowanego, gdyż do miejscowości, z których dojeżdżają pracownicy nie kursują autobusy komunikacji miejskiej, PKS czy pociągi. Z uwagi na położenie zakładu, dostępność komunikacji publicznej, a także wskazane wyżej wymogi funkcjonowania zakładu, Spółka podjęła decyzję o organizowaniu dla swoich pracowników transportu z miejsca zamieszkania do zakładu produkcyjnego i na trasie powrotnej, zawierając w tym celu umowy z przewoźnikami. Przedmiotowa umowa określa świadczenie usług na rzecz Spółki, gdzie głównym beneficjentem korzyści wynikających z tych usług jest Wnioskodawca, a nie pracownicy. Pracownicy pokrywają jedynie część kosztów przejazdów wnosząc opłaty bezpośrednio do przewoźnika, pozostałą cześć kosztów pokrywa Spółka otrzymując po zakończeniu miesiąca fakturę na kwotę, którą reguluje Wnioskodawca w pełnej wysokości. Wynagrodzenie to kalkulowane jest na podstawie ilości przejechanych w danym miesiącu kilometrów skorygowanych o kwotę uzyskaną przez przewoźnika ze sprzedaży biletów dla pracowników. Pracownicy zakupują u przewoźnika bilet miesięczny w kwocie 25 zł (kwota ryczałtowa niezależna od długości trasy). Umowa nie reguluje kwestii płatności za bilety, które nabywane są bezpośrednio przez pracowników, a określa jedynie stawkę za kilometr (kurs) oraz trasę przejazdu. Informacja o biletach nie wynika z faktur otrzymywanych przez Spółkę. Umowa opiewa tylko na wartość płaconą przez Wnioskodawcę. Z umowy, jaki i z faktury nie wynika wartość jaką płacą pracownicy na rzecz przewoźnika. Ponadto wskazano, że nie są dokonywane żadne rozliczenia między Spółką, a jej pracownikami z tytułu zapewnienia transportu. Zatem zapewnienie przez Spółkę transportu do i z zakładu produkcyjnego było jedynym rozwiązaniem. Wnioskodawca wskazał, że ma prawo do odliczenia podatku naliczonego i dokonuje jego odliczenia z otrzymanej od przewoźnika faktury. Usługi dowozu pracowników Spółka traktuje jako przekazanie usług na rzecz pracowników wystawiając fakturę wewnętrzną, w której nalicza podatek należny.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy organizowanie przez Spółkę przewozów pracowniczych podlega opodatkowaniu na gruncie art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy organizowanie przewozów pracowniczych w części niepokrytej przez pracowników nie podlega opodatkowaniu na gruncie art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W opinii Spółki, aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu na podstawie powyższego przepisu muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. usługi nie są związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, a podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabycia towarów i usług związanych z tymi usługami. Zdaniem Spółki w przedmiotowym przypadku nie znajduje zastosowania pierwszy z przytoczonych warunków, ponieważ usługi dowozu pracowników z miejsca pracy nie są wykonywane na potrzeby inne niż związane z prowadzoną działalnością Spółki. Zatem nieodpłatny dowóz pracowników do i z miejsca pracy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu tym podatkiem podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W oparciu o art. 8 ust. 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenia usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Z powyższego zapisu wynika, że nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów uznaje się za odpłatne świadczenie usług, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

1. nieodpłatne świadczenie usług nie jest związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa,
2. podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami.

Przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 cyt. ustawy jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Spółka zatrudnia pracowników z miejscowości w promieniu 70 km od siedziby Spółki. Zmianowy system pracy związany z zapewnieniem ciągłości procesu produkcji wymusza rozpoczęcie i zakończenie prac w ściśle wyznaczonych godzinach. Ponadto jak wskazał Wnioskodawca, nie istnieje żadna inna możliwość korzystania z istniejącego systemu transportu zorganizowanego tj. komunikacji autobusowej, czy kolejowej, gdyż dostępna komunikacja publiczna utrudniałaby znacznie lub wręcz uniemożliwiała terminowe, albo w ogóle przybycie pracowników do zakładu produkcyjnego oraz jego opuszczenie. Zatem wystąpienie trudności w zapewnieniu innych, odpowiednich środków transportu wymusza na pracodawcy zorganizowanie transportu dla pracowników, co jest jedyną racjonalną możliwością ich dowozu do pracy. W tym przypadku usługi dowozu, są wykonywane na potrzeby związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Wówczas usługi te służą de facto celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej. Ponadto ze strony pracowników nie występuje żadne świadczenie pieniężne na rzecz pracodawcy, związane z częściowym lub całościowym pokryciem kosztów dojazdów.

Reasumując, nieodpłatne świadczenie przez Spółkę usług przewozu na rzecz Jej pracowników związane jest w zaistniałym stanie faktycznym z prowadzonym przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwem. Zatem nie zostaje spełniona jedna z przesłanek, o których mowa w art. 8 ust. 2 ustawy i tym samym uregulowanie to nie znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie. Wobec powyższego Spółka nie jest zobowiązana do naliczania podatku należnego z tytułu nieodpłatnego świadczenia usług na rzecz swoich pracowników.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń