INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2008 r. (data wpływu 27 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka organizuje spotkania z bieżącymi oraz potencjalnymi kontrahentami w celu przedstawienia im ofert dotyczących rozszerzenia lub nawiązania współpracy gospodarczej związanej z prowadzoną przez podatnika działalnością usługową. Podatnik ponosi wydatki związane z organizacją ww. spotkań, obejmujące koszty zakupu usług gastronomicznych oraz usług hotelarskich (koszty reprezentacji). Wydatki te obejmują podatek od towarów i usług, który dla podatnika jest podatkiem naliczonym. Dotychczas Wnioskodawca nie zaliczał podatku VAT zawartego w wyżej opisanych wydatkach do kosztów uzyskania przychodów.

Zamiarem Spółki jest zaliczać do kosztów uzyskania przychodów podatek VAT naliczony przy zakupie usług na cele reklamowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na reprezentację w części obejmującej podatek VAT naliczony przy zakupie usług gastronomicznych i hotelarskich...

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek VAT naliczony od zakupów na cele reprezentacji – ponieważ nie może zostać odliczony od podatku należnego – stanowi koszt podatkowy na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bez względu na to, czy sam wydatek (w wartości netto) może stanowić koszt podatkowy.

W treści art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca wskazał, że co do zasady kosztem uzyskania przychodów nie jest podatek od towarów i usług, z tym, że za koszt taki uważa się podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług, podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie natomiast z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Zatem, jeżeli podatnik nie miał prawa pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony, stanowi on – zdaniem Spółki – koszt podatkowy. Ustawodawca wskazał bowiem wyraźnie, że podatek VAT stanowi koszt podatkowy jedynie w sytuacji, gdy podatnikowi nie przysługiwało prawo do jego odliczenia. Jeżeli więc podatnik takiego prawa nie ma, wówczas podatek ten stanowi koszt podatkowy. Brak prawa do odliczenia tego podatku od podatku należnego jest w opinii Wnioskodawcy jedynym warunkiem, od którego uzależnione zostało uznanie podatku naliczonego za koszt podatkowy (z wyjątkiem środków trwałych – wtedy podatek ten powiększa wartość początkową środka trwałego i jest amortyzowany).

Spółka podkreśla, że ustawodawca nie uzależnia prawa do uznania podatku naliczonego za koszt podatkowy od innych dodatkowych warunków, np. od tego, aby sam wydatek stanowił koszt uzyskania przychodów w myśl ustawy o podatku dochodowym. Zatem prawa tego nie można uzależniać od powyższego. Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było uzależnienie tego prawa od dodatkowych warunków, skonstruowałby odpowiednio przepis w tym zakresie (wskazując na zastrzeżenia).

W związku z powyższym, bez znaczenia dla dopuszczalności zaliczenia do kosztów podatkowych podatku VAT naliczonego przy zakupach na cele reprezentacji (na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) pozostaje fakt, iż za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji (art. 16 ust. 1 pkt 28 tej ustawy).

Spółka podkreśla także, że podatek zgodnie z ogólną regułą, mieści się w definicji kosztów uzyskania przychodów zawartych w art. 15 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W zamkniętym katalogu kosztów nie zaliczanych przez ustawodawcę do kosztów uzyskania przychodów ujęto między innymi wydatki na reprezentację, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych (art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Za koszty uzyskania przychodów nie uważa się również, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatku od towarów i usług. Zasada ta wynika z konstrukcji prawnej tego podatku, który z założenia jest neutralny dla przedsiębiorców. Zgodnie bowiem z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zmianami), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej oraz osobom fizycznym, wykonującym samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności), przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Od zasady nieuznawania podatku od towarów i usług za koszt uzyskania przychodów ustawodawca przewidział jednak szereg wyjątków. Na mocy przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Brak możliwości obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego dotyczy między innymi nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego (art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług). Unormowanie to odnosi się do sytuacji zakupu towarów i usług z przeznaczeniem na cele reprezentacji.

Oznacza to, że Spółka może - na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - uznać za koszt uzyskania przychodów podatek naliczony od towarów i usług zakupionych na cele reprezentacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.