INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2008 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 30 czerwca 2008 r.), uzupełnionym w dniu 19 sierpnia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości towarów handlowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości towarów handlowych. Wniosek podpisał Pan.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 12 sierpnia 2008 r. znak ILPP1/443-651/08-2/KG, ILPB1/415-465/08-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 13 sierpnia 2008 r., a w dniu 19 sierpnia 2008 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Firma prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność gospodarcza obejmuje produkcję stolarki okiennej i drzwiowej PCV i ALU. Przedsiębiorstwo w ramach swojej działalności produkuje stolarkę na podstawie indywidualnych zamówień podmiotów gospodarczych jak i osób fizycznych. Specyfika branży nie przewiduje produkcji serii jednakowych okien i drzwi, za wyjątkiem np. zleceń dotyczących bloków mieszkalnych, które w momencie rezygnacji ze zlecenia można sprzedać komu innemu bez konieczności przeróbek.

Poza stolarką produkowaną na zlecenie odbiorców, firma wykonuje na zlecenie dealerów tzw. wystawki – przykładowe okna i drzwi, które zainteresowani klienci mogą obejrzeć na ekspozycji. Produkcja tych wystawek umożliwia zaprezentowanie produktu i zachęcanie potencjalnego klienta do wyrobów firmy.

Wnioskodawca uważa, że w dzisiejszej sytuacji gospodarczej, klient nie odważyłby się zamówić towaru, którego nie może obejrzeć ani ocenić. Jak w każdym przedsiębiorstwie, także w przypadku Wnioskodawcy, zdarzają się sytuacje, że wyprodukowany towar nie spełnia oczekiwań odbiorcy lub dochodzi do wyprodukowania towaru wadliwego, a w przypadku wystawek – są one już nieaktualne. Wnioskodawca podaje, że branża stolarki okiennej i drzwiowej jest bardzo elastyczna, zmieniają się preferencje klientów, np. moda na kolor stolarki. Produkcja ciągle ewoluuje, a nowości techniczne nie omijają także tej branży.

W takiej sytuacji, firma zobowiązana jest do odebrania okien zareklamowanych, wadliwych, nieaktualnych wystawek. Towary te wracają na magazyn wyrobów gotowych.

Zasada ekonomicznego podejścia do prowadzonej działalności gospodarczej nie pozwala firmie magazynować w nieskończoność wyrobów. Wnioskodawca podał, że jest to sprzeczne z racjonalnym podejściem do zarządzania zapasami.

Wnioskodawca wskazał, że są trzy możliwości wyjścia z zaistniałej sytuacji:

1. towar, który jest trudno zbywalny z uwagi na specyfikę produktu i zalega magazyn, należy przecenić i sprzedać, np. osobom fizycznym, które budują domy lub przerabiają je,
2. produkt, który nie znajdzie zainteresowania u odbiorców może zostać ponownie wykorzystany (stolarka zostanie rozebrana, odzyska się wtedy przynajmniej część wykorzystanego materiału – szyby, profile, okucia), zostanie przyjęty ponownie na magazyn materiałów na podstawie odpowiednich protokółów,
3. ostatecznym wyjściem z sytuacji jest darowizna stolarki na rzecz organizacji, które zajmują się zadaniami publicznymi – Domy Dziecka, Dom Seniora, Kościół.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie ustalenia wartości towarów handlowych.

W jakiej wartości przyjąć ponownie na magazyn materiały, które zostaną odzyskane w wyniku rozbiórki stolarki...

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo przeceny na oferowane produkty, w przypadku braku znalezienia potencjalnego kupca, firma powinna odzyskać materiały, które zostały użyte na wyprodukowanie okien. Odzyskane szkło, profile i okucia powinny - zdaniem Wnioskodawcy - zostać przyjęte na magazyn materiałów przeznaczonych do produkcji w wartości ustalonej na podstawie ceny nabycia, a jeśli taka cena nie jest możliwa do ustalenia to na podstawie ceny rynkowej, która w danym momencie obowiązuje na rynku.

Wnioskodawca uważa, że pozostałe elementy, które pozostaną po rozbiórce stolarki (złom, odpady PCV) powinny być przez firmę wycenione według ceny sprzedaży (ceny, jaką firma może uzyskać kiedy te odpady zostaną sprzedane) i odpowiednim protokołem przyjęte na magazyn odpadów poprodukcyjnych – a następnie niezwłocznie sprzedane podmiotom, które takie odpady skupują.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą” z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Należy jednocześnie wskazać, że przepisy zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują kwestii ustalenia wartości towarów lub materiałów, wprowadzanych na stan magazynu. Niemniej jednak w celu ustalenia prawidłowej wartości kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej działalności, a w efekcie wyniku finansowego, niezbędnym jest prawidłowe ustalenie wartości towarów i materiałów będących na stanie przedsiębiorstwa.

Generalnie przyjmuje się, że wartość towaru lub materiału winna wynikać z dowodu księgowego dokumentującego jego zakup.

W przypadku gdy nie można ustalić ceny zakupu, wartość materiałów – mając na uwadze przedstawione we wniosku informacje – należy ustalić wg cen rynkowych, obowiązujących w momencie ich wprowadzenia na stan magazynu. Natomiast wartość materiałów pozostałych po demontażu (odpadów), należy ustalić wg ich ceny rynkowej, którą – jak wskazał Wnioskodawca – jest cena, którą można uzyskać w wyniku ich sprzedaży.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych:

• korygowania kosztów uzyskania przychodów - wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 30 września 2008 r. nr ILPB1/415-465/08-4/AG,
• odliczeń podatkowych - wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 30 września 2008 r. nr ILPB1/415-465/08-5/AG.

W zakresie problematyki dotyczącej podatku od towarów i usług wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 30 września 2008 r. nr ILPP1/443-651/08-4/KG, natomiast część dotyczącą stwierdzenia czy przedsiębiorstwo może sprzedać zalegającą stolarkę swoim pracownikom, rozstrzygnięto pismem ILPP1/443-651/08-5/KG, ILPB1/415-465/08-7/AG z dnia 30 września 2008 r.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła spółka jawna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i 14f ustawy Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne – wspólników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne), o których mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. Powyższe rozporządzenie, zgodnie z brzmieniem § 3, wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 11 października 2008 r.

W związku z powyższym tut. Organ informuje, że jeżeli skarga na niniejszą interpretację będzie składana po dniu 10 października 2008 r., właściwym do jej rozpoznania będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.