INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia XXX (data wpływu XXX.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu XXX został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od 30 grudnia 2003 roku prowadzi samodzielnie działalność gospodarczą pod nazwą P.H.U. „XXX” YY, której przedmiotem są usługi w zakresie wywozu nieczystości i towarowego transportu drogowego. Wnioskodawca posiada wpis do ewidencji działalności gospodarczej Nr xxx z 30.12.2003 r. Regon: yyy.

W styczniu 2008 r. Wnioskodawca nabył naczepę w cenie netto 90 932,00 zł na podstawie faktury Nr xx z yy. wystawionej przez ZZZ Sp. z o. o ul. XXX, YYY. Jest to naczepa skrzyniowa marki S, Typ XXX. W 2008 roku Wnioskodawca wprowadził ją do ewidencji środków trwałych. naczepa będzie wykorzystywana zarówno przy świadczeniu usług transportowych jak również przy wywozie nieczystości. Naczepa jest środkiem transportu, który w przeciwieństwie do samochodów nie zanieczyszcza środowiska, ponieważ nie posiada własnego napędu.

Firma Wnioskodawcy zawsze była w dobrej kondycji finansowej. Od początku działalności Wnioskodawca nie korzystał z żadnej pomocy, która nie stanowi pomocy publicznej, stanowi pomoc publiczną, stanowi pomoc de minimis. Naczepę Wnioskodawca nabył z własnych środków, nie korzystając z pomocy z zewnątrz. W 2007 i 2008 oraz w latach poprzednich Wnioskodawca nie dokonywał jednorazowych odpisów amortyzacyjnych środków trwałych o wartości początkowej przekraczającej 3 500,00 zł.

Wnioskodawca jest małym podatnikiem. wartość przychodów ze sprzedaży wraz z podatkiem od towarów i usług nie przekroczyła w 2007 roku wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800 000 euro i wyniosła 1 175 826,90 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej naczepy nabytej w styczniu 2008 roku w kwocie 90 732,00 zł...

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może w 2008 roku dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej naczepy zakupionej w styczniu 2008 r. Naczepa jest środkiem trwałym zaliczanym do grup 7 Klasyfikacji Środków Trwałych wprowadzonym do ewidencji środków trwałych w styczniu 2008 roku. Wartość początkowa naczepy nie przekroczyła limitów określonych w tym artykule, w aktach prawa Wspólnotowego. Ponadto Wnioskodawca jest małym podatnikiem kontynuującym działalność gospodarczą, nie dokonywał jednorazowych odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca uważa, iż spełnia warunki wymienione w tym artykule.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt g rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i art. 88 Traktatu do pomocy de minimis – rozporządzenia tego nie stosuje do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego. Wnioskodawca uważa, że możliwość jednorazowego odpisu nie jest pomocą na nabycie pojazdu.

Naczepę Wnioskodawca nabył z własnych środków, które nie są i nie będą mu zwrócone w żaden sposób. Jedynie chciałby je rozliczyć w kosztach szybciej niż na ogólnych zasadach.

Na potwierdzenie własnego stanowiska Wnioskodawca powołuje się na rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2004 roku w sprawie szczegółowego sposobu obliczania wartości pomocy publicznej udzielanej w różnych formach. (Dz. U Nr 194, poz.1983 ze zm.). Przy ustalaniu tej pomocy rozróżniają one pomoc w formie dotacji czy też ulg podatkowych od pomocy w formie przyspieszonej amortyzacji. Ponadto z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych m.in. art. 7,8,9,10 i11 nie wynika, że z tej formy pomocy de minimis nie mogą skorzystać firmy świadczące usługi drogowego transportu towarowego w odniesieniu do środków transportowych nie będących samochodami osobowymi. Wskazanie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, że jednorazowa amortyzacja stanowi formę pomocy de minimis udzielonej w zakresie i na zasadach wynikających z prawa tej pomocy. Zgodnie z art. 2 ust. 2 Rozporządzenia Komisji WE w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis dla podmiotu z sektora transportu drogowego przez dowolny okres trzech lat budżetowych nie może przekroczyć 100 000 euro bez względu na formę i cel pomocy. Wnioskodawca uważa, iż gdyby wcześniej otrzymał wsparcie w ramach pomocy de minimis nie mógłby skorzystać z preferencyjnej amortyzacji, jeżeli pomoc ta przekroczyłaby wyznaczony pułap.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. kosztami uzyskania przychodu są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W świetle art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi
  
  

Zgodnie z art. 22k ust. 7-11 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, oraz mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, od wartości początkowej środków trwałych z grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych (np. w stosunku do samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przepisy nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych, przez podatników prowadzących działalność w zakresie drogowego transportu towarowego.

Małym podatnikiem zgodnie z art. 5a pkt 20 ww. ustawy jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 euro. Przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

W 2007 r. małymi podatnikami byli więc przedsiębiorcy, których przychody ze sprzedaży wraz z należnym podatkiem VAT w 2006 r. nie przekroczyły 3.180.000 zł.

Amortyzacja dokonana na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 ww. ustawy). Powyższe oznacza, iż metoda jednorazowych odpisów amortyzacyjnych nie ma zastosowania w przypadku gdy w świetle przepisów dotyczących pomocy publicznej, nie jest dopuszczalne udzielenie podatnikowi pomocy de minimis.

Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Jednakże przepisów tych nie stosuje się do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego.

Zauważyć jednak należy, iż odpisy amortyzacyjne stanowią pieniężny wyraz stopniowego zużywania się trwałych składników majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej i są elementem kosztów uzyskania przychodów. Wysokość kwoty odpisu za dany okres podatkowy oraz okres amortyzacji wynikają z przyjętej przez podatnika metody amortyzacji.

Zastosowanie metody jednorazowych odpisów amortyzacyjnych powoduje szybsze niż według innych metod zaliczenie do kosztów podatkowych wartości środków trwałych.

Możliwość wyboru tej metody nie została uwarunkowana formą nabycia środka trwałego. Nie ma przeszkód do jej stosowania, gdy nabycie nastąpiło w sposób inny niż w drodze kupna (aport wniesiony do spółki, nabycie w drodze spadku i darowizny lub inny nieodpłatny sposób – z zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 45a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a także do ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją (art. 22h ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy).

Oznacza to, iż możliwości dokonywania jednorazowo odpisu amortyzacyjnego nie można utożsamiać z pomocą na nabycie amortyzowanego środka trwałego.

W świetle powyższego, ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego. Zatem podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie drogowego transportu towarowego mają możliwość korzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od zakupionych dla potrzeb tej działalności pojazdów transportu towarowego.

Mając na uwadze cytowane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, należy uznać, iż Wnioskodawca może dokonać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych środków transportu do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.