INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 27.12.2007 r. (data wpływu 31.12.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2007 r. i w latach następnych w związku z uzyskiwaniem dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Danii - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31.12.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2007 r. i w latach następnych w związku z uzyskiwaniem dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Danii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest obywatelem polskim, który od dnia 15 czerwca 2007 r. wyjechał z Polski do Danii w celu wykonywania pracy na rzecz duńskiej spółki. Do dnia 14 czerwca 2007 roku Wnioskodawca mieszkał i pracował w Polsce.

Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz duńskiej spółki, na podstawie umowy o pracę. Umowa Wnioskodawcy z podmiotem duńskim zawarta jest na czas nieokreślony. Wnioskodawca formalnie zakończył pracę w Polsce w dniu 14 czerwca 2007 roku.

Obecnie zamieszkuje wraz z żoną (która dołączyła do niego na początku sierpnia 2007 roku), w mieszkaniu wynajętym w Danii i nie ma zamiaru powrotu do Polski. Szacuje się, że jego pobyt w Danii będzie trwał od 4 do 10 lat. Wnioskodawca wraz z małżonką nie posiada dzieci. Począwszy od dnia 15 czerwca 2007 roku i w latach następnych Wnioskodawca nie będzie przebywał w Polsce z wyjątkiem krótkotrwałych podróży turystycznych i służbowych. W ciągu całego roku 2007 szacowany pobyt Wnioskodawcy w Polsce wyniesie około 200 dni (tj. okres przed 15 czerwca oraz późniejsze krótkie wizyty służbowe i prywatne).

Wnioskodawca uzyskał na podstawie wewnętrznego ustawodawstwa duńskiego status rezydenta podatkowego w Danii i od początku swojego pobytu (i pracy) na terytorium Danii podlega tam nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Ponadto złożył zgłoszenie aktualizacyjne NIP-3 ze wskazanym zagranicznym adresem zamieszkania we właściwym polskim urzędzie skarbowym.

Wnioskodawca nie posiada w Polsce nieruchomości, inwestycji ani przedmiotów o znacznej wartości. Główne rachunki bankowe Wnioskodawcy znajdują się w Danii. Również w Danii Wnioskodawca opłaca obowiązkowe i dodatkowe składki na ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 4 Konwencji Wnioskodawca podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w 2007 roku i w latach następnych, w których będzie przebywał i pracował za granicą...

Zdaniem wnioskodawcy:

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 roku, osoby fizyczne, jeżeli nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (tj. obowiązkowi podatkowemu tylko do dochodów/przychodów osiąganych na terytorium Polski). Natomiast za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl powyższego przepisu, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego.

Od czerwca 2007 roku centrum interesów ekonomicznych i osobistych Wnioskodawcy znajduje się w Danii, gdzie przebywa wraz z żoną, posiada umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony i gdzie wykonuje pracę (dochód otrzymywany za pracę w Danii jest jedynym źródłem utrzymania wnioskodawcy i jego żony).

Jeżeli chodzi o długość oraz częstotliwość przebywania przez Wnioskodawcę w Polsce, w roku 2007 pobyt ten przekroczy 200 dni. Po 14 czerwca podatnik będzie przebywał na terytorium Polski sporadycznie (około 10 dni). Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż pierwszy warunek z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest spełniony, a zatem na tej podstawie Wnioskodawca nie może zostać uznany za osobę posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce. Tym samym, na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca nie powinien zostać uznany za osobę, której ogólnoświatowe dochody podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Jednocześnie Wnioskodawca będzie uznany za rezydenta podatkowego Danii (tj. osobę podlegającą w Danii nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu) od 15 czerwca 2007 roku. Tym samym w drugiej połowie 2007 roku może dojść do sytuacji, w której Wnioskodawca będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w dwóch krajach. Z uwagi na fakt, iż zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust 1, 1a, 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, w razie gdyby zaszła konieczność rozstrzygania kwestii podwójnej rezydencji należy przeanalizować także zapis art. 4 Konwencji. Gdyby w interpretacji władz polskich Wnioskodawca został uznany za osobę posiadającą miejsce zamieszkania i podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, art. 4 ust. 2 konwencji znalazłby zastosowanie.

Zgodnie z powołanym przepisem, jeżeli dana osoba ma stałe miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencję) zarówno w Polsce, jaki i w Danii osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania (za rezydenta) tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa.

Jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem. Jeżeli natomiast dana osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Kwestię miejsca stałego zamieszkania osób fizycznych analizuje Józef Banach w komentarzu „Polskie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania „: „Stały charakter danego miejsca zamieszkania oznacza, że dana osoba to miejsce urządziła i zastrzegła dla jej trwałego użytkowania (stałe ognisko domowe), w przeciwieństwie do miejsca, w którym jej zamieszkanie nosi wyłącznie charakter tymczasowości, gdyż ogranicza się do krótkiego okresu czasu. Przy czym sama forma miejsca zamieszkania (np. mieszkanie, dom, pokój), oraz tytuł prawny również nie może stanowić kryterium rozstrzygającego dla uznania danego miejsca za miejsce stałego zamieszkania.”

W świetle powyższej argumentacji, jednoznacznym wydaje się fakt, iż mieszkanie wynajmowane przez Wnioskodawcę w Danii, w którym przebywa na stałe począwszy od 15 czerwca 2007 roku i w którym znajduje się ognisko domowe Wnioskodawcy, powinno być traktowane jako miejsce stałego zamieszkania Wnioskodawcy.

Zatem, gdyby uznać, że na mocy wewnętrznych regulacji Wnioskodawca posiada od 15 czerwca roku 2007 miejsce zamieszkania zarówno w Danii, jak i w Polsce, na podstawie art. 4 Konwencji Wnioskodawca powinien zostać uznany za rezydenta Danii dla celów podatkowych, gdyż od 15 czerwca 2007 roku posiada on tam stałe miejsce zamieszkania. W latach następnych (tj. 2008 r. i kolejnych) Wnioskodawca spełni wszystkie warunki określone w art. 3 ust 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, by zostać uznany za osobę nie podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. jego pobyt w Polsce nie będzie przekraczał 183 dni w roku, a centrum jego interesów osobistych i gospodarczych (rodzina i praca będąca głównym źródłem dochodu) będzie znajdowało się w Danii.

W związku z powołanym wyżej stanem faktycznym w świetle art. 4 Konwencji (w roku 2007) oraz na podstawie art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w latach następnych), Wnioskodawca powinien podlegać od 15 czerwca 2007 roku i w latach następnych, podczas których będzie przebywał w Danii, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a zatem powinien opłacać podatki w Polsce wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na jej terytorium tj. tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Polski oraz innych dochodów z polskich źródeł. Natomiast, dochód osiągnięty z pracy wykonywanej poza terytorium Polski (tj. w Danii) oraz inne dochody Wnioskodawcy ze źródeł zagranicznych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art.14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.