INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietna 2008 r. (data wpływu 15.04.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wstępnej opłaty leasingowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 11 lipca 2008 r. – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wstępnej opłaty leasingowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 31 grudnia 2007 r. Spółka podpisała umowę leasingu operacyjnego na nieruchomość i umowę leasingu finansowego na grunt.

Akt notarialny, w związku z tym zakupem został podpisany 15 stycznia 2008 r.

Zdaniem Spółki, leasing finansowy dotyczący gruntu nie budzi żadnych wątpliwości. Natomiast występuje wątpliwość w zakresie leasingu operacyjnego. Pierwsza opłata leasingowa wyniosła 20%, wartość netto budynku – 878 726,00 zł. Na tę okoliczność wystawiono fakturę VAT w grudniu 2007 r. Faktura ta, została zaksięgowana w koszty i rozliczona w styczniu 2008 r., w tym miesiącu nastąpiło przekazanie nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy można pierwszą ratę leasingu operacyjnego (20% wartości przedmiotu) rozliczyć jednorazowo w koszty w miesiącu styczniu 2008 r., czy należy ją rozłożyć na cały okres leasingu (10 lat)...

Zdaniem Wnioskodawcy, umowa leasingu ustala kwotę pierwszej raty (obejmującą opłatę przygotowawczą) w wysokości znacznie wyższej od pozostałych. Regulacja prawna dotycząca umowy leasingu wymaga, aby wynagrodzenie za używanie przedmiotu leasingu było płatne w równych ratach (przepis art. 709 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny).

Formalnie rzecz biorąc, pierwsza rata pozostaje ratą periodyczną za używanie przedmiotu leasingu. Spółka zaksięgowała tę pierwszą ratę w oparciu o art. 17b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), który wskazuje, iż aby opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu użytkowania środków trwałych stanowiły przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, umowa musi spełniać następujące warunki:

1. musi zostać zawarta na czas oznaczony, co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające amortyzacji nieruchomości oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, musi odpowiadać co najmniej wartości początkowej środków trwałych.

Warunki te zostały w umowie leasingowej spełnione.

Przepisy powyższe mówią o ratach leasingowych, bez względu na wysokość. Pierwsza opłata o wartości 10 - 20% jest warunkiem koniecznym zawarcia umowy leasingu.

Zdaniem Wnioskodawcy, pierwszą opłatę należy potraktować analogicznie jak pozostałe raty – czyli będzie ona stanowiła koszt uzyskania przychodów korzystającego (leasingobiorcy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje rozdział 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Zgodnie z art. 17a pkt 1 ilekroć w rozdziale tym jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

W ocenie Spółki, przedmiotowa umowa leasingu spełnia warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie zatem do powołanego w zdaniu poprzednim przepisu, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Cytowany przepis art. 17b ust. 1 ustawy nie precyzuje, w którym momencie korzystający winien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wynikające z umowy leasingu opłaty. Rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wstępnej opłaty leasingowej, należy brać pod uwagę ogólne zasady potrącania kosztów, które zostały uregulowane w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do art. 15 ust. 4 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast art. 15 ust. 4d ww. ustawy stanowi, iż koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż uiszczenie wstępnej opłaty leasingowej jest warunkiem koniecznym do rozpoczęcia realizacji przedmiotowej umowy.

Z powyższego wynika zatem, iż czynsz inicjalny ma charakter opłaty samoistnej, nieprzypisanej do poszczególnych rat leasingowych.

Mając na uwadze treść ww. przepisów oraz stan faktyczny przedstawiony przez Spółkę należy stwierdzić, że opłata wstępna (czynsz inicjalny) jest kosztem pośrednim. Opłata ta nie ma bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach Spółki, jednakże jej poniesienie, wynikające z umowy leasingu, jest warunkiem skuteczności tej umowy, z uwagi na to należy przyjąć, że jest to koszt dotyczący całej umowy, ściśle określonego czasu jej trwania, z reguły przekraczającego rok podatkowy.

W świetle powyższego, przedmiotową opłatę należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy, tj. proporcjonalnie do okresu trwania umowy (art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.