Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-572/08-5/JK
z 17 września 2008 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
ILPP2/443-572/08-5/JK
Data
2008.09.17
Referencje
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu
Temat
Podatek od towarów i usług --> Miejsce świadczenia --> Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług --> Miejsce świadczenia usług
Podatek od towarów i usług --> Podatnicy i płatnicy
Podatek od towarów i usług --> Odliczenie i zwrot podatku. Odliczanie częściowe --> Odliczenie i zwrot podatku
Słowa kluczowe
import usług
koszty uzyskania przychodów
prawo do odliczenia
usługi zarządzania
Istota interpretacji
Prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu usług. Rozliczenie importu usług.
Wniosek ORD-IN 1008 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Zgodnie z ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a w szczególności mając na uwadze art. 17 ust. 1 pkt 4 oraz art. 27 ust. 3 i ust. 4 tej ustawy, w odniesieniu do nabywanych usług zarządczych Spółka rozpoznaje import usług. Spółka zbiera dowody (dokumenty) mające potwierdzić faktyczne wykonanie usług zarządczych na jej rzecz. Niemniej jednak Spółka nie ma pewności, czy posiadane przez nią dowody wystarczają, aby wydatki na nabycie wskazanych powyżej usług zarządczych mogły być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Wątpliwości te powstały po stronie Spółki w związku z utrwaloną linią orzecznictwa, zgodnie z którą podatnik chcąc skorzystać z prawa do zaliczenia wydatków na nabycie usług do kosztów uzyskania przychodów powinien być w stanie udokumentować zdarzenie polegające na rzeczywistym świadczeniu tych usług.
Zawarte w tym przepisie ograniczenie ma bowiem zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy dany wydatek nie mógłby być zaliczony do kosztów uzyskania przychodu w ujęciu modelowym, tj. poprzez fakt, iż wydatek taki ze względu na jego charakter nie ma związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą i tym samym nie może mieć związku z uzyskiwanymi przez niego przychodami. Zdaniem Spółki, przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, ma zastosowanie do VAT naliczonego od takich wydatków, jak w szczególności wydatki na dobra luksusowe, relaks czy rozrywkę. W sytuacji, gdy dany wydatek ze względu na swój charakter mógłby co do zasady być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów (ujęcie modelowe), a jednak z określonych powodów nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów przez konkretnego podatnika (w przypadku Spółki przyczyną są wątpliwości odnośnie dokumentacji potwierdzającej, że usługi zarządcze zostały świadczone), przytoczony przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, nie ma zastosowania. Ponadto, niezgodna z powyższą wykładnią interpretacja art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, powodowałaby niezgodność tego przepisu z regulacjami wspólnotowymi, tj. Dyrektywą 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz poprzedzającą ją Szóstą Dyrektywą Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych. Ograniczenie przysługującego Spółce prawa do odliczenia VAT naliczonego z tytułu importu usług zarządczych, byłoby bowiem sprzeczne z fundamentalnymi na gruncie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej zasadami neutralności oraz proporcjonalności VAT. Gdyby uznać, iż ze względu na brak dowodów i w konsekwencji niezaliczenie powyższych wydatków do kosztów podatkowych, Spółka nie byłaby uprawniona do odliczenia VAT naliczonego, to jednocześnie należałoby stwierdzić, iż w ogóle nie powinna ona rozliczać importu usług. Zdaniem Spółki nie można bowiem twierdzić, iż w zakresie obowiązku rozliczenia importu usług (w szczególności wykazania VAT należnego) świadczenie usług miało miejsce, natomiast na potrzeby analizy kwestii prawa do odliczenia VAT naliczonego – że świadczenie tych usług nie miało miejsca.
Zgodnie z zaprezentowanym stanowiskiem, zdaniem Spółki przedmiotowe usługi zarządcze mogłyby być co do zasady zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, a zatem w konsekwencji w tym przypadku nie znajduje zastosowania ograniczenie zawarte w przepisie art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”. W świetle powyższego przepisu, w opinii Spółki, wydatki na nabycie usług zarządczych stanowiłyby koszt uzyskania przychodów, gdyby łącznie spełnione zostały poniższe warunki:
Biorąc pod uwagę charakter nabywanych przez Spółkę usług zarządczych (usługi doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania) bezspornym jest, iż usługi te mają związek z przychodami Spółki i nie zostały one również wymienione w katalogu wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto, Spółka podkreśla, iż w świetle art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, jest ona podatnikiem z tytułu importu usług tylko wtedy, gdy usługi te są na jej rzecz świadczone. Ustawodawca posługuje się bowiem w regulacjach odnośnie importu usług pojęciem usług świadczonych, co zdaniem Spółki oznacza, iż z importem usług mamy do czynienia w sytuacji, gdy zostały one rzeczywiście wykonane (a nie np. ze względu na wystawienie faktury przez podmiot zagraniczny na tę okoliczność). Niemniej jednak, ze względu na przytoczone już w stanie faktycznym wątpliwości odnośnie braku wystarczających dowodów (dokumentacji) potwierdzających świadczenie na rzecz Wnioskodawcy usług zarządczych, liczy się on z możliwością zakwestionowania zaliczenia wydatków związanych z nabyciem tych usług do kosztów uzyskania przychodów. Powyższe Spółka opiera na znanej jej linii orzecznictwa, w której utwierdzony został pogląd, iż to na podatniku ciąży obowiązek dowodowy odnośnie okoliczności zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Przykładowo, zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 marca 2001 r. (sygn. akt SA/Sz 2309/99) „udowodnienie okoliczności skutkujących obciążenie kosztów uzyskania przychodów spornymi wydatkami ciąży na podatniku, który wywodzi z faktu tego skutki prawne". Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki bezspornym jest fakt, iż przedmiotowe usługi zarządcze są związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą i osiąganymi przez nią przychodami. W konsekwencji wydatki na te usługi, co do zasady mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (gdyby Spółka posiadała jej zdaniem niezbędną dokumentację, potwierdzającą fakt rzeczywistego świadczenia na jej rzecz przedmiotowych usług zarządczych). Spółka stoi więc na stanowisku, iż w jej przypadku nie ma zastosowania ograniczenie wynikające z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Poniżej Spółka przytacza argumenty potwierdzające jej stanowisko.
Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT „obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego". Zacytowany powyżej przepis, poprzez zastosowanie w nim wyrażenia „nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów", odnosi się do braku możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów w ujęciu modelowym, tj. poprzez fakt, iż wydatek taki, ze względu na jego charakter nie ma związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą i tym samym nie ma związku z uzyskiwanymi przez niego przychodami. Dlatego też, zdaniem Spółki, przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, ma zastosowanie do takich wydatków jak dobra luksusowe, relaks czy rozrywka. Cytowany powyżej przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, właśnie ze względu na zastosowanie w nim trybu przypuszczającego oznacza, iż w sytuacji gdy dany wydatek nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów przez konkretnego podatnika, ale co do zasady mógłby być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów (gdyż kategoria takich wydatków ma związek z działalnością gospodarczą i przychodami) regulacja zawarta w tym przepisie nie będzie miała zastosowania. Dodatkowo Spółka podkreśla, iż analizowany przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT rozumieć należy przedmiotowo, a nie podmiotowo. Ustawodawca posłużył się bowiem wyrażeniem „wydatki (...) nie mogłyby być" a nie wydatki np. „(...) u danego podatnika nie mogłyby być” lub inną, podobną konstrukcją, wskazującą, iż wolą ustawodawcy jest ograniczenie prawa do obniżenia należnego VAT o kwotę naliczonego VAT tylko w odniesieniu do konkretnego podatnika, a nie wydatków o określonym charakterze. Spółka stoi na stanowisku, iż w opisanej w stanie faktycznym sytuacji nie ma zastosowania zawarte w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT ograniczenie prawa do obniżenia należnego VAT o kwotę naliczonego VAT, gdyż wydatki w związku z nabywanymi przez Spółkę usługami zarządczymi, ze względu na ich charakter mogłyby być (w ujęciu modelowym) zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na gruncie przepisów o podatku dochodowym.
Spółka podkreśla również, iż zaprezentowana przez nią wykładnia art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, znajduje także potwierdzenie przy porównaniu tego przepisu z odpowiednim przepisem ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług i akcyzowym. Zgodnie bowiem z art. 25 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy „obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego (...)”. Jak zatem wynika z powyższego, zgodnie z przepisem obowiązującym do 30 kwietnia 2004 r. ustawodawca używał stwierdzenia „nie mogą być zaliczone", po czym od 1 maja 2004 r. wprowadzona została zmiana tej regulacji poprzez wprowadzenie wyrażenia „nie mogłyby być zaliczone". W ocenie Spółki, opartej na zasadzie racjonalności ustawodawcy, opisana powyżej zmiana w przepisach oparta została na wyraźnej woli ustawodawcy zawężenia ograniczenia prawa podatnika do obniżenia należnego VAT o kwotę naliczonego VAT, tylko i wyłącznie do sytuacji, gdy dany wydatek nie mógłby być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w ujęciu modelowym, tj. ze względu na jego charakter i przez to brak jakiegokolwiek związku z działalnością gospodarczą wydatek taki nie mógłby być w ogóle zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, gdyż zabraniają tego przepisy o podatku dochodowym (w odniesieniu do wszystkich podatników, niezależnie od okoliczności), a nie gdy dany wydatek nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów przez konkretnego podatnika.
Spółka, opierając się na zasadzie racjonalności ustawodawcy zaznaczyła, iż w przypadku odmiennej od zaprezentowanej przez nią interpretacji art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, nielogicznym byłoby zastosowanie przez ustawodawcę przepisu art. 88 ust. 3 pkt 3 tej ustawy. Zawarte bowiem w art. 88 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT wyłączenia z ograniczenia, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 2, dotyczą wydatków, które ze względu na ich charakter i brak jakiegokolwiek związku z prowadzoną przez podatnika działalnością (oraz przychodami) nie mogłyby być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w ujęciu modelowym. Przykładowo, zawarte w art. 88 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT wydatki związane z dostawą towarów oraz świadczeniem usług, w przypadkach określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, ze względu na brak związku z przychodami nie mogłyby być u żadnego podatnika (w żadnych okolicznościach) uznane za koszty uzyskania przychodów (ujęcie modelowe). Przywołany przepis art. 88 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT ma więc sens tylko wtedy, gdy art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT rozumiany będzie w sposób przedstawiony przez Spółkę.
Zdaniem Spółki, kolejnym argumentem, który potwierdza zaprezentowane przez nią stanowisko odnośnie art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT jest fakt, iż odmienna jego wykładania prowadziłaby do nielogicznych implikacji podatkowych w zakresie przysługującego wielu podatnikom prawa do obniżenia VAT, w szczególności w sytuacjach gdy:
Spółka podkreśliła, iż odmienna od zaprezentowanej przez nią interpretacja przepisu art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (tj. interpretacja ograniczająca prawo Spółki do odliczenia VAT naliczonego z tytułu importu usług zarządczych), musiałaby również prowadzić do nieuznania prawa podatników do obniżenia należnego VAT o kwotę naliczonego VAT w przedstawionych powyżej przykładach. Wniosek ten wynika z faktu, iż między będącą przedmiotem sytuacją Spółki, a przedstawionymi powyżej przykładami występuje ścisła analogia. Zarówno bowiem Spółka jak i podatnicy w powyższych przykładach, nie zaliczają danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jednakże wszystkie te wydatki mogłyby być co do zasady (w ujęciu modelowym) zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, stąd zdaniem Spółki podatnikom, o których mowa powyżej (w konsekwencji również Spółce w przedmiotowej sprawie) przysługuje prawo do obniżenia należnego VAT o kwotę naliczonego VAT.
Dodatkowo Spółka podkreśla, iż jej zdaniem ustawodawca zrezygnował z zawartego w ustawie z dnia 8 stycznia 1993 r. od podatku od towarów i usług i akcyzowym, przepisu art. 25 ust. 2 pkt 3, który przewidywał, iż ograniczenie prawa do obniżenia VAT należnego o kwotę VAT naliczonego nie ma zastosowania w przypadku przekroczenia limitów zawartych w przepisach o podatku dochodowym, ponieważ regulacja taka jest zbędna na gruncie ustawy o VAT. Już bowiem sama konstrukcja art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, ze względu na użycie w nim wyrażenia „nie mogłyby być” pozwala bowiem podatnikom na obniżenie należnego VAT o kwotę naliczonego VAT w sytuacjach przekroczenia owych limitów.
Spółka stoi na stanowisku, iż odmienna od prezentowanej wykładni interpretacja art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, byłaby ewidentnie sprzeczna z przepisami wspólnotowymi. Ponadto, zgodnie z linią orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego wykładania przepisów ustawy o VAT powinna przebiegać z uwzględnieniem przepisów wspólnotowych, a w szczególności z przepisami VI Dyrektywy (obecnie zastąpiła ją Dyrektywa 2006/112/WE Rady). Zdaniem Spółki, wszelkie ograniczenia w prawie podatników do obniżenia należnego VAT o kwotę naliczonego VAT, które nie zostały przewidziane w VI Dyrektywie, a później w Dyrektywie 2006/112/WE Rady, są co do zasady niezgodne z jej regulacjami. Jedynie w wyjątkowych przypadkach, przepisy wspólnotowe dopuszczają możliwość zastosowania przez państwa członkowskie przedmiotowych ograniczeń. Jednakże ograniczenia takie, w celu ich zastosowania w wewnętrznym prawie państw członkowskich muszą spełniać łącznie dwa zasadnicze warunki:
Spółka jest zdania, iż odmienna od zaprezentowanej przez nią interpretacja przepisu art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (tj. interpretacja ograniczająca prawo Spółki do obniżenia VAT należnego o kwotę VAT naliczonego od nabytych przez nią usług zarządczych) prowadziłaby do tego, że przepis ten byłby ewidentnie sprzeczny co najmniej z dwoma fundamentalnymi zasadami wspólnotowego podatku od wartości dodanej: zasadą neutralności oraz zasadą proporcjonalności VAT.
Zasada neutralności jest niezaprzeczalnym elementem konstrukcji VAT, w szczególności została ona ugruntowana orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w ramach wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej. Poniżej Spółka powołuje wybrany fragment z uzasadnienia do orzeczenia ETS, który jednoznacznie potwierdza, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego jest jedną z fundamentalnych zasad podatku od wartości dodanej i co do zasady nie może być ograniczane:
Spółka przytoczyła również wybrany fragment z uzasadnienia do orzeczenia ETS, które wskazuje, iż wszelkie, zawarte w krajowym prawie podatkowym ograniczenie odnośnie możliwości obniżenia należnego VAT o kwotę naliczonego VAT powinno być stosowane w podobnej formie przez wszystkie państwa członkowskie:
Potwierdzona ugruntowaną linią orzecznictwa ETS zasada proporcjonalności, zdaniem Spółki stanowi natomiast, iż każde ograniczenie prawa podatników do obniżenia VAT, które nie jest co do zasady zgodne z VI Dyrektywą, ale mogłoby być przez państwo członkowskie utrzymane lub wprowadzone do jego systemu prawnego, musi odpowiadać celom jego wprowadzenia. Ponadto, ograniczenia o których mowa powyżej nie mogą być stosowane w taki sposób, który prowadziłby do systematycznego podważania fundamentalnego prawa do obniżania podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Poniżej Spółka przytacza wybrane cytaty z uzasadnienia ETS, który stwierdził, że wprowadzone przez Francję decyzją 89/487 ograniczenie w obniżaniu podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, było co prawda zgodne z procedurą art. 27 VI Dyrektywy, ale ze względu na fakt, iż ograniczenie to było niezgodne z fundamentalną zasadą proporcjonalności, ETS uznał decyzję 89/487 za nieważną:
Spółka również przytoczyła orzeczenie ETS, które odnosząc się do określonej w art. 17 (6) VI Dyrektywy możliwości państw członkowskich do utrzymania w prawie krajowym pewnych ograniczeń w prawie podatników do obniżania podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ETS zaznaczył, iż państwa członkowskie posiadają taką możliwość, nawet odnośnie towarów i usług ściśle związanych z prowadzoną przez podatników działalnością gospodarczą, ale ograniczenie takie musi odpowiadać systematyce art. 11 (4) II Dyrektywy, tj. ograniczenie takie może odnosić się jedynie do konkretnych towarów i usług:
Zdaniem Spółki, w świetle zacytowanych powyżej orzeczeń ETS uznać należy, iż odmienna od zaprezentowanej wykładania art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, tj. wykładnia ograniczająca prawo Spółki do odliczenia VAT naliczonego z tytułu importu usług zarządczych ze względu na nieuwzględnienie jego warunkowego trybu („nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów"), byłaby niezgodna z fundamentalnymi zasadami wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej, gdyż zakaz taki miałby charakter zbyt szeroki, wręcz nieograniczony i tym samym uderzałby w fundamentalne zasady, na których opiera się wspólnotowy system podatku od wartości dodanej.
Spółka podkreśla, iż zaprezentowane przez nią wnioski w zakresie niezgodności przepisu art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT z prawem wspólnotowym potwierdził także WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 4 kwietnia 2007 r. (sygn. akt l SA/Wr 148/07). Jak stwierdził wrocławski WSA „mimo że II Dyrektywa nigdy nie obowiązywała w Polsce, to jej art. 11 (4) musi być uznany za punkt wyjścia przy ocenie legalności ograniczeń wprowadzonych na podstawie art. 17 (6) VI Dyrektywy również w odniesieniu do przepisów polskich. W przeciwnym przypadku art. 17 (6) miałby różny zakres w różnych Państwach Członkowskich, czego nie można zaakceptować. Artykuł 11 (4) II Dyrektywy stanowi, że: „Niektóre towary i usługi mogą być wyłączone z systemu odliczeń, w szczególności dotyczy to tych, które mogą być wykorzystane w całości bądź częściowo do użytku prywatnego podatnika bądź jego pracowników". Oznacza to, że zgodne z tym przepisem były tylko takie ograniczenia w prawie do odliczenia, które odnoszą się do konkretnych kategorii towarów czy usług. Natomiast odniesienie się do koncepcji wydatków, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodów ewidentnie nie spełnia tego kryterium. W zależności od sytuacji, wydatek na taki sam towar czy usługę może być uznany za koszt uzyskania przychodów – taki zakup upoważniałby do odliczenia podatku lub nie, co przesądzałoby o braku prawa do odliczenia. W części dotyczącej zakazu odliczenia z tytułu przekroczenia limitów w podatkach dochodowych omawiane przepisy naruszają też art. 17(6) VI Dyrektywy w dodatkowym wymiarze, zakres ograniczenia prawa do odliczenia został zwiększony w chwili wejścia w życie VI Dyrektywy (przepisy ustawy o VAT obowiązującej przed 1 maja 2004 r. przyznawały prawo do odliczenia podatku w takim wypadku). Dodatkowo, przepisy zakazujące odliczania podatku w przypadku, gdy wydatek na ich nabycie nie może być zaliczony do kosztu uzyskania przychodu naruszają jedną z zasad ogólnych (podstawowych) prawa wspólnotowego, jakim jest zasada proporcjonalności. Zgodnie z tą zasadą przepisy ograniczające prawa muszą być współmierne (proporcjonalne) do celu, w jakim zostają one wprowadzone".
Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W myśl ust. 2 ww. artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:
Wobec powyższego stwierdzić należy, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego będzie przysługiwało wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Przepisy przewidują jednak sytuacje, w których podatnikowi nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, pomimo tego, że będzie on spełniać generalne przesłanki upoważniające go do obniżenia kwoty podatku należnego. W myśl art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Wyjątkiem od powyższej reguły są wydatki związane z nabyciem towarów i usług, wymienione w ust. 3 powołanego artykułu. Z przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika, że będzie nabywał on usługi zarządcze w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej od podmiotu zagranicznego. W związku z przedmiotową transakcją Zainteresowany rozpozna import usług. Wnioskodawca nie będzie zaliczał wydatków związanych z nabyciem przedmiotowych usług do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podsumowując powołane regulacje prawne stwierdza się, że w przypadku wydatków, które nie będą mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, Zainteresowany nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z ww. art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy. Tut. Organ zwraca uwagę na fakt, iż organy państw członkowskich Unii Europejskiej nie mogą w podejmowanych rozstrzygnięciach powoływać się wprost na Dyrektywy Unii i orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, które zapadają w indywidualnych sprawach podatników. Pierwszeństwo w tym względzie mają przepisy krajowego prawa podatkowego. Jednocześnie należy zauważyć, iż powołane wyroki sądów administracyjnych jak i interpretacje prawa podatkowego, wydane zostały w indywidualnych sprawach osadzonych w konkretnych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.
Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu usług. Kwestia dotycząca stanu faktycznego w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu usług została rozstrzygnięta w odrębnej interpretacji Nr ILPP2/443 -572/08-4/JK z dnia 17 września 2008 r. W części odnoszącej się do stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie rozliczenia importu usług zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia – odpowiednio Nr ILPP2/443-572/08-6/JK i Nr ILPP2/443-572/08-7/JK z dnia 17 września 2008 r.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno. Referencje
|
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.