Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-370/08-2/DS
z 16 września 2008 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
ILPB3/423-370/08-2/DS
Data
2008.09.16


Referencje


Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu


Temat
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Koszty uzyskania przychodów --> Indywidualne stawki amortyzacyjne


Słowa kluczowe
amortyzacja
budynek niemieszkalny
ewidencja środków trwałych
nabycie nieruchomości
stawka amortyzacyjna
stawka indywidualna
środek trwały


Istota interpretacji
W związku z powyższym stanem faktycznym, Spółka wnosi o potwierdzenie jej stanowiska, czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka nabędzie prawo do stosowania indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej budynku po jego rozbudowie i wprowadzeniu po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych, o której mowa w przepisie art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli w przedmiotowym stanie faktycznym maksymalnie 10% rocznie?



Wniosek ORD-IN 429 kB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz.770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 02 czerwca 2008 r. (data wpływu 16 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 16 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.


W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.


Sp. z o.o. prowadzi inwestycję polegającą na rozbudowie zabytkowej kamienicy poprzez dobudowę nowych części budynku tak, aby całość stanowiła budynek biurowo-usługowy. Planowana przez Spółkę inwestycja obejmuje również przebudowę przyłączy (wodociągowych, kanalizacji sanitarnej i kanalizacji deszczowej), przebudowę sieci gazowej i sieci elektroenergetycznej SN i NN, budowę zjazdu od strony ulicy oraz zagospodarowanie dziedzińca wewnętrznego i małej architektury.


Nabyta kamienica figuruje od 1970 roku w rejestrze zabytków.


Spółka nie wprowadziła dotychczas powyższego budynku do ewidencji środków trwałych, gdyż od momentu jego nabycia prowadzi przedmiotową inwestycję (w momencie nabycia budynek nie był zdatny do gospodarczego wykorzystania).


Dopiero po zakończeniu inwestycji przedmiotowy środek trwały zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych Spółki.


Przedmiotowy budynek biurowo-usługowy, składający się z przebudowanej kamienicy wraz z nowo dobudowaną częścią będzie stanowił samodzielną całość techniczno-użytkową.


Planowane nakłady inwestycyjne w sposób znaczny przewyższą wartość nabycia przebudowywanej kamienicy.


Rachunkowo Spółka rozlicza przedmiotową inwestycję jako jedno zadanie, tj. po przyjęciu do użytkowania przedmiotowa inwestycja stanowić będzie jeden środek trwały.

Spółka wystąpiła z wnioskiem w sprawie wydania pozwolenia na budowę budynku biurowo-usługowego wraz z przyłączami. Do wniosku o pozwolenia na budowę Spółka przedłożyła wszelkie wymagane przez prawo dokumenty i oświadczenia. Prezydent Miasta zatwierdził decyzją projekt budowlany oraz udzielił pozwolenie na budowę budynku wraz z przebudową zabytkowej kamienicy.


Spółka otrzyma jedno pozwolenie na użytkowanie, dla przedmiotowego obiektu jako całości.


W związku z powyższym, Spółka wnosi o potwierdzenie jej stanowiska, iż w przedstawionym stanie faktycznym Spółka nabędzie prawo do stosowania indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej budynku po jego rozbudowie i wprowadzeniu po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych, o której mowa w przepisie art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli w przedmiotowym stanie faktycznym maksymalnie 10% rocznie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.”


I. Definicja terminu „ulepszonego środka trwałego”.

Zdaniem Spółki, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych po zakończeniu inwestycji kompleks biurowo-usługowy należy potraktować jako jeden, ulepszony środek trwały.

W opinii Spółki poprzez pojęcie ulepszenia, należy stosownie do art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozumieć w szczególności przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację. Prowadzona inwestycja polega na rozbudowie kamienicy poprzez dobudowę nowych części budynku tak, aby całość stanowiła budynek biurowo-usługowy. Poprzez „rozbudowę” Spółka rozumie powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności zaś budynków i budowli, czyli działania mające na celu zmianę granic ulepszanego (rozbudowanego) budynku lub budowli. Taką definicją pojęcia rozbudowy posługują się również organy podatkowe (np Izba Skarbowa w Warszawie w piśmie z dnia 29 maja 2007 r., sygn. 1401/BP-II/4210-4/07/GZ) oraz jest ono potwierdzone w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 21 listopada 2006 r. sygn. akt II SA/Bk 428/06).

Spółka pragnie podkreślić, iż dobudowa nowych części budynku do istniejącej kamienicy oraz znaczne zwiększenie powierzchni użytkowej nowopowstałego kompleksu w stosunku do powierzchni użytkowej kamienicy, nie spowoduje, iż nowy kompleks przestanie stanowić jednolitej całości z istniejącą kamienicą. Spółka pragnie zaznaczyć, iż w wyniku prowadzonej inwestycji nie powstaną odrębne budynki, które będą oddzielnie użytkowane, zatem dobudowane powierzchnie stanowić będą integralną część kamienicy. Fakt ten potwierdza również dokumentacja budowlana, która stanowi, iż prowadzone prace są rozbudową istniejącej już kamienicy. W wyniku prowadzonych prac nie powstanie prawnie nowy obiekt budowlany. Powyższy pogląd Spółki potwierdza również pismo Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 czerwca 2007 r., sygn. 1401/BP-II/4210-22/07/TS). Również stosunkowo wysoka kwota nakładów inwestycyjnych, znacznie przekraczających wartość kamienicy nie oznacza, iż powstający obiekt będzie zupełnie nowym budynkiem. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewiduje górnej granicy dla wydatków na ulepszenie, zatem uznać należy, iż również w przypadku, w którym wartość ulepszenia przekracza wartość budynku mamy do czynienia z ulepszeniem, a nie budową nowego obiektu.


Zatem wprowadzeniu po raz pierwszy do ewidencji Spółki podlegać będzie zabytkowy obiekt w postaci kamienicy, która w toku inwestycji podlegała rozbudowie.


II.Właściwa stawka amortyzacyjna.

W opinii Spółki nie ulega wątpliwości, iż przedmiotowy budynek podlegać będzie amortyzacji podatkowej, o której mowa w art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka zamierza bowiem wykorzystywać budynek do celów prowadzenia działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż jeden rok.

Ponieważ przedmiotowy środek trwały zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji Spółki, Spółka spełnia przesłankę skorzystania z indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka rozważa zastosowanie stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Stawka amortyzacyjna określona w art. 16j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy ma zastosowanie wyłącznie do budynków niemieszkalnych. Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia lokalu niemieszkalnego, zatem uznać należy, że lokalem takim będzie lokal o innym przeznaczeniu. Tym samym zdaniem Spółki, przeznaczenie przedmiotowego budynku do prowadzenia działalności gospodarczej uprawnia do uznania go za budynek niemieszkalny.

Dodatkową przesłanką zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% jest liczba lat, które muszą upłynąć od dnia oddania po raz pierwszy budynku do używania do dnia wprowadzenia tego budynku do edycji środków trwałych prowadzonej przez podatnika. Jak stanowi art. 16j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy dla ulepszonych budynków niemieszkalnych okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych lub prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zatem w praktyce stawka 10% ma zastosowanie do budynków, które były użytkowane trzydzieści lat lub dłużej. W związku z faktem, iż przedmiotowa inwestycja dotyczy zabytkowej kamienicy wpisanej do rejestru zabytków 38 lat temu, nie ma wątpliwości, iż była ona używana przez okres dłuższy niż 30 lat. Konsekwentnie Spółka jest uprawniona do stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl z art. 16a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty
    - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od zwykłych indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestię te uregulowano w art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W kontekście powołanych uregulowań uznać zatem należy, że dla możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do budynku biurowo-usługowego, konieczne jest by środek te został - tak jak wskazano we wniosku - po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika oraz, by był uprzednio używany, bądź, by modernizacja i rozbudowa środka trwałego, której dokonuje Wnioskodawca, spełniała kryteria ulepszenia.

Należy zwrócić uwagę, że Wnioskodawca w związku z treścią ww. art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dla celów zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynku biurowo-usługowego, powinien dysponować dokumentacją świadczącą o tym, iż przed nabyciem zabytkowej kamienicy przez Spółkę, budynek ten był wykorzystywany w minimalnym okresie określonym w tym przepisie.

Jako, że z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że od 1970 roku budynek figuruje w rejestrze zabytków, należy uznać, że wymagany ustawowo okres wykorzystywania przedmiotowej kamienicy jest zachowany.

Wydatki warunkujące uznanie środka trwałego za ulepszony to wydatki poniesione przez podatnika po jego nabyciu, a przed przejęciem środka trwałego do używania i wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (art. 16d w związku z art. 16g powołanej ustawy).

Co istotne, przy określeniu, czy dany środek trwały został ulepszony, znaczenie ma nie tylko wysokość poniesionych na ulepszenie wydatków, ale również ich charakter. Jak stanowi bowiem przepis art. 16g ust. 13 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do wydatków poniesionych na ulepszenie środków trwałych zalicza się wydatki na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację. Wydatki te muszą powodować wzrost wartości użytkowej, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą i kosztami ich eksploatacji. Nie będą takiego ulepszenia powodować prace remontowe.

Dlatego przyjmując, że ww. środek trwały spełniać będzie wskazane kryteria uznania go za używany bądź ulepszony, a ponadto zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, zdaniem tut. Organu będzie można indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla przedmiotowego budynku biurowo-usługowego i przyjąć stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.


Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tut. Organ stwierdza, iż Spółka jest uprawniona do stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


Referencje


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj